ตอนที่ 55 เรื่องเล่นละครนั่นฉันเป็นคนตัดสินใจเอง

ต๭นที่ 55 เรื่องเล่นละครนั่นฉันเป็นคนตัดสินใจเอง ดารุนึกอยากจะดิ้นให้หลุดออกมา ทว่าอีกฝ่ายก็กำลังถือแก้วร้อนๆอยู่ในมือทั้งสองข้าง เธอเลยกลัวว่ากาแฟจะกระฉอก ออกมาได้ “นี่ คุณช่วย…”ความเขินอายทำเอาเธอพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ภาวนาให้ธวลิตรู้ตัวและปล่อยเธอไปสักที ทว่าธวลิตราวกับไม่เข้าใจเธอเสียอย่างนั้น และยังคงดื่มด่ำกับรสชาติภายในแก้วนั่นต่อ มือใหญ่ของเขาขยับยุกยิกไปมาอยู่ที่ เอวของเธอ พลันเลื่อนขึ้นไปข้างบน จนเกือบจะกอบกุมหน้าอกหน้าใจเธอได้อยู่แล้ว… “โอ๊ะ หน้าฉัน”ดารุแทรกตัวหนีออกมาจากอ้อมกอดของเขาทว่าก็ไม่สำเร็จ และในขณะที่เธอกำลังดิ้นอยู่นั้น ฝ่ามือใหญ่ก็ กอบกุมไปที่หน้าอกนุ่มหยุ่นนั่นของเธอ “หึๆ ไม่คิดเลยนะว่าผอมแห้งอย่างเธอจะมีหน้าอกที่เต็มไม้เต็มมือขนาดนี้ได้”มือของเขาบีบเคล้นไปที่หน้าอกของเธอ อย่างปลุกเร้าอารมณ์ ริมฝีปากยังคงลิ้มรสชาติของกาแฟแก้วนั้นอย่างไม่มีหยุด และทุกๆครั้งที่ดื่มมันเขาก็จะเผยรอยยิ้มบางขึ้นมา “คุณ…ธวลิต อย่าทำแบบนี้ค่ะ”ดารุตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เธอดึงมือออกเพื่อลองที่จะแกะมือของเขา “เรียกฉันว่าลิต” ริมฝีปากทรงเสน่ห์ที่ยังหลงเหลือรสชาติของกาแฟนั่นหยุดอยู่ที่ข้างใบหน้า และเริ่มที่จะขบกัดไปที่ใบหู อ่อนไหวของเธอ “คุณธวลิตคะ หน้าฉันน่ะ” “เรียกฉันว่าลิต”เขาลงโทษด้วยการกัดไปที่บริเวณใบหูของเธอหนึ่งครั้ง “โอ๊ย!” ดารุร้องออกมาอย่างเจ็บปวด “คุณเกิดปีจอหรือยังไงเนี่ย” “เป็นครั้งแรกนะที่ฉันได้ยินเธอพูดจาฉลาดๆแบบนี้”ธวลิตปล่อยมือออกพลางเดินตรงไปที่โต๊ะ เขาทอดมองไปที่บะหมี่ น่าอร่อยในชามนั่นพลางกลืนน้ำลาย “แต่ยังไงฉันก็ชอบมากอยู่ดี ทีหลังก็อ่อนโยนหน่อยก็แล้วกัน” เขาหยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วจึงคีบเส้นบะหมี่เข้าปากคำโตอย่างไม่บอกไม่กล่าวอะไรทั้งสิ้น ดารุที่นั่งนิ่งๆอยู่ข้างๆนั้นยกกาแฟขึ้นดื่มอย่างเงียบเชียบ วันนี้เขาเปลี่ยนชุดเป็นสูทสีขาวสบายๆ ดูแล้วสะอาดสะอ้านแต่ก็ ยังคงความหล่อเหลาเอาไว้ได้ เขาใส่อะไรก็ดูดีไปหมดเลยแฮะ! ถ้ามองจากมุมของแฟชั่นดีไซน์เนอร์แล้ว ธวลิตก็ถือได้ว่ามีรูปร่าง แบบหุ่นลองเสื้อเลยทีเดียว ทั้งสูงแล้วก็เพรียวระหง