ตอนที่ 53 ติดค้างฮันนีมูนไว้แล้วหนึ่งหน

ต๭นที่ 53 ติดค้างฮันนีมูนไว้แล้วหนึ่งหน “พวกแกนี่มัน…เฮอะ!”ธินิดาโมโหจนต้องกระทืบเท้า ธารีถือถังน้ำเดินออกมาจากใจกลางห้องโถง พลางค้อมตัวลงในบริเวณที่ไม่ห่างกันมากนัก เตรียมพร้อมที่จะถูพื้นห้อง ธินิดาราวกับหาที่ระบายอารมณ์ได้แล้วก็ไม่ปาน เธอพุ่งเข้ามาเตะธารีทันที “แกมันนังแพศยา แกทำเขาตายไปแล้วทั้งคน ยังจะมาคอยจับตาดูตระกูลคานเขตของเราไม่ยอมไสหัวไปไหนอีกอยู่ได้ แกมันไม่ได้ต่างอะไรกับโสเภณีเลย!” ธารีคลานลุกขึ้นอย่างเฉยชา พลางปัดเสื้อผ้าที่อยู่บนร่าง “คุณท่าน ที่ดิฉันไม่ไปไหนก็เพราะดวงใจของฉันอยู่ที่นี่ การที่ดิฉัน คอยอยู่ดูแลความรักของตัวเองแบบนี้ก็ไม่น่าจะผิดอะไรนี่คะ” คำว่า “รัก”ไม่กี่คำนั้นทำให้ธินิดาร่นฝีเท้าถอยไปหลายก้าว เธอเหมือนกับได้เห็นใบหน้าที่แน่วแน่นั้นของปทัยก่อนที่ เขาจะจากไปอย่างไรอย่างนั้น! “คุณท่านคะ ดิฉันไม่อยากให้คุณบีบบังคับลิตจนเดินซ้ำรอยเหมือนพวกเราอีกแล้ว ดังนั้นจึงอยากขอร้องคุณว่าอย่าดื้อดึง อีกเลยนะคะ พอคุณท่านไม่ได้ตัวคุณปทัยไป คุณก็เลือกที่จะทำลายเขาเสียแทน ซึ่งมันก็ได้ทำร้ายจิตใจของใครต่อใครมาแล้วไม่น้อย เลย และถ้าหากคุณยังทำกับเจ้าลิตแบบนี้อยู่ล่ะก็ คุณก็จะเสียเขาไปได้เหมือนกัน”ใบหน้าอิ่มเอิบของธารีเต็มไปด้วยความนิ่งสงบ ทว่าความสงบนั้นก็นำมาซึ่งความรู้สึกพ่ายแพ้อย่างฝังรากลึกแก่ตัวของธินิดาเองด้วยเช่นกัน “แกไสหัวไปซะ ไปให้พ้นเลยนะ แกขโมยตัวคุณปทัยของฉันไป แล้วยังจะมาล่อลวงลูกชายของฉันไปด้วยอีก แกมันเป็น ผู้หญิงหน้าด้าน”เธอคว่ำถังน้ำที่อยู่ตรงหน้า แล้วกวาดทลายแก้วหลายใบที่อยู่บนโต๊ะชานั้นลงมา พลางตีโพยตีพายด่าทอไปด้วย นภาพรต้องขวางเธอไว้อย่างสุดกำลังเพื่อไม่ให้ธินิดาก่อสงครามกับธารีขึ้นมาได้อีก ธารีพลันคว้าถังน้ำนั้นไว้แล้วเดินออกจากห้องโถงไปอย่างนิ่งเฉย นภาพรลูบพลางเอ่ยปลอบประโลม “คุณป้าคะ ไม่ต้องโกรธแล้ว ได้มั้ยคะ ถ้าหากว่าคุณป้าไม่ชอบคนพวกนี้ ยังไงก็ต้องคิด หาทางออกได้อยู่แล้วล่ะคะ ใช่มั้ย มาค่ะ เดี๋ยวหนูนวดให้อีกนะ แล้วก็ห้ามโกรธจนส่งผลเสียต่อสุขภาพอีกด้วย” “อื้อ ยังไงก็ต้องมีทางจ้ะ”ธินิดาถูกนภาพรประคองให้มานั่งที่โซฟา อารมณ์คุกรุ่นเมื่อครู่ทำเอาเธอถอนหายใจเฮือก ถึงกระนั้น ดวงตาของเธอก็กรอกไปกรอกมา ด้วยเริ่มคิดที่จะวางแผนการขึ้นมาใหม่เสียแล้ว เมื่อหลบออกมาพ้นสายตาของทุกคนแล้ว ดารุก็ผละออกมาจากอ้อมอกของธวลิตด้วยท่าทีเย็นชา “พี่ธีราล่ะคะ ฉันอยากจะแน่ใจว่าเขาปลอดภัยดีอยู่รึเปล่า” ธวลิตมุ่นหัวคิ้วอย่างนึกรำคาญ พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด “พูดสิ คุณจะมากลับคำพูดไม่ได้นะ”เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอกังวลใจมากที่สุด ธวลิตมีนิสัยชอบทำอะไรตามใจตัวเองอยู่แล้ว ด้วย มีหรือที่เขาจะสนใจคำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอได้น่ะ วินาทีต่อมามือถือเครื่องสีดำที่มีหน้าจอขนาดใหญ่ก็ยื่นมาอยู่เบื้องหน้าเธอ ดารุรับมาอย่างงงงวย บนหน้าจอเด่นหรานั่น ฉายภาพของพี่ธีราที่กำลังเข้ารับการรักษา คุณหมอหนุ่มที่สวมเสื้อกาวน์อยู่นั้นกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์ที่ใช้ในการผ่าตัด เธอจำผู้ชาย คนนี้ได้ เขามาที่คฤหาสน์คานเขตเมื่อไม่กี่วันก่อน และเหล่าคนใช้ต่างก็เรียกเขาว่าคุณดรณ์ด้วยกันทั้งนั้น ดารุมองหาเงาร่างของธีรา แต่ก็มองเห็นได้แค่ใบหน้าของเขาที่โผล่ออกมาเท่านั้นเมื่อมองผ่านหลังของหมอไป เขานอน แน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่เปลี่ยน ดูเหมือนจะยังไม่ตื่นเลยด้วยซ้ำไป “พี่ธีราเป็นอะไรไปคะ ทำไมถึงไม่ขยับตัวเลยสักนิดล่ะ” ดารุถามขึ้น อย่างกังวล ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอแล้ว เขาก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัวอย่างหนักหนาสาหัสได้ถึงขนาดนี้ ธวลิตรู้สึกอารมณ์เสียเป็นอย่างมากที่ดารุเอาแต่จ้องเขม็งไปบนหน้าจออยู่อย่างนั้น เขากระชากมันกลับมาพลันเก็บใส่กระเป๋า “ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ยาชายังไม่ทันหมดฤทธิ์เลยจะไปขยับตัวได้ยังไง” “ฉันไปเยี่ยมเขาได้มั้ยคะ” “ไม่ได้” ดารุหยั่งเชิงถามออกไป ทว่ากลับถูกธวลิตปฏิเสธกลับมา “ข้อตกลงของพวกเรามันก็จบไปแล้วไม่ใช่หรอคะ ฉันก็แสดงละครว่ารักใคร่กลมเกลียวกันกับคุณต่อหน้าทุกคนอย่าง เชื่อฟังไปแล้วนี่ ตอนนี้พวกนักข่าวก็เชื่อกันไปหมดแล้วด้วยว่าเราสองคนรักกัน แค่นี้ยังจะไม่พออีกหรือไง” “ไม่พอ” ดารุถามกลับอย่างนึกรำคาญ ทว่าก็ได้รับคำตอบสั้นๆสองคำนั่นของเขากลับมา “คุณนี่มัน…”ได้คืบจะเอาสอกหรือไงกันนะ เขาคนนี้น่ะ ดารุหมดคำจะพูดไปชั่วขณะ ดวงตาสุกใสบัดนี้สะท้อนแสงวาววับ ที่มาจากหยาดน้ำตาซึ่งคลอหน่วยอยู่ภายในนั้น แสดงให้เห็นว่าเธอรู้สึกไม่พอใจในตัวเขาเลยสักนิด ธวลิตเมื่อมองเห็นท่าทีที่น่าสงสารของเธอนั่นก็ดึงสายตากลับมามองที่พื้นด้านล่าง เขาลูบข้อมือไปมาอย่างติดนิสัย พลางเปิดปากพูดออกมาราวกับใคร่ครวญมาอย่างดีแล้วก็ไม่ปาน “ก็เราสองคนยังติดค้างพวกนักข่าวนั่นอยู่ เป็นฮันนีมูนสุดสวีทยังไงล่ะ”