ตอนที่ 72 ฉันไม่มีทางท้องกับเขาหรอก

ต๭นที่ 72 ฉันไม่มีทางท้องกับเขาหรอก “ไป ล้างเนื้อล้างตัวสะอาดๆให้ฉันซะ”สายตาของธวลิตฉายแววผิดหวังอยู่แวบหนึ่ง เขาล็อกตัวเธอและผลักดันจนมาถึงห้องน้ำ ฝักบัวขนาดใหญ่พ่นละอองน้ำเย็นเฉียบมาโดนตัวเธอ จนผิวหนังที่บอบบางของดารุถูกกระตุ้นให้ขนลุกซู่อย่างรุนแรง เสียงน้ำดังขึ้นซ่าๆ ชุดเดรสสวยของดารุถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เธอคำรามเสียงทุ้มต่ำ “คุณมันไอ้ปีศาจป่าเถื่อน!”เสียงน้ำไหลดังกลบ เสียงของเธอจนมิด และสายน้ำก็ไหลท่วมใบหน้าจนบดบังหยาดน้ำตาที่ไม่ค่อยได้ไหลออกมามากนักแล้วด้วย มือหยาบของเขาถูเค้นไปบนเรือนร่างของดารุอย่างรุนแรง กระทั่งผิวบนเนื้อตัวทุกๆส่วนรู้สึกปวดระบมไปหมดจนเป็นปื้นแดงขึ้นมา… ดารุเลิกล้มที่จะขัดขืน พลันหลับตาลงและปล่อยให้เขาทรมานร่างตนอยู่แบบนั้น ในขณะที่เธอรู้สึกปวดตัวจนชาดิกไปทั่วทั้งร่าง แล้วนั้น ธวลิตก็หยุดการเคลื่อนไหวลง ดารุรู้สึกตัวเบาหวิว พลันถูกเขาอุ้มขึ้นจนตัวลอย ซึ่งนั่นตามมาด้วยการที่เขาและเธอต่างนอนแผ่ด้วยกันอยู่บนเตียงกว้าง ริมฝีปากเย็นเยือกของธวลิตจูบประทับลงบนปากเธออย่าง โหยหารุนแรงจนอดใจไว้ไม่อยู่ ดารุปิดปากสนิท ไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้รุกล้ำเข้ามายังด้านใน ธวลิตออกแรงบังคับเพื่อถ่างขาของเธอออก พลางแทรกลำตัวเข้าหาและสอดใส่แก่นกายเข้าไปยังด้านในพรวดเดียว จากนั้นจึงเริ่ม ที่จะชักเข้าชักออกอย่างบ้าคลั่ง เขาเพียงต้องการให้เธอยอมรับผิดและอ้อนวอนร้องขอเขาเท่านั้น ธวลิตกระแทกแก่นกายเข้าไปถี่ขึ้นเรื่อยๆ ดารุ กัดริมฝีปาก ร่างกายส่วนนั้นของเธอปวดร้าวจนแทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว มันเจ็บเจียนตายเลยก็ว่าได้ ดารุไม่แม้แต่จะเปล่งเสียงร้องครางออกมา พลันกลิ่นเลือดก็โชยคละคลุ้งอยู่ในปาก ดารุรู้เลยว่าเธอกัดปากตัวเองจนแตกอีกแล้วแน่ๆ “คุณธวลิต คุณมันปีศาจ…”ทันทีที่จบประโยคนั้น ดารุก็สลบเหมือดอยู่ใต้ร่างเขาในท้ายที่สุด เส้นผมที่ยุ่งเหยิงประอยู่บนตัว จนทำให้ใบหน้าซีดเซียวดูอ่อนแอลงยิ่งกว่าเดิม “ดารุ เธอเป็นของของฉัน เลิกคิดที่จะหนีห่างจากฉันไปได้เลย!”