บทที่ 49 แค่คุณอยู่เคียงข้างแก ก็เพียงพอแล้ว

บ๗ที่ 49 แค่คุณอยู่เคียงข้างแก ก็เพียงพอแล้ว เฉียวเมิ่งเยว่สังเกตว่าเห้ออี้ลั่ว เป็นเศรษฐีที่มีชีวิตประจำวันเป๊ะเสียจริง เพื่อเสี่ยวเป่าแล้ว เขาสามารถบีบคั้นเวลางานของเขาให้น้อยที่สุด และให้เวลากับเสี่ยวเป่า เหมือนกับที่พ่อธรรมดาคนหนึ่งสามารถให้ได้กับลูกของเขาให้ได้ แม้แต่หมอที่น้อยๆอย่างเธอก็ไม่สามารถทำได้ แต่คนยุ่งๆอย่างเห้ออี้ลั่วกลับทำได้ ทั้งสามนั่งไปที่โต๊ะทานอาหาร พร้อมทานมื้อเช้าด้วยกัน จนใกล้จะทานเสร็จ เห้ออี้ลั่ว พูดขึ้นว่า "วันนี้ผมต้องออกไปจัดการกับงานนิดหน่อย คุณรับหน้าที่ดูแลเสี่ยวเป่าละกัน” "ฉันจะกลับบ้านในตอนกลางวัน พาแกไปจะได้หรือเปล่า?" ”ไม่เป็นไร แค่คุณอยู่ข้างแกก็เพียงพอแล้ว” "อื้มๆ งั้นก็ไม่มีปัญหา" หลังพูดจบเห้ออี้ลั่วก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อที่ต้องออกงาน หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ เฉียวเมิ่งเยว่กับเสี่ยวเป่าก็ไปที่สวนหลังบ้าน เพื่อรดน้ำดอกไม้สักพัก แล้วขับรถกลับบ้านไปด้วยกัน เสี่ยวเป่าเขียนบนแท็บเล็ต: "พ่อบอกว่ายายป่วย จริงๆเหรอ?" "คุณยายเป็นหวัดน่ะ แต่แกอาจจะสบายดีขึ้น เมื่อได้เจอหลาน" เสี่ยวเป่าทำสีหน้าที่ดูอึดอัดใจเล็กน้อย และใช้เวลาสักครู่ในการเขียน"แต่ฉันไม่ใช่หมอหรอกนะ" "แต่คุณยายชอบลูกมากไงล่ะ ยายจะดีใจที่ได้พบลูก และยายก็จะดีขึ้นในอีกไม่ช้า" เสี่ยวเป่าพยักหน้า และหันไปมองออกไปนอกหน้าต่าง มีรถบัสหนึ่งคันกำลังวิ่งออกไป และมันก็เต็มไปด้วยผู้คน เสี่ยวเป่าแสดงสีหน้าตื่นตัวเล็กน้อย พอเฉียวเมิ่งเยว่สังเกตเห็นความผิดปกติของแก ก็เลยจดท่าทางนี้ไว้ในสมอง ตอนที่เฉียวเมิ่งเยว่จับมือกับเสี่ยวเป่าแล้วเดินถึงบ้านนั้น ลั่วหมิงเม่ยก็ยุ่งอยู่ในครัวเสียแล้ว พอเฉียวเมิ่งเยว่มาเห็นสภาพของเธอแล้ว ก็ไม่พอใจและพูดขึ้นว่า: "นางสาวลั่ว นี่คุณยังไม่หายดีเลยนี่ แล้วคุณทำอะไรเยอะแยะล่ะคะ? ถ้ามีอะไรก็ให้ฉันทำ！ให้ฉันทำอะไรหน่อยไม่ได้เลยหรือไง? "พอรู้ว่าหลานตัวน้อยของฉันกำลังจะมา ฉันก็ต้องทำขนมสุดฝีมือให้ทานเสียหน่อยสิจริงไหม?" ลั่วหมิงเม่ยร้องเสียงหึ เฉียวเมิ่งเยว่ปล่อยให้เสี่ยวเป่าเล่นอย่างอิสระ แล้วก็เข้าไปในครัว เอามือจับที่หน้าผากของ ลั่วหมิงเม่ย ด้วยมือของเขา“ค่อยยังชั่ว ไม่ได้เป็นไข้” "สมรรถภาพทางกายของฉันก็ยังคงดีอยู่แหละ" ลั่วหมิงเม่ยพูดพลางด้วยรอยยิ้ม และถือเค้กที่โรยด้วยครีมและผลไม้เล็กๆออกมา "ที่รัก ลองทานเค้กที่คุณยายทำสิ" เสี่ยวเป่ามองไปยังเค้กด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย และเขียนว่า "แม่ก็เคยทำเหมือนกัน" "ที่แม่ทำต้องไม่อร่อยเท่าที่ยายทำแน่ๆ" เฉียวเมิ่งเยว่ร้องเสียงไอไปพลาง "เอิ่ม....