ตอนที่ 74 ชื่อของปีศาจตนนี้ เธอขอหนีให้ห่าง

ต๭นที่ 74 ชื่อของปีศาจตนนี้ เธอขอหนีให้ห่าง ไม่ เธอไม่ต้องการเขาหรอก เธอต้องการแค่สามีที่รักเธอคนเดียวเท่านั้น! ดารุสะบัดศีรษะ ความคิดที่จะหย่าขาดกับเขานั้นแน่วแน่มากขึ้นเรื่อยๆ ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาของการลงทะเบียนเรียน ดารุจึงไม่ต้องไปมหาลัย และประสบการณ์ที่ไม่สู้ดีนักเมื่อวานนี้ ก็ทำให้เธอต้องรอทุกคน รับประทานอาหารเช้ากันจนเสร็จก่อน ถึงจะค่อยๆมองซ้ายมองขวาเดินลงบันไดมาได้ “การได้เป็นสะใภ้ของตระกูลคานเขตนี่มันทำให้เธอคิดว่าตัวเองเป็นคางคกขึ้นวอแล้วรึไง”ขณะที่ดารุหยุดยืนอยู่ที่หัวบันไดนั้น น้ำเสียงเย็นชาก็ลอยมาจากใจกลางห้องรับแขก เมื่อมองตามเสียงไปเธอก็เห็นธินิดานั่งหน้าเป็นอยู่บนโซฟา พลางจ้องเขม็งมายังตำแหน่งที่ เธอยืนด้วยสายตาโกรธกริ้ว นัยน์ตาฉายแววดูถูกและรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด “ฉันกำลังรอเธออยู่เลย!”ราวกับเธอมองเห็นความหวาดระแวงของดารุได้ จึงเอ่ยออกมาตามตรง “มีธุระอะไรรึเปล่าคะ”ดารุเชิดใบหน้าขึ้น ไหล่ผอมบางตั้งขึ้นตรงอย่างจองหอง เธอไม่รู้สึกประทับใจในตัวผู้หญิงคนนี้เลยสักนิดเดียว นาดน้ำเสียงที่ใช้ยังขาดความเป็นธรรมชาติและไร้ความสุภาพเลย “นี่เธอใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับแม่สามีอย่างงั้นหรอ!”ธินิดาคำรามเสียงกร้าว ความรังเกียจผุดพรายเพิ่มขึ้นมาบนใบหน้า ดารุส่ายหัวอย่างไม่เกรงกลัว เผชิญหน้ากับท่าทีจับผิดของธินิดาอย่างไม่สะทกสะท้าน นานอยู่เหมือนกันที่ดารุกัดริมฝีปากแดงๆของตัวเอง ก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่างช้าๆ “ดิฉันก็นึกว่าแม่สามีอย่างคุณเนี่ย ไม่ควรที่จะสาปแช่งคนนู้นคนนี้ไปทั่วเสียอีก แล้วก็ไม่ควรปฏิบัติกับลูกสะใภ้ตัวเองเหมือนเป็นคนใช้ด้วย พวกคุณก็มีชาติมีตระกูลนี่คะ หรือว่าจะสืบทอดกันมา…” “เธอเพี้ยนไปแล้วรึยังไง กล้าพูดแบบนี้กับฉันจริงๆด้วยสินะ!”ธินิดาคำรามเสียงดังลั่นขึ้น จนเกิดเป็นเสียงสะท้อนระลอกใหญ่ ใบหน้าที่บำรุงมาอย่างดีนั้นบิดเบี้ยวมาอยู่รวมกันจนกลายเป็นภาพน่าสยดสยอง! “ฉันสั่งให้เธอไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ แล้วก็หย่ากับตาลิตให้เร็วที่สุดด้วย!” แขนเรียวเล็กของเธอชี้ไปที่ประตูพลางทำท่าไล่เธอออกไป เล็บมือสีแดงสดวาดเป็นเส้นโค้งกว้างอย่างแน่วแน่ ดารุหลับตาลง พยายามควบคุมเพลิงโทสะในใจไว้ ธินิดาก็ทำเหมือนเธอไม่ใช่คนอยู่แล้วนี่! ผู้หญิงคนนี้น่ะ ถอดแบบมาจากป้าใหญ่เป๊ะๆเลย ถึงกระนั้น ดารุก็เหนื่อยเกินกว่าจะมาถกปัญหาเรื่องนี้กับเธอได้ “เรื่องนี้ คุณน่าจะไปคุยกับลูกชายคุณเองมากกว่านะคะ” ดารุรีบหมุนตัวตัดสินใจเดินหนีออกไปอย่างรวดเร็ว ทว่าจังหวะนั้นเธอดันชนเข้ากับนภาพรที่ถือถ้วยกาน้ำร้อนมาจนได้ “โอ๊ย!” ทั้งคู่ ชนจนไปกองรวมกันเป็นก้อน พลางกรีดร้องออกมา ขณะที่ทั้งสองคนแยกออกจากกัน กาน้ำร้อนเดือดๆนั่นก็ล้มคว่ำมาทางดารุ เธอถอยหลังหนีทันทีตามสัญชาตญาณ ทว่าก็ยังถูกน้ำร้อนลวกเอาได้อยู่ดี น้ำเดือดๆกระฉอกมาโดนตัวจนดารุปวดแสบปวดร้อน และต้องกุมแขนข้างขวา ของตนไว้ เพราะบริเวณอื่นโดนแค่ละอองน้ำบางๆ ทว่าตรงส่วนนี้ เธอโดนน้ำลวกเต็มๆเลย ความเจ็บที่เจ็บยันกระดูกนั้นทำเอาใบหน้าเล็กของดารุมุ่ยขึ้นมา เหงื่อเม็ดโตพลันร่วงหล่นลงมาเป็นสาย “โอ๊ยตาย เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ยเนี่ย”ยังไม่ทันที่เรื่องจะกระจ่าง นภาพรก็ยื่นมือเล็กพลางวิ่งเข้าไปหาเธอ ขณะที่ดารุเตรียมจะส่ายหัวและเดินจากไปนั้น ก็มีขาข้างหนึ่งยื่นมาขวางทางข้างหน้า แต่เพราะเธอไม่ทันได้สังเกตมัน ทำให้ขาที่ก้าวออกไปสะดุดเข้า และเพราะความเฉื่อยชานั้น ดารุจึงต้องล้มไปกองที่พื้น นภาพรเหยียดริมฝีปากยิ้มเยาะอย่างเจตนาร้าย สักพักจึงเปลี่ยนไปเป็นท่าทีกังวลขึ้นมาทันที “ขอโทษนะจ๊ะ เดี๋ยวฉันช่วยเธอเอง!” “อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ” “โอ๊ย!” “นี่คุณ…” ดารุรู้สึกเพียงแค่ว่าบริเวณแขนจู่ๆก็เจ็บแปลบขึ้นมา นั่นก็เป็นเพราะนภาพรใช้เล็บเรียวแหลมของตนนั้นจิ้มไปที่แขนเธอ ขณะที่กำลังจะถาม ดารุก็เห็นเธอร้องโอ๊ยๆขึ้นมา จากนั้นจึงล้มลงไปที่พื้น “หนูนภาพร เป็นอะไรไปลูก”ธินิดาอาศัยช่วงจังหวะชุลมุนชิงทำทีเป็นผู้ถูกกระทำเสียเอง พอเห็นนภาพรล้มลงไปที่พื้นเธอก็รีบบึ่งมาทันที ก่อนจะพยุงเธอขึ้น “เจ็บจังเลยค่ะ”นภาพรร้องเจ็บเสียงหวาน แล้วจึงรีบชิงเล่าความเท็จเองเสียก่อน “ดารุ ฉันรู้นะว่าเธอคิดไม่ดีกับฉัน แต่ แต่ว่าเธอก็ไม่น่าทำกันแบบนี้เลยนี่! คุณแม่คะ คุณแม่ก็เห็นแล้วใช่มั้ยคะว่าเมื่อกี้เธอเดินมาชนกาน้ำร้อนของนภาเอง ดูสิคะแขนนภาโดนลวกจนแดงไปหมดเลย หนูแค่จะไปช่วยเธอด้วยความหวังดี แต่เธอกลับผลักหนูจนล้ม คุณแม่คะ หนูกลัวจังเลยค่ะ” ธินิดารีบเป่ามือให้นภาพรทันที ดารุที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนั้นเห็นได้อย่างชัดเจนว่า บนแขนของนภาพรมีแค่รอยแดงเล็กน้อยเท่านั้น ม่ได้ร้ายแรงอะไรมากอยู่แล้ว แต่แผลบนตัวเธอเองนี่สิ ดูท่าแล้วจะไม่ใช่น้อยๆเลย น้ำร้อนเมื่อกี้นี้แม้จะลวกแขนเธอไปแค่บางส่วน แต่ก็ถือว่าลวกจนหนังเธอลอกออกไปมากกว่าครึ่ง และตอนนี้ความเจ็บราวกับทะลุไปถึงกระดูกข้างในนั้นกำลังทรมานเธอมากขึ้นเรื่อยๆ พอเทียบกันกับแผลของนภาพรแล้ว