ตอนที่ 61 ถ้าเป็นไปรยาคุณจะรู้สึกเป็นห่วงมั้ย

ต๭นที่ 61 ถ้าเป็นไปรยาคุณจะรู้สึกเป็นห่วงมั้ย “ฉัน…น่าจะลงได้แล้ว”ดารุเอ่ยบอกหน้าแดงก่ำ จนได้รับเสียงโอดครวญที่เย็นชานั่นมาจากธวลิต “ใส่เสื้อผ้าซะวาบหวิวขนาดนี้เนี่ย อยากจะยั่วผู้ชายให้เข้ามาหาอีกรึยังไง” ริมฝีปากของเขาพ่นคำพูดร้ายๆออกมา ลำแขนแกร่งที่แสนจะเซ็กซี่นั่นโอบรัดเธอไว้แน่น ธวลิตพลันสาวเท้ายาวเข้าไปในห้องทันที พูดจาแบบนี้อีกแล้ว! ดารุไร้ซึ่งทางเลือก เธอทำได้เพียงซุกตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด และปล่อยให้เขาประคองเธอเข้าห้องไป กระนั้นดารุก็ยังรู้สึกไม่พอใจในตัวเขาเป็นอย่างมาก ใบหน้าเล็กเบนหน้าหนีไปอีกฝั่ง จนมองเห็นใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลางดงามของธวลิตนั่นเข้า เรือเดินเครื่องขึ้นอีกครั้ง ผิวน้ำทะเลสีฟ้าเข้มพลันค่อยๆกระเพื่อมไปยังด้านหลัง เกิดเป็นฟองคลื่นทางยาวทั้งสองเส้น บนผืนน้ำที่มาจากตัวเรือ ซึ่งมองเห็นได้จากบานหน้าต่างห้อง “คุณเปรมาล่ะคะ”เธอจำได้ว่าตอนที่ธวลิตขึ้นมาบนเรือ หญิงสาวก็ไม่ได้ปรากฏตัวให้เห็นอีกเลย “เธอมีธุระน่ะ ก็เลยกลับไปก่อน”ธวลิตที่เคืองเธออยู่เมื่อครู่ใจเย็นลงบ้างแล้ว เขาใช้ผ้าขนหนูผืนหนึ่งพันรอบกาย ท่อนล่างเอาไว้พลางเช็ดผม และเดินออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน “เห้ย…นี่คุณ…”ขณะที่ดารุหันกลับมามองนั้นเธอก็เห็นท่อนบนที่เปลือยเปล่านั่นของเขา เธอปิดตาปี๋ “คุณไปใส่เสื้อผ้าก่อนจะได้มั้ยเนี่ย” รอยยิ้มสนุกสนานผุดขึ้นมาอีกครั้ง ธวลิตกลับยิ่งเดินเข้ามาใกล้เธอ “ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นสักหน่อยนี่ ทำมาเป็นตกอกตกใจ อะไรได้ขนาดนั้น ไอ้ที่มากกว่านี้ก็เคยเห็นมาแล้วไม่ใช่หรือไง” “มันไม่…เหมือนกันนี่คะ” ดารุรู้สึกหายใจติดขัด ไม่มีเรี่ยวแรงต่อกรกับท่าทีล้อเลียนนั่นของเขา ใบหน้าเล็กสีขาวราวกับหยกนั้นพลันแดงซ่านขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ ธวลิตไม่ได้เอ่ยอะไรอีก เขาเพียงแต่คว้าขวดไวน์แดงลงมาจากชั้น แล้วจึงรินลงในแก้วที่อยู่บนมือ นิ้วเรียวยาวประคองแก้วใสนั้นไว้พลางหมุนกลิ้งไปมา จนน้ำไวน์สีเลือดเป็นประกายแดงฉาน ราวกับกำลังประชันความงามแข่งกับใบหน้าแดงแจ๋นั่นของเธอ ธวลิตจิบไวน์เข้าไปในปากเล็กน้อย แม้แต่ท่วงท่ายามที่เขาดื่มไวน์ยังงดงามได้ถึงขนาดนั้นเลยแฮะ ดารุเอาแต่จ้องมองชายหนุ่มรูปงามด้วยแววตาหื่นกระหาย ชักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงลามกไปเสียแล้ว เธอเบนสายตา กลับมาอย่างเขินอาย พลันหันไปมองผืนท้องทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตานั่นอีกครั้ง ทะเลออกจะกว้างใหญ่ไพศาลเสียขนาดนี้ ถ้าต้องว่ายน้ำกลับมา จะใช้เวลานานสักแค่ไหนกันนะ และที่สำคัญเลยก็คือเปรมาจะมีแรงปีนขึ้นมาบนเรือได้หรือ เธอชักจะเป็นห่วงเปรมาเสียแล้ว “คุณไม่เป็นห่วงเธอบ้างเหรอคะ”ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวอยู่ใจกลางทะเลแบบนั้น ถ้าเจอเรื่องอันตรายเข้าจะทำยังไง ดารุอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม ธวลิตที่กำลังอยู่ในท่าดื่มไวน์ชะงักค้าง ไม่นานนักเขาก็ยักไหล่อย่างไม่เกรงกลัว “ก็ไม่นี่” ใช่สิ เขาจะเป็นห่วงอะไรใครได้ล่ะ ตอนที่เธอต้องเผชิญหน้ากับสิงโตตัวใหญ่ยักษ์น่ากลัวพวกนั้นอยู่เพียงลำพังภายในห้องเขาไม่แม้แต่จะรู้สึกสะทกสะท้านใดๆ แล้วตอนที่อยู่ในห้องงูนั่น เขาก็เดินหนีเธอไปอย่างเฉยเมยเสียด้วย ต้องเป็นชีวิตของใครกันนะ ถึงจะทำให้คนอย่างเขารู้สึกสนใจเป็นห่วงได้น่ะ “แล้วถ้าตอนนี้คนที่อยู่กลางทะเลนั่นเป็นไปรยา คุณจะเป็นห่วงเธอมั้ยคะ” ทันทีที่หลุดปากถามออกไป ดารุถึงกับใจเสีย เธอไม่รู้เลยว่าทำไมตนถึงถามคำถามแบบนั้นออกไปได้ แต่กระนั้นก็ยังหวังเป็นอย่างยิ่งว่าธวลิตจะตอบเธอกลับมา ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องมายังธวลิต อารมณ์ของเขาได้แปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาบีบแก้วไวน์ที่อยู่ในมือแน่นจนเกิดเป็นเสียงดัง “แกร๊บ” แก้วไวน์ใสพลันแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย น้ำเหลวข้นสีเลือดไหลเอื่อยออกมาจากมือแกร่ง จนแยกไม่ออกว่าอันไหนเป็นเลือดหรือไวน์กันแน่ ดารุหวาดกลัวจนต้องกลั้นหายใจไว้ นัยน์ตาจับจ้องไปที่เศษแก้วใสสะท้อนแสงวาววับ ร่างเล็กๆของเธอสั่นเทิ้มขึ้นมาตามสัญชาตญาณ ดารุไม่กล้าที่จะเงยขึ้นไปมองยังใบหน้าของเขาเลย ประสบการณ์เจ็บตัวครั้งแล้วครั้งเล่าที่ผ่านมานั้นได้บอกกับเธอว่าถ้าเธอทำให้เขาไม่พอใจเมื่อไหร่ล่ะก็ เตรียมตัวรอรับยมทูตไว้ได้เลย บทลงโทษในครั้งนี้จะร้ายแรงถึงขนาดไหนกันนะ “เรื่องที่มันไม่เกี่ยวกับเธอ ก็ไม่จำเป็นต้องถาม!” ไม่มีบทลงโทษใดๆตามมาอย่างที่เธอคาดไว้ ทันทีที่ธวลิตพูดจบ เขาก็ปาเศษแก้วในมือพวกนั้นพุ่งไปที่หน้าต่าง ลงไปยังผืนน้ำทะเลสีฟ้าเข้มจนกลายเป็นหย่อมสีแดงๆไปชั่วขณะ มันทั้งน่ากลัวและเต็มไปด้วยบันดาลโทสะของเขา