ตอนที่ 63 ดื้ออยู่ตลอดเวลาเลยหรือ

ต๭นที่ 63 ดื้ออยู่ตลอดเวลาเลยหรือ “อ๋อ” ดารุฉีกยิ้มส่งไปให้สาวใช้ จนกระทั่งหญิงสาวหายลับสายตาไป เธอจึงเริ่มรับประทานอาหารทันที หาดทรายผืนนี้สวยงามมากจริงๆแฮะ มันทั้งกว้างขวาง เงียบสงบ นอกจากชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาอยู่ประปรายแล้วนั้น ก็ไม่มีนักท่องเที่ยวเลยสักคนเดียว เที่ยงวันขนาดนี้คนในท้องที่น่าจะกลับบ้านไปกินข้าวกันหมดแล้วล่ะมั้ง ทำให้ทั้งชายหาดที่กว้างสุดลูกหูลูกตานี้เงียบสงัดถึงขนาดได้ยินเสียงน้ำขึ้นน้ำลงเลย เม็ดทรายละเอียดลอดผ่านซอกนิ้วขาวของเธออย่างหยอกล้อ พลันสัมผัสกับหลังเท้าและฝ่าเท้าไปมาจนรู้สึกจักกะจี้ บนผืนทรายที่ถัดลงไปนั้นมีร่องรอยของน้ำทะเล ทำให้เท้าทั้งสองของเธอชุ่มโชกไปด้วยทรายเปียกชื้น ดารุเดินฝ่าผืนทรายไปอย่างยากลำบาก เธอเห็นว่าธวลิตได้เล่นโต้คลื่นเสร็จไปแล้ว และกำลังนั่งอย่างสบายอารมณ์ใต้ร่มคันหนึ่งที่อยู่ริมชายหาด โดยพันผ้าขนหนู คอตตอนผืนหนึ่งเอาไว้ พร้อมทั้งถือแก้วไวน์แดงใบหนึ่งในมือ ทันทีที่เขาเห็นเธอเดินเข้ามาใกล้ ธวลิตก็โบกมือเรียก บ่งบอกให้เธอเข้ามาหา ดารุค้อมศีรษะลง พลางเดินไปยังเก้าอี้ผ้าใบที่อยู่ตรงข้ามกันกับธวลิต “บนตัวผมมันมีหนามขึ้นรึยังไง”ธวลิตถามทันควัน “คะ ไม่มีค่ะ…”ดารุไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น “แล้วทำไมยังไม่มานั่งอีกล่ะ” ธวลิตตบไปที่เก้าอี้ข้างตัว นึกอยากจะให้เธอมานั่งข้างๆเขา ดารุเตรียมที่จะนั่งลงไปบนเก้าอี้ตัวเดิมอย่างดื้อรั้น ทว่าเพียงแค่ธวลิตพยักหน้าบอก ชายร่างกำยำสองคนที่เดินมาจาก ด้านหลังนั่นก็ยกเก้าอี้ที่เธออยากจะนั่งเสียนักหนาไปไว้ที่อื่นเสียแล้ว “ดื้อแบบนี้อยู่ตลอดเวลาเลยรึไงกัน”ธวลิตจิบไวน์พลางจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าเล็กของเธออย่างไม่พอใจถึงที่สุด ดารุยืนนิ่งอยู่กับที่ นิสัยดื้อรั้นของเธอเริ่มออกอาการขึ้นมาอีกครั้ง “มา แดดข้างนอกมันแรงนะ เดี๋ยวผิวเธอจะไหม้เอา”ธวลิตดูไม่โกรธเคืองเลยสักนิด แถมยังใช้น้ำเสียงทุ้มลึกนั่นอีก ตามมาด้วยการตบแปะๆบนเก้าอี้ข้างตัวอีกครั้งเพื่อเชื้อเชิญเธอ คำพูดของเขาราวกับแฝงไปด้วยเวทมนต์ก็ไม่ปาน และในที่สุดดารุก็นั่งลงข้างๆเขาได้อย่างเชื่อฟัง “เอ้า”เขาส่งแก้วไวน์ใบหนึ่งมาให้ ภายในนั้นมีไวน์แบบเดียวกันกับที่เขาดื่มอยู่ ดารุส่ายหน้าพัลวัน พลันนึกถึงขวดไวน์ที่เธอดื่มยกขวดไปเมื่อคืนนี้ขึ้นมา รสชาติขมเฝื่อนแบบนั้น มันไม่อร่อยเลย “กินข้าวเช้ามาแล้วใช่มั้ย”วันนี้เขาดูจะเป็นห่วงเป็นใยเธอมากเป็นพิเศษเลยแฮะ หัวใจของดารุอุ่นวาบจนน้ำตารื้นขึ้นมา คงเป็นเพราะเมื่อก่อนน้อยคนนักที่จะมาใส่ใจเธออย่างนี้กระมัง ดารุพนักหน้า พลางพูดปลอบใจตัวเอง ร่างสูงโปร่งพลันโน้มตัวลงมา แก้วอยู่ไม่ห่างมือและปากก็ไม่ห่างจากแก้วไปไหน ทว่าสายตาคมกลับยังคงจ้องเขม็งไปที่ดวงหน้าของดารุอยู่อย่างนั้นอย่างพินิจพิเคราะห์ ดารุเกาข้างแก้มอย่างนึกกังวล รู้สึกอึดอัดกับการจ้องมองของเขานี้เป็นอย่างมาก “อย่าขยับสิ!” มือเล็กของดารุหยุดอยู่ที่บริเวณลำคอ ริมฝีปากชมพูเม้มแน่นเป็นรูปโค้งสวย พลางมองมาที่เขาอย่างไม่เข้าใจ มือแกร่งยื่นเข้าไปเกลี่ยเส้นผมที่ปรกอยู่บนหน้าผากบางออก ธวลิตพลันฉวยโอกาสลูบไล้ไปบนใบหน้าของเธอต่อทันที ผิวหน้าที่เนียนละเอียดนุ่มลื่นนี้นั้นนำมาซึ่งความรู้สึกเย็นสบาย เขาใช้นิ้วมือเกลี่ยไปบนผิวของเธอ ราวกับกำลังเชยชมดอกไม้งามมหัศจรรย์ดอกหนึ่งเลยทีเดียว “เธอนี่สวยจริงๆแฮะ!”ทันทีที่เขาพูดจบ ธวลิตก็ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากเธอหนึ่งครั้ง “อย่าค่ะ…มีคนอยู่นะ…”ดารุระส่ำระส่ายและจมลงไปในเบาะเก้าอี้ เธอมองซ้ายมองขวาไปมาอย่างไม่สบายใจ บริเวณที่ห่างออกไปไม่ไกลนักมีบอดี้การ์ดที่ยืนนิ่งอยู่ซึ่งหันหน้าหนีออกโดยอัตโนมัติ พลางสังเกตการณ์รอบตัวแทนอย่างแน่นิ่งไม่ไหวติง ธวลิตหยัดกายลุกขึ้น พลันโน้มกายมองจ้องมาที่เธอ มือทั้งสองข้างจับอยู่ที่ขอบเก้าอี้ และใบหน้าหล่อเหลานั่นของเขาก็ ลอยอยู่เหนือศีรษะเธอขึ้นไป เพียงแค่ขยับลงมาอีกนิดเดียวเขาก็จะสัมผัสใบหน้าของเธอได้แล้ว ธวลิตจ้องมองดารุอย่างไม่ละสายตาราวกับต้องการที่จะจดจำภาพของเธอไว้ให้ขึ้นใจ “เธอสวยเหลือเกิน”พลันยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้ง ดารุยังไม่ทันที่จะเข้าใจเรื่องราว ที่เกิดขึ้นเลย เขาก็ประทับจูบลงมาบนริมฝีปากของเธออีกครั้งเสียแล้ว ลิ้นเรียวเกี่ยวกระหวัดบังคับให้ฟันขาวเผยอขึ้น จนไวน์จำนวน มหาศาลได้ไหลทะลักเข้าไปในคอหอยของเธอจนหมดสิ้น “แค่กๆๆๆ…”ดารุไอขึ้นอย่างรุนแรง จนใบหน้าเล็กแดงก่ำ “ดื่มแล้วจะช่วยบรรเทาอาการปวดหัวจากการเมาค้างได้ ดีขึ้นเยอะแล้วใช่มั้ยล่ะ”ธวลิตถอยกลับไปที่เก้าอี้ตน เขารู้ด้วยอย่างนั้นหรือ ดารุหน้าแดงหนักยิ่งกว่าเดิมจนแทบจะไหม้ลามไปยันตาตุ่ม อย่างไรก็ดี พอพูดแล้วก็แปลกแฮะ ตอนที่เธอเดินออกมาก็ยังรู้สึกมึนๆอยู่บ้างเหมือนกัน แต่หลังจากที่ไอจนตัวโยนไปเมื่อครู่นี้แล้ว กลับหายดีเป็นปลิดทิ้งไปเสียได้