เธอเจ็บหนักกว่าตั้งหลายเท่าเลยนะ และที่ยิ่งกว่าจะฆ่ากันให้ตายเลยนั่นก็คือ นภาพรยื่นขาออกมาขัดเธอด้วย จนเธอสะดุดล้มคะมำลงไปที่พื้น แล้วไหนจะนิ้วเธอที่กดลงมาเมื่อกี้นั่นอีก ไม่ใช่เบาๆเลยด้วย อย่างกับจะให้เลือดไหลออกมาเสียให้ได้ ดารุข่มความเจ็บปวดนั้นไว้ พลางพยุงร่างตนเองขึ้นมา เธออยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ เจ็บชะมัดเลย ทว่าเธอกลับก้าวขาไม่ออก เพี้ยะ เพี้ยะ ธินิดาโกรธแค้นเป็นฟืนเป็นไฟ เธอผุดลุกขึ้นพลางตบไปที่ใบหน้าของดารุสองฉาด ร่างเล็กๆของดารุไหวไปตามลมราวกับใบไม้พลัดกิ่ง เธอล้มลงบนพื้นอย่างแน่นิ่ง รอยประทับของนิ้วมือโชว์เด่นหราอยู่บนใบหน้านิ้วทั้งสิบปกปิดใบหน้าเล็กของเธอไปจนมิด ริมฝีปากมีเลือดซิบไหลเอื่อยช้าๆ จะเห็นได้เลยว่าแรงของฝ่ามือนั้นมีมากขนาดไหน “นี่แกจะทำอะไร”ในหูของเธอมีเสียงวิ้งๆดังขึ้นมา และกว่าดารุจะหาเส้นเสียงของตัวเองเจออีกครั้งก็ช่างยากลำบาก แววตาเย่อหยิ่งของเธอจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของธินิดาอย่างไม่วางตา ในส่วนของนภาพรที่ถูกเธอพยุงขึ้นมาแล้วนั้น เธอยืนห่างออกไปจากรัศมีสายตาของธินิดา พลางทำหน้าเยาะเย้ยใส่ดารุ “แกดูซิ หนูนภาเขาหวังดีกับแกทั้งนั้น แต่แกยังกล้าผลักเธอได้ ไม่รู้หรือไงว่าแผลเธอมันร้ายแรงแค่ไหนน่ะ”ธินิดาลากนภามาอยู่เบื้องหน้า และด้วยความเข้าใจผิดของเธอ นภาพรก็กลายเป็นผู้เคราะห์ร้ายเสียแทน นภาพรได้เปลี่ยนท่าทีมาเป็นคนน่าสงสารแล้ว เธอ าดน้ำตาป้อยๆ พยายามให้ตัวเองดูน่าสงสารอย่างสุดฤทธิ์ ธวลิตที่ได้ยินเสียงโหวกเหวกดังมาจากชั้นล่างแล้วนั้น รีบสวมใส่เสื้อนอนพลางเดินลงมา และทันทีที่เขาเห็นดารุนั่งอยู่บนพื้นนั่นสีหน้าของเขาก็หม่นแสงลงอีกครั้ง ธวลิตมุ่นหัวคิ้วอย่างไม่พอใจ บนใบหน้าของดารุที่มีรอยม่วงช้ำนั้นก็พอจะอธิบายอะไรได้บ้างแล้ว ดูเหมือนว่าอาการของเธอจะไม่สู้ดีเอาเสียเลย “พี่ลิตคะ หนูขอโทษ”หลังจากที่นภาพรหันไปเห็นธวลิตเข้า เธอก็ปล่อยมือของธินิดาทิ้งทันที แล้ววิ่งปรี่ไปอยู่เบื้องหน้าเขา พร้อมทั้งทำท่าน่าสงสารสุดขีด “เป็นเพราะหนูไม่ดีเองค่ะ หนูไม่ควรไปทำให้พี่ดารุเขาไม่พอใจเลย พี่อย่าไปโทษเธอเลยนะคะ” โอ้โห นี่มันละครเรื่องไหนอีกล่ะเนี่ย เธอเห็นละครที่พี่สองแสดงมาตั้งกี่ครั้ง เทคนิคของพวกเธอไม่ว่าจะสาวเล็กสาวใหญ่เนี่ยเธอชินกับมันมาหมดแล้วล่ะ แต่ท่าทีของนภาพรที่เปลี่ยนไปเป็นอ่อนแอลงได้ในทันทีนั่นก็ทำเอาดารุอึ้งกิมกี่ไปอยู่ไม่น้อย ถึงกระนั้น หลังจากที่ฟังเนื้อหาด้านในที่หญิงสาวเล่าจบแล้ว ในที่สุดดารุก็รู้สักทีว่านภาพรจะงัดมุกไหนออกมาใช้กันแน่ “แล้วไงล่ะ”ธวลิตกวาดสายตามองนภาพรไปมา