ตอนที่65 ลำเอียงจนถึงบ้านคุณยาย

ตอนที่65 ลำเอียงจนถึงบ้านคุณยาย ทะเลาะกับชญาภา ทำร้ายเธอ กลับบ้านไปบอกพ่อ คู่หมั้นของเขา ทะเลาะวิวาท โทรศัพท์ของจิรภาส นัดพบ รู้ว่าเบื้องหลังของจรีภรณ์เคยแต่งงานกับจิรภาส ชญาภาถูกจรีภรณ์มองอย่างหวาดผวา เธอถึงกับกล้าทำแบบนี้ นั่นก็เป็นเพราะว่าเธอรู้ว่าเดิมทีจรีภรณ์ก็ไม่สามารถเอาเรื่องเศร้าโศกเสียใจของตัวเองพูดออกมา เมื่อก่อนตัวเธอเองค่อนข้างจะอดทนและไม่ยอมทำเรื่องยุ่งๆมากนัก ตอนนี้เธอยิ่งไม่อยากพูดถึงเรื่องในอดีต อีกทั้งดูเหมือนว่า ชนุตต์คนนั้นจะยังไม่รู้เรื่องนี้ แม้ว่าเธออยากจะพูด ก็คงจะไม่กล้าพูด ความคิดของชญาภาถูกจรีภรณ์มองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ความจริงเดิมทีเธอก็ไม่คิดที่จะยืนอยู่กับคนแบบนี้อยู่แล้ว เธอขยะแขยง ทันใดนั้นเอง ชนุตต์ก็เดินเข้ามาคนแรก เห็นจรีภรณ์และชญาภายืนอยู่ที่นั่น โดยเฉพาะรอยตบที่ชัดเจนบนใบหน้าของชญาภา เห็นผู้คนเอะอะโวยวายแบบนี้ ชนุตต์ก็กวาดตามองไป ทันใดนั้น ทุกคนก็หุบปากลง เห็นด้านนี้ปกติ จิรภาสก็แหวกฝูงชนเดินเข้ามา “จิรภาส” ชญาภาเห็นจิรภาสเดินเข้ามา ก็ทำเป็นโผเข้าใส่อ้อมกอดของเขา จิรภาสเดิมทีก็อยากจะขัดขืน แต่ว่า ด้วยหน้าตาทางสังคมที่มากมาย ก็ยังต้องรักษาหน้าไว้ ท้ายที่สุดสถานะตอนนี้ของเธอก็คือคู่หมั้นของเขา “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” จิรภาสมองดูรอยฝ่ามือบนหน้าของชญาภา แล้วคิ้วขมวดถามขึ้นมาหนึ่งประโยค “ฉัน ฉัน...” ดวงตากลมโตที่งดงามของชญาภาจ้องมองจิรภาสอย่างน่าสงสาร จิรภาสถูกเธอมองในใจก็ตะลึงงัน จิตสำนึกก็คิดว่าเป็นเพราะเขาจรีภรณ์ถึงพาลไปโกรธชญาภา แล้วจึงหันหน้าไปทางจรีภรณ์ แล้วถามขึ้นว่า “คุณจรีภรณ์ คุณทำร้ายเธอทำไม?” “ทำไมเหรอ?” จรีภรณ์หัวเราะเยาะขึ้น วันนี้เจอผีแล้วจริงๆ อดีตสามีที่นอกลู่นอกทางกับเมียน้อย ไร้ยางอายไม่นึกว่าจะมาโอ้อวดอยู่ที่นี่และถามเธอว่าทำไม ในเมื่อเป็นแบบนี้ล่ะก็ งั้นวันนี้เธอก็มาพูดซะหน่อย ชนุตต์เห็นจิรภาสหน้าอึมครึม ก็อย่ากจะช่วยจรีภรณ์พูดขึ้นทันที เขาเห็นว่า ถ้าหากไม่ใช่ว่าชญาภาพูดอะไรกระตุ้นจรีภรณ์แล้วล่ะก็ ด้วยนิสัยของจรีภรณ์ เธอไม่ใช่คนที่จะหาเรื่อง ถึงแม้จะถอยหนึ่งหมื่นก้าวมาพูด ในเมื่อจรีภรณ์ทำเรื่องอะไรผิดแล้วจริงๆ เขาก็จะยืนอยู่ข้างจรีภรณ์ ไม่ว่าถูกหรือผิดเขาคนนี้ก็จะเข้าข้าง แต่ว่ายังไม่ทันที่จะพูด สายตาของจรีภรณ์ก็ทำให้เขานั้นหยุดชะงัก