บทที่12 การลงโทษของเซิ่งเจ๋อเฉิง

บ๗ที่12 การลงโทษของเซิ่งเจ๋อเฉิง เสิ่นอีเวยได้ยินคำของเซิ่งเจ๋อเฉิง ชาตินี้เธออย่าหวังจะหนีฉันพ้น ถ้าเป็นคู่สามีภรรยาทั่วไป คงโรแมนติกมาก แต่เขาคือเซิ่งเจ๋อเฉิง เป็นปีศาจร้าย เป็นภัยพิบัติที่เธอหนีไม่พ้นในชาตินี้ “เซิ่งเจ๋อเฉิง ฉันรู้สึกว่านายน่าสงสาร” สีหน้าเขาเคร่งขรึมลง “เธอลองพูดอีกทีสิ” เสิ่นอีเวยยิ้มหยัน “ฉันบอกว่า ฉันรู้สึกว่านายน่าสงสาร นายพูดปาวๆว่าฉันทำร้ายเสิ่นหุ้ย แล้วนายล่ะ? ในเมื่อนายให้ความสำคัญหล่อนขนาดนั้น นายมีดูแลไม่ให้หลอ่นได้รับอันตรายหรือเปล่า? สองปีก่อนนายไม่ได้ทำ วันนี้ในสองปีให้หลังนายก็ยังไม่ได้ทำ คนอื่นแอบใส่ยาทำร้ายเสิ่นหุ้ยในพื้นที่นาย นายไม่ไปตามหาเบาะแสของผู้ชายคนนั้น แต่รีบวิ่งมาสงสัยฉัน มาโทษฉันเนี่ย” เขาบีบคอเธอแน่นขึ้น เธอพูดต่ออย่างลำบาก “คนร้ายตัวจริง...ไม่แน่ว่าจะยืนยิ้มเยาะอยู่ที่ไหนสักที่น่ะ...” เซิ่งเจ๋อเฉิงยิ้ม “ดี เธอกล้าหาญดี ยังปากแข็งในเวลาแบบนี้อีก เอาตามที่เธอหวังเลย ถ้าเสิ่นหุ้ยฟื้น ฉันจะจับเธอมาอยู่ต่อหน้าเขา ให้เขาลงโทษเธอด้วยตัวเองเลย หลังจากนั้นฉันจะส่งเธอเข้าคุกเอง” เสิ่นอีเวยเลิกอธิบายเลย ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา น้ำเสียงประชดประชันและไม่มีทางเลือก “ความเป็นสุภาพบุรุษของนายมีไว้แค่ตามใจเวลาเสิ่นหุ้ยไม่มีเหตุผลเท่านั้น เมื่อก่อนเธอทำอะไรไว้บ้างนายเคยรู้ไหม? พ่อแม่ฉันตายยังไงนายรู้ไหม? เสิ่นหุ้ย...เหอะ ถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง ถ้าฉันเลิกเป็นพี่น้องกับหล่อน หล่อนก็ไม่มีค่าอะไรหรอก” คำพูดต่อว่าเสิ่นหุ้ยเสียๆหายๆของเสิ่นอีเวย ทำให้ความโกรธของเซิ่งเจ๋อเฉิงทะลุปรอทแตก “ตอนนี้เธอพูดว่าร้ายเสิ่นหุ้ยอยู่ไม่ใช่เพราะอิจฉาเค้าหรือไงล่ะ? เธออิจฉาที่เสิ่นหุ้ยได้รับความรักจากฉันใช่ไหม！ได้ วันนี้ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าความรักที่เธออยากได้มันเจ็บแค่ไหน！” พอเขาพูดแบบนี้เธอนึกไม่ออกเลยว่าเขาหมายความว่ายังไง แต่ในใจเริ่มกลัวขึ้นมา จู่ๆแสงสว่างก็หายไป เซิ่งเจ๋อเฉิงกดร่างลงมา เธอกรี๊ดร้องทันที “อ๊า！” วินาทีถัดมาร่างทั้งร่างของเธอก็โดนเขาจับพาดบ่า เซิ่งเจ๋อเฉิงเป็นคนขายาว แรงก็เยอะ เอวเธอโดนเขาจับยึดไว้มั่นขยับไม่ได้เลย เขาพุ่งขึ้นชั้นบนอย่างเร็ว มุ่งตรงไปที่ห้องนอน