ตอนที่ 59 ลิตเขาชอบเธอ

ต๭นที่ 59 ลิตเขาชอบเธอ “เขายุ่งๆอยู่น่ะ”มือที่สามนั่งลงพลางเหยียดยิ้มมุมปาก “ฉันชื่อเปรมานะคะ ลิตเขาไม่มีเวลาว่างมา ก็เลยเรียกฉันให้ไปช่วยคุณเลือกซื้อเสื้อผ้าด้วยกัน” เธอเปิดถุงออกดูเอง พลางดึงชุดจากข้างในออกมา “ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบใส่บรายี่ห้อไหน ฉันก็เลยเลือกแบรนด์กับลายที่ตัวเองชอบแทน เสื้อตัวนี้น่ะ น่าจะเหมาะกับเธอดีนะ” ดารุรับเสื้อตัวแล้วตัวเล่ามา เธอรู้สึกไม่ค่อยปลื้มกับชุดชั้นในที่หญิงสาวซื้อมาให้ตนเท่าไหร่นัก เพราะทั้งหมดล้วนแล้วแต่ เป็นแนวเซ็กซี่ทั้งนั้นเลย เหมือนว่าถ้าได้สวมอยู่บนตัวจริงๆแล้ว ก็อาจจะปกปิดอะไรๆได้ไม่มิดเอาเสียเลย โชคดีที่เสื้อตัวนั้นยังดูปกติอยู่ และเป็นไซส์ของเธอพอดี “ขอบคุณค่ะ”ดารุแสดงความขอบคุณกลับอย่างมีมารยาท เปรมาหึๆเสียงขึ้นจมูกอย่างตอบรับ เธอหันไปเจออาหารบนโต๊ะเข็นนั่นที่ดารุเพิ่งกินไปได้แค่หนึ่งในสามส่วนแล้วเท่านั้น มือ ทั้งสองข้างประสานกัน พลางเอียงตัวปรับท่าทางให้ดูสบายที่สุดแล้วนั่งตัวติดเก้าอี้ “ลิตบอกฉันว่าต้องมาดูเธอให้ได้ว่ากินอาหารหมดรึเปล่าน่ะ” เมื่อพูดคำนั้นจบ หญิงสาวก็มีสีหน้าเอือมอย่างชัดเจน เธอถึงขนาดทำท่าจะอาเจียนออกมาได้ จนทำลายภาพลักษณ์เท่ห์ๆ ของตัวเองไปเสียแล้ว “ฉันกินจนอิ่มมากแล้วค่ะ” ดารุมองเธออย่างเว้าวอน ตอนนี้ท้องเธอจุกไปหมดจนกินอะไรไม่ลงอีก “ลิตเขาชอบเธอ” จู่ๆหญิงสาวก็เอ่ยขึ้นมา มือที่ประสานกันอยู่พลันแยกออกจากกัน น้ำเสียงบางเบา ทว่าสีหน้าดูหนักแน่น “หือ”ดารุมองเธออย่างไม่เข้าใจ เส้นผมตรงของเธอพลิ้วไสวไปมาอย่างเป็นระเบียบ บางส่วนที่ปรกอยู่บนไหล่นั่นดูราวกับเป็นเส้นบะหมี่ พวกมันแกว่ง ไปแกว่งมาตามจังหวะการเคลื่อนไหวของหญิงสาว ทว่าก็เผยให้เห็นถึงความเซ็กซี่และความแข็งแกร่งอยู่นัยที เล็บนิ้วมือสีดำของเธอสัมผัสไปบนนั้น เปรมาอ้าปากเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างเลื่อนลอย “ลิตเคยชอบเด็กผู้หญิงมาแล้วแค่เพียง สองคนเท่านั้น และหนึ่งในนั้นก็คือเธอ” “แล้วอีกคนล่ะคะ”ดารุไม่เข้าใจว่าทำไมตนถึงถามออกไป ทว่าพอโพล่งถามแล้ว เธอก็เพิ่งรู้ตัวว่าเสียการควบคุมไป “พี่สาวของฉันน่ะ” เปรมาเงยหน้าขึ้น ขนตางอนยาวที่ปัดมาสคาร่ามานั้นกะพริบไปมาอยู่สองครั้ง “เธอชื่อว่าไปรยา เป็น อัจฉริยะนักเต้นเลยก็ว่าได้ และเพราะการเต้นทำให้เธอต้องทิ้งลิต