ก่อนที่ดารุจะสลบไป เหมือนกับเธอจะได้ยินเสียงของเขาที่พูดแบบนี้ ดูเหมือนว่าความทุกข์ทรมานครั้งใหญ่ได้ผ่านพ้นไปแล้ว ทั้งร่างกายและจิตใจของดารุล้วนปวดระบม เธอตื่นขึ้นมาด้วยหัวใจที่ แตกสลาย ผ้าปูเตียงที่ยุ่งเหยิง กับเรือนร่างที่เจ็บปวดจนแทบแหลกเป็นชิ้น ล้วนเป็นเครื่องยืนยันว่าเมื่อคืนที่ผ่านมานี้มันไม่ได้เป็นแค่ความฝัน ทว่าหากยังเป็นความฝันอยู่ ก็คงเป็นได้แค่ฝันร้ายตื่นหนึ่งเท่านั้น! ร่องรอยบนที่นอนของอีกคนไม่หลงเหลือความอบอุ่นอีกแล้ว ปีศาจตัวต้นเรื่องก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ภายในห้องที่ว่างเปล่าเต็มไปด้วย ตุ๊กตาเต้นระบำ ใบหน้าของพวกมันพลันเปลี่ยนเป็นใบหน้าของไปรยา และหัวเราะเยาะใส่ดารุอย่างใหญ่โต จากนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้า ของพี่สองเสียแทน มือของพวกมันตอนนี้ดูแล้วช่างเหมือนกับกรงเล็บมือของพี่สองที่ยื่นเข้ามาแหย่เธอนั่นเลย ดารุขยับเขยื้อนตัวได้อย่างยากลำบาก พลางสูดปากซี้ดเพราะทนความเจ็บปวดบริเวณส่วนล่างนั้นไม่ไหว ใบหน้าเล็กบิดเบี้ยวอย่าง เจ็บปวดรวดร้าว ทว่าก็ยังขยับตัวอยู่อย่างดื้อรั้น เธอดึงผ้าห่มผืนบางมาห่อเรือนร่าง และตัดสินใจลงจากเตียงเพื่อไปล้างทำความสะอาดตัว กลิ่นกายของธวลิตยังคงปกคลุมไปทั่วทุกประสาทสัมผัสของเธอ เธอเกลียดเขาที่สุด! ทันทีที่ดารุกระทืบฝีเท้า ความเจ็บปวดขนานใหญ่ก็แล่น แปล๊บขึ้นมาจนเรียวขาอ่อนเปลี้ย ทำให้เธอล้มหงายไปบนเตียงจนได้ “อ้าว หนูดารุ เป็นอะไรไปจ๊ะ”น้าธารีผลักประตูเข้ามาพลางถือถาดไว้ในมือ ดารุส่ายหน้าพัลวัน ณ ตอนนี้หากไม่มีผ้าผืนนี้ห่อร่างไว้ เธอก็คงต้องอับอายขายขี้หน้าแน่ๆ น้าธารีวางถาดในมือลงบนพื้นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี พลางยื่นมือทั้งสองเข้าไปพยุงร่างเธอขึ้นมา “โถ เป็นแบบนี้ไปเสียได้ นายน้อยนี่ไม่สงสารสาวสวยบอบบางบ้างเลยรึไงนะ”ผ้าห่มที่เผยออกอยู่ครึ่งตัวเผยให้เห็นรอยม่วงช้ำที่เป็น รอยจูบเต็มไปหมด ธารีเข้าใจได้ในทันที และตามมาด้วยรอยยิ้มแบบที่ผู้ใหญ่รู้แกว น้าธารีคงจะคิดว่าเมื่อคืนนี้เธอกับเขาได้ใช้เวลาสุขสม ร่วมกันอย่างยากที่จะลืมได้สินะ ดารุอ่านสายตาของเธอออก คนอย่างธวลิตที่ทรมานเธอได้ถึงขนาดนี้น่ะนะ คงจะอิ่มเอมมีความสุขได้มากกว่า