เขาเพียงแค่เหลือบมองหญิงสาวแว่บเดียวเท่านั้น นภาพรเล่าเรื่องพร้อมทั้งใส่สีตีไข่เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งครั้ง ตอนนี้ความผิดทั้งหมดล้วนถูกโยนมาอยู่บนตัวเธอหมดแล้ว “พี่ลิตคะ พี่อย่าไปโทษพี่ดารุเลยนะคะ ได้มั้ย หนูไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายเพราะหนูแล้วพวกพี่ก็จะไม่มีความสุขกัน” เป็นเด็กผู้หญิงที่รู้เรื่องเสียจริงๆเลยแฮะ หากเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องจริงๆก็คงจะถูกภาพลักษณ์เหล่านั้นของเธอหลอกได้แน่ๆ เพียงแต่ผู้หญิงคนนี้น่ะ ก็เป็นเหมือนแมงป่องพิษที่ลอกคราบได้นั่นแหละ! ดารุได้แต่แสยะยิ้มเย็นในใจ จินตนาการได้เลยว่าเธอจะเอาคืนอีกฝ่ายได้เจ็บแสบขนาดไหนบ้าง “เป็นอย่างนี้เองหรอ”ธวลิตคว้าตัวนภาพรเข้าหาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย นัยน์ตาสีน้ำทะเลเข้มที่ดำดิ่งลึกลงไปนั้นจ้องมองมาที่นภา “ใช่ค่ะ” ทว่าดารุเองกลับไม่คิดที่จะอธิบายอะไรอยู่แล้ว ถ้ามันเอาชนะเขาจนธวลิตเกลียดเธอได้ และไล่เธอออกจากคฤหาสน์น่ารังเกียจนี่ไป ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีเลยทีเดียวล่ะ ชื่อของปีศาจตนนี้น่ะ เธอขอหนีให้ห่างเลยละกัน! “อ้อ เยี่ยมไปเลยนี่”น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา ราวกับจะทำให้เธอกลายเป็นน้ำแข็งได้ มือของเขากำแขนนภาแน่น สักพักหนึ่งจึงคลายมันออก “เป็นแผลแล้วสินะ เดี๋ยวพี่พาไปทายาให้” ธวลิตกุมมือเธอไว้ ก่อนจะเป่าลมเบาๆไปที่มือนภาพรอย่างรักใคร่ เขาไม่หันมามองดารุเลยสักนิด อีกทั้งยังยกมือขึ้นประคองใบหน้าที่ดีใจจนเนื้อเต้นนั่นของนภาไว้ แล้วพาเธอเดินขึ้นชั้นบนไป “เฮอะ แกคอยดูเถอะ เดี๋ยวก็ได้ไสหัวออกไปจากบ้านนี้แล้วล่ะ!”ท่าทีของธวลิตที่มีต่อนภาพรทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นมาทันที ธินิดาเอ่ยเตือนเธออย่างร้ายกาจ พลางหมุนตัวขยับร่างท้วมนิดๆนั่นเดินออกไปด้านนอก “คนรถ เอารถมารับฉันทีซิ วันนี้ฉันจะชวนเพื่อนไปเลี้ยงฉลองกันสักยกน่ะ” ทั่วทั้งห้องรับแขกพลันเงียบสงัดลงอย่างรวดเร็ว ร่างกายของดารุปวดระบมจนแทบจะไร้ความรู้สึก จู่ๆเธอก็นึกถึงหลายปีก่อน ที่ตัวเองก็นั่งหงออยู่ในห้องรับแขกแบบนี้เหมือนกัน ตอนนั้นพ่อพาป้ากับพี่สองเดินขึ้นบันไดไปพลางหัวเราะไปพลาง ดารุได้แต่นั่งเงียบๆน้ำตานองหน้าอยู่ตรงนั้น หวังจะให้ใครสักคนมาช่วย แค่อ้อมกอดที่ปลอบประโลมจากใครสักคนก็ยังดี จนกระทั่งช่วงบ่าย แม่ของเธอถึงได้ลอบเข้ามาอยู่ข้างกายเธออย่างระแวดระวัง และเอาแต่กล่าวโทษตัวเองว่าไร้ความสามารถ พร้อมทั้งบอกดารุว่า