ตอนที่ 54 ไม่เลวเลยนี่

ต๭นที่ 54 ไม่เลวเลยนี่ “คุณคงจะไม่ทำจริงๆหรอก…”ดารุหน้าแดงแจ๋ เรื่องฮันนีมูนอะไรนั่น เป็นเรื่องที่ทำให้เธอกระดากอายอยู่มากเลยทีเดียว “แน่นอนสิ”พลางใช้มือเสยเส้นผมที่ดูทรงเสน่ห์นั่นขึ้น ราวกับเขาแน่ใจแล้ว “เอาล่ะ คุณภรรยาของผมครับ กลับไปนอนพักผ่อนสักหน่อย แล้วพรุ่งนี้ก็ช่วยแต่งตัวให้มันสวยๆไปฮันนีมูนกับผม ด้วยเถอะนะครับ” ขณะที่พูดนั้นนัยน์ตาของเขาก็มีแววประชดประชันอยู่ด้วย “อ้อ ไม่ค่ะ ฉันคงไปไม่ได้หรอก”ยังไงเธอก็ก้าวข้ามไปถึงขั้นนั้นไม่ได้หรอก ฮันนีมูนนั่นมันสื่อถึงอะไร เธอรู้ดีอย่าง แจ่มแจ้ง ดารุตอบปฏิเสธกลับไปตามสัญชาตญาณ ใบหน้าที่ผ่อนคลายได้ยากเย็นนั่นของเขากลับมาเย็นชาขึ้นอีกครั้ง มือของเขากำลูกบิดประตูแน่น พลันเอ่ยเสียงเย็นยะเยือก “ถ้าเธอคิดว่าไม่จำเป็นต้องไว้ชีวิตไอ้เมธีรานั่นแล้ว ก็ปฏิเสธฉันซะสิ”เพียงแค่ได้ฟังที่เขาพูด ดารุก็รู้ได้เลยว่าเขาเอาจริงแน่ เธอจึง ทำได้แค่ตอบตกลงเขาไปเท่านั้น ด้วยกระแสกดดันของนักข่าวจำนวนมากที่ไล่ต้อนพวกเขาตอนสัมภาษณ์ ทำให้ดารุจำต้องเข้าร่วมทริปฮันนีมูนนี้จนได้ เรือลำสีขาวส่วนตัวนี้แล่นออกจากท่าไปไกลมากแล้ว แสงทอระยิบระยับของไฟต่างๆจึงค่อยๆเลือนลางจางหายไป หลงเหลือไว้ เพียงความเงียบสงบ ในที่สุดดารุก็มีเวลาคิดทบทวนในสิ่งต่างๆเสียที ซึ่งในขณะนี้ตัวเธอเองก็ได้อยู่บนเรือครูซลำหนึ่งใจกลางทะเล เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ลำตัวเรือสีขาวสะอาดเป็นประกายนั้น สะท้อนแสงอาทิตย์จนให้ความรู้สึกหรูหราดูดีมีระดับ อุปกรณ์ตกแต่งต่างๆภายใน ห้องรับแขกบนเรือก็ไม่น้อยหน้าไปกว่าโรงแรมระดับห้าด้าวเลย ขนาดพื้นที่ที่ใหญ่โตโอ่อ่าของมันนี้ทำให้ใครต่างก็รู้สึกชื่นชม นอกจากลูกเรือไม่กี่คนกับพนักงานที่มีหน้าที่จัดเตรียมอาหารให้กับพวกเขาแล้ว ก็ไม่มีแขกเหรื่อคนไหนอยู่เลยสักคนเดียว ณ เวลานี้ กับเรือทั้งลำนี้น่ะ กำลังให้บริการแก่เขาและเธอสองคนเท่านั้น ดารุนั่งเป็นกังวลอยู่ภายในห้องที่กว้างขวางจนน่ากลัวพิลึกนี่ ซึ่งตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นกายของผู้ชาย และกางเกงขาสั้นกับ ชุดลำลองสบายๆที่อยู่ในตู้นั่นก็ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ว่า นี่เป็นห้องส่วนตัวของธวลิต ซึ่งนั่นก็หมายความว่าคืนนี้เขาต้องมานอนที่นี่ พอคิดมาถึงตรงนี้ ดารุก็เริ่มอยู่ไม่สุขขึ้นมา