จรีภรณ์มองสุนัขชายหญิงคู่นี้อย่างเหยียดหยาม “ได้ ในเมื่อคุณอยากรู้ว่าทำไมล่ะก็ งั้นวันนี้ฉันจะบอกคุณว่าเมื่อกี้เธอพูดอะไรกับฉัน?” หลังจากนั้นก็หันกลับมามองคนเหล่านั้นที่กล่าวหาเธอเมื่อกี้ แล้วพูดว่า “งั้นวันนี้ ทุกคนก็มาช่วยฉันวินิจฉัยว่าใครผิดใครถูก ดูเรื่องนี้ว่าฉันผิดหรือว่าเธอผิด ” พูดเสร็จก็จงใจทำเสียงสูงแล้วพูดว่า “จะว่ามาแล้วเรื่องนี้ตอนแรกก็มาจากผู้ชายกากเดนที่นอกลู่นอกทาง...” “จิรภาส ฉันเวียนหัว” คำพูดของจรีภรณ์ทำให้สีหน้าของจิรภาสและชญาภาเปลี่ยนไปอย่างมาก โดยเฉพาะชญาภา ทำไมเธอคิดไม่ถึงว่าจรีภรณ์จะพูดแบบนี้ นี่ถ้าหากพูดออกมาล่ะก็ งั้นเธอก็ไม่มีหน้าไปเจอคนแล้ว แล้วจึงเอ่ยปากพูดขึ้นทันที จิรภาสเป็นคนที่เฉลียวฉลาด ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าชญาภาแกล้งเวียนหัว แล้วจึงแกล้งทำเป็นคล้อยตามคำพูดของเธอ และพยุงเธอออกไปทันที เห็นสุนัขชายหญิงคู่นี้รีบหลบหนีไปแบบนั้น มุมปากของจรีภรณ์ก็เบี้ยวขึ้นไปข้างบนเบาๆ ระหว่างทางที่กลับไปชญาภาโกรธและกัดฟันอยู่ตลอด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าจิรภาสเธอก็ยังคง ได้แต่ทำเป็นเหมือนกล้ำกลืนความเจ็บปวด “จิรภาส ความจริงแล้วเมื่อกี้ฉันไม่ได้เวียนหัว ขอโทษนะ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเอง” จะสามารถครอบครองหัวใจของผูชายได้นั้นก็คือต้องรับความผิดทั้งหมดไว้ที่ตัวเอง แม้ว่านี่ไม่ใช่ความผิดของตัวเอง ก็ต้องทำเป็นว่านี้คือความผิดของตัวเอง แบบนี้ถึงจะทำให้พวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด รู้สึกผิดต่อคุณและคิดว่าคุณรู้เรื่องและเชื่อฟัง คำนวณไว้ดีมาก แต่น่าเสียดาย ในใจของจิรภาส แต่ไหนแต่ไรกลับไม่มีเธออยู่เลย ตอนนี้ยิ่งอยากจะตัดความสัมพันธ์กับเธอโดยเร็ว เดิมทีเขาอยากจะเอาคำพูดเหล่านี้พูดกับเธอให้เข้าใจในวันนี้ แต่ว่าตอนนี้เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว พอคำพูดถึงปากก็ต้องกลืน เข้าไปอีก ตอนนี้เขารู้สึกผิดกับเธออย่างแท้จริง แต่นั่นไม่ใช่ความรัก “อึม ผมรู้ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ ผมจะส่งคุณกลับไปก่อน!” เสียงของจิรภาสค่อนข้างอ่อนโยน คำที่พูดกับเธอนั้นยิ่งอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ นี่ทำให้ชญาภาดีใจจนแทบจะกระโดดขึ้น หลังจากที่กลับถึงบ้าน ตรีภพกำลังคุยอะไรอยู่กับนพนา