ตอนที่ 58 มือที่สามเผชิญหน้ากับภรรยาคนแรก

ต๭นที่ 58 มือที่สามเผชิญหน้ากับภรรยาคนแรก มันไม่ได้มีความหมายอะไรหรอกน่า ดารุพยายามพูดปลอบใจตัวเอง เธอที่มีความคิดในเรื่องการรักษาพรหมจรรย์ไว้นั้นนับ ได้ว่าเป็นความคิดที่หัวโบราณสุดๆไปเลยล่ะ แต่จะว่าไป ตัวเธอเมื่อคืนนี้ก็รู้สึกมีความสุขมากเหมือนกัน แถมยังครางออกมาราวกับ ไม่รู้สึกกระดากอายอะไรบ้างเลยด้วย ดารุใบหน้าแดงแจ๋ขึ้นมาอย่างผิดปกติไป เสื้อเชิร์ตเมื่อวานนี้ได้ถูกนายธวลิตฉีกทิ้งไปอีกตัวแล้ว เธอจึงได้แต่หาเสื้อตัวใหม่ใส่ และเดินออกไปข้างนอกเมื่อมั่นใจ แน่แล้วว่าภายในห้องโถงนั้นไม่มีคนอยู่ รถเข็นอาหารคันหนึ่งวางอยู่ตรงนั้น และด้านบนก็มีอาหารดีๆวางเรียงรายอยู่มากมาย อื้ม หิวจังแฮะ กระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งวางอยู่บนรถเข็นคันนั้น โดยเขียนด้วยลายมือมั่นคงทรงพลังไว้ว่า : กินอาหารพวกนี้ให้หมดด้วย เธอ น่ะผอมเกินไปแล้วนะ พร้อมลงท้ายชื่อด้วยคำว่า ลิต แค่หนึ่งคำ ขนาดทิ้งข้อความไว้ยังออกคำสั่งได้ขนาดนี้เลย พลันฉากในหัวเมื่อคืนก่อนนั้นก็ผุดขึ้นมา ดารุรู้สึกหน้าตนไหม้ อดไม่ได้ที่จะ ใช้มือเล็กที่เย็นเฉียบนี้จับไปที่ใบหน้า “ของกินเยอะแยะขนาดนี้ ใครจะไปกินหมดได้น่ะ” อาหารบนโต๊ะนั่นเพียงพอสำหรับคนสามสี่คนที่จะกินได้เลย ดารุ อดที่จะกังวลไม่ได้ ทว่าท้องที่ร้องอยู่นี้ก็ไม่ยอมให้เธอได้คิดทบทวนอะไรต่ออีกแล้ว เธอหยิบอาหารมากินอย่างตั้งอกตั้งใจ อิ่มจัง! พลางลูบท้องไปมา เธอไม่ได้กินอาหารอย่างมีความสุขแบบนี้มานานมากแล้ว แต่ก่อนนี้ข้าวทุกมื้อเธอจะต้องรีบกิน อย่างรักษาเวลา จะได้ไม่ไปเข้าเรียนหรือทำงานสาย แต่ละมื้อจึงเหมือนการออกไปรบก็ไม่ปาน กินข้าวได้แค่สองสามคำลงท้องไป เท่านั้น ยังไม่ทันจะได้ลิ้มรสชาติเลยก็กินหมดเสียแล้ว บางครั้งถ้ายุ่งมากๆ เวลากินเธอยังไม่มี ไม่แปลกใจที่ไฉไลเชื่อมาโดยตลอดว่า เธอเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน แต่กระนั้นเธอก็มักจะอิจฉาในผิวพรรณของดารุอยู่ ตลอดๆ และมักจะพูดว่า : “สวรรค์ไม่ยุติธรรมเลย เธอใช้งานร่างกายตัวเองหนักขนาดนั้น ทำไมผิวพรรณยังดูอ่อนนุ่มกว่าเด็กเล็กๆ อีกกันล่ะ แถมยังขาวอมชมพูด้วย นี่มันใช่นักเรียนยากจนที่ทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยซะที่ไหนกัน เป็นสโนไวท์ที่หลุดออกมาจาก ในหนังสือนิยายชัดๆเลย เฮ้อ ดารุถอนหายใจเฮือก จู่ๆเธอก็คิดถึงไฉไลขึ้นมา ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะสบายดีมั้ยนะ ถ้าเธอรู้ว่าพี่ธีราต้องเจ็บตัวเพราะ ดารุ เธอจะโกรธมั้ยนะ พอนึกถึงพี่ธีรา ดารุก็เป็นห่วงอาการเขาขึ้นมาอีกครั้ง น้าธารีเล่าให้เธอฟังว่า ทุกๆครั้งที่เธอเจ็บตัวมีแผลก็ล้วนแต่เป็นเพราะคุณดรณ์ที่มาช่วยไว้ได้ ขนาดยาทาลบรอยแผลเป็นนั่นยังเป็นยาที่เขาคิดค้นวิจัยเองเลย คงจะเป็นแพทย์มืออาชีพเลยสินะ แต่ว่า ตอนนั้นพี่ธีราก็เจ็บหนักมากอยู่เหมือนกัน ตอนที่เธอขึ้นเรือมา ธวลิตให้เหตุผลว่าเขามีทุกอย่างพร้อมไว้ให้บนเรือแล้ว จึงไม่ยอมให้เธอนำของสักชิ้นติดตัวมาด้วยได้ ขนาดมือถือเครื่องเก่าคร่ำครึของเธอที่ใช้มานานนั่นก็ถูกริบไปเสียแล้ว เธอเลยไม่มีทางที่จะติดต่อกับโลกภายนอกได้เลย ได้แต่ กระวนกระวายใจอยู่แบบนี้ เสียงเปิดประตูดังลั่นเรียกสติเธอกลับมา ทีแรกเธอนึกว่าเป็นธวลิต ทว่าเมื่อเงยหน้ามอง ผู้ที่เข้ามานั้นเป็นเพียงแค่ผู้หญิง คนหนึ่ง และเป็นคนที่หายไปกับธวลิตเมื่อวานนี้ด้วย ดารุดึงชายเสื้อเชิร์ตลงมาอย่างเขินอาย พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะปกปิดร่างตนได้มิดชิดขึ้นมาอีกสักหน่อย ทว่าหญิงสาวกลับ มองจ้องเธออยู่ที่หน้าประตูนั่นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พลางถือถุงใบหนึ่งเดินเข้ามา แต่ก่อนเธอจะแต่งตัวแนวสามเท่ห์ แต่มาวันนี้เธอกลับแต่งกายด้วยสีดำล้วนๆ รองเท้าบูทปิดเรียวขาเล็กขึ้นไปถึงน่อง ปกปิด หัวเข่าได้อย่างพอเหมาะ ที่พื้นของรองเท้ามีส้นสูงราวๆสิบนิ้วได้ เธอทาอายแชโดว์สีดำ ทาลิปสติกสีดำ ขนาดเล็บก็ยังทาเป็นสีดำอีกด้วย ทั่วทั้งห้องแผ่ซ่านไปด้วยบรรยากาศความรู้สึกเย็นชา เธอเดินสะบัดไปมาราวกับดอกไม้บาน ความงดงามนั้นส่งผ่านบรรยากาศของฮีโร่ออกมา เธอแกว่งไกวถุงในมือไปมา “นี่เป็นของที่ธวลิตบอกให้ฉันซื้อมาให้เธอน่ะ” ดารุรู้มาโดยตลอดอยู่แล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งคู่นั้นดีมาก แต่ไม่คิดว่าจะมาส่งเสื้อผ้าให้โดยเฉพาะขนาดนี้ พอคิดดู แล้ว เธอเป็นถึงภรรยาที่เป็นที่รู้จักของธวลิต แล้วเธอเองล่ะ คงจะต้องเป็นมือที่สามแล้วมั้ง หรือจะเป็นมือที่สี่ ที่ห้าดีล่ะ ยังไงซะ คนรักของเขาก็เยอะมากอยู่ดี นับคงนับได้ไม่หมดหรอก งั้นก็ถือเป็นมือที่สามไปละกัน มือที่สามปะทะกับภรรยาคนแรก ไม่มีแม้แต่จะมาง้างอาวุธใส่กัน แถมยังมอบของขวัญให้อีก ดารุเอ่ยชื่นชมเธอ ไม่แปลกใจที่ธวลิตจะชอบได้ขนาดนี้ “แล้วเขาล่ะคะ” ดารุเอ่ยถาม