แถมยังดูเซ็กซี่อีกด้วย อือ มีเสื้อผ้าแบบไหนที่เหมาะกับเขาอีกกันนะ ดารุที่เรียนแฟชั่นดีไซน์มานั้น นำวิชาความรู้ที่มีมาเชื่อมโยงกับเขาอย่างไม่ทันรู้ตัว พลางนึกออกแบบชุดให้กับธวลิตขึ้นมา ธวลิตที่กินบะหมี่นั้นเหมือนกินข้าวไปได้ไม่กี่คำ เขายังไม่อิ่มและรู้สึกโหยหาเพิ่มเข้าไปอีก จนต้องถามออกมา “ยังมีอีกมั้ย”แต่กลับพบว่าดารุกำลังจ้องเขม็งมาที่ตนอยู่เสียแทน เขารับกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากด้วยท่วงท่าสง่างาม ธวลิตมองไปที่ใบหน้าสวยหวานของเธอ แล้วถามกลับอย่างล้อเลียน “บนตัวฉันมีหนอนติดอยู่รึไง” “อ้อ ไม่มีค่ะ”ใบหน้าเล็กค่อยๆขึ้นสีแดงจนเหมือนกับดอกพลัมที่บานสะพรั่งสวย เธอดึงสายตากลับมาอย่างไม่เป็นตัวเอง แล้วจึงก้มศีรษะลงจิบกาแฟภายในแก้วต่ออยู่อย่างนั้น “กาแฟดื่มหมดแล้ว” “หือ”ดารุไม่ได้ตอบกลับไป ธวลิตจิ้มไปที่คาง บ่งบอกว่าแก้วของเธอนั้นว่างเปล่าไปตั้งนานแล้ว “อ้อ!” ดารุมองแก้วเปล่าที่ไม่มีน้ำเลยสักหยดในมือตน เธออายอย่างสุดขีด “เดี๋ยวฉันจะไปเติมเพิ่มค่ะ” “อืม เติมให้ฉันด้วยสิ คงต้องดื่มเยอะหน่อยถึงจะมีกะจิตกะใจทำงาน” ธวลิตยื่นแก้วส่งไปให้ นัยน์ตามีแววคลุมเครือ พลางเอ่ยอย่างมีนัยยะแอบแฝง ใบหน้าเล็กของดารุร้อนระอุราวกับมีเตาบาร์บีคิวมาวางตั้งอยู่บนหน้า เธอรีบรับแก้วนั้นมาก่อนจะเดินไปที่ตู้เติม ธวลิตดูเหมือนจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ หลังจากที่รับกาแฟมาเขาก็ดึงดารุเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จนเธอเซมานั่งอยู่บนตักเขา “นี่ อย่านะคุณ”ดารุต่อต้านอะไรไม่ได้มาก เพราะกาแฟร้อนๆในมืออาจจะหกตามมาได้ ธวลิตใช้มือข้างเดียวล็อกเอวเธอไว้ ทำให้แผ่นหลังของเธอหันเข้าหาตน และลำคอระหงของเธอก็อยู่ตรงกับริมฝีปากของเขาอย่างพอดิบพอดี ธวลิตสนุกไปกับการดื่มกาแฟนี้เหลือเกิน ริมฝีปากของเขาย้ายมาอยู่ที่ลำคอและกกหูของเธอพลางขยับเคลื่อนไหวไปมา จน เกิดมวลคลื่นจักจี้เป็นระลอกๆที่แฝงไปด้วยไออุ่นร้อน นำมาซึ่งความรู้สึกแปลกใหม่ให้กับเธอโดยสิ้นเชิง ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนจะปรากฏขึ้นมาแทบทุกครั้งยามเมื่อเขาพยายามเข้าใกล้เธอ แท้จริงแล้วมันคืออะไรนั้น เธอตอบ ไม่ได้เลย ดูท่ากาแฟในแก้วนี้เธอคงจะไม่มีอารมณ์มาดื่มอีกเสียแล้ว