ดูเหมือนว่าจะมีท่าทางที่ดีใจมาก แต่เมื่อเธอเห็นหน้าข้างหนึ่งของลูกสาวถูกคนทำร้ายจนบวมแบบนั้นจึงตกใจและรีบลุกขึ้นเดินไปหาชญาภา แล้วถามอย่างเป็นห่วงว่า “นี่ลูกไปโดนอะไรมา ไปงานเลี้ยงอยู่ดีๆทำไมกลายมาเป็นแบบนี้ได้ล่ะ?” “แม่” ชญาภากระพริบตาให้กับแม่ ไม่นานก็ร้องไห้แล้วกอดนพนา นพนาตะลึงไปนิดหน่อย แล้วก็ทำเป็นรู้สึกไม่สบายใจ “นี่มันเรื่องอะไร? เกิดอะไรขึ้น?” ตรีภพถามอย่างตกใจ “พ่อ” ชญาภาเรียกขึ้นอย่างกล้ำกลืน “ชญาภา ใครกันที่ทำร้ายลูก บอกแม่มา แม่จะจัดการให้ลูกเอง” นพนาทำเป็นโอบกอดลูกสาวอย่างปวดใจแล้วหันกลับมาพูดกับตรีภพว่า “คุณตรีภพ ครั้งนี้ชญาภาได้รับความไม่เป็นธรรมมากขนาดนี้ ไม่ว่าอะไรคุณก็ต้องจัดการให้เธอนะ!” “ได้ ได้ คุณใจเย็นๆก่อน” ตรีภพพยักหน้าปลอบใจ “ชญาภา ลูกพูดมาใครที่ทำร้ายลูก?” “เป็น...”ชญาภาทำเป็นพูดแล้วหยุด “ลูกพูดมาว่าเป็นใคร?” ตรีภพถามอย่างร้อนใจ “เด็กโง่คนนี้ ลูกรีบพูดมาว่าเป็นใคร?” นพนาแสร้งทำเป็นเร่งรัดอย่างร้อนใจ “คือพี่สาว!” “อะไรนะ” นพนาเอ่ยขึ้นมาอย่างตกใจ ตะลึงอยู่นานและหันกลับไปมองตรีภพ ขณะที่ตรีภพก็ทำหน้าตกใจ เหมือนกัน ทำไมเขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นจรีภรณ์ “หุบปาก จรีภรณ์จะทำเรื่องแบบนี้กับลูกได้อย่างไร ดีร้ายยังไงพวกลูกก็เป็นพี่น้องกัน แม้จะทำร้ายลูกจริงๆ ก็ต้องเป็นลูกที่ทำไม่ถูกแน่นอน!” นพนาจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นชี้ไปที่ลูกสาวอย่างขึงขัง ในขณะที่ด่าก็ยังไม่ลืมที่จะใช้สายตามองไปที่ตรีภพ เมื่อกี้ตอนที่ลูกสาวเพิ่งจะเข้ามาเธอถูกทำให้ตกใจจริงๆ แต่เมื่อเห็นเธอกระพริบตาให้ตัวเองแล้ว เธอก็พอจะเดาได้ประมาณหนึ่ง และจึงร่วมมือกับลูกสาวอย่างไม่มีข้อบกพร่อง เธอต้องการดูว่าตรีภพจะทำอย่างไร “แม่ หนูไม่ได้ทำอะไรเลย เป็นพี่สาว เป็นพี่สาวที่ด่าหนูว่าเลวทรามตลอด”ชญาภาร้องไห้อย่างกล้ำกลืน “เธอยังทำร้ายต่อหน้าคนตั้งเยอะแยะอีกด้วย แม่หนูไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว!” นพนาฟังคำพูดของลูกสาวแล้วจึงโอบกอดชญาภาอย่างปวดใจ แล้วหันกลับมาพูดกับตรีภพว่า “คุณตรีภพ เรื่องนี้เป็นความผิดของพวกเราทั้งหมด ถ้าหากตอนแรกฉันไม่มาหาคุณที่นี่ พวกเราลูกกำพร้า และแม่หม้ายอยู่ในบ้านหลังเก่า งั้นชญาภาก็คงไม่ต้องมาทนรับความกล้ำกลืนมากมายขนาดนี้” “นพนา คุณใจเย็นๆ” ตรีภพปลอบใจนพนาอย่างไม่มีทางเลี่ยง