จนต้องรีบบินหนีไปต่างประเทศตามลำพัง พวกเขาติดต่อกันอยู่นานพอสมควร ลิตก็รักเธออยู่เพียงแค่คนเดียว ไม่เคยสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนเลย พี่สาวฉันพาฉันเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์นั่นมานานแล้วล่ะ ฉันเห็นพวกเขาทานข้าวด้วยกันทุกวัน ดูดาวบนท้องฟ้าด้วยกัน เดินเล่นไปด้วยกัน นับว่าเขาคอยเอาอกเอาใจพี่สาว ฉันอยู่แทบทุกเรื่องเลย แต่หลังจากที่เธอจากเขาไป เขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว” หญิงสาวปรายตามองใบหน้าของดารุ พลางส่งยิ้มเศร้ามาให้ เธอเจ็บปวดและโดดเดี่ยวอย่างเห็นได้ชัด “คุณก็ชอบเขาหรอคะ” ดารุหยั่งเชิงถาม เธอมองเห็นร่องรอยอะไรบางอย่างในแววตาเลื่อนลอยคู่นั้นของหญิงสาว “ชอบสิ”เปรมาใช้มือทั้งสองข้านยันร่างเธอลุกขึ้น และลุกออกไป เธอไม่ปกปิดความรู้สึกของตัวเองเลยสักนิด “ยังไงซะ เขากลับพูดแค่ว่า เทียบกับการเป็นคนรักกันแล้ว ฉันมีงานที่เหมาะสมกว่านั้นทำอีกน่ะ” เธอผายมือออกพลางเอียงหน้า ทำสีหน้า ว่ามันก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ศีรษะที่มีเส้นผมดำขลับนั้นเอียงเฉไฉไปอีกทาง ดารุนึกอยากจะถามอะไรต่ออีกสักหน่อย ทว่าเปรมาก็หายไปจากประตูนั้นราวกับสายลม มีเพียงเสียงปิดประตูเบาบางนั่นที่ เป็นเครื่องยืนยันว่าเคยมีคนเข้ามา ลมทะเลเย็นสดชื่นปะทะเข้ากับเรือนร่างของเธอ จนความรู้สึกสบายตัวแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ดารุไม่ได้ชอบน้ำเท่าไหร่นัก ทว่า เมื่อมองดูน้ำทะเลสีฟ้าเข้มที่กระเพื่อมอยู่ด้านล่างนั่นจนเป็นฟองคลื่นฟุ้งกระจายออก เธอก็รู้สึกอารมณ์ดีอย่างหาใดเหมือน ทีแรกเธอก็ไม่กล้ายืนอยู่ใกล้ๆหัวเรือมากนัก เพราะการยืนเผชิญหน้ากับท้องทะเลกว้างใหญ่ตรงหน้า คงทำให้เธอรู้สึกหวั่นๆ จนอาจวิงเวียนศีรษะได้ แต่กระนั้นน้ำทะเลก็สาดซัดกระทบมาที่ตัวเรืออย่างอ่อนโยนอยู่ตลอด จนเธอผลอยหลับไปอยู่หลายครั้ง ความหวาดกลัวที่มีต่อทะเลของเธอค่อยๆจางหายไป ที่มากไปกว่านั้นก็คือเธออยากสัมผัสแนบชิดไปกับพวกมัน ในที่สุดวันนี้ดารุก็ปีนขึ้นไปบนเสากระโดงเรือได้สำเร็จ ดารุผายมือทั้งสองข้างออก เพื่อให้ลมพัดกระพือเสื้อเชิร์ตของเธอไป โลกที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตานี้ทอประกายแสงสีน้ำทะเลอมเขียวราวกับผืนผ้าไหมชั้นดี ที่โบกสะบัดพลิ้วไหวไปมาอย่างไม่อาจ มองเห็นเส้นขอบของมัน