เธอเริ่มกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ “นายจะทำอะไรน่ะ！” เขาไม่สนใจเธอเลย จับเธอโยนลงบนเตียง เอื้อมมือไปปลดกระโปรงเธอออก เสิ่นอีเวยเห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงที่กำลังปลดเน็คไทตัวเอง สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เสิ่นอีเวยร้องไห้แล้ว “อย่าทำแบบนี้...” เธอขดตัวสั่นด้วยความกลัวกลางเตียง แต่กลับโดนเขาดึงข้อเท้าเข้าไปหา จนโดนแผลที่เกิดจากการกระโดดลงจากรถ เธอเจ็บจนสูดหายใจลึก แต่เขาไม่แคร์เธอเลย สีหน้าเขาเย็นเยียบ เมื่อก่อนต่อให้เธอยั่วโมโหเขาแค่ไหน เธอก็ไม่เคยเห็นเขาในสีหน้าแบบนี้เลย เพราะว่ากลับมาอยู่บ้าน ประกอบกับพึ่งออกจากโรงพยาบาล เสิ่นอีเวยอยู่ในชุดอยู่บ้านสบายๆ มือของเซิ่งเจ๋อเฉิงเริ่มลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างเธอ เสิ่นอีเวยร้องไห้อย่างเสียขวัญ แต่งงานกันมาสองปี เธอเคยคิดจะมอบกายให้เขา เพราะว่าเธอรักเขา เมื่อก่อนเธอเคยยั่วยวนเขาหลายครั้ง ทุกครั้งเขาจะจากไปอย่างไม่ไยดี แต่ครั้งนี้ก็มาถึง เซิ่งเจ๋อเฉิงมีความต้องการ แต่เธอกลับรู้สึกรังเกียจ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นครื่องระบายความใคร่ และถูกลบหลุ่เกียรติในฐานะภรรยา เธอไม่อยาก เธอร้องไห้จนตาแดง ปัดมือถีบขาใส่เขา ด่าเสียงดังลั่นจนคอแหบพร่า “เซิ่งเจ๋อเฉิง ไอ้ผู้ชายสารเลว！ปล่อยฉันนะ！” เขาเอื้อมมือมาคว้าสองมือเธอไปตรึงไว้เหนือศรีษะ เธอดิ้นรนจนหน้าแดง “เหอะ กะจะทำปฏิเสธเพื่อให้ฉันหลงกล? เมื่อก่อนยังเคยวางยาฉันนี่? ในเมื่อเธออยากได้ วันนี้ฉันก็จัดให้ไง！” ระหว่างพูด เสื้อผ้าของเสิ่นอีเวยหายไปจนหมด จนเผยผิวเนียนกระทบแอร์หนาวเย็น เธอสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ปากและลิ้นของเธอโดนรุกราน จูบของเขารุนแรงดุดัน เธอรู้สึกเหมือนคนใกล้จะขาดใจตายเพราะขาดอากาศ ไม่นาน สองขาของเธอก็โดนเขาจับแยกออก วินาทีถัดมาเขาก็สอดร่างเข้ามา เธอเจ็บจนแทบขาดใจ “เสิ่นอีเวย นี่เป็นรักที่เธอต้องการใช่ไหม！” เขาใช้แรงต่อไป การกระแทกแต่ละครั้งเข้าสุดลึก เธอโดนกระแกจนจุกพูดไม่ออก ได้แต่พยายามข่วนหลังเขาเพื่อระบายความเจ็บ เหมือนกับคว้าเชือกฟางเส้นสุดท้ายเวลาจมน้ำ แม้ว่าเชือกฟางเส้นนี้จะเป็นปีศาจร้ายที่ผลักเธอตกนรกอเวจี เธอไม่รู้ว่าเขาทำเธอนานไหน รู้แต่ช่วงหลังเธอเจ็บปวดจนแทบสลบ และสุดท้ายเธอร้องไห้จนสลบไป…