ตอนที่ 73 ยังไงซะผมก็คงจะไม่หย่า

ต๭นที่ 73 ยังไงซะผมก็คงจะไม่หย่า “โห ดูครึกครื้นกันจังเลยนะคะ”เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ที่บริเวณหน้าประตูธวลิตควงสาวสวยสดใสคนหนึ่งเดินเข้ามา ธวลิตไม่ปริปากเอ่ยคำใด เขาเพียงแต่มีสีหน้าถมึงทึงน่ากลัว จนทั่วทั้งห้องพลันอึมครึมมืดมิดไปหมด “เอาตัวหญิงแก่ๆที่ไม่ได้รับการสั่งสอนนี่ออกไปให้ฉันซะ แล้วก็ปล่อยให้ไปขอข้าวกินอยู่ริมถนนด้วยเลย!”ธวลิตเหลือบมองดารุที่ ถูกตีจนล้มลงไปที่พื้นนั่น สีหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง พลางออกคำสั่งคนใช้เสียงเย็น “รับทราบครับ!” ภายในพริบตาเดียวคนรับใช้ของเขาก็หิ้วร่างอ้อวนท้วมของน้าณิชขึ้นมาพลางลากออกไปด้านนอก ธินิดาผุดลุกขึ้นอย่างร้อนรน “แกกล้าดียังไงน่ะ!” เฮอะ! ธวลิตถอนใจเสียงดังออกมาจากโพรงจมูก พลางหรี่ตามองอย่างร้ายกาจอันตราย “พวกของเกะกะรำคาญตา รังแต่จะ ใช้กำลังเอาเปรียบคนที่อ่อนแอกว่า ให้อยู่ต่อจะไปมีประโยชน์อะไรล่ะ! ยังจะไม่รีบไปอีก!” “คุณหญิงท่านขา ช่วยอิฉันด้วยเถอะค่ะ ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อคุณหญิง ทุ่มเทถวายหัวให้ท่านไม่เป็นรองใครเลยนะคะ”น้าณิชกลัว จนฉี่แทบจะราด ท่าทีวางอำนาจเมื่อครู่นั้นไม่มีเหลืออยู่เลย ต่อให้ไม่มีคนรับใช้สองคนนี่ เธอก็ตัวแข็งทื่อจนจะเป็นอัมพาตได้อยู่แล้ว “ตาลิต แกต้องสำเหนียกเอาไว้ด้วยนะ ว่าการที่แกจะมานั่งเก้าอี้ตำแหน่งประธานบริษัทแก้วรุ่งฯได้เนี่ย ล้วนขึ้นอยู่กับคำพูดของฉัน ทั้งนั้น แกจะตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับฉันจริงๆน่ะหรอ”ธินิดาลุกขึ้นอย่างบันดาลโทสะ พลางชี้ไปที่ธวลิตและพูดข่มขู่เขาขึ้นมา นภาพรจึงเล่นละคร ทำทีเป็นคนเกลี้ยกล่อมให้ทั้งสองฝ่ายสงบศึกกัน คอยพูดเสียงเล็กเสียงน้อยหว่านล้อมคนทั้งคู่ “ก็ช่างแม่งสิ! เอาตัวเธอออกไป!” “ใครมันกล้าลองดีกับฉันห่ะ รนหาที่ตายกันนักใช่มั้ย” “เร็วสิวะ อย่าให้กูต้องพูดเป็นครั้งที่สาม!” ธวลิตโกรธจริงจังจนเหล่าคนใช้ต่างก็ไม่กล้าเพิกเฉยต่อคำพูดนั้นของเขา จนต้องรีบรุดพาตัวน้าณิชที่เหมือนกับหมูอ้วนร้องโหยหวน ตัวนี้ออกจากคฤหาสน์คานเขตไป “นี่แก…” ธินิดาชี้นิ้วพลางพูดว่าแกอยู่อย่างนั้น ทว่าก็ไม่มีประโยคใดหลุดออกมาสักประโยค สักพักหนึ่งหลังจากที่เริ่มรู้สึกอ่อนไหวลงบ้างแล้ว จึงตัดสินใจเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ลิต น้าณิชก็แค่สั่งสอนนังคนใช้คนนึง มันผิดด้วยหรือยังไงน่ะ” “ไม่ผิดหรอกครับ”ธวลิตปัดเสื้อพลางเอ่ยขึ้นอย่างเฉยเมย “แต่ว่า แม่ก็ต้องจำไว้ให้ดีด้วยนะครับว่า เธอ-ไม่-ใช่-คน-ใช้!” ทันทีที่พูดจบ ธวลิตก็เดินผ่านธินิดาพลางมุ่งหน้าไปที่บันได จังหวะที่เขาผ่านมาที่ด้านหน้าของดารุนั้น เขาเพียงแค่ปรายตามองเธอ อย่างวางเฉยอยู่ชั่วแวบหนึ่ง ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดไป “ตาลิต นี่ฉันเป็นแม่แกนะ!”