นั้นเสียอีก! ความเจ็บปวดระลอกหนึ่งพุ่งขึ้นมาที่จมูก ทำให้ดารุไอสำลักเพื่อหยุดมันไว้จนน้ำตาเริ่มที่จะรินไหลออกมา น้าธารีลูบหลังเธอไม่หยุด พลางเอ่ยอย่างสงสาร “ดูหนูซิเนี่ย ไอจนน้ำหูน้ำตาไหลหมดแล้ว” ดารุกลั้นน้ำตาไว้พลางยิ้มสวยอย่างสับสนอยู่อย่างนั้น มันงดงามและน่าหลงใหล ทว่านั่นคือความเจ็บปวด ความสิ้นหวัง และเป็น การกล่าวโทษโชคชะตาที่เล่นตลกกับเธอจากฟ้าเบื้องบนนั้น! น้าธารีส่งยิ้มให้กับเธอที่ใกล้จะแตกสลายเต็มทนพลางพยุงเธอขึ้นไปบนเตียงนอน ก่อนจะเอ่ยปลอบโยนว่า “ถ้าความสัมพันธ์ของ พวกหนูทั้งคู่มันดีขึ้น ก็ถือว่าดีแล้วล่ะจ้ะ ป้าบอกแล้วไงว่าลิตน่ะเขารักหนูมาก พวกหนูสองคนเป็นแบบนี้ได้ วิญญาณของพ่อเขาบนสวรรค์ก็ คงจะหมดห่วงเสียที” ดารุแอบปาดน้ำตาที่ไหลลงมาเรื่อยๆนั่นทิ้ง ไม่ได้หลบดวงตาแดงๆที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหมายนั่นกับใบหน้าตื้นตันใจของน้าธารี ธารีที่เพิ่งรู้ตัวว่าตนเผอเรอนั้นรีบหันหลังให้เธอพลางเช็ดน้ำตาออก ก่อนจะหมุนตัวกลับมาอีกครั้งพร้อมถาดในมือ เธอหยิบยาเม็ด เล็กๆเม็ดหนึ่งขึ้นมา พลางส่งให้กับดารุอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก “ดูซิว่านายน้อยเป็นห่วงหนูแค่ไหน พอรู้ว่าหนูยังต้องเรียนหนังสือต่อ เลยกังวล ว่าอาการท้องจะไปกระทบเรื่องเรียนด้วย ก็เลยเรียกป้าให้เอายานี่มาโดยเฉพาะเลย” อ้อ นายธวลิตคงจะคิดว่าลำพังคุณสมบัติของเธอที่จะให้กำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเขานั้นยังไม่มีเลยสินะ! หัวใจของดารุราวกับ ถูกมีดคมจวกเข้าไปอีกครั้ง เจ็บจนเหงื่อเย็นเฉียบผุดพรายขึ้นมา เธอรับยามาอย่างเย่อหยิ่ง พลางกลืนลงไปรวดเดียว “เฮ้อ ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงเรื่องเรียนหนูล่ะก็ ไม่ควรจะกินยานี่เลยจริงๆ ถ้าในบ้านมีเด็กสักคนมันจะดีสักแค่ไหนกันน้า…” “ป้าไปบอกธวลิตเขาด้วยนะคะ ว่าหนูไม่มีทางท้องกับเขาหรอก!” ดารุโพล่งขึ้นอย่างแน่วแน่ คำพูดที่ดูเหมือนปฏิญาณตนกับตัวเองนั้นทำให้น้าธารีช็อกไปครู่หนึ่ง เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าสีหน้าของดารุ ไม่สู้ดีเอาเสียเลย “หนูดารุ พวกหนูสองคน…”ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็มีเสียงเคาะดังลอยมาจากประตู “คุณผู้หญิง คุณหญิงท่านกลับมาแล้วค่ะ บอกให้คุณลงไปพบเธอด้วย”ใช้คำง่ายๆด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างเย็นชา เพียงแค่ฟังปราด เดียวเธอก็รู้แล้วว่าเป็นน้าณิช น้าณารีตัวสั่นเทาขึ้นมาทันที สีหน้าของเธอดูผิดปกติไป เธอรีบจัดการเก็บถาดอย่างรวดเร็วพลางเอ่ยเสียงต่ำ “หนูไปอาบน้ำสักหน่อย เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดๆก่อนค่อยลงไปข้างล่างแล้วกันนะ” ดารุพยักหน้ารับอย่างเฉยชา ทว่าก็ไม่ขยับเขยื้อนตัวไปไหน จนเสียงเคาะประตูนั่นดังซ้ำขึ้นมาอีกรอบ และยังคงเป็นเสียงของน้าณิช เช่นเดิม “คุณผู้หญิง เร็วหน่อยสิคะ คุณหญิงท่านรออยู่ข้างล่างไม่ไหวแล้วนะ” “เร็วเถอะจ้ะ ถ้าคุณธินิดาเธอโกรธเข้าจะแย่เอานะ!”น้าธารีรีบดันตัวเธอเข้าห้องน้ำไป พลางบอกผ่านประตู “อีกเดี๋ยวจะลงไปจ้ะ” ดารุแต่งตัวโดยมีธารีคอยช่วยหวีผมเพื่อจัดทรงอย่างเรียบง่าย พร้อมทั้งหาชุดกระโปรงพอดีตัวมาสวมใส่แล้วจึงเดินลงไปด้านล่าง ภายในห้องรับแขกนั้น ล้อมรอบไปด้วยเหล่าบรรดาคนใช้ที่ยืนเรียงแถวพลางค้อมศีรษะลงต่ำ ด้านหน้าของพวกเขาปรากฏร่างของ ธินิดาที่มีสีหน้าเข้มงวดยืนสังเกตการณ์อยู่ “พวกแกฟังฉันไว้ให้ดีๆ ทำงานรับใช้อยู่ในคฤหาสน์คานเขตนี้น่ะควรจะต้องทุ่มเทถวายหัว ให้กับใคร กับฉัน! พวกแกดูนะ น้าณิช ทำงานได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะต้องมารายงานฉัน เธอถึงนั่งในตำแหน่งผู้จัดการภายในคฤหาสน์นี้ได้ยังไงล่ะ!” ร่างท้วมๆของน้าณิชพยักเพยิดขึ้นอย่างภูมิอกภูมิใจ เพื่อแสดงให้เห็นถึงภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ของเธอ สองขาอ้วนยืนอย่างมั่นคง และไม่สั่นไหวแม้จะหมุนตัวไปมาก็ตาม “พวกแกก็แค่ต้องทำงานให้หนัก ทำอะไรให้มันรู้ขอบเขตของตัวเอง แค่นี้ก็กลายเป็นบุคคลที่น่าเชื่อถือของบ้านอย่างน้าณิชได้แล้ว” “ได้ยินกันแล้วใช่มั้ยพวกเอ็ง!”