บทที่ 44 คุณเห้อใหญ่กับคุณเห้อเล็ก

บ๗ที่ 44 คุณเห้อใหญ่กับคุณเห้อเล็ก หลังจากที่เสี่ยวเป่ากินโยเกิร์ตชามเล็กๆ หมดแล้ว เห้ออี้ลั่วก็ป้อนโจ๊กให้กินอีกครึ่งชามน้อยๆ หลังจากที่ทานข้าวเช้าเสร็จ เห้ออี้ลั่วขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อที่ต้องออกงาน พร้อมสวมรองเท้าให้กับเสี่ยวเป่าแล้วก็ออกไป พอคนขับรถเห็นว่าเขาจะอุ้มเสี่ยวเป่าไปทำงานด้วย ก็ถึงกับหยุดชะงักไปครู่นึง แม้ทุกคนจะรู้ดีว่าเห้ออี้ลั่วมีลูก แต่นอกเสียจากคนใกล้ตัวเขาเท่านั้นที่จะเคยพบเห็น พอตอนนี้ เมื่อเห็นว่าเห้ออี้ลั่วจะพกเสี่ยวเป่าติดตัวไปบริษัทด้วย ก็ทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย แต่ความประหลาดใจเบื้องต้นนั้นเกิดขึ้นแค่ในชั่วพริบตา ซึ่งคนขับก็รีบบริการเปิดประตูรถให้กับเห้ออี้ลั่วทันที"เชิญครับ นายท่านเห้อ" ** รถเพื่อประกอบธุรกิจที่แลดูใหม่เอี่ยมจอดที่ด้านหน้าอาคารบริษัทเห้อซื่อ ซึ่งเห้ออี้ลั่วก็อุ้มเสี่ยวเป่าลงรถพร้อมกันด้วย วันนี้ บริษัทในเครือต่างๆของบริษัทเห้อซื่อ จะมีการรวมกลุ่มใหญ่เพื่อมาประชุมที่สำนักงานใหญ่ ซึ่งก็ทำให้อาคารของบริษัทเต็มไปด้วยผู้คนที่ดูหนาแน่น และผู้คนต่างก็เบิกตากว้าง และพุ่งความสนใจไปที่เจ้าตัวเล็ก ดูคิ้ว จมูก และริมฝีปากนั่นสิ ราวกับเป็นเห้ออี้ลั่วฉบับรุ่นจิ๋วเลย ซึ่งเสี่ยวเป่าก็มองไปที่พวกเขาด้วยดวงตาตาสดใสไร้เดียงสา จากนั้นแขนน้อยๆของเขาก็โอบไว้รอบคอของเห้ออี้ลั่ว พร้อมฝังใบหน้าลงไปที่ต้นคอของเจ้าตัว ทิ้งเพียงก้นอันเล็กจิ๋วนั้นให้กับผู้คนสอดรู้สอดเห็น "อรุณสวัสดิ์ครับ นายท่านเห้อ" "นายท่านเห้อ อรุณสวัสดิ์ค่ะ " …… เห้ออี้ลั่วเข้าสู่ลิฟต์พิเศษของเขาด้วยท่ามกลางคลื่นแห่งการทักทาย ในขณะที่เขากำลังเดินผ่านผู้คนนั้น พนักงานหญิงหลายคนก็แสร้งทำเป็นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นและทำท่าเซลฟี่ ซึ่งมันคือการแอบถ่ายรูปเห้ออี้ลั่วและลูกของเขานั่นเอง เรขานุการของเห้ออี้ลั่วรออยู่ที่หน้าประตูลิฟต์แล้ว ในขณะที่เห้ออี้ลั่วเพิ่งออกจากลิฟต์ ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด เขาก็ทักทายอย่างเคารพนับถือ: "สวัสดีครับนายท่านเห้อ" "ช่วยฉันสั่งเมนูเด็กให้หน่อย" เขาพูดในขณะที่จะเข้าไปห้องทำงาน "ได้ครับ" "แจ้งให้ทุกคนทราบ เตรียมตัวประชุมในอีกยี่สิบนาที" "ประชุมรวมก่อน หรือประชุมสาขาก่อน?" "รวม" "ได้ครับ" เรขาออกไปทำตามหน้าที่อย่างรู้งาน ** ในเวลาเดียวกัน วันนี้เฉียวเมิ่งเยว่ยุ่งอยู่ตลอดช่วงเช้า มีผู้ป่วยจำนวนมาก ซึ่งมีผู้ป่วยมากกว่าสามสิบคนในเช้านี้ จนถึงกระทั่งตอนเที่ยงถึงได้มีเวลาหายใจดีๆก่ะเขาเสียที ถึงกับไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารไม่ทัน เลยฝากให้เสี่ยวอันช่วยไปซื้ออาหารกลางวันมาให้ ทั้งคู่ไปทานข้าวกันในห้องอาหารเล็กๆของชั้นทำงาน เสี่ยวอันหยิบโทรศัพท์มือถือออกอย่างท่าทีโอเว่อร์ แล้วโชว์ให้เฉียวเมิ่งเยว่ดู“พี่เฉียวดูนี่สิ คุณเห้อใหญ่กับคุณเห้อเล็ก” "พูดถึงพวกเขาทำไมเหรอ？·" "พี่นี่ไม่แคร์เรื่องสามีและลูกเกินไปไหม" เซียวอันรูดนิ้วบนหน้าจอสองสามครั้ง จากนั้นก็ส่งโทรศัพท์ให้เฉียวเมิ่งเยว่ "ดูสิ คุณเห้อใหญ่พาคุณเห้อเล็กไปโผล่ที่บริษัท ได้ยินมาว่าวันนี้เป็นการประชุมประจำปีของบริษัทเห้อซื่อ ดูคุณเห้อเล็กน่ารักๆของฉันสิ แต่ก็แปลกดีนะ ขนาดงานแต่งงานของพี่ยังไม่ปรากฏตัวให้สื่อเห็นเลย แล้วทำไมรอบนี้อยู่ๆจึงมาปรากฏตัวในงานประชุมประจำปีของบริษัทได้ล่ะ?” เฉียวเมิ่งเยว่มองดูรูปถ่ายในโทรศัพท์ ในรูป เสี่ยวเป่า ซึ่งกำลังนั่งอยู่บนตักของเห้ออี้ลั่ว ราวพระพุทธเจ้าน้อยๆองค์นึง ทำท่าทางฟังรายงานของลูกน้องบริษัท พร้อมกับเห้ออี้ลั่วพ่อของเขา ดูจากในรูปแล้ว เจ้าตัวเล็กไม่เหมือนกับคนในเมื่อคืนที่แลดูตื่นตระหนกนั่นเลย “เสี่ยวเป่าในช่วงนี้คงมิอาจแยกจากพ่อได้แม้แต่น้อยเลย” เฉียวเมิ่งเยว่ดูไปที่ที่อยู่ของภาพ“ นี่เป็นรูปแชร์จากทางการของบริษัทเห้อซื่อเหรอ?” "นั่นสิ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณเห้อของฉันโพสต์รูปถ่ายของคุณเห้อเล็ก นับตั้งแต่ที่เขาได้ครอบครองบริษัท เดี๋ยวๆๆ ไม่ใช่สิ นี่เป็นครั้งที่สองต่างหากเล่า เมื่อสองสามวันก่อนก็มีโพสต์รูปเหมือนกัน ในนั้นมีพี่อยู่ด้วยนะ" เสี่ยวอันโพล่งขึ้นอีก แล้วก็ค้นรูปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาอย่างตื่นเต้น "รูปนี่แหละ พี่เฉียวดูสิ ว่าแต่พี่เฉียวเล่าความจริงมาซะ ว่าจริงๆแล้วพี่เป็นคนแอบไปคลอดคุณเห้อเล็กของฉันมารึเปล่า? " "เพ้อเจ้อ" เฉียวเมิ่งเยว่ถลึงตาใส่ แต่ก็ไม่ละเลยสายตาออกจากรูปถ่ายแม้แต่น้อย ในรูปถ่าย ทั้งสามคนแสดงสีหน้าผ่อนคลายมาก เสี่ยวเป่ากับเธอ ยิ้มจนเห็นฟันไม่เห็นตา แม้ว่าเห้ออี้ลั่วจะไม่ได้ยิ้มเซ่อเหมือนทั้งคู่ แต่มุมปากของเขาก็ได้มียิ้มขึ้นเล็กน้อย แลดูสีหน้าผ่อนคลายมากเช่นกัน เมื่อรวมกับชุดกีฬาแบบเดียวกันของทั้งสามคนแล้ว มันก็ดูเหมือนเป็นครอบครัวนึงจริงๆ อยู่ๆ เสี่ยวอันก็กระพริบตาและโพล่งอีกว่า "พี่เฉียว พวกคนรวยมักจะชอบผู้หญิงแบบพี่รึเปล่า" “ อย่าถาม ฉันก็ไม่รู้หรอก ฉันเองก็รู้จักคนรวยเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นเอง” "ถ้าอย่างนั้น ฉันควรจะเปลี่ยนนิสัยให้เหมือนพี่หรือเปล่า？" "ถ้านั้นหล่อนต้องเพิ่ม IQ และ EQ เป็นสองเท่านะยะ มิฉะนั้นคงจะไม่มีทาง" "อย่าทำให้คนอื่นท้อสิคะ!" "ไร้สาระ รีบทานอาหารเถอะ ผู้ป่วยในช่วงบ่ายอาจจะมีมากกว่านี้ก็เป็นไปได้" "อือ อือ"เสี่ยวอันโบกแขนแล้วกินคำโตๆไปหลายคำ แล้วก็พูดโดยที่เคี้ยวไม่ละเอียดและงงว่า: "ทำไมวันนี้มีผู้ป่วยจำนวนมากขนาดนี้นะ แผนกของเราเป็นแผนกผ่าตัด ไม่เกี่ยวกับฤดูกาล แล้วทำไมจึงมีคนมากมายเช่นนี้กัน？" “ ผู้ป่วยหลายท่าน ถูกย้ายมาจากแผนกอื่น และพวกเขาต้องเข้ารับการผ่าตัดในช่วงนี้เหมือนกัน เดี๋ยวผ่านช่วงนี้ไปก็คงจะดีขึ้น”เฉียวเมิ่งเยว่ปลอบใจหล่อน จริงๆแล้ว เธอรู้สึกแปลก ๆเหมือนกัน ผู้ป่วยที่เธอเห็นในเมื่อเช้านี้ มีเกือบครึ่งหนึ่ง สามารถหลีกเลี่ยงการผ่าตัดได้ ซึ่งแค่ทานยาก็รักษาได้ โดยไม่จำเป็นต้องเข้ารับการผ่าตัด เธอเชื่อว่าแพทย์ในโรงพยาบาลของพวกเขาไม่มีปัญหาเกี่ยวกับจริยธรรมทางการแพทย์หรอก เมื่อไปพบแพทย์เป็นครั้งแรกหรือครั้งที่สอง ถ้าแค่กินยาก็สามารถรักษาโรคได้ พวกเขาจะไม่มีวันแนะนำให้ผ่าตัดโดยตรงทันทีหรอก แต่ตอนนี้ มีครึ่งหนึ่งของรายละเอียดคนใช้บ่งบอกว่า พวกเขามาโรงพยาบาลเป็นแค่ครั้งที่สอง ก็กำหนดวันถึงขั้นให้ผ่าตัดแล้ว เป็นเพราะผู้ป่วยมีความมุ่งมั่นที่จะผ่าตัด หรือแพทย์คนก่อนหน้านี้ทำงานไม่ดีกัน? ** หลังจากได้พักเที่ยงในเวลาสั้น ๆ เฉียวเมิ่งเยว่ก็ไปแผนกอายุรศาสตร์ก่อนไปเข้างาน