ตอนที่ 71 ขัดขืนเข้าสิ

ต๭นที่ 71 ขัดขืนเข้าสิ ดารุปิดปากเงียบเชียบไม่เอ่ยคำใด เริ่มจะทนไม่ไหวกับการสวมใส่รองเท้าส้นสูงยืนเป็นเวลานานนี่เสียแล้ว เธอเอียงตัวเล็กน้อยอย่าง สวยงามพลางทิ้งน้ำลงไปที่ขาข้างหนึ่ง เพื่อให้ขาอีกข้างได้มีเวลาพักเบรกบ้าง เหล่าบริกรต่างก็เข้าๆออกๆอยู่ภายในฝูงชนเพื่อให้บริการแขกเหรื่อ พิธีการบริจาคได้จบลงแล้ว ตอนนี้จึงเข้าสู่ช่วงงานเลี้ยงค็อกเทล แสดงความยินดี แต่ละคนล้วนเกาะกลุ่มกันสามสี่คนเพื่อมองหาโอกาสใหม่ๆในการร่วมธุรกิจ รวมถึงดื่มฉลองไปกับคนที่รู้จักกันมานาน “คุณผู้หญิงอยากเติมไวน์หน่อยมั้ยครับ”บริกรชายที่ถือถาดด้วยมือข้างเดียวยืนอยู่เบื้องหน้าดารุ “ไม่เป็นไรค่ะ”เธอตอบกลับเรียบง่าย ทว่ากลับทำให้บริกรชายคนนั้นถึงกับสติหลุดลอยไป หญิงสาวงดงามคนนี้ คงไม่ใช่นางฟ้า ตกสวรรค์มาหรอกใช่มั้ย ใบหน้าเรียวเล็กของเธอขาวใสอย่างผิดมนุษย์มนา ริมฝีปากเล็กที่ดูอ่อนนุ่มนั่นราวกับมีหยดน้ำพร่างพราย รูปร่างที่ สมบูรณ์แบบและได้สัดส่วนนั้น เมื่อประดับประดาไปด้วยชุดสวยบนเรื่อนร่างแล้ว ช่างดูงดงามหาใดเหมือนได้ ถึงแม้ช่วงเวลาที่ฝึกงาน หัวหน้าจะย้ำเขาอยู่ตลอดว่าห้ามมองหน้าแขกโดยตรง แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ยังคงละเมอเหม่อมองเธออยู่ดี ทันใดนั้น บริกรหนุ่มก็ถูกแรงหนึ่งผลักเข้าจนตัวเองถลาไปข้างหน้า และเพราะกำลังเหม่ออยู่ ทำให้เขาล้มไปทางดารุ “ระวังครับ คุณ ผู้หญิง”ถึงแม้เขาจะเอ่ยเตือนเธอล่วงหน้าแล้ว ดารุก็ยังถูกพุ่งจนตัวเซ และแก้วไวน์ในมือก็หกรดไปบนเสื้อผ้าตนอีกด้วย ทำให้ตัวเธอเปียกแฉะ ชุ่มโชกไปหมดโดยเฉพาะบริเวณเอว “โอ้ะ ขอโทษครับ”แม้บริกรหนุ่มจะประคองถาดในมือไว้อย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ก็ยังมองเห็นดารุที่ยืนอยู่อย่างอับอาย “ช่างมันเถอะค่ะ”ด้านหลังของชายหนุ่มมีเงาร่างของผู้หญิงคนหนึ่งเคลื่อนไหว เงานั้นเธอจำมันได้ดี เพราะเธอคนนั้นก็คือพี่พริมพร หรือพี่สอง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมจู่ๆชายหนุ่มก็ล้มเซมาได้น่ะ “ไม่มีตามองรึยังไงห่ะ”ธวลิตเมื่อเห็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งคู่แล้ว จึงตำหนิบริกรหนุ่มจอมสะเพร่าคนนั้น “อย่าโทษเขาเลยค่ะ เป็นเพราะฉันไม่ระวังเอง”ดารุไม่ยากจะทำให้เรื่องมันวุ่นวายไปกันใหญ่ เธอจึงยกปัญหานั้นมาไว้ที่ตัวเองแทน “ฉันไปล้างตัวก่อนนะคะ”ดารุค้อมศีรษะ พลางเดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำท่ามกลางเสียงขอโทษของบริกรหนุ่มและสายตาที่จ้องมาของธวลิต ดารุกวักน้ำใส่เสื้อตนอย่างตั้งอกตั้งใจ เนื้อผ้าราคาแพงแบบนี้เธอจะใช้มือถูมันไม่ได้ และเพราะเอวเปียกชุ่มทำให้ากาศเย็นรอบข้าง หนาวเพิ่มเข้าไปอีก ดารุรู้สึกตัวเย็นเฉียบ รู้สึกไม่สบายเนื้อสบายตัวเลย “คนสวย ใช้ที่เป่านี่สิ”จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจนดารุสะดุ้งตัวโยน เธอหันขวับไปมอง จึงเห็นชายที่ดูท่าทางหยาบคายคนหนึ่งยืนห่าง จากเธอไปไม่ไกล “หืม”ชายหนุ่มถุยบุหรี่มวลหนึ่งออกจากปาก นัยน์ตาทั้งสองจ้องเขม็งไปที่ส่วนเปียกชื้นบนเรือนร่างของเธออย่างจาบจ้วง พลางกลืน น้ำลายเอื๊อกจนลูกกระเดือกสั่นไหว เขายื่นไดร์เป่าที่มีไว้บริการสำหรับแขกโดยเฉพาะมาให้ โดยชี้มายังหน้าอกเธอ “อ้อ ขอบคุณค่ะ”ดารุยื่นมือออกไปรับอย่างรวดเร็ว ทว่าเขากลับดึงเธอเข้าหาอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอจึงดันตัวชายหนุ่มออกอย่างเว้น ระยะห่าง “นี่คุณ…” “ตรงส่วนนี้ที่เปียกของคุณผู้หญิงเนี่ย ไม่สะดวกเอาซะเลย ให้ฉันช่วยเธอเป่าก็แล้วกันน้า”มือที่พุ่งเข้ามาและประดับแหวนอัญมณี เม็ดใหญ่อยู่บนข้อนิ้วนั้น นำไดร์เป่ามาจอบริเวณหน้าอกเธออีกครั้งด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์อย่างชัดเจน “คุณคะ กรุณาสำรวมตัวเองด้วยค่ะ”ดารุเข้าใจเจตนาของเขาขึ้นมาในทันที เธอถอยหลังพลางรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยเอาไว้ “สำรวมหรอ ปกติคนอย่างฉันก็สำรวมอยู่แล้วนะ แต่ฉันรู้สึกสงสารเธอมากกว่า!”ชายหนุ่มจงใจแปรความหมายของเธอเปลี่ยนไป เขาจ้องดารุจนตาจะถลนออกมา พลางสืบเท้าและมองหาหนทางที่จะเข้าไปใกล้เธอ ริมฝีปากที่มีฟันสีทองอยู่มุมหนึ่งนั้นทำเสียงเต๊าะๆที่ลิ้น อย่างเชยชม “ช่างเป็นของหาได้ยากบนโลกมนุษย์ซะจริงๆ “นี่คุณจะทำอะไรคะ” ณ ตอนนี้ไม่มีใครสักคนแวะมาเข้าห้องน้ำเลย ดารุไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะร้องขอความช่วยเหลือได้ เขาก้าวเข้ามาใกล้เธอทีละก้าว พลางปลดคอเสื้อออกพร้อมกันไปด้วย จนเผยให้เห็นสร้อยที่เหมือนกับปลอกคอสุนัขสีทองเส้นใหญ่ เขาหัวเราะหึๆพลันทิ้งไดร์เป่าลง ก่อนจะเงื้อมือทั้งสิบนิ้วขึ้นมา แล้วพุ่งตัวเข้าหาเธอ “ออกไปนะ! ไม่งั้นฉันตะโกนเรียกคนมาแน่”ดารุถอยกรูดจนแผ่นหลังชนเข้ากับขอบหน้าต่าง เธอไม่เหลือทางไปอีกแล้ว “เรียกเลยสิ คนอย่างชลัชเวลาเอาอยู่กับผู้หญิงน่ะใครมันจะกล้าเข้าใกล้ได้ เขาจะนึกว่าเธอร้องครางเสียมากกว่านะ”ชายหนุ่มที่ เรียกตัวเองว่าชลัชพ่นคำพูดเหล่านั้นออกมาอย่างหยาบคาย พลันเข้ามาประชิดตัวเธอ “คุณไม่รู้หรอว่าฉันน่ะเป็นผู้หญิงของใคร”ดารุลองเอาธวลิตมาขู่ชายหนุ่มให้กลัวขึ้นมา “จะเป็นผู้หญิงของใครมันก็เหมือนกันหมดไม่ใช่หรอ พออยู่ใต้ร่างผู้ชายก็ไม่ต่างกันแล้วนี่ ฮ่าๆ คนอย่างฉันน่ะชอบเล่นกับผู้หญิงของ คนอื่นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันเร้าใจดี”เขาจงใจใช้ร่างกายส่วนล่างถูไปกับจุดอ่อนไหวของเธอ ดารุพลิกตัวหนี ทำให้ส่วนนั้นของเขาชนเข้ากับ บั้นท้ายตัวเอง “อ้อ ชอบเล่นท่านี้ก็ไม่บอก ดี งั้นชลัชเอาด้วย”ชลัชหัวเราะสุดขีดพลางพ่นคำพูดแสลงหูนั่นออกมา ดารุทั้งอับอายและหวั่นวิตก เธอ ทนไม่ไหวจนต้องเงื้อมือฟาดไปที่ใบหน้าของเขาหนึ่งฉาด ทว่าก็ถูกชายหนุ่มพลิกตัวแล้วล็อกแขนไว้ จนเธอหันกลับไปไม่ได้อีก ชลัชคว้าหมับไปที่เอวเธอแน่น แล้วใช้ร่างตนดันตัวดารุจนติดผนังห้อง ทำให้ไม่ว่าเธอจะขัดขืนอย่างไรก็ไม่อาจดึงตัวเองออกมาได้ “คุณธวลิต รีบมาช่วยฉันที ธวลิต ช่วยฉันด้วย”ดารุหลบหลีกริมฝีปากกลิ่นเหม็นสาปนั่นอย่างสุดแรงเกิดเพื่อไม่ให้เขาจูบมาบน ตัวเธอได้ ทว่าภายในชั่วพริบตาเดียวเธอก็กำลังจะถูกเขารังแกได้อยู่แล้ว น้ำตาของดารุพลันไหลรินลงมา “นี่คนดี เวลาขึ้นเตียงเธอต้องเรียกชื่อฉันว่าชลัชด้วยสิ ไม่รู้รึไงว่าพ่อฉันน่ะเป็นนายทุนรายใหญ่อันดับสองของวงการเชียวนะ ถ้าเธอ คบกันฉัน เธอก็จะมีความสุขอยู่แล้วล่ะน่า ผู้หญิงคนไหนไม่อยากจะขึ้นเตียงกับฉันกัน ทำตัวดีๆหน่อย ฉันจะได้เอาเธอให้มันเต็มที่ได้” ยิ่งดารุ ต่อต้าน ก็ยิ่งไปกระตุ้นให้ชลัชกระหายอยากขึ้นมา แล้วเขาจะไปอยากคิดทำไมว่าไอ้ธวลิตที่ว่านั่นมันเป็นใครหน้าไหน “โอ๊ย” ขณะที่ดารุขัดขืนอย่างสุดแรงแต่ก็ผละออกมาไม่ได้นั้น เธอก็มองหาจังหวะแล้วจึงกัดลงไปที่มือของชายหนุ่มทันที “แม่งเอ้ย เป็นหมารึไงวะ!”