ตอนที่ 69 มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ต๭นที่ 69 มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน น้าณิชขยับร่างท้วมไปมา ใบหน้าฉายแววไม่พอใจอยู่เสี้ยวหนึ่ง พลางค้อมศีรษะเตรียมต่อสายโทร.ออกทันที “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันดีขึ้นแล้ว”ดารุดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาแต่ก็ออกมาได้ไม่สำเร็จ จึงทำได้แค่พูดออกไป น้าณิชถอยกลับมาพลัน สีหน้าของธวลิตฉายแววสงสัย “ถ้าไม่เจ็บ แล้วทำไมถึงยังร้องไห้อยู่อีกล่ะ ใช่สิ ทำไมเธอถึงเป็นโรคกระเพาะได้” ทีแรกดารุก็อยากจะเงียบใส่ ทว่าใบหน้าของธวลิตนั้นเขยิบเข้ามาใกล้เธอมาก เขาพ่นลมหายใจอุ่นร้อนรดทั่วบริเวณใบหน้าจมูกโด่งสันของเขาแตะมาโดนที่จมูกของเธอ ริมฝีปากบางเม้มแน่น แล้วจึงพ่นลมร้อนออกมารดที่ต้นคอเธอจนรู้สึกจักกะจี้ ดารุ ยื่นมือไปจับที่อกแกร่งของเขาไว้ แล้วดันออกเล็กน้อยเพื่อรักษาระยะห่าง “เรื่องงานกับเรื่องเรียนยุ่งมากน่ะค่ะ เลยไม่มีเวลากินข้าว” ธวลิตจ้องเขม็งมาที่เธอ เขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมลูกสาวอย่างเธอต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแบบนั้น หรือว่าอยากจะสัมผัสกับประสบการณ์ชีวิตหรือ น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ แต่ก็ไม่น่าจะต้องทรมานร่างตัวเองถึงขนาดนี้เลยนี่ ดูเหมือนว่าเขาคงต้องหาเวลาสอบสวนเธอบ้างเสียหน่อยแล้ว “อืม ทีหลังฉันจะจับตาดูเธอให้กินครบมุกมื้อเลยแล้วกัน” “ใกล้จะเข้าเรียนแล้ว ฉันไปก่อนนะคะ” ดารุไม่อยากตอบคำถามไร้สาระนี่อีกแล้ว เธอนึกว่าธวลิตคงแค่จะมาบ่นๆอะไรนิดหน่อยก็เท่านั้น เพราะพี่สาวเธอน่ะ ขึ้นชื่อเรื่องการก่อกวนเป็นที่หนึ่ง ผู้ชายคนไหนที่โดนเธอผูกมัดด้วยน่ะ เลิกคิดว่าชีวิตจะสงบสุขไปได้เลย ไม่ต้องพูดถึงเวลาพาไปทานข้าว ถึงตอนนั้นเวลาส่วนตัวที่จะได้อยู่คนเดียวยังแทบไม่มีเลยล่ะมั้ง “อื้อ”ธวลิตไม่ออกความเห็นใดๆ เขาเพียงแต่ขานรับเบาๆ และไม่ห้ามการกระทำของดารุอีก เขาปล่อยเธอออกจากอ้อมอกดารุพลันเขยิบออกไปนั่งห่างๆ ส่วนตัวเขาก็เอนตัวลงนอนบนโซฟาเพื่องีบหลับอย่างไม่ทุกข์ร้อน หลังจากที่อดหลับอดนอนติดต่อกันมานาน ในที่สุดวันนี้เขาก็คว้าตัวบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มั่งคั่งและเคี้ยวยากนี้มาไว้ในมือได้และได้รับการสนับสนุนช่วยเหลือ แก้วรุ่งกรุ๊ปเมื่อได้บริษัทที่มั่งคั่งขนาดนี้เข้ามาร่วมทุนด้วย จึงกลายเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ติดท็อป อันดับสิบของโลกไปได้แล้ว พรุ่งนี้สำนักข่าวใหญ่ทุกช่องคงจะพาดหัวข่าวร่วมเป็นเกียรติให้กับความสำเร็จนี้ของเขาด้วยกันทั้งสิ้น แต่กระนั้นสิ่งที่ทำให้เขาตื่นเต้นดีใจกลับไม่ใช่สถานการณ์ของแก้วรุ่งกรุ๊ปในขณะนี้ แต่มันเป็นเพราะเขามีอำนาจมากพอที่จะต่อรองกับแม่ของเขาได้แล้วนั่นเอง ธวลิตยกยิ้มบาง ปลายจมูกของเขาพ่นลมหายใจเสียงเบา พอพูดถึงดารุแล้ว เขาก็หลับลงเสียสนิทได เขาช่างหล่อเหลาเสียจริงๆ เธออดที่จะยอมรับไม่ได้เลยแฮะ ขนาดตอนที่หลับใบหน้าของเขายังทรงอำนาจ ใบหน้าปีศาจนี้มีเสน่ห์เหลือล้นจนร่ายมนต์สะกดคนได้เลย เรือนร่างที่กำยำนั้นชวนให้คนอยากจะโผเข้าใส่เต็มรัก ปกคอเสื้อที่แหวกออกอยู่นั่นก็เผยให้เห็นหน้าอกแกร่งที่ดูเซ็กซี่ สะท้อนแสงเป็นสีทองอร่าม และขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจเข้าออก ราวกับเชื้อเชิญเธอเข้าหา โดยปราศจากซึ่งเสียงและคำพูดใดๆ ใบหน้าของดารุร้อนฉ่าขึ้นมาทันที เธอรู้ว่าตัวเองหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งแล้ว จนต้องมองหาผ้าห่มผืนเล็กมาคลุมร่างเขาไว้ พลันย่องตัวเบาออกมาจากห้องรับแขก แล้ววิ่งกลับไปที่ห้องตัวเอง ฟิ้ว ดารุถอนหายใจยาว พลางมองใบหน้าแดงก่ำของตัวในกระจกนั่น ดารุอายจนจะแย่แล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เธอกลายมาเป็นผู้หญิงลามกแบบนี้น่ะ ถึงกับอ้าปากค้างมองผู้ชายน้ำลายยืดเลยเชียวหรือ โอ๊ย น่าอายชะมัดเลย ดารุเลือกที่จะออกห่างจากบานกระจกนั้น แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อปรับน้ำเย็นๆมาชำระล้างร่างกายใบหน้ากับเนื้อตัวที่แดงเถือกนี้ของเธอพอสัมผัสกับน้ำเย็นเฉียบแล้วก็ขนลุกซู่ขึ้นทันที เรือนร่างสมส่วนงดงามนั้นถูกบานกระจกใสวางกั้นนัยน์ตาฟ้าเข้มคู่หนึ่งที่มองจ้องเข้ามา หลังจากที่การอาบน้ำอันเนิ่นนานผ่านไป ความร้อนรุ่มบนร่างกายเธอก็จางหายไปแล้ว ดารุหยิบผ้าขนหนูผืนหนึ่งมาห่อตัวพลางก้าวเท้าเปล่าออกมาจากห้องน้ำ “กรี้ด!”ร่างของใครคนหนึ่งที่นั่งแน่นิ่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้นั่นมันคือนายธวลิตชัดๆ เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเข้ามาตั้งแต่ตอนไหนอีกด้วยน่ะ ดารุจ้องมองผ้าม่านในห้องน้ำที่ยังไม่ได้ลากมาบังไว้ ทำให้เหตุการณ์ภายในห้องน้ำเมื่อครู่นี้สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ซึ่งเขาคงจะไม่ได้แอบดูเธออาบน้ำอยู่หรอกใช่มั้ย ใบหน้าที่กว่าจะกลับมาเป็นสีเดิมได้อย่างยากเย็นนั้นแดงเถือกขึ้นมาอีกรอบ ไม่นานนักก็ลามไปหมดทั้งตัว “คุณ เข้ามา…ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” “ตอนเธอเดินขึ้นมาฉันก็ตามมาแล้วล่ะ” ธวลิตพับแขนเสื้อ พลางเอ่ยอย่างสบายอารมณ์ “งั้น ที่ฉัน…ฉัน เมื่อกี้นี้ก็…” “ทุกๆท่วงท่าที่เธออาบน้ำนั่น ฉันมองเห็นชัดเจนแจ๋วแหววไปหมดเลยล่ะ” ธวลิตพลันยกยิ้มล้อเลียนขึ้นมา เขามองดารุที่ตอนนี้ใบหน้าแดงเถือกลามลงไปยันตาตุ่มราวกับกำลังเชยชมความงดงามอยู่ ดารุอดไม่ได้ที่จะมองหารูบนพื้นเพื่อมุดหัวลงไป สายตาที่ไม่ปกปิดเลยสักนิดนั่นของเขามองตรงมาที่เธอ เหมือนกับกำลังชื่นชมเรือนร่างของดารุโดยมองทะลุผ่านผ้าขนหนูผืนนี้เข้ามา “คุณไม่ได้หลับอยู่หรอคะ”ดารุเลือกที่จะนั่งลงบนเตียง พลางใช้ผ้าห่มมาห่อหุ้มปกปิดร่างตนไว้ “ใช่ ฉันกะจะมานอนที่นี่พอดี”ธวลิตล้วงมือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋ากางเกงอย่างสบายใจ ราวกับกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะ เขาเดินมาจนถึงหัวเตียงพลางนั่งลง แล้วจึงเริ่มถอดเสื้อผ้าบนตัวออก “อย่าค่ะ!”