ตอนที่333เจอกันอีกครั้งในรอบห้าปี

ตอนที่333เจอกันอีกครั้งในรอบห้าปี 12ชั่วโมงหลังจากนั้นเครื่องบินก็ถึงสนามบินก่อนเครื่องลงจอดมีเสียงประกาศให้เก็บโต๊ะคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย นัชชาตื่นเพราะเสียงเธอตื่นแบบสะลึมสะลือมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นท้องฟ้ามืดหมดเเล้วยังมองเห็นไฟสว่างตามข้างๆทาง เธอหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอ นัชชาตกใจกับระยะเวลาการนอนของตัวเองมองไปที่ผู้ชายข้างกายเขาไม่ค่อยสดใสคงจะไม่ได้พักตลอดทาง “เเม่ครับเครื่องบินกำลังจะลงจอดเเล้ว”ธีมนต์พูดด้วยน้ำ เสียงง่วงๆเหมือนยังปรับตัวไม่ได้ “ลูกนั่งนิ่งๆอย่าดิ้นไปดิ้นมา”คนเป็นเเม่ก็แบบนี้เเหละลืมตาขึ้นมาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เครื่องลงจอดอย่างปลอภัยนัชชาโล่งอกสวมเสื้อกันหนาวเเล้วจูงมือธีมนต์ไว้รอจนประตูเครื่องเปิดออกนัชชาเดินลงมาอย่างสบายใจ เธอเงยหน้ามองฟ้าที่มืดสนิทมีเพียงดาวไม่กี่ดวงเธอดึงกระชับเสื้อกันหนาวสูดหายใจเข้าเธอเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกับมาเเล้วจริงๆ ห้าปีที่เเล้วเธอจากไปแบบไม่เต็มใจห้าปีหลังจากนั้นเธอกลับมายืนที่นี่อีกครั้ง “ไปกันเถอะ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ นัชชาพยักหน้ารับเธอเดินขึ้นหน้ามีเตชิตเดินตามหลังสองเเม่ลูกเขาไม่สนใจอย่างอื่นเพียงเเค่มองดูแผ่นหลังของพวกเขา เขาต้องขอบคุณอากาศหนาวเย็นมือมิดของคืนนี้ทำให้ปกปิดความรู้สึกตื้นตันใจของเขา เขาเดินลงจากทางวีไอพีมีรถคันหนึ่งจอดรอเห็นพวกเขาออกมามีคนเดินเข้าไปช่วยเธอหิ้วกระเป๋าขึ้นรถ นัชชาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยไม่เจอกันห้าปี“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” ตรัณได้ยินเรื่องมาจากเตชิตถึงเเม้หลังปีที่ผ่านมาเขาไม่ได้ทำงานที่เตนัทเเล้วเเต่เขาก็ยังเห็นเตชิตเป็นเหมือนเจ้านายของเขาอยู่ครั้งนี้เขามารับด้วยความสมัครใจ ตอนนี้เห็นนัชชากลับมาอย่างปลอดัยเขาดีใจที่ได้เห็นเธอ“ครับคุณนัช” ประตูรถเปิดออกธีมนต์นั่งเข้าไปก่อนเเล้วตาม้วยพวกเขาสองคน “คุณเตไปไหนก่อนครับ” เขาหันมองเธอ“ไปไหน” นัชชาคิดไปสักพัก“ไปบ้านจินต์กันก่อน” เวลาเเบบนี้ไปไหนก็คงจะไม่ได้กลับบ้านก็กลัวจะรบกวนณัชชนม์กับเมทนีจินต์เป็นคนเดียวที่รับเรื่องเซอร์ไพรส์แบบนี้ได้ ระหว่างทางนัชชาโทรหาจินต์ห้าปีเเล้วเธอยังไม่เปลี่ยนเบอร์เธอกดรับด้วยน้ำเสียงงง“ฮัลโหล” นัชชาได้ยินเสียงที่คุ้นเคย“จินต์ฉันเอง” เงียบไปนานมากพวกเขาสองคนไม่มีใครเอ่ยปากพูดตอนเเรกจินต์หลับไปแล้วตอนนี้ตาสว่างหัวใจเต้นเเรงเธอเลยถามขึ้น“นัชนัชหรอ” นัชชาพยักหน้าไม่สนว่าเธอจะมองหรือมองไม่เห็น“ฉันเอง” พูดต่อ“ฉันกลับมาเเล้ว” “เป็นเเกจริงๆหรอ”จิตต์กรี๊ดไม่ต้องอธิบายเยอะเพียงเเค่จินต์คำเดียวเธอก็ฟังออกว่าเป็นเธอเป็นเธอจริงๆด้วย “ตอนนี้เเกอ่ไหน”จินต์ถามด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป ห้าปีผ่านมาเธอยังทำดีกับเธอเหมือนเดิมเมื่อกี้นัชชายังเเอบเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะโทษเธอว่าไปโดยไม่ลาดีที่เรื่องมันไม่เกิดขึ้น “ตอนนี้ฉันอยู่กับเตชิตคืนนี้ขอไปพักที่บ้านเเกเเกสะดวกมั้ย” “สะดวกสิ”จินต์ตื่นเต้น“ฉันยังอยู่ที่เดิมไม่ได้ย้ายไปไหนเเกจำได้ใช่มั้ย” นัชชา“อืมจำได้” พูดจบปลายสายก็เงียบไปสักพักเเล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ“งั้นฉันจะรอนะ” “อืม” หลังจากวางสายนัชชาพยายามกลั้นนำเตาไว้กลัวจะทำลูกตกใจเธอจึงเบือนหน้าหนีออกไปทางหน้าตา เตชิตเห็นหน้าเธอเล็กน้อยคางเธอสั่นๆเธอกัดริมฝีปากเเน่นกลั้นไม่ให้น้ำตาไหล ธีมนต์นั่งอยู่ข้างหลังเขาถอดเสื้อกันหนาวคลุมไว้ที่หน้าขาของเธอเเล้วมือใหญ่จับมือเย็นน้อยๆของเธอไว้ตรงใต้เสื้อ นัชชาสะดุ้งดึงมือกลับเเต่เขากลับบีบไว้เเน่นกว่าเดิมเพราะอยู่ใต้เสื้อจึงทำให้มองไม่เห็นความผิดปกตินี้ นัชชาไม่ได้หันกลับไปมองเธอมองไปนอกหน้าต่างเธอรู้สึกสบายใจขึ้นเพราะมือใหญ่ของเขาเธอเเอบมองเขาผ่านเงาในกระจกเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัดเขาไม่ได้มองเธอมองไปตรงข้างหน้าทางเเต่การกระทำของเขาเป็นการปลอบโยนเธอโดยไม่พูดอะไร นัชชาบีบมือตัวเองไว้เเน่นเตือนตัวเองว่าอย่าคิดไปไกล 40นาทีต่อมารถขับมาจอดอยู่หน้าคอนโดจินต์ เหนื่อยมาทั้งทางธีมนต์นอนหลับไปแล้วนัชชาเรียกลูกตื่นเบาๆเธอจูงมือเขาเดินลงจากรถหันมาขวางประตูไว้“คุณไม่ต้องตามขึ้นไปส่งฉันกลัวจินต์จะอึดอัด” การกระทำของเธอกลัวว่าเตชิตจะตามขึ้นไปส่ง เขาก็ไม่ได้จะตามขึ้นไปตั้งเเต่เเรกได้ยินเธอพูดห้ามเขาเริ่มเบื่อ“ไปเถอะ” นัชชาจูงมือลูกเข้าไปในลิฟต์ประตูลิฟต์ปิดมองดูเลขขึ้นไปจนถึงชั้น13เขาละสายตากลับปิดตาลง“ไปกลับวิลล่า” …………… ความรู้สึกของนัชชาเพิ่มขึ้นตามความสูงของลิฟต์เธอตื่นตระหนกไม่สบายใจเเละตื่นเต้นคาดหวังมากกว่าไม่ได้เจอกันตั้ง5ปีเธอพยายามไม่ให้ใจเต้นเเรง ‘ติ๊ง’ เสียงประตูลิฟเปิดออกนัชชาเดินออกมาหัวใจเธอเต้นเร็วรัวเธอเดินไปยืนอยู่หน้าประตูยกมือขึ้นเเล้วเอามือลงยกขึ้นเเล้วเอาลงอีกเธอลังเลไม่กล้าเคาะประตู “เเม่ครับ”ธีมนต์เงยหน้ามองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ นัชชาสูดหายใจเธอกำลังจะเตรียมเคาะเเต่ประตูก็ถูกคนเปิดออกมาจาก้างใน ประตูค่อยๆอ้าออกเธอกลั้นหายใจจนกระทั่งใบหน้าที่คุ้นเคยยืนให้เห็นอยู่ตรงหน้านัชชานึกว่าจะกลั้นอยู่เเต่น้ำตาเหมือนไม่ฟังคำสั่งเธอไหลลงอย่างห้ามไว้ไม่ได้ เธอยกมือปิดปากตัวเองไม่ให้ร้องออแกมาเสียงดัง “นัช……”จินต์ยืนมองอย่างอึ้งๆเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝัน“เป็นเเกจริงๆหรอเเกเเกยังไม่ตาย………”