ตอนที่ 62 เมาค้างหนึ่งคืน

ต๭นที่ 62 เมาค้างหนึ่งคืน ดารุยังไม่ทันที่จะหายหวาดหวั่น ร่างของธวลิตก็หายวับหลังบานประตูนั้นไป เสียงปิดประตูที่ดังสนั่นอยู่ไม่น้อยย้ำเตือน เธอว่าเขาได้เดินหนีไปเสียแล้ว ฟิ้ว ดารุถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกดีใจที่ตัวเองยังปลอดภัยครบสามสิบสองได้อยู่หลังจากเผชิญกับระเบิดอารมณ์ของเขาไป ถึงกระนั้นความรู้สึกหดหู่ก็ถาโถมเข้าใส่ตามมา ท่าทีเมื่อครู่นี้ของธวลิตมันบ่งบอกว่า เขายังแคร์ผู้หญิงที่ชื่อไปรยาคนนั้นอยู่มาก เลยทีเดียว ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ ถึงจะสามารถได้รับความรักจากผู้ชายเย็นชาคนนี้ได้ หัวใจพลันปวดหนึบขึ้นมา ดารุได้แต่พูดปลอบโยนตัวเองว่าระหว่างเธอกับเขามันไม่มีอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และไม่คิดที่จะสนใจในตัวเขาอีก ไม่ว่าจะเป็นเขาในตอนนี้ เมื่อก่อน หรือในอนาคตข้างหน้าก็ตาม ทว่าหัวใจที่เศร้าสลดของเธอจะได้ยินเสียงตะโกนที่ฝืนออกมานี้ได้อย่างไร ในเมื่อมันล่องลอยไกลออกไปเรื่อยๆและถูกพันธนาการไว้ที่ไหนสักแห่งอย่างแน่นหนา ทำให้ไม่ว่าเขาจะรู้สึกทุกข์หรือสุขใจ เธอก็พลอยรู้สึกไม่ต่างจากเขาไปด้วย ดารุคว้าขวดไวน์ที่อยู่บนชั้นลงมา เธอดื่มมันลงไปเป็นครั้งแรก และสำลักแทบจะทุกครั้งจนต้องไอแค่กๆไม่หยุด ดารุยังคง ดื้อดึงหวังจะดื่มไวน์ให้หมดทั้งขวด จนในที่สุดเธอก็เมาแอ๋ล้มฟุบลงไปบนเตียงกว้าง ปล่อยให้ไวน์ไหลเอื่อยทิ้งไปอย่างเดียวดาย… คืนนั้นธวลิตไม่ได้กลับมาอีกเลย ดารุจึงนอนค้างอยู่ในห้องทั้งคืนจนกระทั่งแสงอาทิตย์ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบร่าง ทำให้เธอค่อยๆสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ปวดหัวชะมัด! เธอที่ไร้ประสบการณ์เล่นดื่มหนักเสียขนาดนั้น สุดท้ายก็ต้องมาทรมานตัวเอง อยู่แบบนี้ ดารุเริ่มจะผิดหวังกับอาการบ้าบิ่นของตัวเองนั่นแล้วล่ะ นาฬิกายุโรปโบราณเรือนหนึ่งแขวนอยู่ที่ผนัง เสียงดังตึ๊งๆๆชี้บอกว่าสิบสองนาฬิกาแล้ว โอ้ะ เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย สายป่านนี้แล้ว ดารุฝืนแรงหยัดกายให้ลุกขึ้น เสื้อผ้าบนเรือนร่างยับยู่ยี่เป็นผลมาจากการที่เธอนอนทับมันมาทั้งคืน กระจกตรงหน้าพลันสะท้อนภาพของใบหน้าสวยที่ซีดเซียวซูบผอมขึ้นมา นี่ใช่ตัวเธอเองหรือนี่ ดารุลูบไปบนใบหน้า และพบว่าคนในกระจกก็ยกมือขึ้นมาแตะมันเหมือนกัน ใบหน้าเล็กดูแล้ว ขาวซีดชะมัด! นัยน์ตากลมโตที่มีน้ำหล่อเลี้ยงอยู่ตลอดมานั้นก็หม่นแสงลงด้วย