ตอนที่ 66 ภาพจำของไปรยา

ต๭นที่ 66 ภาพจำของไปรยา ช่างเถอะ ในหัวใจของเขาเธอคงหนีไม่พ้นเป็นได้แค่สิ่งของไว้ใช้แลกเปลี่ยนก็เท่านั้น หนแรกเธอต้องยอมแลกตัวเองเพื่อเงินลงทุนของอสังหาริมทรัพย์เปรมศรีโล พอครั้งถัดมาก็ต้องแลกตัวเองกับการรักษาชีวิตพี่ธีราไว้อีก ร่างกายของมนุษย์ธรรมดาๆ คนหนึ่งอย่างเธอน่ะ เอามาใช้ประโยชน์แบบนี้แล้วดีจะตายไป เธอควรจะพอใจกับมันเสียมากกว่า บนใบหน้าของดารุพลันฉีกยิ้มขื่นชมขึ้นมา และค้างเติ่งอยู่ที่มุมปากด้านหนึ่งนั้นเป็นเวลาเนิ่นนาน ธวลิตหยัดกายลุกขึ้นมาจากเตียงแล้ว เขานั่งอยู่บริเวณขอบเตียงด้วยร่างที่เปลือยเปล่าพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นท่าทางอึดอัดนั่นของเธอ คิ้วเรียวพลันขมวดเข้าหากันแน่น ใบหน้าหล่ออึมครึมลงเล็กน้อย “แล้วนี่เธอเป็นอะไรไปอีกล่ะ” “ฉันไม่ใช่คุณไปรยานะคะ”ดารุพยายามอย่างยิ่งที่จะพูดชื่อนี้ออกมาด้วยท่าทีนิ่งเฉย รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นผู้หญิงขี้หึง ไปเสียได้ ธวลิตจ้องเขม็งไปที่เธอเป็นเวลานาน ก่อนจะพ่นควันบุหรี่บางเบาออกมา “ใช่ เธอไม่ใช่ไปรยา”ทันทีที่พูดจบ เขาก็ดับไฟบุหรี่ทิ้ง แล้วจึงหยิบชุดคลุมอาบน้ำพาดบ่าเดินออกไป ดารุทอดมองไปยังบานประตูที่ปิดสนิทนั่น พลันล้มลงไปกองที่พื้นราวกับหุ่นไล่กาที่ถูกดึงไม้ค้ำยันออกแล้วก็ไม่ปาน ณ วันที่สอง พวกเขาทั้งคู่ต่างก็กลับมาถึงคฤหาสน์ฯแล้ว และตั้งแต่คืนนั้นมาเธอก็ไม่เห็นหน้าเขาอีกเลย จะมีก็แต่ข่าวที่เกี่ยวข้องกับเขาและบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจด้วยบนหน้าหนังสือพิมพ์เหล่านั้น โชคดีเหมือนกัน ที่ไม่มีข่าวฉาวเกี่ยวกับเขาให้เห็นเลย ขณะที่เดินผ่านสวนหลังบ้านไปนั้น เธอก็เห็นเรือนกระจกที่งดงามหลังหนึ่ง ภายในเต็มไปด้วยดอกกล้วยไม้พันธุ์ผีเสื้อ สีสวย และยังมีดอกทิวลิปอีกด้วย น้าธารีบอกกับเธอว่าไปรยามักจะมาปลูกดอกไม้ที่นี่ ดารุเคยจี้ถามหญิงสาวเรื่องธวลิตกับไปรยามาก่อนแล้ว ซึ่งน้าธารีก็จะเล่าให้เธอฟังเพียงคร่าวๆ แต่ดารุก็รับรู้ถึงความรักที่เขามีต่อไปรยาได้อยู่ดี “ตอนนั้นนายน้อยยังเด็กอยู่มากเลยจ้ะ เขาน่ะมั่นคงกับความรักมาก แถมยังจริงจังกันมันมากอีกด้วย ไม่เหมือนตอนนี้…” น้าธารียืนอยู่ด้านนอกเรือนเพาะชำ พลางถอนหายใจแผ่ว กุญแจของเรือนเพาะชำหลังนี้อยู่ภายใต้การดูแลของน้าณิชมาโดยตลอด จะเห็นได้เลยว่าธวลิตไว้ใจหญิงสาวมากแค่ไหน “เข้าไปดูเลยสิจ๊ะ”น้าธารีเปิดประตูออก กลิ่นหอมอ่อนๆที่อัดแน่นอยู่ภายในห้องโชยมาตามลม “แต่ก่อนป้าก็ปลูกดอกไม้นะ พอได้มาดูแลพืชพวกนี้แล้วมันก็ทำให้ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆอยู่เหมือนกัน นายน้อยน่ะมอบเรือนเพาะชำนี้ให้ป้าดูแลจัดการทั้งหมด และช่วงที่ไปรยาจากเขาไป ก็เป็นช่วงที่ดอกไม้พวกนี้กำลังผลิดอกออกมาแล้วเสียด้วยพวกมันบานสะพรั่งออก จากนั้นก็เหี่ยว เหี่ยวแล้วก็กลับมาบานอยู่อย่างนั้น แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่กลับมาแต่งงานกับนายน้อยตามที่ได้สัญญาไว้ มีอยู่วันหนึ่งนะ ที่นายน้อยดื่มหนักจนเหม็นกลิ้นเหล้าไปทั้งตัวเลย นั่นเป็นครั้งแรกเลยล่ะที่ป้าเห็นเขาดื่มหนักได้ขนาดนั้น นายน้อยฉีกรูปของไปรยาทิ้งทั้งหมด พร้อมๆกับเผาพวกมันเสียจนหายเกลี้ยง จากนั้นมาก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยชื่อเธอต่อหน้าเขาอีกเลยล่ะจ้ะ” น้าณิชเดินพลางจัดดอกไม้ไปพลางๆด้วย หญิงสาวเล่าเรื่องดังกล่าวให้เธอฟังอย่างไม่รีบร้อน บนใบหน้าใจดีของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วงกังวลใจในตัวเขา ที่ปลายสุดของเรือนเพาะชำนั้น มีประตูกระจกของห้องซ้อมเต้นแยกออกมา ภายในมีโคมไฟแสงสว่างจ้ารวมไปถึงเหล่าอุปกรณ์เครื่องมือสำหรับการฝึกขั้นพื้นฐานที่จำเป็นอีกด้วย “ไปรยาน่ะมาซ้อมเต้นที่นี่ทุกวัน แต่หลังจากที่เธอไปแล้ว ก็ไม่มีใครสักคนในมาบ้านใช้งานอีกเลย ถึงต้องล็อกไว้อย่างนี้” แม้ว่าจะไม่มีใครสักคนใช้ ดารุก็มองออกอยู่ดีว่า มีคนเข้ามาทำความสะอาดทุกวัน ข้างในห้องถึงได้สะอาดเอี่ยมขนาดนั้น “ให้หนูเข้าไปเต้นข้างในบ้างจะได้รึเปล่าคะ”ดารุถือได้ว่าเป็นผู้ที่คลั่งไคล้ในการเต้นคนหนึ่งเลย ทว่าแต่ก่อนเป็นเพราะเธอไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่าเทอมได้ เลยลงเรียนทางด้านแฟชั่นดีไซน์แทน ซึ่งพอได้มาเห็นห้องซ้อมที่ใหญ่โตโอ่อ่าขนาดนี้แล้ว เท้าเธอก็ชักจะอยู่ไม่สุขขึ้นมา ดารุอยากจะเข้าไปเต้นในนั้นสักยกเหลิอเกิน “หนูก็เต้นเป็นเหมือนกันเหรอจ๊ะ”ใบหน้าของน้าธารีฉายแววตื่นเต้นและประหลาดใจ “งั้นก็เยี่ยมไปเลย หากปล่อยทิ้งว่างไว้แบบนี้ก็น่าเสียดายแย่ ถ้าหนูชอบก็เข้าไปเถอะจ้ะ นี่กุญแจ หนูมาได้ทุกเมื่อตามที่ต้องการเลยนะ” ตั้งแต่วันนั้นมา ชีวิตของดารุก็มีความสุขเพิ่มมากขึ้น เธอทุ่มเทแรงใจทั้งหมดไปกับการเต้น และทุกๆวันเธอก็จะมาซ้อมอยู่ภายในห้องนี้ด้วยเหงื่อกาฬที่ไหลท่วมร่าง บางครั้งท่วงท่านั้นก็ดูแผ่วเบา งดงาม เต็มไปด้วยความอ่อนโยนชดช้อย และบางครั้งก็พลิกแพลงสลับกันไปมาได้อย่างรวดเร็ว การเต้นนั้นทำให้เธอลืมทั้งความเจ็บปวด ลืมธวลิต และก็ลืมไปรยาไปด้วยอีกเช่นกัน…