ดารุวางมันลงบนโต๊ะทันที มือทั้งสองข้างที่ว่างแล้วนั้นเธอใช้มันออกแรงดึงสิ่งที่เกาะอยู่บนเอวเธอออก อดไม่ได้ที่จะชื่นชมพละกำลังนั่นของเขา เพราะเธอออกแรงจนเกือบจะหมดแรงอยู่แล้ว ก็ยังแงะมือของเขาออกไปไม่ได้แม้แต่นิ้วก้อยเพียงนิ้วเดียว “อย่าเปลืองแรงซะเปล่าๆเลย”ธวลิตส่งยิ้มผ่านแผ่นหลังบางไปให้ ริมฝีปากของเขาขยับมาอยู่ที่แผ่นหลังเธอแล้ว เขาแหวก ชุดบางๆของเธอออกพลางเลียไปบนผิวหนังของเธอ “คุณ…อย่าทำแบบนี้…คือฉัน…”ดารุประหม่าจนพูดอะไรไม่ถูก เธอพบว่าจริงๆแล้วตัวเธอเองก็ชอบความรู้สึกแบบนี้ อยู่เหมือนกัน แต่หากมองไปที่เรื่องของการรักนวลสงวนตัวของผู้หญิงแล้วนั้น เธอก็ยังรู้สึกว่าท่าทางนี้ของเขามันน่าอายมากอยู่ดี “ ฉันต้องการเธอ”อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะปิดบังความคิดตัวเองเลยสักนิดเดียว เขาเอ่ยมันออกมาตามตรง “ต้องการหรอคะ”หมายความว่ายังไงกันน่ะ ดารุครุ่นคิด ทว่าวินาทีต่อมาเธอก็ถูกธวลิตจับใบหน้าให้หันเข้าหาเขา แล้วจูบ ที่รุนแรงนั่นก็พุ่งลงมาประกบกับปากของเธอ “อื้อ…” จูบที่เต็มไปด้วยความกระหายอยากอย่างรุนแรงนั้นกำลังจู่โจมเธอ ดารุรู้สึกมึนหัวไปหมด และอาการขาดออกซิเจนทำให้ เธอต้องเผยอริมฝีปากขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทว่าอีกฝ่ายกลับฉวยโอกาสนี้รุกล้ำเข้าไปยังพื้นที่ด้านในของเธอ พลางหยอกล้อกับลิ้นและดูดดื่มน้ำหวานนั้นดั่งที่ใจปรารถนา ศีรษะของเธอถูกทวลิตจับตรึงเอาไว้ ดารุดันตัวเองออกมา ทว่าก็ไม่อาจต้านทานเขาไว้ได้อยู่ดี มือของธวลิตผละออกจากเอวคอดของเธอ และเลื้อยไปยังตำแหน่งอื่นต่อพลางปลุกเร้าอารมณ์เธอไปตลอดทาง ท้ายที่สุด จึงมาหยุดอยู่ที่อกอวบอิ่มของเธอ เมื่อไร้ซึ่งแรงช่วยพยุงของเขาแล้ว ดารุจึงต้องกระชับเสื้อของเขาแน่นขึ้นอย่างไร้ทางเลือก เพื่อไม่ให้ตนตกลงไปที่พื้นด้านล่าง ซึ่งวิธีนี้ได้ทำให้ท่าทางของเธอและเขาดูล่อแหลมขึ้นมาอย่างถึงที่สุด หากเป็นคนอื่นมอง คงจะดูเหมือนว่าเธอกำลังดึงธวลิตเข้าหาตนพร้อมทั้งเรียกร้องจูบอันเร่าร้อนนี้จากเขาเป็นแน่ ธวลิตดูเหมือนจะไม่พอใจในจูบนี้มากพอ เขาอุ้มร่างบอบบางของเธอขึ้นมา พลางวางจัดตำแหน่งเธอไว้บนโต๊ะยาวที่เพิ่ง ทานอาหารกันไปเมื่อครู่ จนได้ยินเสียงโพล้งเพล้งของถ้วยชามที่แตกกระจาย ดารุมีสติขึ้นมาทันที