แม่อย่างเธอไม่แม้แต่จะสามารถปกป้องดารุตัวน้อยได้เลย และตั้งแต่วันนั้นมา ดารุก็เช็ดน้ำตาจนมันแห้งเหือดไป พร้อมกับปฏิญาณตนว่าเธอจะแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ เธอแข็งแกร่งขึ้นบ้างรึยังนะ ก็นิดหนึ่ง เพราะเธอนึกว่าตัวเองจะแข็งแกร่งขึ้นแล้ว ทว่าเมื่อกี้ที่ธวลิตโอบกอดนภาพรอยู่นั้น หัวใจเธอกลับปวดหนึบขึ้นมาจนแทบจะแตกสลาย ซ้ำยังกดดันให้แผลบนร่างเจ็บเข้าไปอีก เธอถึงขนาดวาดฝันไว้ และภาวนาให้คนที่เขาโอบกอดอยู่นั้นเป็นเธอ! ดารุ เธอนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ! ดารุใช้ฝ่ามือตบหน้าตัวเองอย่างเต็มแรงอีกครั้ง ความเจ็บที่สดใหม่กว่าซ้ำเข้ามาที่แผลเดิม เธอเจ็บจนตัวชาไปหมด แต่แบบนี้มันก็ดีแล้วล่ะนะ เธอจะได้ไม่ต้องคิด ไม่ต้องคำนึงถึงคนที่ไม่สมควรจะคิดถึงคนนั้นอีก และก็ไม่ต้องนึกถึงความสุขเหล่านั้นที่มันไม่มีอยู่จริง …… “เอาล่ะ ไปทำแผลให้ตัวเองแล้วกันนะ”ทันทีที่พ้นสายตาของดารุ ธวลิตก็ผลักนภาพรออกอย่างไร้เยื่อใย พลางเดินเข้าไปในห้องตน “พี่ลิต พี่ลิตคะ…”นภาพรตะโกนเรียกหน้าห้องอยู่อย่างนั้น ด้านในไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เธออดไม่ได้ที่จะกระทืบเท้าเต้นเร่าๆ แล้วจึงจากไปอย่างไม่พอใจ น้าธารีกำผ้าขี้ริ้วผืนหนึ่งไว้ พลางมองบานประตูที่ปิดสนิทนั่นอย่างปวดใจ “ต่างคนต่างก็รักกันแท้ๆ ทำไมต้องทรมานอีกฝ่ายแบบนี้ด้วยนะ ลิต เมื่อไหร่เราจะรู้หัวใจตัวเองสักที” ธารีเช็ดน้ำตาที่หางตาออก เธอก็ได้ยินเรื่องที่ทะเลาะกันข้างล่างนั่น ตัวดารุเองนั้นก็เป็นเด็กดีแต่ดื้อรั้น คงต้องทุกข์ทรมานใจอยู่แน่ๆ อเพียงอย่าให้เธอเจ็บตัวมากนักก็พอแล้ว หรือเธอควรจะลงไปดูหญิงสาวดีนะ “เดี๋ยวก่อน” ขณะที่ธารีกำลังจะเดินลงไปนั้น เสียงแปร่งๆของธวลิตก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง “เอานี่ไปให้เธอที” สิ่งที่ส่งมาให้เธอนั้นเป็นกระดาษที่เขียนข้อความบรรทัดหนึ่งไว้ ธารีรู้ได้ในทันที เพราะมันคือเบอร์โทรศัพท์ของเขานั่นเอง …… “พี่ลิตคะ พาหนูไปว่ายน้ำหน่อยได้มั้ยอะ”เสียงหวานใสของนภาพรดังขึ้น เธอสวมชุดว่ายน้ำสีชมพูอ่อนและกำลังเดินนวยนาดอยู่ข้างหน้าเขาไปมา ทั้งยังจงใจแอ่นหน้าอกเล็กๆนั่นขึ้นมาด้วย ธวลิตจิบไวน์จนหมดอย่างสบายอารมณ์ เสียงนั่นของนภาพรทำเอาเขาเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างช่วยไม่ได้ เขาปรายตามองไปที่ร่างร่างหนึ่ง ซึ่งยืนโดดเดี่ยวอยู่ที่หน้าประตูนั่น ดารุกำลังจ้องมองไปที่สระน้ำอย่างเหม่อลอย ธวลิตพลันเอ่ยขึ้นอย่างเกียจคร้าน “ก็ได้” เสียงนั้นไม่เบาไป และไม่ดังมากนัก เธอน่าจะได้ยินเขาแล้ว