ตอนที่ 68 ยังเจ็บมากอยู่หรือ

ต๭นที่ 68 ยังเจ็บมากอยู่หรือ ดารุทอดมองออกไปที่หน้าต่าง พลางมองน้าธารีที่กำลังเดินไปส่งดรณ์ พยาบาลที่ดูแลเธอช่วยนำท่ออาหารที่เจาะไว้ออกให้ เธอดื่มยารักษาโรคกระเพาะไปบ้างแล้ว จึงรู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะเลยทีเดียว อาหารแต่ละอย่างตลอดหลายปีที่ผ่านมา ด้วยเพราะเธอท้องไส้ไม่ดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พอได้กินก็จะปวดท้องทุกครั้ง ทำให้เมื่อก่อนเธอจำต้องพกยาธาตุติดกระเป๋าไว้ เผื่อในกรณีฉุกฉัน รองเท้าขนนิ่มน่ามองถูกวางเอาไว้ที่ใต้เตียง ดูแล้วน่าจะเป็นงานทำมือ เพราะลวดลายของมันทั้งสวยงามและละเอียดอ่อนจนทำให้เธอนึกถึงแม่ขึ้นมา หลายปีก่อนที่เธออาศัยอยู่กับแม่ข้างนอกนั่น พวกเธอต่างก็ไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อผ้าผ่อนมาใส่เพิ่มได้ ดังนั้นแม่ของเธอจึงใช้เวลาทั้งคืนง่วนอยู่กับการทำรองเท้าให้เธอ รวมถึงเย็บเสื้อผ้า และทุกครั้งที่ดารุสวมใส่อะไรก็ตามที่แม่ทำให้เองกับมือ เธอก็จะดีใจจนกระโดดโลดเต้นไปมา พลางดึงหน้าแม่มาจุ๊บอยู่อย่างนั้น และพอตกกลางคืนเธอก็จะนอนกอดพวกมันไว้ด้วย ช่วงเวลาเหล่านั้นแสนลำบากยากเข็ญ ขนาดดารุตัวเล็กๆยังต้องออกไปเก็บขวดขายเพื่อแลกเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายภายในบ้านทว่าบ้านของเธอนั้นกลับอบอุ่น เต็มไปด้วยความห่วงใยและรักใคร่กันในทุกๆที่ จนกระทั่งบ่ายวันนั้น ที่แม่ของเธอล้มป่วยนอนซมอยู่บนเตียงไข้ขึ้นสูงกว่าสี่สิบองศา และละเมอเรียกชื่อใครสักคนออกมา ซึ่งก็ไม่ใช่ชื่อของดารุหรอก ภายหลังแม่เธอจึงให้เบอร์โทรศัพท์เบอร์หนึ่งไว้ พร้อมทั้งบอกว่าเธอสามารถโทร.ไปหาพ่อได้ เมื่อพ่อมาถึง เขาเพียงแค่พยักหน้าให้เธออย่างเฉยเมย และเอาลูกน้องไม่กี่คนที่พามาด้วยนำตัวแม่ส่งโรงพยาบาลไปทันทึ อาการป่วยของแม่ทุเลาลงอย่างรวดเร็ว และพวกเธอทั้งสองคนก็ได้ย้ายมาอยู่ในบ้านชาติฯจนได้ หลังจากวันนั้นมา ความสงบสุขเมื่อครั้งวันวานก็ไม่มีอีกแล้ว พี่สองกับป้าเอาแต่ใส่ร้ายป้ายสีเธอสองคนไม่หยุดหย่อน ทุกๆครั้งจะเห็นได้ชัดว่าเป็นฝ่ายนั้นที่กลั่นแกล้งเธอสองแม่ลูกทว่าท้ายสุดแล้วกลับกลายเป็นฝ่ายเธอที่เป็นคนไปรังแกพี่สองกับป้าเสียเอง จนต้องโดนพ่อคาดโทษไป “นี่ฉันมีลูกที่ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนอย่างนี้ได้ยังไงกัน” “ถ้าฉันได้ยินยัยสองกับเมียฉันมาฟ้องเรื่องพวกเธออีก ก็ไสหัวออกไปจากบ้านฉัน แล้วไปขอข้าวกินข้างถนนซะ!” ทุกๆครั้งพ่อเธอมักจะเชื่อคำพูดของป้ากับพี่สองได้อย่างง่ายดาย มีอยู่ครั้งหนึ่งที่พ่อทายาให้กับรอยข่วนเล็กๆบนตัวพี่สองแต่กลับไม่สนใจรอยเขียวช้ำที่แขนกับแผลบนตัวเธอเลยสักนิด เขาด่าเธอว่าเป็นเด็กเลวร้าย แต่ไม่ดูก่อนเลยว่าเล็บเธอมันยาวพอที่จะไปข่วนพี่สองจนเป็นแผลได้หรือเปล่า กี่ครั้งแล้วที่เธอเห็นพี่สองล้อเลียนเธออย่างหยิ่งยโสด้วยเล็บลายดอกยาวๆที่แห้งแล้วนั่นของเธอนั่น จนดารุอยากจะ ตะโกนสุดเสียงออกมาว่า “คุณเป็นพ่อหนูจริงๆใช่หรือเปล่าน่ะ ทำไมถึงไม่เคยฟังหนูอธิบายอะไรเลย” เธอไม่ได้ทำแบบนั้นหรอก เธอรู้ว่าเป็นเพราะการกลั่นแกล้งอย่างสุดความสามารถของป้ากับพี่สอง ทำให้ดารุกลายเป็นเด็กขี้โกหก เป็นเด็กเกเรชอบรังแกคนอื่นในสายตาของพ่อเธอ ตอนที่พ่อชี้หน้าแม่และไล่พวกเธอออกไปจากบ้านนั้น แม่ของเธอคุกเข่าลงไปที่พื้น ทว่าเธอ กลับวิ่งหนีออกจากบ้านไป เสียงหัวเราะอย่างมีชัยชนะของป้ากับพี่สองลอยตามมาจากด้านหลัง และยังมีเสียงของพ่อเอ่ยว่า “มีปัญญากลับมาได้ก็ไม่ต้องกลับมานะ และอย่ามาใช้เงินของฉันสักแดงเดียวด้วย!” ปีนั้นล่ะ ที่เธอได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว วันวานที่แสนเจ็บช้ำใจนั้นแวบผ่านเข้ามาให้เห็น ตั้งแต่นั้นมาความหยิ่งจองหองและดื้อรั้นของดารุก็เริ่มก่อตัวเพิ่มขึ้น รวมถึงความเย็นชาที่มีต่อทุกคนด้วย ถึงกระนั้นการได้รับความช่วยเหลือจากพี่ธีราและไฉไล ก็ทำให้หัวใจของเธออบอุ่นขึ้นมาได้บางทีคนในครอบครัวของเธอ จริงๆแล้วอาจจะมีแต่พี่ธีรากับไฉไลก็ได้นะ ดารุเดินโขยกเขยกลงมาจากเตียงนอน พลางสวมรองเท้านิ่มคู่นั้นทั้งสองข้าง ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านขึ้นมาจากเท้า ทว่าเธอไม่มีเวลามารับรู้ความอบอุ่นของมันมากนัก ในใจเธอคิดถึงแต่อาการของพี่ธีรา และหวังว่าจะได้ข่าวอะไรจากไฉไลที่อยู่ทางนั้นบ้าง “ฮัลโหล ไฉไลใช่มั้ย”ภายในห้องรับแขกนี้เงียบสนิทและไม่มีใครอยู่เลยสักคน ดารุแอบหยิบมือถือขึ้นมา พลางต่อสายไปที่มือถือของไฉไลทันที ปลายสายฝั่งนั้นเงียบไปอยู่พักใหญ่ จนในที่สุดน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรของไฉไลก็ดังขึ้น “มีอะไร” “เธอได้ข่าวของพี่ธีราบ้างรึเปล่า”ดารุไม่รู้จะรับมือกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเพื่อนได้อย่างไร เธอแค่อยากจะรู้เรื่องของเขา จนทนไม่ไหวอีกแล้ว “ไม่ได้ข่าวอะไรทั้งนั้น ฉันยุ่งอยู่ วางแล้วนะ”น้ำเสียงของไฉไลที่ลอดผ่านมาเจือไปด้วยความกรุ่นโกรธบางเบา เธอพูดจาไม่ดีเท่าไหร่นักราวกับจงใจ “ฉันขอโทษ ไฉไล ฉันทำให้พี่ธีราต้องลำบาก…” “เดี๋ยวก่อน!”ที่ปลายสายนั้นมีเสียงของพี่ธีราลอดเข้ามา ดารุมือสั่นระริกจนเกือบจะทำมือถือร่วง พี่ธีรากับไฉไลอยู่ด้วยกันอย่างนั้นหรอ แล้วทำไมไฉไลถึงได้… “พี่ไม่ต้องไปติดต่อกับเธอแล้ว โดนเธอทำร้ายมายังไม่พออีกรึไง พี่ตื่นซะทีเถอะ เธอเพิ่งจะไปฮันนีมูนกับสามีรวยๆของเธอมาหยกๆด้วย แล้วเธอก็ไม่ใช่ของพี่” ไฉไลตะคอกใส่ธีราเสียงดังอยู่ที่ปลายสายนั้น พยายามจะพูดหว่านล้อมเขา ทว่าเมธีรากลับหันมาพูดกับดารุด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคง “ฮัลโหล ดารุ เราสบายดีอยู่ใช่มั้ย ไอคุณธวลิตนั่นมันรังแกอะไรเอาอีกรึเปล่า” น้ำเสียงของธีราดังลอดเข้ามายังไมโครโฟนที่เปิดไว้ ดูเหมือนครั้งนี้เขาจะพูดจากล่อมไฉไลได้แล้ว ทว่าเสียงร้องไห้ฮือๆ ก็ยังคงดังขึ้นมาจากด้านข้างไม่หยุด คำพูดที่แสดงให้เห็นว่าเขา “ทำเพื่อเธอสุดความสามารถแล้ว”นั้นทำให้ดารุรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ตัวเธอเองยังเคยเชียร์ให้ไฉไลที่ตามจีบพี่ธีราเลย ทว่าพี่ธีรากลับเอาแต่ทำเพื่อเธอจนต้องมาเป็นแบบนี้ ฮือ “ดารุ อยากฟังพี่อยู่รึเปล่า เราสบายดีมั้ย ไอ้ธวลิตมันทำอะไรเราอีกแล้วใช่มั้ย”น้ำเสียงกังวลของเขาดังลอดเข้ามาอีกครั้งหยุดความคิดของเธอไว้ ดารุทำอารมณ์ให้มั่นคง พลางกดเปิดลำโพง “หนูสบายดีค่ะ พี่ล่ะ” “พี่สบายดีมากเลย ไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น ไม่เชื่อก็ถามไฉไลได้”ธีราแสร้งทำทีว่าตนนั้นมีความสุขดี “พี่ธีรา พี่อย่าโกหกหนูอีกเลยนะ”พูดมาถึงตรงนี้ ดารุก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา “เป็นเพราะ…หนู หลีงจากนี้ ฮึก หลังจากนี้พี่ก็จะถ่ายรูป…ไม่ได้อีกแล้ว….” ปลายสายนั้นเคลื่อนไหว พลันเงียบไปสักพักใหญ่ น้ำเสียงทุ้มต่ำของพี่ธีราพลันดังขึ้นอีกครั้ง “ดารุ เราไม่ต้องกังวลนะถ่ายภาพไม่ได้ก็ไปทำอย่างอื่นก็ได้นี่ พี่ก็กะว่าจะเลิกถ่ายตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ฟ้าเป็นใจให้พอดี ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าดารุอยากจะมาทำงานที่นี่ล่ะก็ พี่คุยกับเถ้าแก่ไว้ให้แล้ว ยังไงเขาก็ต้องรับเรา” “พี่ธีรา…”ใครๆก็รู้ว่าการถ่ายภาพเป็นงานอดิเรกที่เขารักมากที่สุด มีอยู่หลายครั้งที่พ่อแม่ของเขาโทร.มาชวนให้ลาออกจากงานนี้ ซึ่งเขาก็ปฏิเสธกลับไปทุกครั้ง เพราะอยากจะทำงานที่ตัวเองรักมากกว่า เขาพูดอยู่เสมอว่า ต้องหาอาชีพที่ตัวเองรักให้เจอแล้วก็หาผู้หญิงที่ตัวเองรักสักคน ชีวิตเขาก็มีอยู่แค่นี้แหละ ชีวิตของเขาถูกเธอทำลายลงไปแล้วแท้ๆ แต่กลับยังฝืนทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อปลอบใจเธอ ดารุยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บน้ำตาพลันร่วงหล่นลงมาอย่างไม่อาจต้านทานได้ ดารุทนพูดต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว เธอเพียงแต่เอ่ยสั้นๆว่า “ดูแลตัวเองด้วยนะคะ หนูมีธุระที่ต้องทำ”แล้ววางสายลงทันที ดารุยกมือกุมใบหน้าปล่อยให้น้ำตาชะล้างหัวใจที่อ่อนแอ ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาอยู่เรื่อยๆเพื่อตอกย้ำความผิดตัวเธอเอง! ไม่รู้ว่าธวลิตกลับมาถึงคฤหาสน์ตั้งแต่ตอนไหน เพราะเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาก็เห็นภาพดารุที่กุมใบหน้าร้องไห้โฮนั่นแล้ว “เกิดอะไรขึ้น เธอยังเจ็บมากอยู่เลยเหรอ”ธวลิตลูบไหล่บางพลางดึงมือเธอออกมา เมื่อเห็นว่าน้ำตาของเธอนองหน้า เขาจึง เอ่ยถามออกไป ดารุส่ายหน้าพัลวัน เมื่อเห็นชัดแล้วว่าเป็นธวลิต เธอก็พลิกตัวแล้วหันหลังให้เขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขาคนนี้ พี่ธีราก็จะไม่เป็นแบบนั้น และเพื่อนรักคนเดียวของเธออย่างไฉไลก็จะไม่มีวันเกลียดเธอด้วย! “ยังเจ็บอยู่เลยใช่มั้ย หืม”ธวลิตดึงร่างของเธอเข้ามากอดไว้ พลางเอ่ยเรียก “น้าณิช น้าณิช ไอ้ดรณ์มันแส่หาเรื่องนักรึไง โทร.เรียกมันให้ผมเดี๋ยวนี้!”