เป็นความสวยที่โทรมสุดๆไปเลยแฮะ ขนตายาวกระพริบขึ้นลงไปมา น่าเวทนาจริงๆ! รอบๆดวงตาของเธอนั้นแดงก่ำ ทั้งยังมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้า เธอร้องไห้ด้วยอย่างนั้นหรือ เหตุการณ์เมื่อคืนนี้แสนจะเลือนลาง นอกจากตัวเองที่กระดกขวดไวน์ดื่มอย่างบ้าคลั่งนั่นแล้ว เธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย บนผิวขวดแก้วยังคงหลงเหลือน้ำสีแดงของไวน์อยู่ เมื่อมองผ่านมันไป จะเห็นได้ว่าตัวเรือนั้นได้จอดอยู่แน่นิ่งภายใต้แสงอาทิตย์ ผืนทะเลสีฟ้าเข้มนั้นไม่มีให้เห็นอีกแล้ว จะเหลือก็แต่ผืนทรายสีขาวสะท้อนแสงเป็นประกายที่ดึงดูดสายตาของนักท่องเที่ยว เรือเทียบฝั่งแล้วนี่! นั่นเป็นปฏิกิริยาตอบสนองแรกของเธอ และเงาร่างของใครคนหนึ่งบนหาดทรายก็สะกดเธอไว้ บนเรือนร่างสูงโปร่งนั้นสวมแค่กางเกงขาสั้นเพียงตัวเดียว เม็ดเหงื่อบนอกแกร่งสีบรอนซ์สะท้อนแสงแดดวาววับ ในมือของเขาถืออะไรบางอย่างเอาไว้ หลังจากนั้นเขาจึงเดินฝ่าสายน้ำเข้าไป ซึ่งเขาคนนั้น ก็คือนายธวลิตนั่นล่ะ ทันทีที่เดินไปถึงจุดหมาย ธวลิตก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ พลันตะโกนเรียกคนตรงหน้าเสียงดัง และหลังจากที่เสียงมอเตอร์นั้นดังขึ้น เขาก็พุ่งกระโจนลงไปบนผิวน้ำทะเลนั่นทันที ท่วงท่าของเขาช่างงดงาม ธวลิตยืนอยู่บนกระดานโต้คลื่นอย่างมั่นคงรอรับการมาของละอองเกลียวคลื่นจากที่ที่ห่างไกลออกไป และในชั่วพริบตานั้นเขาก็พลันหายตัวไปเสียแล้ว ราวกับเสือที่แหวกว่ายไปมาอยู่ท่ามกลางสายน้ำอย่างไรอย่างนั้น กีฬา โต้คลื่นนั้นถือได้ว่าเป็นกีฬาที่ยากอยู่มากโข ทว่าพอเป็นธวลิตแล้ว เขากลับเล่นมันได้อย่างสบายๆไม่ต่างอะไรกับการเดินด้วยเท้าเลย เดี๋ยวก็เลี้ยวสลับไปสลับมา แล้วค่อยกระโจนลงบนสายน้ำ ต่อด้วยท่าพลิกตัวกลางอากาศ… ดารุอ้าปากค้าง จ้องมองท่ายากแต่ละท่าที่ธวลิตทำได้อย่างสำเร็จงดงามนั่น อีกนิดเธอก็จะร้องตะโกนเชียร์เขาได้อยู่แล้ว เสียงก็อกๆที่เคาะประตูดังขึ้น พลันปรากฏร่างของพนักงานในชุดสาวใช้ซึ่งเข็นรถเข็นอาหารมาที่หน้าประตู “คุณผู้หญิง อาหารเช้าของคุณค่ะ” “อ้อ ขอบคุณค่ะ”ดารุมองดูอาหารเช้าหน้าตาน่าทานที่อยู่บนรถเข็นนั้น สักพักต่อมอยากกินก็เริ่มจะทำงาน สาวใช้จัดแจงอาหารเช้าให้ตามที่ได้รับสั่งไว้ และหยุดนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะออกไป “คุณผู้หญิงคะ นายน้อยสั่งมาว่า หากคุณรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ให้ไปรอท่านอยู่ที่ชายหาดด้วยค่ะ”