คุณหมอจางที่อยู่อายุรศาสตร์ไม่ได้หยุดพักพอดี พอเห็นเฉียวเมิ่งเยว่เข้ามาเขาก็ยิ้มให้และพูดขึ้นว่า "ผมว่าแล้ว ว่าคุณจะเข้ามาหาที่นี่" “ พี่จางนี่เก่งจริงๆ” เฉียวเมิ่งเยว่นั่งไปที่ข้างหน้าของโต๊ะทำงานเขา” งั้นพี่ต้องรู้สิ ว่าฉันมาเพราะเรื่องอะไร？” "เพราะพวกผู้ป่วยช่วงเช้าสินะ" "นั่นน่ะสิ เกิดอะไรขึ้น？ พวกเขาอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องผ่าตัด และอาการของพวกเขาไม่ได้ส่งผลกระทบต่อสุขภาพด้วยซ้ำ ตราบใดที่พวกเขามีการตรวจสุขภาพครึ่งปีทุกรอบ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้เงินสิ้นเปลืองในการผ่าตัดเลยนี่” "ผมพูดไปแบบเดียวกันกับคุณ แต่ทุกคนก็ยืนกรานที่จะผ่าตัด" "เอ้า？ ทำไมกันล่ะ？ การชดเชยค่ารักษาพยาบาลของตอนนี้ได้รับการเบิกเงินเต็มจำนวนแล้วหรอกเหรอ"เฉียวเมิ่งเยว่ถามด้วยความรู้สึกงงงวย “ ไม่ใช่เพราะคุณผู้ชายของคุณหรอกเหรอ ชาวเน็ตจำนวนมากรู้รายละเอียดของคุณ และรู้ว่าคุณเป็นศัลยแพทย์ในโรงพยาบาลของเรา เลยเรียงกันมาผ่าตัดเพื่อได้เจอหน้าพวกคุณทั้งสองไงล่ะ” "นี่มันบ้าชัดๆ ละถ้าฉันมีอาชีพเป็นสัปเหร่อล่ะ？ พวกเขาจะตายเล่นๆให้พวกเราเห็นกันหรือไง？" คุณหมอจางรู้สึกขบขันกับคำพูดของเธอ“ นั่นน่ะสิ ผมเองก็ไม่เข้าใจกับสิ่งที่พวกเขาคิดเหมือนกัน ถ้าเจอหน้าคุณแล้วจะมีประโยชน์ล่ะก็ พวกเราก็คงต้องเรียงเข้าแถวกล่าวทักทายเธอทุกวันเช่นกันล่ะสิ” เฉียวเมิ่งเยว่ส่ายหัวเข้าให้ "ฉันจะกำหนดเวลาการผ่าตัดในแผนกของพวกคุณไปที่สัปดาห์หน้าละกัน คุณคิดว่าไงล่ะ？สัปดาห์นี้จะให้กับผู้ป่วยที่เป็นหนักก่อน เอาตามเวลาของหัวหน้าแผนกละกัน” "ไม่มีปัญหา ถ้าคุณรู้สึกตารางแน่นเกินไป ก็ตีกลับมาสักสองสามคนก็ได้ โดยเฉพาะผู้ป่วยที่มีแผลพุพองของต่อมไทรอยด์ ตอนผมดูวิดีโอ ผมก็แนะนำว่าอย่าทำการผ่าตัดในช่วงเวลานี้เลยนะ ตรงที่พุพองมีหลายจุดที่เล็กจนมองไม่เห็น มันจะไม่ถูกลบออกอย่างสมบูรณ์หรอก ถึงแม้ผ่าตัดไป ก็ต้องมาอีกสองหรือสามครั้ง แต่ผู้ป่วยกลับตอบมาว่ามันคือความสุขของตน แล้วเราจะขัดเขายังไงล่ะ？ถีบออกจากห้องก็ไม่ได้” เฉียวเมิ่งเยว่หัวเราะ“ ฉันเข้าใจละ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เร็วที่สุด” "ได้เลยครับ"