ตอนที่ 64 ฉันต้องการแค่เธอ

ต๭นที่ 64 ฉันต้องการแค่เธอ “ไปเดินเล่นริมหาดกัน”พลันโยนขวดครีมกันแดดส่งมาให้ เขาลุกขึ้นยืนและออกตัวมุ่งหน้าไปที่ริมชายหาดก่อน หลังจากที่ดารุเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น เหล่าบอดี้การ์ดชุดดำต่างก็ไม่ปรากฏตัวให้เห็นอีกเลย ทั่วทั้งชายหาดกว้างใหญ่นี้จึงเหลือแค่เขา กับเธอสองคน ดารุพลันรู้สึกตัวเล็กลีบ ความกลัวทวีคูณเพิ่มขึ้นมาทันที เธอจึงเร่งฝีเท้าวิ่งตามหลังธวลิตไป ธวลิตดึงผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบเอวออก พลันพุ่งเข้าปะทะกับฟองคลื่นน้ำที่ซัดเข้ามาราวกับเด็กซุกซน เดี๋ยวก็โดนน้ำซัดจนท่วมตัว สักพักใบหน้านั้นก็ฉีกยิ้มเห็นฟันออกมาอีก พลางคว่ำหัวแม่มือลงพื้น เยาะเย้ยความอ่อนหัดของเกลียวคลื่นเหล่านั้น ดารุยิ้มให้กับความเป็นเด็กน้อยนั่นของธวลิตจนตาหยีน้อยๆ ราวกับดอกทานตะวันต้นหนึ่ง ธวลิตโบกมือส่งมาให้ ดารุพลันวิ่งปรี่เข้าไปหาเขาอย่างสดใส ทว่าเมื่อคลื่นระลอกใหม่ซัดเข้ามา เธอก็ผวาจนถอยกรูดกลับไปอีกรอบ ธวลิตวิ่งมาหาเธอเพียงไม่กี่ก้าว ก่อนที่จะจูงมือเธอเดินเข้าไปในฟองคลื่นเหล่านั้น “อ้า ไม่เอา!”ดารุกลัวจนแทบร้อง ขณะที่เกลียวคลื่นกำลังซัดกลับมาดารุก็รู้สึกว่ามีแขนแกร่งคู่หนึ่งโอบกอดเธอไว้ กระแสน้ำนั้นกระทบเข้ากับไหล่บางของเธอ และมันได้สะกดสายตาเธอไว้รวมไปถึงนำมาซึ่งรสชาติที่เค็มปร่า ทว่าร่างกายเธอกลับแข็งทื่อ ดารุคายคายน้ำเค็มๆนั่นออกจากปาก พลางทุบตีไปที่ไหล่หนา ตะโกนร้องขอให้เขาปล่อยตัวเธอได้สักที “ไม่ต้องกลัวนะครับ ที่รัก”ธวลิตปล่อยตัวเธอลง แล้วเปลี่ยนท่ามาเป็นกอดแนบชิดอกแกร่ง ริมฝีปากของเขาจูบประทับอยู่ข้างใบหูเธออย่างปลอบประโลม คำพูดนั้นของเขาราวกับมีมนต์สะกดปัดเป่าความกลัวของเธอไปได้ก็ไม่ปาน ดารุจมอยู่ในอ้อมกอดพลางรู้สึกถึงฟองคลื่นเย็นเล็กน้อยนั่น จนต้องยื่นมือออกไปโอบกอดน้ำทะเลนั้นไว้ “เธออยากจะได้อะไรมั้ย”ธวลิตจูงมือเธอวิ่งเข้าไปปะทะเกลียวคลื่น ขณะที่มันถอยกลับไปนั้น เขาก็ถามเธอเสียงสูง “ฉันอยากได้เปลือกหอยที่สวยที่สุดในทะเลนี้ค่ะ!”