ตอนที่108 พวกเราหย่ากันเถอะ

ต๭นที่108 พวกเราหย่ากันเถอะ เมื่อเวลาผ่านไปซักพัก เซิ่งเจ๋อเฉิงวางสายโทรศัพท์แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง เขาไม่ได้หันกลับมามองเสิ่นอีเวย บรรยากาศยิ่งเงียบมากขึ้นทุกที เสิ่นอีเวยระงับความอยากรู้ที่อยู่ในใจของตนเองไม่ได้ เธอทานข้าวในจานของตนเองหมดแล้ว เธอจึงนั่งกินน้ำซุปอย่างชะล่าใจ นึกถึงคืนก่อนที่เธอจะไปทำงานต่างเมือง ตนเองยืนแอบฟังโทรศัพท์สายนั้นอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนของเขา เสิ่นอีเวยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ราวกับถามในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตนเองแม้แต่น้อย “ใครโทรมา?” เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเธอ ตอบแค่เพียงว่า “หุ้นส่วนคนหนึ่ง” ขณะนี้ใจของเสิ่นอีเวยก็คล้ายกับตกลงในที่ที่ลึกมากที่สุด ลึกจนไม่มีแม้แต่แสงสว่างอันบางเบา เธอแน่ใจแล้วว่า เซิ่งเจ๋อเฉิงกำลังโกหกเธอ จะมีหุ้นส่วนใหญ่ที่ไหนที่จะทำให้เซิ่งเจ๋อเฉิงถึงขนาดจำเบอร์โทรศัพท์ได้ และเนื้อหาในสายยังดูปิดบังเช่นนี้ เสิ่นอีเวยคิดอยู่แล้วว่าถ้าเธอถามคำถามนี้ไป เซิ่งเจ๋อเฉิงอาจจะไม่อยากบอกเธอหรือไม่คิดที่จะบอกเธอเลย น้ำซุปที่กินเข้าไป ยิ่งกินยิ่งไม่มีรสชาติเข้าไปทุกที และในใจก็ยิ่งกระวนกระวาย “ในคืนวันนั้นที่คุณมาบอกว่าให้ฉันไปทำงานต่างเมืองกับสวี่อันฉิง คุณอยู่ในห้องนอนคุยโทรศัพท์กับใคร?” เสิ่นอีเวยได้วางช้อนที่อยู่ในมือของตนเอง จ้องมองไปที่เซิ่งเจ๋อเฉิง กลัวว่าจะพลาดรายละเอียดต่างๆในแววตาของเขา เซิ่งเจ๋อเฉิงได้หยุดตะเกียบที่กำลังถืออยู่ในมือของเขา เมื่อเงยหน้าขึ้น ในดวงตาก็ปกคลุมไปด้วยเมฆดำมืด “เธอแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์อย่างนั้นหรือ?” เสิ่นอีเวยยิ้มเบาๆอย่างไม่ปฏิเสธ แล้วพูดว่า “ก็ไม่ถึงกับแอบฟัง ในคืนวันนั้นฉันแค่อยากลงมากินน้ำข้างล่าง พอเดินผ่านห้องคุณก็เลยได้ยินเข้า” มือของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้หยุดขยับลง เส้นตรงขากรรไกรล่างของเขานั้นเรียบและแข็งขึ้น มักจะทำให้คนนึกถึงนายพลที่อยู่ในสนามรบ “ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับเธอนะ บอกฉันมา ในคืนวันนั้นเธอได้ยินอะไร?” คำพูดที่เย็นชาได้ออกมา ดูเหมือนกับนายพลที่กำลังออกคำสั่งฆ่าชีวิตของทหาร ใจของเสิ่นอีเวยก็สั่นจนยากที่ควบคุม เธอพยายามอย่างมากที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเอง ไม่อยากให้เซิ่งเจ๋อเฉิงดูออกว่าตอนนี้เธอกำลังกลัวเขา เสิ่นอีเวยยิ้มเบาๆ แล้วพูดอย่างไม่สะทกสะท้านว่า “อย่ากังวลอะไรขนาดนั้น คืนนั้นคุณปิดประตู จริงๆแล้วฉันไม่ได้ยินอะไรเลย” เสิ่นอีเวยมองไปที่เซิ่งเจ๋อเฉิงตลอด ถึงแม้ว่าคืนนี้เขาจะใส่ชุดอยู่บ้านสีเทาอ่อนทั้งตัว ไม่เหมือนกับธรรมดาที่ใส่สูทดูแล้วเย่อหยิ่งวางอำนาจเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า “เสิ่นอีเวยก็ยังรับรู้ถึงความหนาวเย็นที่มาจากตัวของเซิ่งเจ๋อเฉิง ผู้ชายคนนี้จะมีลักษณะเช่นนี้เมื่อเขาโกรธ เสิ่นอีเวยคุ้นชินมานานแล้ว เธอรู้สึกว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงหายใจลึก ทั้งตัวแสดงออกมาว่าตอนนี้เขาหงุดหงิดมาก “เสิ่นอีเวย ฉันขอถามเธออีกครั้ง คืนนั้นเธอได้ยินอะไรบ้าง?” ในใจของเสิ่นอีเวยเริ่มที่จะหวาดกลัว เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงจะมีปฏิกิริยาออกมาแบบนี้ แต่ก็แค่เพียงโทรศัพท์เท่านั้น ทำไมเขาจะต้องเครียดขนาดนี้? เมื่อนึกถึงคืนวันนั้นที่เซียวหันถิงเอารูปพวกนั้นให้ตนเองดู และคำพูดพวกนั้น เสิ่นอีเวยมั่นใจแล้วว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงมีอะไรบางอย่างปิดบังเธออยู่ จ้องมองคนไม่สะทกสะท้านที่อยู่ตรงข้าม สุดท้ายความอดทนอันน้อยนิดของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ค่อยๆหมดไป เขารีบลุกจากที่นั่งของตนเองแล้วเดินไปทางเสิ่นอีเวย เพราะว่าอยู่ไม่ห่างกันมาก เสิ่นอีเวยไม่มีเวลามากที่จะทำให้ตนเองรู้สึกตัวทัน เมื่อคิดที่จะเอามือที่จับเก้าอี้ไว้ดันไปข้างหลัง เซิ่งเจ๋อเฉิงก็ได้มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว “ เจ็บ” เสิ่นอีเวยร้องเจ็บออกมา คางของเธอถูกเซิ่งเจ๋อเฉิงบีบไว้แน่น “ถ้าครั้งหน้าเธอกล้าแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์อีก คงไม่เพียงแค่ง่ายๆเหมือนเย็นวันนี้แน่” ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เสิ่นอีเวยคงคุ้นชินกับการบังคับปิดปากของเซิ่งเจ๋อเฉิงโดยที่เธอจะไม่ต่อต้านใดๆ แต่ว่าครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เผชิญหน้ากับการกระทำที่ไม่ทันตั้งตัวของเซิ่งเจ๋อเฉิง สิ่งที่เสิ่นอีเวยคิดถึงเป็นอย่างแรกก็คือลูกในท้องตนเอง คุณหมอเคยบอกว่าสามเดือนแรกถือเป็นช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด ไม่ว่าจะทำอะไรควรที่จะเพิ่มความระมัดระวัง เสิ่นอีเวยยื่นมือทั้งสองของตนเองออกไปหวังที่จะเอามือของเซิ่งเจ๋อเฉิงออก แต่ว่าก็สู้แรงที่เยอะของผู้ชายไม่ได้ “คุณปล่อยฉันเถอะ....”ใบหน้าอันเรียวเล็กของเสิ่นอีเวยถูกบีบจนแดง เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่คิดที่ปล่อยเธออยู่แล้ว ในใจของเสิ่นอีเวยเจ็บปวดและทุกข์ทรมานมากยิ่งขึ้น เป็นเพราะว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงไม่รู้เรื่องที่เธอท้องดังนั้นจึงกล้าที่จะทำแบบนี้กับตนเองหรือ? ไม่ หรือบางทีถ้าเขารู้แล้วว่าตนเองท้องแล้ว ก็อาจจะไม่ปรานีตนเองและลูกน้อยในท้องก็ได้ แต่ท้ายที่สุดแล้วยังไงเขาก็ไม่เคยคิดที่จะปล่อยให้ตนเองตั้งครรภ์ลูกของเขา “ เซิ่งเจ๋อเฉิง...คุณก็ไม่ใช่คนที่วิเศษอะไร ฉัน....ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรในชีวิตส่วนตัวของคุณอยู่แล้ว เข้าใจไหม? ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ยินก็คือไม่ได้ยิน คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะไม่เชื่อฉัน?” เซิ่งเจ๋อเฉิงยิ้มอย่างเยือกเย็น ไม่คิดที่จะผ่อนแรงในมือให้คลายลงแต่กลับดูเหมือนจะเพิ่มความแรงขึ้นอีกนิด เพราะกำลังแรงของเซิ่งเจ๋อเฉิงร่างกายส่วนบนทั้งหมดของเสิ่นอีเวยได้เอนลงไปที่บนโต๊ะ บริเวณเอวของเธอชนเข้ากับมุมโต๊ะแหลมๆอย่างแรง ทั้งเจ็บและปวด ในดวงตาของเธอก็ค่อยๆมีน้ำไหลคลอ ในท้องของฉันมีลูกของคุณนะ ในใจเธอยิ่งกระวนกระวายขึ้นทุกที กลัวว่าถ้าต่างฝ่ายต่างยืนกรานไม่ยอมอ่อนข้อต่อไปอาจจะเกิดปัญหาขึ้น เสิ่นอีเวยยื่นมือไปควานคลำของที่อยู่บนโต๊ะข้างๆตัว ทันใดนั้น เธอก็คลำเจอถ้วยหนึ่งใบ เธอตีไปที่เซิ่งเจ๋อเฉิงอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย ปฏิกิริยาตอบสนองของเซิ่งเจ๋อเฉิงเร็วมาก เขาเอาหัวไปด้านข้างเพื่อหลบถ้วยใบนั้นอย่างรวดเร็ว ถ้วยใบนั้นคือถ้วยเปล่าไม่มีน้ำซุปหรือน้ำผลไม้ออกมา แต่กลับไปกระทบบนกำแพงที่อยู่ข้างหลังของทั้งสองคนแตก เสียงของเครื่องเคลือบดินเผาแตกกระจาย ชั่วพริบตาเดียวเสียงก็สะท้อนดังไปทั่วห้องโถงใหญ่ชั้นล่าง แววตาข้างในของเซิ่งเจ๋อเฉิงโกรธเป็นไฟลุกโชน จ้องมองมาที่เสิ่นอีเวย เหมือนกับว่าอยากจะฆ่าเสิ่นอีเวยให้ตายด้วยแววตาของตนเอง เสิ่นอีเวยก็ไม่ยอมแสดงให้เห็นว่าตนเองด้อยกว่าเหมือนกัน เพื่อลูกน้อยในท้อง เธอไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น ต่อให้เป็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอก็จะตีเสมอคู่ต่อสู้ ป้าเฉินวิ่งออกมาจากข้างในระเบียงทางเดินอย่างตื่นตระหนก เมื่อเห็นสถานการณ์ข้างหน้าก็ตระหนกวุ่นวายจนทำอะไรไม่ถูก ทำได้แค่ยืนอยู่ที่เดิม เซิ่งเจ๋อเฉิงกวาดแววตาที่คมดังมีดออกไป ป้าเฉินรับรู้ด้วยตัวเองจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา หันกลับไปที่ห้องของตนเอง เสิ่นอีเวยรับรู้ได้อีกครั้งถึงความน่าเกรงขามที่อยู่ในบ้านนี้ของเซิ่งเจ๋อเฉิง นอกจากเธอแล้ว ไม่มีใครที่จะกล้าโต้แย้งเขาแม้แต่ประโยคเดียว เธอเงยหน้ามองไปที่ตาของเซิ่งเจ๋อเฉิง มองดูผู้ชายที่ตนเองรักมาหลายปี เขามีอำนาจและอิทธิพลที่จะให้ทุกสิ่งที่ผู้หญิงอยากได้ในการแต่งงาน ลาภยศ เงินทอง อำนาจ แต่ว่าจะมีเพียงความรักเท่านั้น ที่เขาไม่ได้ให้ ถ้าหากเขาไม่รักเธอจริงๆ เช่นนั้นก็ปล่อยเธอไปเถอะ ให้ทั้งสองคนออกไปใช้ชีวิตตามที่ตนเองต้องการ แต่ว่าตอนนี้เสิ่นอีเวยตั้งท้องลูกของเซิ่งเจ๋อเฉิง ลูกที่จะไม่ได้รับการยอมรับจากพ่อแท้ๆของตนเองตลอดไป ถ้าหากเจ้าตัวเล็กคือของปลอบใจและของขวัญที่โชคชะตามอบให้กับเธอ ถ้าอย่างนั้นทำไมเธอถึงไม่เอาสิ่งนี้ถือเป็นจุดเริ่มต้นใหม่อย่างหนึ่งหล่ะ? น้ำตาไหลลงมาจากหางตาของเสิ่นอีเวย เธอพูดออกไปด้วยริมฝีปากที่สั่นเทาเล็กน้อย “เซิ่งเจ๋อเฉิง พวกเราหย่ากันเถอะ”