ชลัชเงื้อฝ่ามือขึ้นเตรียมจะตบ ทว่าเมื่อมองเห็นใบหน้าที่สวยชุ่มน้ำตาราวกับดอกไม้เปียกฝนนั่น ก็ไม่คิด ที่จะตบเธออีก แต่ดันใช้มือตนคว้าหมับไปที่ใบหน้าเล็กแทน พลางชื่นชมอย่างพอใจ “ของหายากจริงๆนะเนี่ย จูบแล้วจะหวานสักแค่ไหนนะ” ดารุถูกผลักอย่างรุนแรง และถูกลากมาอยู่ที่อีกด้านหนึ่งของผนัง ขณะที่ศีรษะของเธอถูกล็อกเอาไว้ ชายหนุ่มก็ตะโบมจูบลงมา อย่างบ้าคลั่ง ดารุไม่สามารถขัดขืนอะไรได้อยู่แล้ว ฝ่ามือของเขากดศีรษะเธอลงมา พลางใช้ร่างกดทับตัวเธอไว้ ดารุทำได้แต่เพียงเตะขาเตะเท้า ออกไปเพื่อขัดขืนเขาอย่างไร้ความสามารถ “เธอนี่มันแส่หา…” ขณะที่ดารุรู้สึกอับอายจนแทบจะอยากตายเสียให้พ้นๆไปแล้วนั้น น้ำหนักที่ทาบทับลงมาบนร่างก็พลันเบาลง ชายที่ชื่อชลัชนั่นถูก ใครคนหนึ่งเรียกยั้งเอาไว้ จนเขาต้องผละออกจากตัวเธอไป “นี่มึงกล้าแตะต้องผู้หญิงของกูเลยหรอ!”ธวลิตเอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นยะเยือก สีหน้าของเขาถมึงทึงราวกับจะฆ่าคนได้ ชลัชที่จู่ๆก็ถูกคนมาขัดจังหวะเรื่องดีๆแบบนี้เข้า ทำให้เขามีสีหน้าเกรี้ยวกราดทันที ทว่าเมื่อได้หันกลับไปมองชายคนนั้น เขาก็กลัว จนแทบจะเข่าอ่อนลงไปกองกับพื้น “คุณธ…ธ…ธวลิต คือผะ…ผม…ไม่…ไม่…ไม่ทราบว่า….เป็น…ผู้หญิง…ของคุณ…” “งั้นมึงก็ตายซะเถอะ!”ธวลิตเงื้อขาถีบชายหนุ่มจนล้มกระเด็นไปที่มุมห้อง พลางกำหมัดแน่นขึ้นมาจนข้อนิ้วขาวซีด! รอบกายของธวลิตแผ่ซ่านไอกรุ่นโกรธ จนห้องน้ำที่คับแคบนี้ถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศมาคุ “เธอ…ไม่…ได้…บอก…ผม” “มากับฉันเดี๋ยวนี้!” ดารุขยับตัวติดกับผนังพลางหอบหายใจไม่หยุด การต่อสู้ขัดขืนเมื่อครู่นี้ทำเอาเธอหมดแรงไปมากทีเดียว และเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่ เพิ่งผ่านไปนั้น ประกอบกับมองไปที่ธวลิตแล้ว นั่นจึงทำให้น้ำตาของเธอไหลพรั่งพรูลงมามากขึ้นไปอีก ณ ตอนนี้ถ้าหากว่าเป็นไปได้ล่ะก็ เธอ อยากจะโผเข้าหาอ้อมกอดนั่นของเขาเพื่อโหยหาความสบายใจเหลือเกิน สภาพที่น่าสงสารนั่นของดารุกลับทำให้ธวลิตจิตใจแข็งกระด้างขึ้น และเปลี่ยนจากความเย็นชาที่มี