จนเธอต้องขยับตัวดิ้นไปดิ้นมาแถวๆขอบเตียงนั่นอยู่หลายตลบเชียวล่ะ! ไม่รู้ว่านายธวลิตไปไหน แต่การที่เขาไม่อยู่นั้นมันก็ทำให้ดารุผ่อนคลายความตึงเครียดลงไปได้สักพัก เธอจำได้ว่าตอนที่ เข้ามายังห้องนี้ เธอเดินผ่านห้องรับแขกเล็กๆห้องหนึ่งไป ซึ่งภายในนั้นก็มีห้องครัวอยู่ด้วย ไหนๆเธอก็ว่างไม่มีอะไรทำแล้ว แวะไปดูสักหน่อยดีกว่า ดารุลุกขึ้นพลางเดินออกมายังด้านนอก ซึ่งมันก็มีห้องรับแขกนั่น อยู่จริงๆ และเธอก็อาศัยความจำเข้าช่วย จนหาห้องครัวเล็กๆนั่นเจอได้อย่างแม่นยำ ภายในนั้นมีทั้งหม้อ ชาม ตะหลิว ทัพพี อยู่อย่าง พร้อมสรรพครบครัน เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะทำความสะอาดไปได้ไม่นาน เพราะไม่มีเศษฝุ่นผงหลงเหลืออยู่เลย ดารุลูบท้องพลัน เมื่อเช้านี้เธอทานขนมปังไปได้นิดหน่อยเอง ทำให้ตอนนี้ท้องเธอถึงกับส่งเสียงร้องโครกๆออกมา มีอะไรให้กินบ้างมั้ยนะ ดารุเปิดตู้เย็นออก จนพบเข้ากับซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป คิดไม่ถึงเลยแฮะว่าคนรวยๆอย่างนายธวลิต จะซื้อของราคาถูกๆแบบนี้มาตุนไว้ด้วย ข้างๆกันนั้นมีเมล็ดกาแฟอยู่ด้วย ดารุจึงหยิบพวกมันออกมาทั้งคู่ เธอต้องหาเงินค่าเล่าเรียนรวมไปถึงค่าใช้จ่ายประจำวัน ทำให้ต้องทำงานควบคู่กันอยู่หลายงาน กว่าจะได้กลับบ้านก็ดึกดื่น ไหนจะต้องทบทวนบทเรียนอีก ไม่ว่าจะบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหรือกาแฟเธอก็พึ่งพามันมาแล้วทั้งนั้น ดารุนำผ้ามาพันรอบๆไว้ และหลังจากที่ทุลักทุเลอยู่สักพักหนึ่ง ภายในหม้อต้มก็ส่งกลิ่นหอมของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปออกมา รวมไปถึงกลิ่นของกาแฟอีกด้วย เธอโรยหน้ามันด้วยใบกะหล่ำเขียวสดอย่างใส่ใจ พลางเติมซอสมะเขือเทศเล็กน้อย อาหารที่หน้าตา น่ารับประทานส่งกลิ่นหอมนี้ได้ถูดตัดวางลงบนโต๊ะแล้ว ดารุนำแก้วใบหนึ่งมา ก่อนจะเทกาแฟสดนี้ลงไปแล้วเติมนมกับน้ำตาล จนกลายเป็นกาแฟนมกลิ่นหอมกรุ่นๆในท้ายที่สุด “อื้ม หอมจังแฮะ”ใครคนหนึ่งจากด้านหลังพุ่งเข้ามากอดเธอไว้ทันที ดารุเกร็งตัวแข็งทื่อ น้ำเสียงกับกลิ่นกายคุ้นๆแบบนี้ นอกจากธวลิตแล้วจะเป็นใครไปได้อีกเล่า! เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ ดารุตกใจจนเกือบจะทำแก้วตกแตก โชคดีที่ธวลิตยื่นมือมารับมันไว้ได้ทันท่วงที พลางจิบกาแฟดื่มหนึ่งครั้ง “ไม่เลวเลยนี่” เขาเอ่ยชื่นชมกาแฟแก้วนั้นออกมาอย่างจริงใจ