น้าณิชเออออไปกับเธอราวกับเป็นลูกสมุนก็ไม่ปาน พลางเอ่ยสั่งสอนเหล่าคนใช้เสียงดังลั่น “ได้ยินแล้วค่ะ/ครับ” น้ำเสียงที่มีแววไม่เห็นด้วยนั้นดังขึ้นมา ดารุยืนอยู่ที่หัวบันไดอย่างเฉยเมย พลางรอคอยให้พวกเขาสั่งสอนอะไรๆให้เสร็จสิ้นก่อน นัยน์ตาคมกริบของธินิดาจ้องเขม็งมายัง เธอแล้ว สายตาที่ฉายชัดถึงความรังเกียจนั้นมองเหยียดมาบนร่างผอมที่เปราะบางของดารุ ราวกับจะทำให้ตัวเธอพรุนเป็นรูเสียให้ได้ “ยังจะไม่รีบมาอีก”ความเคารพที่น้าณิชมีเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้าได้เปลี่ยนไปแล้ว เธอคำรามเสียงต่ำใส่เธอ พลางดึงสีหน้ารังเกียจ ดารุเดินเข้าไปใกล้อย่างเชื่องช้า พลางยืนห่างออกมาจากกลุ่มคนไม่กี่ก้าวนัก “รีบมายืนตรงนี้ดีๆซี่! ที่ฉันพล่ามมาครึ่งค่อนวัน เธอกลับไม่เคารพในตัวนายท่านเลยงั้นหรอ มีใครเขาเป็นเหมือนเธอแบบนี้บ้างห่ะ” น้าณิชชี้ไปที่เหล่าคนใช้ข้างตัว เป็นสัญญาณบ่งบอกให้ดารุไปยืนอยู่ด้วยกันตรงนั้น ดารุตวัดสายตาเย็นยะเยือกไปมองเธอ จนน้าณิชต้องหดคอหนี เห็นได้ชัดว่าเธอยังขยาดเธออยู่บ้าง แต่เพราะมีสายตาของ ธินิดาที่ส่งมาทำให้เธอเปลี่ยนไปเป็นปีศาจชั่วช้าขึ้นมาในทันที “ดูอะไรล่ะห่ะ ยังจะไม่รีบมาอีก เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกันน่ะ” “ขอประทานโทษค่ะ แต่ดิฉันไม่ใช่คนใช้”ดารุมองเห็นเงาร่างธวลิตทาบทับอยู่บนตัวเธอ ไม่แปลกใจเลยแฮะแม่เป็นยังไงลูกก็เป็น อย่างงั้น เธอล่ะเกลียดคนพวกนี้ที่ชอบเอาเปรียบคนอื่น ทำร้ายคนอื่น และเป็นปีศาจที่ไม่ทำเหมือนกับเราทุกคนเป็นคนเลยด้วย นิสัยดื้อแพ่ง ภายในก้นลึกของหัวใจเธอผุดขึ้นมาอีกครั้ง แกคิดว่าตัวเองเป็นอะไรห่ะ!”ธินิดาไม่ชอบเธอมาตลอดอยู่แล้ว เธอคำรามอย่างรุนแรงใส่ดารุ จนทั่วทั้งห้องโถงมีเสียงดังสะท้อน กลับไปกลับมา ดารุสะบัดหัวอย่างไม่เกรงกลัวพลางแสยะยิ้มกล่าว “ถ้าความจำของคุณหญิงท่านยังดีพออยู่ ก็น่าจะจำได้นี่คะว่าดิฉันกับลูกชาย ของท่านเข้าร่วมพิธีสมรสเพื่อยืนยันว่าฉันเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แล้วน่ะค่ะ!” แม้เสียงของดารุจะไม่ดังมาก แต่ก็เปี่ยมไปด้วยพลังจนสะกดทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นให้ได้ยินได้อย่างชัดเจน “แก นังหน้าด้าน!”