ธินิดาราวกับเป็นไก่ชนที่ถูกตีจนพ่าย เธอนั่งลงอย่างผิดหวังและปล่อยโฮเสียงทุ้มต่ำออกมา ด้วยความช่วยเหลือของน้าธารีที่รีบเข้ามาหาเธอ ในที่สุดดารุก็ขึ้นบันไดมาจนได้ ทว่านั่นก็ทำให้เธอเจ็บแปลบๆขึ้นอีกครั้ง จึงทำได้ แค่นอนแผ่ลงไปบนเตียง และปฏิเสธการรักษาพยาบาลต่างๆ รวมถึงรับยามากินอย่างง่ายๆด้วย ซึ่งด้วยฤทธิ์ยานั้นทำให้ดารุเข้าสู่นิรา ซ่าซ่าซ่าซ่า ข้างนอกฝนตกแล้วหรอ เสียงน้ำดังซ่าระลอกหนึ่งปลุกให้ดารุที่นอนหลับลึกนั้นตื่นขึ้น เธอทอดมองไปนอกหน้าต่าง จึงเห็นท้องฟ้า สีหม่นที่ถึงแม้จะไม่มีแสงแดดแต่ก็ไร้ร่องรอยของสายฝนอยู่ดี “ลิต ขึ้นไปพักข้างบนหน่อยเถอะค่ะ”เสียงของหญิงสาวคนนั้นดังขึ้น ดารุนึกขึ้นได้ว่าตอนที่เขาเข้ามาธวลิตก็ควงสาวคนหนึ่งอยู่ ดารุเขยิบเข้าใกล้หน้าต่างอย่างยากลำบาก เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตนถึงอยากจะเห็นเขานัก ร่างของธวลิตเปลือยเปล่าไป มากกว่าครึ่ง เขาสวมเพียงแค่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น และกำลังอวดโฉมเรือนร่างอยู่ตรงหน้าสาวสวย ผมของเขาเปียกซ่กจนน้ำหยด ลงมา ทำให้ดูหล่อเหลาอย่างร้ายกาจ! เขาเซ็กซี่ราวกับรูปปั้นชายกรีกโบราณเลย หญิงคนนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ริมสระ และชุดว่ายน้ำที่สวมใส่อยู่นั่นก็แทบจะปกปิดส่วนสำคัญได้ไม่มิด เธอดูไม่ใส่ใจมันอย่างเห็นได้ชัด แถมยังดูเหมือนจงใจจะเปิดหน้าอกให้ล้นทะลักออกมามากกว่าปกติอีกเสียด้วย หญิงสาวส่งขวดน้ำดื่มมาให้เขา หลังจากที่ธวลิตดื่มแล้ว เธอก็เลียที่ปากขวดนั้นอย่างหื่นกระหาย นัยน์ตาที่ลุกวาวของเธอจับจ้องไป บนกล้ามเนื้อล่ำสันของธวลิต แสดงออกถึงเจตนาบางอย่างชัดเจน “เธอต้องการหรอ” สายตาของเขาเหลือบมองไปยังหน้าต่างห้องของดารุ จนเธอรีบหลบหลังม่านทันที ไม่รู้ว่าเขาจะเห็นเธอที่อยู่ ข้างหลังผ้าม่านนี้มั้ย พลันธวลิตก็คว้าเอวของสาวสวยเข้าหา และทั้งคู่ก็ตะโบมจูบใส่กันอย่างบ้าคลั่ง เสียงเคร้งดังขึ้น เสียงวัตถุบางอย่างตกพื้นทำเอาคนทั้งคู่ที่กำลังจูดดูดดื่มอยู่สะดุ้งเฮือก ธวลิตผละออกจากจูบที่แน่นแฟ้นนั่นของเธอ พลางมองไปหาต้นเสียง ผู้หญิงคนนั้นได้ยกมือขึ้นปิดหน้าและวิ่งหนีหายไปแล้ว