ไปเป็นความรู้สึกดูถูกที่ผสม ปนเปกันส่งมายังเธอ เขาโยนเสื้อคลุมตนไปกองอยู่ที่บริเวณเท้าของดารุทันที “ฮัลโหล ธิติ เข้ามาเอาตัวนายหญิงกลับบ้านไปที” ทันทีที่วางสายลง ธงลิตก็ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเธอ เขาหันหลังพลันเดินออกไป ขณะที่เดินธวลิตก็คำรามไปดเวย “ไอ้พรต พรต แกหายหัวไปไหนวะ!” ดารุได้แต่นั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องตน เสื้อคลุมที่เขานำมาคลุมร่างเธอไว้นั้นยังไม่ได้ถูกดึงออกไป เพราะ ณ ตอนนี้ เสื้อที่เธอยืมเขามา คือสิ่งเดียวที่จะทำให้ดารุได้รับไออุ่นจากตัวธวลิตได้ และใช้มันปัดเป่าเหตุการณ์ที่ไร้เกียรติเมื่อครู่นั้นทิ้งไป ประตูพลันถูกกระชากเปิดออกทันที และใบหน้าไร้อารมณ์ของธวลิตก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า เมื่อเขาได้มองเห็นสภาพการแต่งตัวที่ยังดู เหมือนเดิมนั่นของดารุ ใบหน้าของธวลิตก็หนาวเหน็บลงไปอีกชั้นหนึ่ง “เธอคงเสวยสุขมากนักสินะ”เขายืนอยู่เหนือศีรษะเธอขึ้นไป พลางเอ่ยถามเสียงเย็นเยียบ “……”ดารุเงยหน้าสบตาเขาด้วยน้ำตาคลอหน่วยอย่างไม่เข้าใจ “ความรู้สึกสุขสมที่ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันมอบให้เธอคงยังไม่ทันจะได้ใช้สินะ โหยหามันมากนักหรอ เกลียดฉันมากใช่มั้ย” ดารุเบิกตาโพลง ใบหน้าของเธอฉายแววคาดไม่ถึง ว่าธวลิตจะพูดจาแบบนั้นกับตนได้ ตอนนี้น่ะเขาควรจะดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด แล้วเอ่ยปลอบประโลมเธอไม่ใช่หรือไงกัน “ฉันทำลายบรรยากาศดีๆของพวกเธอสองคนไปงั้นสิ เธอก็คงจะเกลียดฉันขึ้นมาอีกแล้วใช่มั้ย” ถ้อยคำร้ายกาจนั่นของเขาราวกับเป็นเข็มทิ่มแทงมายังเธอ นัยน์ตาที่เหือดแห้งไปแล้วของดารุพลันกลับมาคลอหน่วยอีกครั้ง ความหยิ่งจองหองที่ครั้งหนึ่งเคยหายไป ก็กลับมาอยู่บนตัวเธอแล้วด้วย ดารุเอ่ยเสียงแข็งจนปากคอสั่น “ใช่ ฉันเกลียดคุณ เกลียดคุณ นั่นแหละ!”พลางปาดน้ำตาที่ไหลรินเป็นสายนั้นทิ้งไป และไม่มองหน้าเขาอีก “อ้อ ร่างกายของมันทำให้เธอโหยหายได้ถึงขนาดนั้นเชียว พวกเธอสองคนเคยทำด้วยกันมาก่อนแล้วรึไง” “คุณ…คือฉัน…”ดารุนึกไม่ถึงว่าเขาจะยังคิดแบบนี้กับเธออยู่ได้ เธอพยายามทำใจตัวเองให้สงบลงเล็กน้อย แล้วจึงแสยะยิ้มเย็น เอ่ยขึ้น “ใช่ค่ะ ฉันมันกระหายอยากในรัก เพราะฉันคิดว่าอย่างน้อยๆเขาก็คงไม่โทษคนอื่นไปเรื่อยเหมือนกับคุณ เห็นๆอยู่ว่าเขาบังคับขืนใจฉัน แต่คุณกลับเอาแต่คิดอยู่ได้ว่าฉันไปสมยอมเขา คนที่ไม่ยุติธรรมและแยกแยะไม่เป็นอย่างคุณน่ะมันน่าพิศวาสตรงไหนกัน!” “งั้นเธอก็ขัดขืนเข้าสิ!”