ดารุร้องบอกอย่างตกใจพลางหดหน้าหนี ธวลิตหันกลับมามองอย่างประหลาดใจ พอเห็นดารุที่ก้มศีรษะหลบหน้าหลบตาอย่างสุดฤทธิ์นั่น เขาก็เผยเสียงหัวเราะ สว่างไสวออกมา เสียงหัวเราะของธวลิตจางหายไปแล้ว ภายในห้องน้ำมีเสียงน้ำดังซู่ซ่าลอดออกมา ดารุถึงจะกล้าหันกลับไปมอง และเมื่อพบว่าเขาก็อาบน้ำโดยที่ไม่ได้ดึงผ้าม่านมาบังเหมือนกับตนแล้วนั้น ดารุก็หน้าไหม้ขึ้นมาอีกรอบ บนประตูกระจกใสมีหยาดน้ำเกาะพราว จนมองเห็นร่างกายของเขาที่เคลื่อนไหวได้อยู่จางๆ ดารุอดไม่ได้ที่จะจ้องดูเต็มสองตา เรือนร่างกำยำได้สัดส่วนราวกับเป็นเดวิด ไมเคิลแองเจโล กล้ามเนื้อที่ดูเซ็กซี่นั่น ต้นขา ตอนนี้มองได้ไม่เห็นแล้วล่ะ… กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง เสียงโทรศัพท์ที่จู่ๆก็ดังขึ้นทำเอาดารุถึงกับสะดุ้งตกใจ เธอเดินหาตามเสียงจนเจอเข้ากับมือถือของธวลิต บนหน้าจอนั้นปรากฏเบอร์ที่ไม่คุ้นอยู่ตรงหน้า “มีสายเรียกเข้าค่ะ!”ดารุตะโกนเสียงลั่น เสียงน้ำกระเซ็นซู่ซ่ากลบเสียงเล็กๆของดารุไปจนหมด เธอตัดสินใจถือมันมาถึงหน้าประตูห้องน้ำเพื่อที่จะส่งให้เขา “เห้ย” ไม่ทันได้ระวัง เป็นเพราะเธอเซตอนลุกขึ้นยืนจนล้มหงายท้องลงไปบนเตียง และเผลอกดรับสายเรียกเข้านั้นจนได้ “ลิต คุณอยู่ไหนคะ ฉันคิดถึงคุณมากเลยนะ”น้ำเสียงหวานปานน้ำผึ้งลอยออกมา ดารุไม่รู้ว่าขณะที่ไปกดโดนปุ่มรับสายนั้น เธอยังเผลอไปกดโดนปุ่มแฮนด์ฟรีอีกด้วย ดารุยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่กับที่ เธอไม่ได้ตอบอะไร แล้วก็ไม่ได้ยอมรับด้วย ดารุเหลือบมองไปที่ฝั่งของธวลิต และได้แต่ยืนเหม่ออยู่อย่างนั้น “ลิตอะ ทำไมใจร้ายแบบนี้ล่ะคะ คนเค้าอุตส่าห์โทร.มายังจะไม่พูดด้วยอีก ฉันพริมพรไงคะ…” พี่สองหรอ น้ำเสียงหวานเจี๊ยบเมื่อกี้นี้น่ะเหมือนไม่ใช่เจ้าตัวเลยด้วยซ้ำไป ดารุยังฟังไม่ออกเลย อ้อ เมื่อตอนกลางวันไม่ใช่ว่าพี่สองบอกเธอแล้วหรือ ว่ากลับมาคืนดีกับธวลิตได้แล้วน่ะ ดารุวางมือถือลง พลางนั่งเหงาๆอยู่ที่หัวเตียงนั่น สายเรียกเข้านั้นยังคงมีเสียงหวานหยดย้อยของพริมพรเรียกชื่อเขาอยู่ ตลอดเวลา บอกว่าอยากไปทานข้าวด้วยบ้างล่ะ พูดเรื่องอย่างว่าแบบเปิดเผยโจ่งแจ้งนั่นอีก พลางเอ่ยว่านัดเดตในครั้งนี้ของพวกเขา สองคนจะนำไปสู่กิจกรรมที่เร่าร้อนและเต็มไปด้วยสีสัน “มีคนโทร.เข้ามามั้ย”ธวลิตใช้ผ้าขนหนูซับฟองน้ำบนเส้นผมพลางเดินออกมา เขาเงี่ยหูฟังเสียงผู้หญิงที่ดังหนวกหูนั่นใบหน้าของเขาอึมครึมลง ธวลิตกดวางสายทันที “ค่ะ เป็นผู้หญิง โทร.มานัดเดตกับคุณ” ดารุเอ่ยต่ออย่างเฉยเมย “ฉันขอโทษนะคะ ทีแรกฉันกะจะถือไปให้คุณอยู่แล้วแต่ดันเผลอไปกดรับสายเสียก่อน” ธวลิตเอียงลำตัวมาพลางนั่งลงบนเตียงนอน เส้นผมที่เช็ดไปแล้วครึ่งหนึ่งของเขาปรกลงมาบนหน้าผากกว้างที่ดูแล้วช่างเซ็กซี่ทั้งยังเปี่ยมไปด้วยพลัง ดารุมองข้ามสายตาที่ส่อแววปรารถนานั่นของเขาไปในทันที พลางมุดตัวเข้าไปนอนอยู่เงียบๆ ธวลิตตามไปโอบกอดเธอไว้จากทางด้านหลัง แล้วเริ่มทำการสำรวจเรือนร่างของเธอทันที