ตอนที่ 65 ไปรยา

ต๭นที่ 65 ไปรยา ใบหน้าเล็กแหงนมองเขา ธวลิตใช้มือเช็ดหยาดน้ำตาวาวใสของเธอออก จากนั้นจึงพยุงตัวเธอขึ้นมา เส้นผมของเขาที่เปียกซ่กปรกอยู่ที่หน้าผาก เขาดูมีเสน่ห์จนทำให้เธอไม่อาจสบสายตาด้วย และริมฝีปากนั้นก็ทาบทับลงมาใบหน้าของเขาเป็นประกายวาววับจนเธอจำต้องปิดเปลือกตาลงอย่างช่วยไม่ได้ จูบของธวลิตนั้นรุนแรงเสียจนทำให้เธอหายใจติดขัดและอุณหภูมิที่ร้อนระอุภายในปากนั้นก็ทำเอาเธอแทบจะหลอมละลาย นี่เป็นครั้งแรกที่ดารุไม่ได้ปฏิเสธเขา มิหนำซ้ำยังยกมือขึ้นเกาะไหล่หนาเอาไว้อย่างเต็มใจ… แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องลงมาบนตัวทั้งคู่ ทั้งสองต่างก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทองอร่าม จนเกิดเป็นภาพงดงามน่ามอง ……… ฮันนีมูนสั้นๆไม่กี่วันมานี้นั้นเป็นเหมือนฝัน ดารุไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมาจูงมือคล้องแขนวิ่งไปบนริมชายหาดกับเขาได้ทั้งคู่กอดไหล่ชนกันใต้แสงอาทิตย์อัสดง พอตกกลางคืนก็นอนกกกอดกันอยู่แบบนี้ หลังจากที่สถานการณ์อันลึกซึ้งนั้นได้ผ่านพ้นไป อุณหภูมิของคนทั้งคู่ต่างก็ส่งผ่านมาถึงกัน ธวลิตอ่อนโยนไม่ต่างจากสุภาพบุรุษคนหนึ่งเลย ขนาดจุมพิตของเขายังประคับประคองเธออย่างทะนุถนอมราวกับดอกไม้ที่แสนเปราะบาง และทุกๆครั้งก่อนที่จะถลำลึกเข้ามา ธวลิตก็จะกุมมือเล็กนิ่มของเธอไว้พลางพรมจูบลงไป ก่อนจะถามขึ้นเสียงอ่อน “ฉันขอได้มั้ย” กระทั่งดารุพยักหน้ารับอย่างขวยเขินจนใบหน้าแดงก่ำ เขาถึงจะคึกคักดีใจราวกับเป็นราชสีห์หนุ่มขึ้นมา และพาเธอลอย ละล่องไปบนทะเลแห่งรัก ดารุเริ่มที่จะเชื่อคำพูดนั้นของเปรมาแล้วว่าธวลิตชอบเธอ และเพราะคำยืนยันที่ได้มานี้เอง ทำเอาเธอตื่นเต้นดีใจจนนอนไม่หลับ หัวใจดวงน้อยๆที่ปิดผนึกของดารุค่อยๆเปิดรับเขาเข้ามาทีละนิดๆแล้ว ดารุถึงขนาดนึกอยากจะลืมเรื่องราวเลวร้ายที่ผ่านมาทั้งหมด และหลบซ่อนตัวอยู่ในปราการอบอุ่นที่เขาสร้างขึ้นมานี้ ไปตลอดชั่วชีวิต “ไปรยา คุณสวยเหลือเกิน” ธวลิตเอ่ยเสียงค่อยอย่างครึ่งหลับครึ่งตื่น “คะ”ร่างกายของดารุพลันตอบสนองขึ้นมาทันที เซลล์ประสาททั่วทั้งร่างต่างเคลื่อนไหวเพราะคำว่า ‘ไปรยา’ นั่น ทว่า หัวใจของเธอกลับค่อยๆดำดิ่งลงไปอย่างเชื่องช้า ธวลิตรับรู้ถึงอากัปกิริยาที่เปลี่ยนไปของเธอ เขากอดดารุแน่น น้ำเสียงทุ้มลึกยังแฝงไปด้วยความเจ็บปวดไม่เปลี่ยน “ไปรยาที่รักของผม” อ้อ ท่าทีอ่อนโยนทั้งหมดนั่นของเขาคงมีไว้ให้กับไปรยาอย่างนั้นสินะ เธอทายไม่ผิดจริงๆด้วย หลายวันมานี้ที่เขาทำดีกับเธอก็เหมือนทำเพื่อความสุขของไปรยา ดารุรู้สึกว่าร่างกายแปรเปลี่ยนไปเป็นเย็นชาราวกับน้ำแข็งเหมือนเคย หัวใจของเธอเริ่มที่จะเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้งราวกับถูกมดนับแสนตัวรุมกัด การกระทำนั้นของเขาได้ทำลายศักดิ์ศรีของเธอลงอย่างแสนสาหัส เพราะคุ้มกันทั้งหมดได้กลับคืนมาบนร่างอีกครั้ง ดารุเลือกที่จะผละออกจากอ้อมกอดของเขาไปอย่างเงียบเชียบ และพลิกตัวลงจากเตียงไป สายน้ำอุ่นสาดกระเซ็นลงบนร่าง ทว่าตัวเธอกลับเย็นยะเยือกไม่เปลี่ยนและไม่ถึงครึ่งของอุณหภูมิน้ำด้วยซ้ำ ดารุปล่อยโฮ ออกมาสุดเสียงอยู่ภายในห้องน้ำพื้นที่เล็กแคบนี้ หยาดน้ำตาผสมปนเปไปกับธารสายน้ำอุ่นจนกลายเป็นเนื้อเดียวกันและรินไหลเอื่อยจากใบหน้าลงมาที่พื้น จนระเหยไปกับอากาศ หัวใจของเธอ หลังจากที่ได้ยกมันไปให้กับคนอื่นแล้ว กลับถูกฉีกทิ้งออกเป็นชิ้นๆ จนช้ำเลือดอยู่แบบนี้… ดารุตบหน้าตัวเองอย่างรุนแรง พร้อมทั้งด่าทอว่าตนนั้นอ่อนต่อโลก ไร้ความสามารถ และโง่เง่ามากเพียงใด จนท้ายที่สุดก็ต้องลงไปนั่งบนพื้นอย่างหมดแรง ดารุได้แต่ปล่อยให้หัวใจของตนถูกมีดกรีดออกจนเจ็บลึกเข้าไปถึงกระดูกสันหลัง รวมไปถึงหยาด น้ำตาที่พรั่งพรูลงมาเป็นสายอย่างไม่ว่างเว้น ดารุออกแรงถูทุกๆส่วนบนเรือนร่างที่ธวลิตได้สัมผัสมันจนเกิดเป็นรอยแดง ทว่าลมหายใจของเขาได้ฝังลึกลงไปในร่างของเธอเสียแล้ว มันล่องลอยอยู่ในหัวใจดวงนี้ของเธอตลอดเวลา ดารุปรับขนาดหัวฉีดน้ำของฝักบัวเป็นเบอร์ใหญ่สุด และจ่อมันเข้ากับใบหน้าเธอเพื่อให้สายน้ำเส้นเล็กนั่นพ่นออกมา เธอปล่อยให้มันรดท่วมทั้งใบหน้าจนไม่สามารถหายใจได้อีก ดารุนึกอยากจะตายในห้องน้ำนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเสีย จะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดกับความจริงนั่นอีก ทว่าสายน้ำกลับไม่ยอมปล่อยให้เธอทำสำเร็จ เพราะละอองน้ำเหล่านั้นลดน้อยลงไปเรื่อยๆจนท้ายที่สุดก็เหือดแห้งไป เธอใช้น้ำที่เหลืออยู่ไปจนหมดเสียแล้ว ดารุหาผ้าขนหนูผืนใหญ่มาได้ผืนหนึ่ง เธอนำมันมาห่อหุ้มร่างเอาไว้อย่างมิดชิด เส้นผมเปียกซ่กปรกอยู่ที่หน้าผากบางและมีหยดน้ำไหลลงมาไม่หยุด ดารุราวกับเป็นเงือกสาวสิ้นหวังที่ถูกเกลียวคลื่นพลัดหลงถิ่นจากบ้านเกิดมา เพราะทุกย่างก้าวของเธอ เป็นไปอย่างยากลำบาก