บทที่19 เขาดีกับเธอไหม

บ๗ที่19 เขาดีกับเธอไหม กว่าเธอจะลุกจากเตียงก็ปาเข้าไปสิบโมงเช้า ยังไม่ทับอาบน้ำแต่งตัว ก็มียาสีดำเมี่ยมยื่นมาข้างหน้า เหอะ เหมือนคืนนั้นเป๊ะ สมเป็นเซิ่งเจ๋อเฉิงจริงๆ พอคิดถึงสงครามคืนนั้นบนรถ เธอก็รู้สึกแปลกๆ เธอรู้สึกเหมือนทั้งสองคนไม่เหมือนสามีภรรยา แต่เป็นพาร์ทเนอร์ที่มีความต้องการในบางครั้งเท่านั้น เธอหัวเราะหยันตัวเองออกมา รับชามนั้นมาดื่มไม่เหลือสักหยดต่อหน้าคนรับใช้ อยากท้องลูกของเขา? เป็นไปไม่ได้หรอก เธอเข้าห้องน้ำไปทำความสะอาด เห็นตัวในกระจก ทั้งคอและหน้าอกมีร่องรอยเหลือไว้เพียบ เป็นฝีมือเขาทั้งนั้น เธอมองรอยจูบพวกนี้แล้วขมขื่นใจ แต่ก็ยังต้องใช้ชีวิตต่อไป พอใส่เสื้อผ้าแต่งหน้าเรียบร้อย เธอหยิบกระเป๋าลงมาชั้นล่าง แต่แปลกใจที่เขาไม่ได้ให้คนจับตาดูเธอแล้ว กว่าจะถึงออฟฟิศก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมง เธอไม่ได้มาทำงานซะนาน ถ้าเป็นพนักงานธรรมดาทั่วไป ป่านนี้คงโดนไล่ออกไปนานแล้ว แต่เธอไม่เหมือนกัน เธอมีพรสวรรค์มากในด้านการดีไซน์ชุดแต่งงาน เป็นกรรมการฝ่ายดีไซน์ของบริษัทนี้นานแล้ว เลยไม่มีใครกล้าดูถูกเธอ ผู้หญิงสามคนที่เมาท์เรื่องเธอเมื่อคราวก่อนพอเห็นเธอเดินไปห้องทำงานตัวเองหน้าตาเฉย ก็เหล่มองกันแต่ไม่กล้าเมาท์อะไรอีก พึ่งเข้าไปและปิดประตูลง มือถือเธอก็ดังขึ้น พอหยิบมาดู พบว่าเป็นเบอร์แปลกหน้า เธอลังเลนิดหนึ่งก่อนจะรับสาย "ฮัลโหล สวัสดีค่ะ" "ฮัลโหล ฉันเอง ฉินโม่" ปลายสายพูดมา เธอใจกระตุกวูบ ร้องด้วยความดีใจว่า "อ้าว นายหาเบอร์ฉันมาได้ไงเนี่ย? ฉันกำลังเครียดว่าคืนนี้ไม่ได้ขอเบอร์นายไว้ แล้วจะเลี้ยงข้าวนายยังไงอยู่นะเนี่ย！" เธอเอาไหล่หนีบมือถือไว้ แต่มื่อยังคงออกแบบไม่หยุด "ชื่อเสียงของดีไซน์เนอร์ใหญ่ของเสิ่นต้าใครไม่รู้จักบ้างล่ะ? เบอร์เธอไม่ใช่อะไรที่หายากหรอกนะ ถ้าอยากเลี้ยงข้าวฉัน ไม่ต้องรอนัดหรอก คืนนี้ว่างไหม?" เธอนิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนยิ้มตอบรับ "ว่าง คืนนี้สองทุ่ม เรานัดเจอกันที่สวนฮว๋าย โอเคไหม?" ได้ยินคนปลายสายหัวเราะ "ได้ คืนนี้เจอกัน" การปรากฎตัวของฉินโม่สำหรับเธอแล้ว ก็เหมือนการเพิ่มน้ำใสเข้ามาในชีวิตที่จมดิ่งอยู่เล็กน้อย เพราะนิสัยค่อนข้างเย็นชาของเธอ ทำให้ไม่ค่อยคบใครตอนเรียนมหาลัย ฉินโม่ถือเป็นหนึ่งในเพื่อนไม่กี่คน แต่พอเรียนจบเขาก็ไปนอก เลยไม่ค่อยได้ติดต่อกัน คราวนี้อยู่ๆดีเขาก็กลับประเทศ เธอรู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน แต่การเจอกันครั้งก่อนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พอคิดถึงเรื่องนี้เธอก็อดปวดหัวไม่ได้ พอหนึ่งทุ่มสี่สิบนาที รถของเธอก็จอดที่หน้าสวนฮว๋าย ที่นี่เป็นร้านอาหารมาเก๊า ถือเป็นแหล่งใจกลางทำเงินของเมืองนี้ แต่ที่นี่กลับเงียบสงบ ตึกสูงรอบด้านแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดกับบรรยากาศสวนที่ออกสไตส์โบราณ พวกแรกเย็นเยียบไม่น่าเข้าใกล้ แต่ฝ่ายหลังกลับเต็มไปด้วยชีวิตชีวาท่ามกลางเมืองพลุ่กพล่านนี้ เธอก้าวเท้าเข้าประตูหน้า การออกแบบดีไซน์ด้านหน้าทำได้สวยมาก ในสวนมีภูเขาจำลองอยู่ รอบด้านเต็มไปด้วยต้นกล้วยรายล้อม ปลายใบยังมีน้าฝนค้างอยู่ โคมไฟที่ทางเดินสาดส่องเห็นเป็นเงาราง เธอยกมือขึ้นปัดหยาดน้ำบนเสื้อโค้ทก่อนเดินเข้าไปห้องวีไอพี ฉินโม่รออยู่ก่อนแล้ว เธอนั่งยิ้มว่า "เป็นไง? ที่นี่โอเคไหม?" "เธอเลือกที่กินข้าวได้ดีนะ เมื่อกี้มองวิวนอกหน้าต่าง รู้สึกเหมือนได้กลับบ้านเลย" "ฉันจำได้ว่านายเป็นคนเจียงหนานนี่นา พอคิดว่านายพึ่งกลับประเทศได้ไม่นาน คงยังไม่ได้ทันได้กลับบ้าน เลยเลือกที่นี่" ระหว่างพูดกัน บริกรก็มาเสิร์ฟอาหาร "เขาดีกับเธอไหม?"