ธินิดายื่นนิ้วชี้ที่ทาเล็บสีแดงไปที่ปลายจมูกดารุ คิ้วเรียวสวยที่เขียนมาอย่างประณีตงอขึ้นสูง ดวงตาที่เพิ่งไปฉีด หนังตามาให้ตึงนั้นเบิกตาถลนราวกับจะทะลุออกมาได้ “เอ๊ะ เธอไม่ใช่คนที่จูบดูดดื่มกับผู้ชายในห้องน้ำของงานเลี้ยงกุศลที่ผ่านมานี่หรอกหรอ”ไม่รู้ว่านภาพรโผล่มาจากไหน เธอโอบแก้ว ชาร้อนๆไว้ในมือทั้งสองข้าง พลางแสร้งทำท่าสนอกสนใจ และทำทีเป็นชี้นิ้วไปที่ดารุพลางเอ่ยถามอย่างตกตะลึง แม้ว่าเรื่องนี้ธวลิตจะเที่ยวไปกดดันสื่อ จนไม่มีสำนักข่าวไหนกล้าออกมาเผยแพร่มันก็ตาม ทว่าวันนั้นเธอกำลังจะเข้าห้องน้ำอยู่พอดี จึงบังเอิญเห็นเหตุการณ์นั้นเข้า และเรื่องนี้ก็ถูกเธอป้ายสีไปแล้วอย่าง “ไม่ทันระวัง” ดารุจึงกลายเป็นผู้หญิงใจแตกไปเสียได้ “อะไรนะ นี่ยังไปจูบกันกับผู้ชายคนอื่นอีกเหรอ แกมันไร้ยางอายที่สุด!”เพี้ยะ! ธินิดาตบฉาดเข้าที่ใบหน้าของดารุ ความเจ็บปวด ที่ร้อนระอุนั้นลอยแว่บเข้ามาในทันที ดารุกุมใบหน้า มองไปที่เธออย่างตกใจ “มองหาอะไรห่ะ แกมีสิทธิอะไรถึงได้คู่ควรกับการมาเป็นภรรยาลูกชายฉันน่ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หน้าที่ของแกคือทำความสะอาด คฤหาสน์หลังนี้ น้าณิช เรียกมันไปถูห้องนั่งเล่นกับห้องส่วนตัวให้สะอาดเดี๋ยวนี้!”ธินิดาออกคำสั่งเสียงเข้ม น้าณิชเพียงแต่ขานรับค่ะๆอยู่ อย่างนั้น ส่วนนภาพรก็ยกมือทาบอกราวกับเด็กฉลาดรู้งาน ทว่ากลับส่งสายตาพึงพอใจส่งมาให้เธอแทน “ยังไม่รีบไปอีก!”น้าณิชยื่นขาท้วมๆนั่นออกพลางเตะกระทุ้งไปที่เข่าของดารุ เธอโอดครวญขึ้นมาทันที และล้มคุกเข่าลงไปที่พื้น ตามมาด้วยผ้าขี้ริ้วผืนใหญ่ในมือ กับถังน้ำข้างตัวที่คนใช้สองคนนำมาวางไว้ให้ “คุณแม่คะ ขุ่นข้องหมองใจกับคนแบบนี้มีแต่จะทำลายสุขภาพและมันไม่คู่ควรพอด้วยค่ะ พวกเรานั่งก่อนดีกว่า หายใจเบาๆ นะคะ”นภาพรลูบปลอบประโลมธินิดาอย่างไม่ห่างหาย เพียงแค่ ธินิดายังหอบหายใจไม่หยุด เธอชี้นิ้วไปที่ดารุพลางเอ่ยกับน้าณิชว่า “เรียกให้มันมาถูพื้นไวๆเลย ถ้าไม่ถูก็ตีเธอให้ตายๆไปซะ! คฤหาสน์เราน่ะฆ่าคนมันก็เหมือนฆ่าหมาตัวนึงเท่านั้นแแหละ!” “ได้ค่ะท่าน”น้าณิชขานรับคำสั่ง แล้วยกขาขึ้นเตะไปที่เอวของดารุอีกครั้ง ดารุคำรามฮึ่มขึ้นอีกหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะบิดขยำผ้าขี้ริ้วในมือแน่นเสมือนความเกลียดชังที่เธอมีให้กับคนในบ้านนี้! ดารุกัดฟันกรอด อย่างดื้อดึงและไม่ปริปากบ่นคำใด น้ำตารื้นที่พาลจะไหลออกมานั่นก็ถูกเธอบังคับให้มันไหลกลับเข้าไปดังเดิม “ไปถูสิ!”น้าณิชตีเธออย่างตามอำเภอใจ ทว่าดารุก็ยังคงไม่ลงมือทำมันอยู่ดี