ตอนที่ 52 หย่าไม่ได้เด็ดขาด

ต๭นที่ 52 หย่าไม่ได้เด็ดขาด สีหน้าของธินิดาเลวร้ายลงไปยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าโกรธกริ้วบึ้งตึง “มีเรื่องแบบนี้ด้วยสินะ เชื้อไม่ทิ้งแถวกันเลยจริงๆ! ป้าล่ะ เกลียดนังผู้หญิงประเภทนี้ที่สุด ไม่ได้แล้ว ป้าต้องให้พวกเขาหย่ากันเดี๋ยวนี้เลย” ความทรงจำที่ไม่น่ายินดีบางอย่างแวบเข้ามาในหัว ของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเกลียดพวกเมียน้อยเสียจนเข้ากระดูกดำ “คุณป้าคะ มันเป็นเรื่องที่เขาลือกันมาทั้งนั้น คงจะหลุดมาจากปากคนในบ้านได้ยากอยู่ค่ะ” นภาพรอธิบายอย่างระมัดระวัง “ไม่ผิดแน่จ้ะ ต้องเป็นอย่างที่ว่ามานี้แน่ๆ ถ้าไม่มีมูลจริงก็คงไม่เกิดข่าวลือขึ้นมาได้หรอก”ธินิดาเชื่อมั่นอย่างแรงกล้า พลันนั้นเสียงลมพัดกระเพื่อมหนึ่งก็ลอยเข้ามา ไม่นานนักทั้งดารุและธวลิตก็ปรากฏตัวขึ้นภายในห้องโถงของคฤหาสน์ “โอ๊ะ นี่เธอยังจะกล้ากลับมาอีกหรือเนี่ย ทำไม มีปัญญาไปนัดเจอกับผู้ชายคนอื่น แต่ไม่มีปัญญาหนีตามกันไปรึยังไง” ธินิดามองดารุเพียงปราดเดียวก็โจมตีเธอเข้าเสียแล้ว ดารุไม่คิดว่าจะมาเจอกับแม่ของธวลิตได้ และคำพูดนั้นของเธอก็ทำเอาเธอรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก แม้จะรู้ตั้งแต่ แรกๆแล้วว่าแม่ของเขาไม่พอใจในตัวเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าจะรังเกียจกันได้ขนาดนี้ และดารุก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่า เรื่องที่นภาพรเพิ่งจะเล่า ไปซึ่งเกี่ยวกับแม่เธอที่เป็นมือที่สามนั้น ได้กระตุ้นความเกลียดชังที่ฝังรากลึกอยู่ในตัวธินิดาขึ้นมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ดารุผละออกมาจากอ้อมกอดของธวลิตอย่างกังวล และก็เพิ่งค้นพบได้ว่าตัวเองนั้นถูกเขาโอบกอดแนบอกไว้มาตลอดทาง บนเรือนร่างของเธอยังหลงเหลือไออุ่นจากตัวเขาอยู่เลย จนเธอรู้สึกติดใจในความอบอุ่นนั่นขึ้นมาอยู่นิดๆ ยังไม่ทันที่ดารุจะได้เอ่ยอะไร ธวลิตก็รู้สึกทนไม่ไหวขึ้นมา เขาปรายตามองไปที่แม่อย่างเฉยเมย พลันเอ่ยอย่างเย็นชา “ทำไมแม่ถึงกลับมาได้แล้วล่ะครับ” “เฮอะ ถ้าแม่ยังไม่มา คงจะไม่รู้ว่าแกจะก่อเรื่องประหลาดๆอะไรขึ้นมาอีกรึเปล่าน่ะสิ ธวลิต เราสองคนต้องหย่ากันเดี๋ยวนี้!” หย่างั้นหรือ “ได้ค่ะ...” “ไม่ได้!” ดารุนึกแล้วว่าต้องลงเอยแบบนี้ เธอไม่คิดว่าแม่ของธวลิตจะยินดีในคำปรารถนานั้นของเธอด้วย ทว่าขณะที่กำลังจะตอบนั้น ธวลิตก็โพล่งเปิดประเด็นขึ้นมาอย่างรัวเร็ว “คุณ…”ทั้งสามคนต่างก็มองมาที่ธวลิตพร้อมกัน ธินิดาโกรธจนเกือบจะเต้นเร่าๆได้อยู่แล้ว เธอจัดแจงชุดเพื่อให้ความกรุ่นโกรธในใจนั้นสงบลงได้บ้าง นานอยู่เหมือนกัน กว่าที่เธอจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างอย่างถึงที่สุด “แกยังอับอายขายขี้น้าไม่พออีกรึไงกัน เมียแกที่มีแต่ข่าวฉาวอยู่ทุกี่ทุกวันเนี่ย จะปกป้องไปถึงเมื่อไหร่ สะใภ้ดีๆมีอีกตั้งเยอะแยะนะลูก ถือว่าเห็นแก่ธรรมเนียมของวงศ์ตระกูลเรา พวกแกสองคนหย่ากันซะเถอะนะ” ธวลิตทอดสายตามองไปที่ร่างของนภาพรราวกับไม่ได้ยินคำพูดนั่น ลึกๆแล้วเธอแอบดีใจขึ้นมา ทว่าก็ทำทีเป็นเขินอายไว้ “สะใภ้แสนดีที่แม่ว่านี่หมายถึงเธอรึเปล่าครับ” ธวลิตแสยะยิ้มแล้วชี้ไปที่นภาพร พลันแปรเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่มีนัยยะ บางอย่าง ถ้าเขาจำไม่ผิด เธอก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่คลานขึ้นเตียงเขามาด้วยตัวเองนั่นล่ะ ซึ่งเธอก็ไม่ได้มีเสน่ห์น่าดึงดูดใจเลยสักนิด เลยถูกเขาส่งตัวกลับไปอย่างไม่บุบสลาย ใบหน้าของนภาพรขึ้นสีแดงเถือก แม่ของเขาดึงมือหญิงสาวเอาไว้ “ใช่ เธอนี่ล่ะ หนูนภาพรเป็นเด็กที่เชื่อฟัง ความประพฤติก็เหมาะสม แถมยังเคยไปเรียนต่างประเทศมาแล้วด้วย เธอนี่แหละเป็นลูกสะใภ้ที่แม่เลือกได้เหมาะสมที่สุดแล้ว!” “อ้อ”ธวลิตตอบกลับไปหนึ่งคำอย่างไม่ใส่ใจ พลางกุมมือของดารุเอาไว้ “งั้นแม่ก็ไปหาลูกชายที่จะแต่งกับเธอได้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้พวกเราต้องไปฮันนีมูนกันด้วย คงจะไม่มีเวลามาให้แม่กับเธออีกแล้วล่ะครับ” ดารุถูกธวลิตโอบรัดอยู่ในอ้อมกอดเขาไว้อีกครั้ง และถูกเขาดันตัวให้เดินขึ้นไปยังชั้นบนด้วยเช่นกัน “หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ธินิดาถูกคำว่า “ฮันนีมูน” สามคำกระตุ้นต่อมโกรธขึ้นมาจนตัวสั่น เธอตะโกนหยุดฝีเท้าของ พวกเขาไว้ด้วยเสียงดังลั่น “แก…แก…ยังจะ…ไปฮันนีมูนกับนังผู้หญิงคนนี้อยู่อีกงั้นหรอ” “ไม่ใช่นังผู้หญิงคนนี้ เธอเป็นภรรยาของผมต่างหาก และใช่ครับ พวกเราจะไปฮันนีมูนกัน”ธวลิตพาดารุเดินจ้ำอ้าวขึ้น บันไดไปทันทีพลางพูดข่มแม่ตน และหายขึ้นชั้นบนของบ้านไปอย่างรวดเร็ว