แล้วพูดอย่างค่อนข้างโมโหว่า “จรีภรณ์ทำเกินไปจริงๆ ต่อหน้าคนตั้งมากมายทำไมถึงพูดคำที่ไม่น่าฟังขนาดนั้นแล้วยังลงมือ ทำร้ายลูกอีก” “พ่อ เรื่องนี้อย่าโทษพี่สาวเลย ถ้าจะโทษก็โทษหนู ถ้าหากหนูไม่ไปปรากฎตัวต่อหน้าเธอ ทำให้เธอเบื่อหน่าย เธอก็คงจะไม่ทำร้ายหนู” “เฮ้อ” ตรีภพถอนหายใจ ถ้าหากชญาภาได้รับความไม่เป็นธรรมเพราะคนอื่นล่ะก็ เขายังจะสามารถไปเอะอะโวยวายได้ แต่นี่กลับเป็นลูกสาวคนโตคนนี้ของเขา เดิมทีเขาก็เป็นหนี้เธอ และเขาก็พยายามอยากที่จะชดเชยให้อยู่ตลอด ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ลูกสาวของเขาคนนี้ แม้แต่จะเรียกว่าพ่อก็ยังไม่ยอมเรียก แม้แต่หน้าก็ยังไม่อยากเจอ หรือว่าเพราะเรื่องของชญาภาเขายังต้องตาต่อตาฟันต่อฟันกับจรีภรณ์อีกเหรอ? ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นอย่างแน่นอน เพราะเขาเชื่อว่า ถ้าเขาทำแบบนี้ล่ะก็ ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อและลูกสาว ของเขากับจรีภรณ์ก็จะสิ้นสุดจริงๆ เขารู้จักนิสัยของลูกสาวคนโตของเขาคนนี้ดี และก็จะไม่ยอมไปทำเรื่อง ที่ทำให้เธอเกลียด สำหรับที่เธอทำร้ายชญาภา งั้นก็ปล่อยให้เธอทำร้ายไปเถอะ นั่นคือครอบครัวของพวกเขาเป็นหนี้เธอ เพราะว่าพวกเขาล้วนแต่ได้สิ่งของมาครอบครอง ซึ่งจรีภรณ์ไม่ได้เสวยสุขลาภยศ และเดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นของจรีภรณ์อยู่แล้ว ในใจเธอแค้นเคือง ก็สมควรแล้ว แล้วเขาจึงพูดอย่างช้าๆว่า “ชญาภา พี่สาวของลูกตั้งแต่เด็กไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน อยู่ข้างนอกตลอด เธอแค้นเคืองพวกเราก็เป็นเรื่องธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราก็ทำไม่ถูกจริงๆ ที่เธอตบ ก็ช่างมันเถอะ วันหลังพ่อจะชดเชยให้ลูก!” เสียงของตรีภพค่อนข้างทุ้มต่ำ และเผยถึงความจำใจ เขามองชญาภาอย่างละอาย แต่ว่าคำพูดในปากดูเหมือนจะเป็นคำสั่งอย่างไม่ต้องสงสัย เขายอมรับว่าเขาลำเอียง แต่นั่นคือลูกสาวที่เขารักที่สุดนะ ถ้าหากไม่ใช่เพราะตอนแรกนพนาพาชญาภาเข้ามา ถ้าหากไม่มีชญาภาลูกสาวคนนี้ เขาคงไม่พานพนาเข้ามาอย่างเด็ดขาด และเพราะเหตุนี้ จรีภรณ์ถึงเกลียดเขาตลอด แต่คำพูดนี้ก็ทำให้เสียงร้องไห้ของนพนาสองแม่ลูกนั้นหยุดลงทันที พวกเธออย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าตรีภพจะพูดว่าช่างมันเถอะ หัวใจนี้ลำเอียงไปจนถึงบ้านคุณยายจริงๆ