บทที่15 ตกหลุมพราง

บ๗ที่15 ตกหลุมพราง รถของสวี่อันฉิงเคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าประตูโรงแรมแห่งหนึ่ง เสิ่นอีเวยที่นอนไร้เรี่ยวแรงถูกสวี่อันฉิงลากลงจากรถ เธอรู้สึกหวั่นใจ และสังหรณ์ว่าตัวเองไม่ควรเข้าไป เธอพยายามดิ้นรนขัดขืนจากเงื้อมมือสวี่อันฉิง เดิมทีทั้งคู่มีแรงพอกัน แต่เพราะเธอโดนวางยา เลยโดนสวี่อันฉิงลากเข้าลิฟท์อย่างง่ายดาย ลิฟท์หยุดลงที่ชั้นยี่สิบหก ทางเดินเงียบสนิท พอเท้าเยียบลงบนพรมให้ความรู้สึกสบายบอกไม่ถูก เสิ่นอีเวยรู้สึกเหมือนเธอเริ่มมึนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มมีเหงื่ออก ช่วยด้วย...แต่คอเธอกลับไม่มีเสียงใดเปล่งออกมา “ติ๊ง！” สวี่อันฉิงแนบบอดี้การ์ดเปิดประตูออก เสิ่นอีเวยโดนผลักไปนอนบนเตียง ตาเธอเริ่มพร่ามัวเหมือนพร้อมจะหลับทุกเมื่อ เธอเหลือบไปเห็นสวี่อันฉิงเดินมายืนข้างหน้าต่าง เหมือนกำลังโทรหาใคร “ฮัลโหล คุณถาน พาคนมาให้แล้วนะคะ มาได้เลยทุกเมื่อ” เธอรู้สึกคำพูดของหล่อนเหมือนไกลเหมือนใกล้ แต่ได้ยินเนื้อหาชัดเจน สังหรณ์ได้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร เลยเริ่มหวาดกลัวจนน้ำตาไหล สวี่อันฉิงวางสายหันมามองเธอที่นอนบนเตียงก็ยิ้มอย่างสะใจออกมา ประตูปิดดังปั้ง ความร้อนในตัวเธอเริ่มรุนแรงขึ้น ไม่ถึงห้านาทีประตูห้องก็เปิดออกอีกครั้ง ตอนหนีออกจากคฤหาสน์ เสิ่นอีเวยก็ถอดชุดคนรับใช้ออก ตอนนี้ขาเรียวขาวถูกซ่อนใต้กระโปรง ดวงตาเธอเริ่มเย้ายวนเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์ ผู้ชายที่มายืนอยู่ข้างเตียงสายตาโลมเลียไปทั่วร่างเธอพลางกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ท่าทางหึ่นสุดๆ เธอรู้จักผู้ชายคนนี้ เคยเจอที่งานเลี้ยงมาก่อน ถานจงหมิง เจ้าของธุรกิจที่ดินของเมืองมู่ อายุมากกว่าสี่สิบ แต่ขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้มากผู้หญิง ได้ยินว่ายังมี...ความชอบพิเศษอีก “ผู้หญิงของเซิ่งเจ๋อเฉิง...ฮะๆ ยังไม่เคยลองเลยนะเนี่ย！” เขาอ้าปากฟันเหลืองนั่นโผเข้าหาเสิ่นอีเวย ฉับพลันเธอได้กลิ่นลมหายใจแปลกหน้าและแรงที่กดทับร่างกายทำให้สติเธอคืนมานิดหน่อย เธอเบิกตาโพลงอย่างหวาดกลัว ภาพที่สะท้อนเข้าแววตาคือหน้าตาหื่นกาม เสิ่นอีเวยร้องอย่างเสียขวัญ “คุณจะทำอะไรน่ะ！” “ทำ...เธอไง...” ปากเขาพูดคำลามกออกมา สมองเธอแทบระเบิด คิดตามไม่ทัน ลมหายใจน่ารังเกียจของถานจงหมิงพ่นลงที่ลำคอระหงของเธอ เธอพยายามขัดขืนสุดชีวิต เท้าที่ใส่รองเท้าส้นสูงไม่รอช้า ถีบไปที่จุดยุทธศาสตร์ของเขาเต็มแรง เขาร้องด้วยความเจ็บปวด และโกรธจัด เขาคว้าเธอและตบหน้าด้านซ้ายของเธอจนหัน！ เสิ่นอีเวยรู้สึกมึนไปชั่วขณะจากการโดนตบ ยกมือไม่ขึ้นอีก เขาแกล้งทิ้งน้ำหนักกดทับลงมาอีก ตอนนี้เองมีเสียงเปิดประตูดังขึ้น สวี่อันฉิงเข้ามาโดยในมือถือกล้องถ่ายรูปมาด้วย ทำหน้าที่ตากล้องถ่ายรูปคนทั้งคู่ที่อยู่บนเตียง “เสิ่นอีเวย ไม่รู้ว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงมาเห็นเธอในสภาพนี้เขาจะว่าไงบ้างนะ?” เสิ่นอีเวยหน้าถอดสี เธอรู้แล้วว่านี่คือหลุมพราง เป้าหมายของสวี่อันฉิงคือต้องการให้ตัวเธอโดนทำลาย เธอเจ็บปวดใจจนแทบขาดใจ ถานจงหมิงใช้แรงแยกมือเธอออก พยายามจะปลดกระดุมเสื้อเธอ เธอค่อยๆหมดแรงต่อต้านลงไปเรื่อยๆ เซิ่งเจ๋อเฉิง...นายอยู่ไหน? ภาพเบื้องหน้าเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำตาที่ไหลริน วินาทีนี้เธอยอมรับว่าตัวเองไม่มีเกียรติต่อหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิงจริงๆ ถึงแม้ว่าจะโดนเขาทำร้ายนับครั้งไม่ถ้วน แต่เวลาที่เจออันตราย คนแรกที่เธอคิดถึงก็ยังเป็นเขา ทั้งน่าขำและน่าสังเวช แต่เขาไม่มีทางมา เสิ่นอีเวยเหมือนคล้ายจะสลบไป... “ปึ้ง！” ตอนนี้เองประตูโดนคนถีบเปิดออก เสิ่นอีเวยหันไปมองทางประตู เพราะตาพร่ามัวด้วยน้ำตา เธอเลยเห็นเลือนรางว่ามีผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดสูทสีดำยืนที่หน้าประตู...