เจ้าตัวยังอยู่ที่นี่อยู่ เวลากล่าวโปรดเห็นแก่หน้าลูกด้วย" "ในเมื่อหลานฉันอยู่นี่ แกก็กลายเป็นภาพเลือนรางสำหรับฉันแล้ว” เฉียวเมิ่งเยว่ยักไหล่โดยไม่สนใจ เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเป่าไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธลั่วหมิงเม่ย เธอจึงขึ้นไปชั้นบนห้องอ่านหนังสือที่เธอและพ่อของเธอได้แบ่งใช้ด้วยกัน เพื่อดูว่าจะสามารถหาเบาะแสได้บ้างหรือไม่ เฉียวเมิ่งเยว่ได้ค้นพวกการออกแบบของพ่อไปพักหนึ่ง จากนั้นก็นั่งไปที่โต๊ะหนังสือใหญ่และเปิดลิ้นชักขวาออกมา แม้ว่าพ่อของเธอจะใช้มือถือของเขาในการจัดเก็บหมายเลขโทรศัพท์เป็นอยู่ก็ตาม แต่เขาก็ยังคงจะเขียนหมายเลขโทรศัพท์ลงในสมุดเพื่อให้ง่ายต่อการค้นหาและสำรองข้อมูล เฉียวเมิ่งเยว่เปิดสมุดโทรศัพท์ที่มีขนาดเล็กขึ้น และพบหมายเลขโทรศัพท์ของเพื่อนร่วมงานพ่อ ที่ถือว่าเป็นมิตรที่ดีกับพ่อ แล้วก็โทรไปหาเขา รอสายไม่นานนัก ฝั่งนั้นก็ได้รับสาย เฉียวเมิ่งเยว่ กล่าวไปว่า: "คุณลุงเหอ สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นเฉียวเมิ่งเยว่ค่ะ" “ เสี่ยวเมิ่งเหรอ หวัดดีหวัดดี ที่โทรมานี่คืออยากถามเรื่องพ่อของเธองั้นเหรอ?” “ ใช่แล้วค่ะ ซึ่งเรื่องมันก็กะทันหันมาก แม่และหนูไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เลยต้องมาขอความช่วยเหลือจากลุงค่ะ ไม่รู้ว่ามีวิธีใดที่จะแก้ปัญหานี้ได้บ้างคะ” "ช่วงนี้ลุงก็กำลังติดตามเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน คนเหล่านั้นเค้าจงใจที่จะใส่ร้ายพ่อของเธอ ลุงได้อ่านหลักฐานที่พวกเขาพูดถึงนั้น คนธรรมดาที่ไม่ได้อยู่ในวงการดูไม่ออกหรอก เลยไปหลงเชื่อกับหลักฐานพวกนั้น แต่ถ้าให้คนในวงการนี้อ่านก็จะเข้าใจ ว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น " พอได้ยินจนจบ เฉียวเมิ่งเยว่ก็รู้สึกเป็นกังวล"ทว่าผู้เชี่ยวชาญในศาลถูกพวกเขาคอรัปชั่นพอดีล่ะ พ่อก็จะอันตรายมากล่ะสิ" “ นั่นสิ มันคือสิ่งที่ลุงเป็นห่วงเช่นกัน อย่างไรก็ตาม วันนี้ลุงได้ยินข่าวคราว เลยทำให้ลุงรู้สึกโล่งใจ” "ข่าวอะไรคะ？" "คนของตระกูลข่งได้เข้ามาช่วยไว้ บอกว่าพวกเขาจะส่งผู้เชี่ยวชาญมาวินิจฉัยให้" "ตระกูลข่ง?" เฉียวเมิ่งเยว่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย พ่อทำงานในงานก่อสร้างตั้งนาน ซึ่งเธอที่เป็นลูกของพ่อก็ได้เรียนรู้วงการนี้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ระดับของตระกูลข่ง ซึ่งที่อยู่ในวงการก่อสร้าง ทว่าเปรียบเทียบกับวงการภาพยนตร์แล้ว ก็จะเทียบเท่าบริษัทว่านต๋ากรุ๊ปเลยที่เดียว ถ้าบริษัทว่านต๋ากรุ๊ปไม่ต้องการให้ภาพยนตร์เรื่องนึงขายออก แค่ลดจำนวนภาพยนตร์ลงก็สามารถทำได้ ในทำนองเดียวกัน หากตระกูลข่งต้องการให้วิศวกรก่อสร้างคนหนึ่งอยู่ไม่รอดในวงการ เพียงแค่ดีดนิ้วมือก็ทำได้ “ ใช่แล้ว ไม่ว่าตระกูลข่งจะส่งใครมา มันก็จะดีสำหรับพ่อของเธออยู่แล้ว บอกแม่เลยนะว่าไม่ต้องกังวลละ เดี๋ยวพ่อเธอก็คงจะออกมาเร็ว ๆ นี้” "ขอบคุณคุณลุงเหอค่ะ" “ ลุงไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย อย่าขอบคุณลุงเลย ถ้าหากมีอะไรอีกลุงจะโทรหาเธอ หรือโทรหาแม่ของเธอนะ อย่าลืมบอกแม่ล่ะ ว่าไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว” "ได้ค่ะ" เฉียวเมิ่งเยว่รอให้อีกฝ่ายวางสายก่อน เธอถึงได้วางมือถือลง ในสมองคิดอย่างรวดเร็วเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน ในความเป็นจริง คำตอบนั้นก็ชัดเจนอยู่แล้ว เห้ออี้ลั่วอยู่เบื้องหลังของความคืบหน้าเรื่องนี้! ซึ่งนี่ก็ทำให้เธอรู้สึกสับสนและงุนงงมากยิ่งขึ้น ทว่าพูดถึงเรื่องเธอสูญเสียบริสุทธ์เพราะเห้ออี้ลั่วและเสี่ยวเป่า แล้วก็แต่งงานโดยไม่รู้ตัว ซึ่งถ้าเป็นสองเรื่องนี้แล้วเห้ออี้ลั่วถือว่าเป็นหนี้เธอ แต่ต่อมา สองร้อยล้าน และงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่นั้น ก็ถือเป็นการคืนหนี้หมดสิ้น แต่ทว่าเห้ออี้ลั่วก็ยังคงช่วยเหลือเธออยู่ หากเฉียวเมิ่งเยว่บอกว่า ที่เขาทำเพื่อเธอนั้น ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไรเลย ก็เป็นไปไม่ได้ ** เห้ออี้ลั่วจอดรถที่ประตูผับเซียวหยาวเก๋อ แล้วมอบกุญแจรถให้กับคนเฝ้าประตู จากนั้นก็เดินตรงไปที่ห้องพิเศษของผับเซียวหยาวเก๋อ ซึ่งในห้องนั้น ก็มีสี่คนรออยู่แล้ว ชายที่ใกล้ประตูที่สุด ยืนขึ้นแล้วหัวเราะ“ พี่สอง ในที่สุดก็ได้เจอพี่เสียที รู้มั้ยตอนนี้เนี่ย การที่จะมาเจอพี่ก็ไม่ต่างจากการพบประธานาธิบดีอเมริกาเลยนะ” “ แกไปต่างประเทศทีนึง ก็ไปเป็นเวลายาวนานเป็นสิบกว่าปี นานๆจะกลับมาที ฉันจะไม่มาได้ไงล่ะ？” เห้ออี้ลั่วถลึงตาไปที่สูโม่ย่า แล้วก็นั่งลงข้างๆตัวเจ้าตัว“กลับมารอบนี้ จะอยู่นานแค่ไหน？” "ทำธุระเสร็จก็กลับ" "แกยังไม่อยากกลับมาอาศัยอยู่ที่นี่สินะ?" “ ก็ไปอยู่เมืองนอกนาน และผมก็ค่อนข้างชินแล้ว” สูโม่ย่า เล่นถ้วยแก้วในกำมือ ในห้องมืดๆโทนสีเหลืองนี้ ทำให้รู้สึกถึงความหดหู่เล็กน้อย “ถ้าแกชอบแบบนั้น ฉันก็จะไม่ขัดอะไร แม้ว่าแกจะไม่ได้อยู่ในประเทศ แต่ถ้าต้องการช่วยเหลือ แกก็บอกมาเลย ไม่ต้องเกรงใจ” สูโม่ย่ายิ้มกล่าว "พี่สอง พี่นี่แตกต่างจากเมื่อก่อนไปเยอะมาก" "ในนี้มีใครบ้างกันล่ะ ที่ยังคงหมือนเมื่อก่อน"เห้ออี้ลั่ว จิบไวน์แล้วมองไปที่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีข่งซิวชิงและเวินกู้ที่กำลังหลับอยู่ เขาเลยเอาคางของตนชี้ไปที่นั่น"เวินกู้เป็นไร ？เมาเหล้าตั้งแต่หัววัน" ข่งซิวชิงเบ้ปาก“ ผู้หญิงของมันไปคบกับคนอื่นไงล่ะ” "หลันเฟย?" “ ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใครกันล่ะ”ข่งซิวชิงพูดไปพลาง และก็ถูหน้าเวินกู้ด้วยความรำคาญ "พี่ว่ามันโง่ไม่โง่ ผู้หญิงดีๆอย่างหลันเฟยจะไปหาจากที่ไหนอีก？ ตั้งแต่จากมหาลัยจนถึงตอนนี้ก็เอาเด็กออกเพื่อมันแล้วกี่รอบ มันไปเลี้ยงเด็กที่ข้างนอก เล่นกับผู้หญิงตั้งมากมาย มีบางคนถึงขั้นเอารูปฉาวมาอาละวาดที่หน้าตระกูลเวิน สุดท้ายเป็นเธอช่วยเคลียร์ให้ ดูตอนนี้สิ เธอจะแต่งงานแล้ว มันกลับบอกว่ารับไม่ได้ "