ซึ่งดารุก็เห็นเธอเช่นกัน และก็รู้ว่านั่นคือนภาพร “เราต่อกันเถอะ”ธวลิตแหงนหน้ามองไปที่หน้าต่างห้องดารุอีกครั้ง ใบหน้าฉายแววเจ้าเล่ห์แว่บหนึ่ง ก่อนจะคว้าตัวหญิงสาวเข้ามา สานต่อจูบที่ค้างไว้อย่างอ้อยอิ่ง ดารุดึงสายตากลับมา เธอพิงร่างเข้ากับกำแพงและไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตนถึงต้องคอยส่องเขาขนาดนี้ ทำไมเธอจะต้องไปสนใจด้วย ว่าเขาจะทำอะไรกับผู้หญิงคนอื่นน่ะ แถมตอนที่เห็นคนทั้งคู่จูบกันอย่างเร่าร้อนนั่น เธอก็รู้สึกลำบากใจแปลกๆอีกด้วยสิ หรือว่าตัวเองจะตกหลุมรักเขาเข้าเสียแล้ว เมื่อคิดแบบนี้ก็ทำเธอหวาดหวั่น ที่แม่ของเธอต้องทุกข์ใจอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะรักคนอื่นไปหมดทั้งใจหรือ เธอไม่มีทางซ้ำรอยแม่ ตัวเองอีกแล้วล่ะน่า ใช่ ผู้ชายที่เห็นแก่ตัวอย่างเขา ทั้งเย็นชา ไร้อารมณ์ตลอดเวลาแบบนั้น เธอจะไปชอบเขาลงได้ยังไงกัน ดารุพูดกับตัวเองอย่างไร้ ความรู้สึก และเอาแต่ดูถูกเขา เขามันเป็นปีศาจ เป็นศัตรูคู่แค้นกับเธอ! เธอจะต้องเกลียดเขาสิ! แต่ทำไมหัวใจของเธอมันถึงได้สับสนและปวดหนึบแบบนี้ น้ำตายังไหลออกมาไม่หยุดด้วย ดารุ ไม่เอานะ อย่าถลำลึกไปมากกว่า นี้เลย! “อ้าว ทำไมมายืนเหม่อตรงนี้ล่ะจ้ะ ระวังจะเป็นหวัดเอาได้นะ”น้าธารีเดินเข้ามาหาพลางพยุงตัวเธอไว้ “มีอะไรหรือ เจ็บตรงไหน รึเปล่าจ๊ะ”หญิงสาวเช็ดน้ำตาดารุออกอย่างใส่ใจพลางเอ่ยถามเสียงอ่อน ให้ความรู้สึกเหมือนแม่เธอเลย “น้าธารีคะ!”ดารุโผเข้ากอดแนบอกธารีพลันปล่อยโฮออกมา เธอร้องไห้เหมือนคนหัวใจแตกสลาย ร้องจนตัวโยน ความเศร้าโศก เสียใจที่ถูกทับถมเก็บไว้มานานแสนนานก็ได้ไหลพรั่งพรูออกมา ธารีลูบเส้นผมอ่อนนุ่มของดารุอย่างระมัดระวัง ตั้งแต่ที่ได้เข้ามาในคฤหาสน์นี้ เธอก็ได้รับแต่บาดแผล สายตาเย็นชา และการถูก กลั่นแกล้ง ทว่าก็พยายามที่จะไม่ให้ตนนั้นอ่อนแอ แล้วหญิงสาวตัวน้อยที่บอบบางคนนี้ทำได้ถึงขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ ความดื้อรั้นของดารุ กระตุ้นสัญชาตญาณความเป็นแม่ของธารีขึ้นแม่ ราวกับเธอเป็นลูกของเธออย่างไรอย่างนั้น ธารีเอ่ยเสียงเบา “โอ๋ เด็กน้อย ร้องออกมาเถอะ นะจะได้รู้สึกดีขึ้น” ดารุกอดเธอจนจมไปในอ้อมอก ร้องไห้อย่างสุดใจ ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยได้ปลดปล่อยมันออกมามากขนาดนี้มาก่อนเลย “มาจ้ะ นอนก่อนสักงีบนึงนะ”หลังจากที่ร้องไห้ไปดารุก็รู้สึกดีขึ้นมาก น้าธารีช่วยพยุงร่างบอบบางของเธอแล้วพามาส่งที่เตียง ทั้งยัง คลุมผ้าห่มให้อย่างดี