และเธอก็ไม่รู้ว่าตนถูกธวลิต เปลื้องชุดออกจนหมดแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำให้เห็นบราสีชมพูตัวจิ๋ว ซึ่งเธอไม่มีทางที่จะปกปิดร่างกายที่ขาวผ่องเป็นยองใยนี้ ไว้ได้อย่างมิดชิดเลย “อื้อ อย่านะ”ดารุลองติดกระดุมเสื้อดู ทว่าก็ถูกธวลิตตรึงแขนเอาไว้ทั้งสองข้าง คำพูดที่น่าอายนั่นเบาหวิวอ่อนแรง ฟังดูแล้วเหมือนจะเป็นคำเชื้อเชิญที่แฝงอยู่ลึกๆมากกว่า ทรวงอกอวบอิ่มสีขาวหิมะนั้นเริ่มที่จะปรากฏรอยแดงเป็นจุดๆ ผิวกายของเธอสั่นเทิ้มเนื่องจากสัมผัสกับอากาศอย่าง กะทันหัน ธวลิตจ้องมองไปที่เรือนร่างของดารุอย่างพึงพอใจ ราวกับกำลังประเมินราคาแจกันโบราณล้ำค่าใบนี้อยู่ “อย่ามองนะ”ดารุผินหน้าหนีอย่างเขินอายพลางร้องขอเขา “เรือนร่างสวยๆแบบนี้ปิดเอาไว้ก็เสียดายแย่เลยสิ”ธวลิตก้มศีรษะลง เขาดูดและขบกัดไปบนอกอิ่มของเธอ จนร่องรอยที่ ถูกเขากัดไว้กลายเป็นรอยสีชมพูดอกท้อระเรื่อ “ผิวเธอนี่อ่อนไหวดีจริงๆ” เขาเค้นคลึงไปทั่วทั้งร่างของเธอ พลางกอบกุมยอดปทุมถันที่งดงามที่สุดนี้ผ่านเนื้อผ้าของบรา “อ๊ะ”น้ำอุ่นร้อนจากภายในร่างของเธอไหลทะลักออกมา ดารุอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี “จริงใจหน่อยสิ ให้เหมือนกับร่างกายของเธอไง”เขาละมือออกจากหน้าอกของเธอ ไม่นานนักก็เลื้อยเข้าไปใต้กระโปรง เสียแทน พลางแหวกแพนตี้ตัวจิ๋วเข้าไปเค้นคลึงยังส่วนลับที่สุดนั้นของเธอ “อื้อ อย่าค่ะ”ดารุหนีบขาแน่นอย่างกระดากอาย เป็นเพราะเขาค้นพบการเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายของเธอนั่นแล้ว เธอจึง รู้สึกอับอายอย่างถึงที่สุด “เราทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ เพราะเราแค่จะเล่นละครตบตาพวกนักข่าวก็เท่านั้น”ดารุเหมือนจะดึงสติกลับมาได้บ้างแล้ว เธอจึงลองเตือนเขาด้วยคำพูดที่ธวลิตเองเคยพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ “เรื่องเล่นละครอะไรนั่นมันเป็นการตัดสินใจของฉันเองต่างหาก”ตามมาด้วยรอยจูบลงโทษของเขา ที่เพิ่มรอยจางๆสีชมพูนั่น บนต้นคอของเธอ “แต่ว่า…พวกเรา…ไม่ได้นะ…”ดารุนึกถึงเรื่องหย่าขึ้นมา เธอรู้สึกว่าหัวใจตัวเองกำลังจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ เธอกลัว กลัวว่าเธอจะตกหลุมรักผู้ชายตรงหน้าคนนี้ และไม่สามารถดึงตัวเองกลับขึ้นมาได้อีกเลย