เขาคำรามกร้าว สิ่งที่ธวลิตกำลังคิดอยู่ก็คือ ตอนที่เขาเข้ามาเจอนั้น เธอกลับไม่ขัดขืนและปล่อยให้คนอื่น ครอบครองริมฝีปากของตัวเองไปได้อย่างอ้อยอิงเสียแทนนั่นต่างหาก เธอขัดขืนเขาไปแล้ว และขัดขืนอย่างสุดแรงเกิดเสียด้วยซ้ำ ทั้งยังตะโกนเรียกชื่อธวลิตอยู่ตลอดเวลา ทว่าเขากลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย! ดารุเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ เพียงแต่ปล่อยให้น้ำตาไหลรินท่วมใบหน้าอยู่ลูกเดียว “ที่เธอไม่ขัดขืนมัน เพราะติดใจรสชาติมันเข้าแล้วล่ะสิท่า ไม่รู้รึยังไงว่าตัวเองมันไร้ค่าขนาดไหนน่ะ ไม่รู้หรอว่าร่างกายเธอมันสกปรก แค่ไหนกันแล้ว”ธวลิตโพล่งออกไปอย่างไม่มียั้งคิด เขาแค่ต้องการทำให้เธอเจ็บปวดก็เท่านั้น “ค่ะ ฉันก็สกปรกอยู่แล้วนี่ไง”ดารุทนกับคำดูถูกนั่นของเขามามากพอแล้ว เธอตัดสินใจเบะปากโต้กลับ “แล้วยังไงล่ะ คุณยังกล้า ที่จะอยากได้ตัวฉันอยู่อีกรึเปล่าคะ ถ้าไม่กล้าเราก็หย่ากันซะทีเถอะค่ะ ฉันก็เบื่อคุณเต็มทนแล้วเหมือนกัน ฉันอยากออกไปหาผู้ชายให้ได้มาก กว่านี้อีก!”ประโยคสุดท้ายนั้นเธอแทบจะแผดเสียงลั่นออกมา เสียงแข็งกร้าวของเธอนั้นสูงปรี๊ดทะลุขึ้นฟ้า ดารุรู้สึกได้ถึงความเหน็ดเหนื่อย อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ดารุหยิบเสื้อสูทที่คลุมร่างเธออยู่นั้นขึ้นมา พลางเขวี้ยงมันใส่เขาอย่างรุนแรง จนตัวเองหมดเรี่ยวหมดแรงและล้มพับไปบนเตียงนอน ในขณะที่เธอเกือบจะหลับสนิท มือแกร่งที่เหมือนกับคีมเหล็กนั่นของธวลิตก็คว้าแขนเล็กของเธอ พลางใช้แรงบังคับดารุให้ลุกขึ้นมา เผชิญหน้ากับเขา คนทั้งคู่สบตากันด้วยสายตาเย็นยะเยือกอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ดารุจะหัวเราะออกมาอย่างสิ้นหวัง เธอหัวเราะพร้อมๆกับที่น้ำตา ไหลพรั่งพรูอยู่ท่วมหน้า เธอหัวเราะอย่างเจ็บปวด อ่อนแอ และเธอก็ยังคงหัวเราะหึๆอยู่อย่างนั้นต่อไปเรื่อยๆ