ดารุตอบกลับเสียงดังฟังชัด จนเสียงสะท้อนไปถึงริมชายหาด “ได้”ธวลิตจูงมือเธอห่างจากคลื่นออกมาเพื่อที่เขาจะเขยิบไปที่อื่นๆได้ พลางส่งยิ้มให้ “รอฉันแปบนึงนะ” ธวลิตกลับหลังหัน และดำดิ่งลงไปในทะเลกว้าง เขาจมไปกับฟองคลื่นอยู่สักพัก ก่อนจะหายลับสายตาไป “คุณธวลิต คุณธวลิตคะ…”นานมากแล้ว ทว่าธวลิตก็ยังไม่โผล่ศีรษะขึ้นมาจากน้ำเลย ดารุรู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมาทันทีพลางตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดังลั่น “ธวลิต คุณธวลิต คุณอยู่ไหนน่ะ” น้ำเสียงของดารุสั่นเครือ ตามมาด้วยเสียงสะอื้นไห้ เธอวิ่งไปวิ่งมาอยู่บนริมชายหาดนั่น ทว่าก็หาเขาไม่พบแม้แต่เงา “คุณธวลิต คุณธวลิต…”ที่ริมหาดนั้นนอกจากเธอแล้วก็ไม่เหลือใครอยู่อีกเลย มีแต่เสียงคลื่นลมที่ตอบกลับเธอมา “คุณธวลิต ฉันไม่อยากได้เปลือกหอยแล้ว ไม่เอาแล้ว คุณรีบกลับมาเถอะ รีบกลับมาเถอะนะคะ ฉันต้องการแค่คุณ แค่คุณเท่านั้น เชื่อฉันสิ”ดารุล้มพับอยู่บนหาดทรายกว้าง หยาดน้ำตาเอ่อนองท่วมใบหน้าเล็กไปหมด เธอวิ่งไปที่ทะเลพลางตะโกนลั่น ดารุตะโกนร้องบอกอยู่เป็นเวลานาน ทว่าธวลิตราวกับหายสาบสูญไปแล้วเสียอย่างนั้น เขาไม่ปรากฏตัวขึ้นมาอีกเลย ดารุร้องไห้จนเจ็บแปลบที่อกมากขึ้นกว่าเดิม เธอร้องบอกเสียงดังลั่น “คุณธวลิต ฉันต้องการแค่คุณ แค่คุณคนเดียวเท่านั้น!”เพียงแค่คิดว่าอาจจะไม่ได้เจอหน้าเขาอีกแล้ว ดารุก็ฟุบลงไปบนพื้นทราย พลางร้องไห้โฮขึ้นมา “ที่เธอพูดน่ะเป็นความจริงใช่มั้ย”เสียงหนึ่งดังขึ้นมาบริเวณเหนือศีรษะขึ้นไป ดารุเงยหน้าขึ้นทันควัน ศีรษะของเขาเต็มไปด้วยหยดน้ำ ราวกับปลามังกรที่แหวกว่ายออกมาจากก้นบึ้งทะเลลึก ธวลิตยกยิ้มน้อยๆขึ้นพลางทอดสายตามองกลับมา “คุณธวลิต คุณไม่เป็นอะไรแล้ว คุณปลอดภัย”ดารุคลานลุกขึ้นมาแล้วโผเข้ากอดร่างของเขาแน่น เธอร้องบอกเขาอย่าง ตื่นเต้นดีใจ ราวกับได้อัญมณีล้ำค่าที่หายสาบสูญไปนานกลับคืนมา “อะ ฉันให้”มือเล็กของเธอโอบกอดเขาไว้จนรู้สึกอบอุ่น บางอย่างในอกของเขามันสั่นไหว เขายื่นเปลือกหอยสีสันงดงามในมือตนให้กับเธอ ดารุแทบจะไม่ได้มองมันด้วยซ้ำ แต่กลับโยนมันกลับลงทะเลนั้นไปอย่างรุนแรง พลางต่อว่าเขาเสียงดังลั่น “คุณไม่รู้หรือ ยังไงว่าฉันเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน ถ้าคุณหายไปทั้งคนแล้วฉันจะทำยังไงคะ” หยาดน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย เธอร้องไห้จนปวดหนึบไปทั้งใจแล้ว “โอเคครับที่รัก” ธวลิตดึงเธอเข้ามากอดแนบอก “ฉันก็เชื่อฟังเธออยู่นี่ไง”