จนดารุสลบไสลไปในห้วงของนิทราอีกครั้ง “ตาลิต ฉันเป็นแม่แกนะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เอาผู้หญิงคนนี้ก็คือไม่เอาน่ะ!” “นี่มันเรื่องของผม แม่ไม่มีสิทธิเข้ามายุ่ง!” “มันเป็นเรื่องที่ฉันต้องยุ่งด้วยอยู่ดีนั่นแหละ ชื่อเสียงของแก้วรุ่งถูกพวกแกสองคนฉีกยับจนไม่เหลือแล้ว แกดูนังผู้หญิงคนนั้นสิ มี ข่าวกับผู้ชายไม่เว้นแต่ละวัน แถมยังไม่มีมารยาทกับคนเป็นแม่อย่างฉันเลยสักนิดเดียว แล้วแกจะเอาผู้หญิงประเภทนี้มาทำอะไรได้ห่ะ!” “ผมพูดไปแล้วนะ ว่าแม่ไม่มีสิทธิยุ่งเรื่องของผม!”1 “……” เสียงทะเลาะดังโหวกเหวกนั่นปลุกดารุที่แต่เดิมก็แทบจะนอนได้ไม่หลับอยู่แล้วขึ้นมา ที่โถงทางเดินนั้นธวลิตกับธินิดากำลังทะเลาะ กันอย่างดุเดือด ดูเหมือนจะกำลังพูดถึงเธอออยู่ด้วย ดารุอดไม่ได้ที่จะเงี่ยหูฟัง “ตาลิต แกต้องหย่ากับเธอให้ได้นะ ผู้หญิงคนนี้น่ะจะทำลายชีวิตแก! แกดูสิว่าตอนนี้มันเป็นขนาดไหนแล้ว ไหนจะนังผู้หญิงที่แก หิ้วกลับมาบ้านพวกนั้นอีก แถมยังเผิดเผย เปิดเผยโจ่งแจ้งซะขนาดนั้น…แกยังมียางอายอยู่บ้างหรือเปล่าห่ะ”นั่นเป็นเสียงของธินิดา เธออยากให้เธอทั้งสองคนเลิกกันงั้นหรอ เยี่ยมไปเลยแฮะ “นี่มันชีวิตของผม เกี่ยวอะไรกับแม่ด้วยหรอ” ธวลิตใช้น้ำเสียงเย็นชานั่นเหมือนเคยแม้จะอยู่ต่อหน้าแม่เขาก็ตาม ไม่มีความอ่อนโยน เจืออยู่บ้างเลย “ถ้าแกไม่คิดจะสนใจฉัน ก็สนใจหนูนภาพรก็ได้ น้องเห็นพวกแกสองคนทำแบบนั้นก็ลำบากใจมากนะ ร้องไห้มาครึ่งค่อนวันแล้ว” น้ำเสียงของธินิดาทุ้มต่ำลง เธอคิดที่จะดึงมุมมองอื่นมาหว่านล้อมให้เขายอมรับ ดูเหมือนนภาพรจะเอาเรื่องเมื่อตอนกลางวันนั่นไปฟ้อง เธอเข้าแล้ว ธินิดาถึงได้ตามมาวิพากษ์วิจารณ์เขาถึงขนาดนี้ได้ “เธอเกี่ยวข้องอะไรกับผมหรือครับ ถ้ารับไม่ได้ก็ออกไปซะสิ” “ตาลิต หนูนภาพรเป็นแขกที่แม่เชิญมาได้ไม่ง่ายเลยนะ แกต้องหาเวลาออกไปสานสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับเธอเสียบ้าง จะปล่อยเธอ หลุดมือไปได้ยังไงกัน” “แขกของแม่ผมไม่ได้อยากต้อนรับด้วยซะหน่อย ทางที่ดีหายไปด้วยกันเลยซะก็จบเรื่อง”ธวลิตไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้ว พลาง เตรียมไล่แขกกลับ “ฉันยังไปไม่ได้ ก่อนที่แกจะหย่ากับมัน ฉันต้องอยู่ในบ้านนี้ก่อน ต้องสั่งสอนแกกับคนรับใช้ที่หน้าไม่อายพวกนี้ด้วย” “ไม่ใช่ว่าแม่เคยบอกหรอว่าที่ไหนมีน้าธารีแม่จะอยู่ร่วมด้วยไม่ได้น่ะ เห็นเธออยู่ทุกวี่ทุกวันไม่รู้สึกผิดอะไรบ้างหรอครับ ไม่นึกถึง เรื่องต่ำช้าน่าไม่อายนั่นที่แม่ทำกับพ่อไว้แล้วหรอ!” บทสนทนาของพวกเขาเปลี่ยนมาอยู่ที่น้าธารีแล้ว ธินิดาราวกับถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง น้ำเสียงของเธอแผดสูงดังลั่น “นังธารีมัน กอบโกยทุกอย่างไปจนหมด มันเอาพ่อแกไป รวมถึงห้องของเขาด้วย นังหน้าด้านนั่น! ฉันอยากจะเฉดหัวมันออกจากบ้านไปซะ!” “แม่กล้าดียังไง! ถ้าแม่กล้าไล่เธอออกจากบ้าน พรุ่งนี้ คฤหาสน์หลังนี้ได้กลายเป็นเศษซากแน่” “แก…” ดารุไม่เข้าใจหนักขึ้นไปอีก ทำไมคนที่ร่ำรวยอย่างธินิดา ถึงได้กลัวว่าคฤหาสน์จะหายไปนัก “ก็ได้ งั้นเราไม่เอาเรื่องนี้มาพูดกันแล้วดีกว่ามั้ย แม่ก็แค่อยากให้แกลองยอมรับในตัวหนูนภาพรเค้าหน่อย น้องน่ะมีการศึกษา ชาติตระกูลก็ดี เหมาะสมกันทั้งสองด้าน แถมยังฉลาดใจดี ถ้าแกแต่งกับน้องได้ ถึงแม้แกจะอยากไปอยู่กับนังผู้หญิงพวกนั้นแล้ว น้องก็คงจะไม่…” ธินิดากลับมาคว้าข้อเสนอรองลงมานี่อีกครั้ง เธอหวังว่าธวลิตจะยอมรับในตัวนภาพรได้ “อยากแต่งนัก แม่ก็แต่งเองเลยสิครับ” “ตาลิต แกต้องรู้นะว่า หนูนภาครอบครองกิจการน้ำมันไว้ในมือ ถ้าเราดองกับทางฝ่ายนั้นได้ พวกเราก็จะเข้าไปมีพื้นที่ในตลาด น้ำมันบ้างแล้วก็จะมีความมั่นคงขึ้น อีกอย่าง น้องเค้าก็ชอบแกซะขนาดนั้นด้วย” “ผมไม่คิดที่จะทำธุรกิจด้านนั้นอยู่แล้ว อีกอย่าง ผู้หญิงที่เขาชอบผมก็มีอยู่เยอะแยะนะ แล้วผมต้องแต่งกับพวกเธอทั้งหมดเลยรึไง” ธินิดาซักไซร้เขามากขึ้นไปเรื่อยๆ พวกเขาเถียงกันได้ทั้งวันอย่างไม่มีใครยอมใคร “ก่อนอื่นเลย ยังไงแกก็ต้องหย่ากับเธอ ไม่งั้นก็เลิกคิดที่จะให้ฉันเซ็นยกมรดกให้ไปได้เลย!” บนสนทนาวนกลับมาอีกครั้ง ธินิดา ขู่เขาอีกแล้ว “ผมบอกไปแล้วนะว่าแล้วแต่เลย และผมก็ไม่คิดที่จะหย่าด้วย”ธวลิตเหมือนจะไม่สนใจเรื่องมรดกนั่นเลยสักนิด เขาพูดอย่างเฉยชา “แก…ตาลิต ยังไงแกต้องฟังแม่นะ อย่ามาทำตัวกวนประสาทแบบนี้สิ ตาลิต ตาลิต ตาลิตลูก…” เสียงธินิดาควบคุมไว้ไม่อยู่ เธอตะโกนเรียกชื่อเขาออกไปอยู่อย่างนั้น และที่น่าจะทายไม่ผิดเลยก็คือ ธวลิตคงจะเบื่อฟังเธอและ เดินหนีไปเสียแล้ว ดารุปิดเปลือกตาลงพลัน การตัดสินใจไม่หย่านั่นของเขาทำให้เธอเริ่มจะกังวลอนาคตข้างหน้า ทว่าก็ยังแอบตื่นเต้นดีใจ เขาแคร์ เธอรึเปล่านะ ผู้ชายที่มีผู้หญิงห้อมล้อมอยู่มากมายอย่างเขาไม่น่าจะสนใจผู้หญิงคนไหนหรอกมั้ง และเมื่อกี้เขาก็เพิ่งยืนยันด้วยตัวเองไป ว่าผู้หญิงที่ชอบเขามีตั้งเยอะตั้งแยะ นี่น่ะหรือชีวิตแต่งงานของเธอ ที่รอคอยการกลับมาของสามีด้วยดวงตาแดงก่ำ ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาจริงๆกลับเป็นข่าวของเขา กับผู้หญิงคนอื่นไปเสียได้