บทที่51 คู่ควงสาวสวย

บ๗ที่51 คู่ควงสาวสวย สมองของเสิ่นอีเวยมีแต่ความว่างเปล่า หล่อนไม่รู้เลยว่าคืนนี้เซิ่งเจ๋อเฉิงจะมาไม้ไหนอีก หล่อนหัวเราะออกมาเบาๆ หางตาเย็นชา "ท่านประธานเซิ่งกำลังตบหัวแล้วลูบหลังอยู่ใช่มั้ย" คำพูดเสียดสีประชดประชันทิ่มแทงมาที่เซิ่งเจ๋อเฉิงไฟแห่งความโกรธยังไม่ทันมอดดับก็กลับปะทุขึ้นมาใหม่ " เสิ่นอีเวยคุณเคยได้ยินสี่คำนี้มั้ยโลภมากลาภหาย" "นี่คุณกำลังข่มขู่คุกคามฉันอยู่เหรอ" เสิ่นอีเวยถามออกไปอย่างไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย เซิ่งเจ๋อเฉิงถอยออกไปสองสามก้าว แล้วหยิบบุหรี่กับไฟแช็คบนโต๊ะขึ้นมาเสิ่นอีเวยที่กำลังมองเขาอยู่รู้ดีว่าเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วไม่มีอะไรจะมาเปลี่ยนแปลงได้ เพราะหากเซิ่งเจ๋อเฉิงนิ่งเงียบแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบนั่นแสดงว่าเขากำลังโกรธจนถึงขีดสุดแล้วนั่นเอง การพูดคุยปรับความเข้าใจกันด้วยดีนั้นถูกหล่อนทำลายไปหมดสิ้นแล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิงจ้องเขม็งมาที่เสิ่นอีเวย "เสิ่นอีเวยผมจะให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย งานเลี้ยงวันพรุ่งนี้คุณต้องไป เรื่องคืนนี้ผมจะคิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ถ้าพรุ่งนี้ผมไม่เห็นคุณที่งาน คุณต้องรับผิดชอบผลลัพธ์ที่เกิดเอง" เขาข่มขู่อีกแล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่รู้สึกเบื่อที่จะใช้วิธีแบบนี้หรืออย่างไร เสิ่นอีเวยยิ้มก่อนจะตอบโต้เขาด้วยสายตาที่ท้าทายว่า "เหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงจะไม่ไปจริงๆ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าคุณจะใช้วิธีอะไรจัดการฉัน บริษัทของแม่ฉันเหรอ ตอนนี้เป็นของท่านประธานเซียวแล้ว คุณจะเอามาขู่ฉันไม่ได้แล้วนะ" ครั้งก่อนตอนที่พวกเขาจากกันต่อหน้าเซิ่งเจ๋อเฉิงในเย็นวันนั้น เซียวหันถิงตกลงที่จะคืนบริษัทของแม่ให้กับหล่อน โดยที่ไม่ต้องการเงินทองใดๆ แต่ขอให้หล่อนทิ้งที่อยู่ช่องทางติดต่อระหว่างพวกเขาสองคนเอาไว้เพื่อแลกเปลี่ยนข้อตกลงกัน หล่อนจึงคิดว่าไม่น่ามีอะไรจึงตอบตกลง หลังจากกลับมาถึงบ้าน เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ หล่อนคิดพิจารณาแล้วจึงตอบกลับเขาตัดสินใจปฏิเสธน้ำใจของเขาไป แน่นอนว่าหล่อนอยากได้บริษัทของแม่คืน ขนาดในความฝันก็ยังคิด ระหว่างหล่อนกับเซียวหันถิงไม่ได้มีสัมพันธ์อะไรลึกซึ้งเกินกว่านี้ ที่พวกเขายังติดต่อกันอยู่นั้นสาเหตุก็เป็นเพราะเซิ่งเจ๋อเฉิง ถ้าเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ให้หล่อนหาทางเอาบริษัทของแม่หล่อนคืนด้วยตัวเอง เรื่องราวเหล่านี้ก็คงไม่เกิดขึ้น บริษัทใหญ่โตขนาดนั้นเขาก็มีน้ำใจขนาดนั้น เสิ่นอีเวยไม่มีเหตุผลที่จะเสนอตัวรับมา และหล่อนก็เดาได้ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของเซียวหันถิงไม่น่าจะบริสุทธิ์ ด้วยสถานการณ์เช่นนี้หล่อนจึงปฏิเสธเขาไป อันที่จริงแล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิงก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดี เพราะที่ผ่านมาที่มาของข่าวของเขานั้นแม่นยำมาตลอด เขาหัวเราะอย่างเย้ยหยันแล้วพูดว่า "คุณช่างไร้เดียงสา พวกเรารู้จักกันมานานไม่ใช่แค่วันสองวัน ที่คุณปฏิเสธน้ำใจของเซียวหันถิง เพราะคุณอยากจะเก็บเงินให้ได้มากพอที่จะซื้อมันกลับมา ถ้าอย่างนั้นคุณคิดดูสิว่า ถ้าผมทำให้คุณต้องสูญเสียงานที่คุณกำลังทำอยู่นี่….." เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะคิดว่าเสิ่นอีเวยน่าจะเข้าใจความหมายที่เขาพูด ในตอนนั้นเอง ในใจของเสิ่นอีเวยก็เกิดคลื่นความโกรธขึ้นมาเป็นระลอก ใบหน้าเล็กสวยแดงกล่ำด้วยความโกรธ "เซิ่งเจ๋อเฉิง ทำไมคุณถึงได้ชั่วช้าขนาดนี้" เซิ่งเจ๋อเฉิงพ่นควันบุหรี่ออกมาเบาๆ ใบหน้าคมเข้มเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ เสิ่นอีเวยดูไม่ออกว่าเขารู้สึกอย่างไรจากสีหน้าของเขา เสิ่นอีเวยรู้ดีว่าปกติเขาไม่ใช่พวกหมาลอบกัด เขาจะทำแบบนี้กับคนอื่นเท่านั้น แต่ถ้าหากเขาต้องการที่จะควบคุมหล่อน หล่อนก็เชื่อว่าเขากล้าทำอย่างที่พูด คนที่มีอำนาจบารมีล้นฟ้าอย่างเขา หากต้องการให้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างหล่อนตกงานเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว คืนต่อมาเวลาสองทุ่ม เสิ่นอีเวยที่สวมชุดราตรีเดินทางมาถึงที่ประตูของโรงแรมหมิงจู คืนนี้หล่อนขับรถมาเพียงลำพัง หล่อนรู้ว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงแค่ต้องการให้หล่อนมาปรากฏตัวที่งานเต้นรำคืนนี้ เพื่อความสะใจของเขาเท่านั้นสาเหตุเพราะหล่อนหักหน้าเขาเมื่อวาน หรืออาจจะเหมือนครั้งก่อน ที่แค่ต้องการปิดปากคำนินทาต่างๆโดยเฉพาะสื่อ ให้พวกเขาได้เห็นว่า เซิ่งเจอเฉิงเป็นนักธุรกิจที่ให้ความสำคัญกับครอบครัวคนหนึ่ง เสิ่นอีเวยถือกระเป๋ากำลังจะเดินเข้าไปในโรงแรม เดินมาถึงประตูก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อของหล่อนมาจากด้านหลัง "คุณเสิ่น" หันกลับไปดูปรากฏว่าเป็นเซียวหันถิง เสิ่นอีเวยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่พอคิดดูแล้วก็สงบจิตใจลง เพราะงานเลี้ยงของนักธุรกิจ เซียวหันถิงมาร่วมงานก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ดูเหมือนว่าเซียวหันถิงจะชอบสีน้ำเงิน วันนี้เขาสวมชุดสีน้ำเงินเข้ม ท่วงท่ายังคงความสง่าผ่าเผยเช่นเดิม เสิ่นอีเวยส่งยิ้มเล็กน้อยให้เขาเพื่อเป็นการทักทาย เซียวหันถิงเดินตามขึ้นมา อยู่ในตำแหน่งเดียวกับเสิ่นอีเวย "ท่านประธานเซิ่งล่ะครับ ผมไม่เห็นเขาเลย" เสิ่นอีเวยฝืนยิ้มออกไป ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า" เขายังมาไม่ถึงค่ะ น่าจะใกล้ถึงแล้ว พอดีวันนี้เราไม่ได้มาพร้อมกันค่ะ" จริงๆแล้วหลังจากครั้งก่อนพวกเขาสองคนก็ไม่ได้พบกันอีกเลย พวกเขาต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันดี ไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่พวกเขาพูดคุยกันตามลำพังที่โรงแรมเมื่อครั้งก่อน เสิ่นอีเวยและเซียวหันถิงเดินเข้ามาถึงห้องจัดงานด้านในโรงแรม โรงแรมหมิงจูจัดว่าเป็นโรงแรมชั้นนำอันดับต้นๆ ของเมืองนี้ ล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่งตกแต่งอย่างสวยงามหรูหรา แชนเดอเลียร์คริสตัลหลากหลายรูปแบบส่องแสงประกายระยิบระยับ เสิ่นอีเวยรู้สึกหน้าชาขึ้นมา เพราะเมื่อสักครู่หล่อนบอกเขาว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงใกล้จะถึงแล้ว แต่พอหล่อนหันหน้ามาก็พบว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงมาถึงก่อนนานแล้ว เมื่อก่อนหญิงสาวข้างกายของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็คือเสิ่นอีเวย แต่วันนี้สถานที่อาจไม่ใช่ที่เดิม คนที่อยู่ข้างกายเขาคือสวี่อันฉิง มือของหล่อนยังควงแขนของเซิ่งเจ๋อเฉิงอย่างสนิทสนมอีกด้วย เหมือนสายฟ้าฟาดลงมาในยามท้องฟ้าปลอดโปร่ง มีอะไรบางอย่างในใจของเสิ่นอีเวยแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เพราะเมื่อหล่อนได้เห็นสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกของเซิ่งเจ๋อเฉิงกับสีหน้าพออกพอใจของสวี่อันฉิงหล่อนจึงเริ่มตั้งสติรู้สึกตัวได้ว่าตนเองนั้นตกหลุมพรางเขาเสียแล้ว ตอบโต้หล่อนได้ดี สมกับเป็นเซิ่งเจ๋อเฉิง วิธีสกปรกแบบนี้แหละที่เขาชอบใช้ สวี่อันฉิงควงแขนเซิ่งเจ๋อเฉิงเดินมาทางหล่อน และหยุดอยู่ตรงหน้าหล่อน ยิ้มแล้วพูดว่า"นี่คุณเสิ่นนี่นา คุณก็มาร่วมงานเลี้ยงด้วยเหรอคะ แต่ว่า…" สวี่อันฉิงแกล้งทำเป็นมองไปรอบๆ "แต่ทำไมฉันไม่เห็นคู่ควงของคุณเลยนะคะ" เสิ่นอีเวยแทบจะไม่ได้มองที่สวี่อันฉิงเลย สายตาหล่อนจับจ้องอยู่ที่เซิ้งเจ๋อเฉิงอีกฝ่ายก็จ้องกลับด้วยแววตาอันเยือกเย็น เซียวหันถิงที่ยืนอยู่ข้างๆเสิ่นอีเวยก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจึงรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่เขายังคงนิ่งเงียบไม่แสดงสีหน้าท่าทางอะไร เขาค่อยๆหันกลับไปมองเสิ่นอีเวย คิดไม่ถึงว่าเจ้าหล่อนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย มันปากเขายกขึ้นเล็กน้อย คืนวันนี้น่าจะมีเรื่องสนุกๆให้ดูกันแน่ ถึงอย่างไรเสิ่นอีเวยก็ไม่ยอมแพ้ราบคาบ สายตาเหลือบมองไปที่เซียวหันถิง อยู่ๆก็มีความคิดหนึ่งแวบขึ้นในสมอง ความคิดนี้หล่อนเองยังรู้สึกตกใจ แต่ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว คืนนี้เสิ่นอีเวย สวมชุดราตรีสวยงาม หล่อนสวมชุดเดรสสีไวน์แดงชายระบายหางปลา ปลายผมถูกม้วนเล็กน้อยห้อยลงมาจากหัวไหล่ซ้าย ผมสีแดงน้ำตาลบวกกับเดรสสีไวน์แดงช่วยขับให้ผิวของหล่อนขาวประดุจหิมะ เสิ่นอีเวยละสายตาจากเซิ่งเจ๋อเฉิงและสวี่อันฉิง หล่อนหันกลับมาทางเซียวหันถิง มุมปากมีรอยยิ้มเล็กน้อย นัยน์ตาสดใสมองไปที่เซียวหันถิง ทั้งสองสบตากัน สามวินาทีผ่านไป เซียวหันถิงก็เข้าใจความหมายที่แฝงในแววตาหล่อน หล่อนต้องการขอความช่วยเหลือ