บทที่ 55เห้ออี้ลั่ว นายกล้าหัวเราะฉัน

บ๗ที่ 55เห้ออี้ลั่ว นายกล้าหัวเราะฉัน เห้ออี้ลั่วถือแก้วนมและจานพรุดทรานึ่งเดินเข้าห้องมาก็เห็นผู้หญิงคนนั้นใช้ผ้าห่มคลุมหัวตัวเองจนถึงเท้าไปแล้ว เขาหัวเราะและเดินไปข้างเตียงของเธอ “เธอเป็นถึงขนาดนี้ ฉันนับว่าเป็นการฆาตกรรม?” “นับ”เฉียวเมิ่งเยว่เปล่งเสียงออกมาจากในผ้าห่มอย่างไม่ชัดเจน “ไม่ใช่เพราะว่าฉันเห็นผ้าอนามัยของเธอหรอ? ไม่เป็นไร เธอก็มองในแง่ดีหน่อยได้ไหม?” “ไม่ได้!”เฉียวเมิ่งเยว่ก็ตะโกนขึ้นมาทันทีและตวาดขึ้นมาว่า “เห้ออี้ลั่ว คาดไม่ถึงว่านายจะกล้าหัวเราะฉัน!” เห้ออี้ลั่วกลั่นหัวเราะ “ไม่หัวเราะก็ไม่หัวเราะ เธอรีบออกมาเร็ว” ผ้าห่มก็ยังไม่ขยับเหมือนเดิม “อย่าหาว่าฉันพูดเลยนะ คุณหมอเฉียว อารมณ์จิตใจของเธอเป็นแบบนี้ แล้วจะรักษาคนไข้ได้จริงๆหรอ?” เฉียวเมิ่งเยว่ก็รีบเปิดผ้าห่มออกและถลึงตาอย่างโกรธเคืองใส่เห้ออี้ลั่ว เธอแทบอยากจะพุ่งเข้าไปเขย่าคอเขาให้แกว่งไปมาและแกว่งให้เขาเป็นอัลไซเมอร์เลยยิ่งดี เห้ออี้ลั่วอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิกแก้มกลมๆของเธอ “ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอยิ่งนานไปยิ่งเหมือนเด็ก?” เฉียวเมิ่งเยว่ก็นั่งท่าขัดสมาธิอยู่บนเตียงและหยิบพรุดทราสีแดงที่อยู่ในจานมากินเพราะไม่อยากสนใจเขา “แต่ว่า เธอเป็นแบบนี้ดูน่ารักมาก” “อย่ามาพูดกับฉัน ตอนนี้ฉันไม่อยากสนใจนาย” “ฉันสนใจเธอก็พอแล้ว” “นายหน้าด้านจริงๆ พนักงานของนายรู้ไหม?” “สำหรับภรรยาฉันหน้าด้านอะไรกัน” เห้ออี้ลั่วพูดอย่างไม่ได้สนใจ เฉียวเมิ่งเยว่ได้ยินก็เกือบจะกัดนิ้วตัวเองขาด เธอส่งเสียงโอ้ยออกมาและรีบเอานิ้วออกมาทันที ยังดีที่เลือดไม่ไหล เห้ออี้ลั่วก็ลูบหัวเธออย่างหมดคำจะพูดและขมวดคิ้วขึ้นมา “ผมเธอยังไม่แห้ง รีบไปเป่าผมให้แป้งแล้วค่อยนอน” “วันนี้สะเทือนใจมาก ไม่มีอารมณ์” “หมายความว่าฉันต้องช่วยเธอเป่าผม?” “นายคิดจะทำขนาดนี้ ฉันจะกล้าขัดใจนายได้ยังไงกัน”เฉียวเมิ่งเยส่พูดและยิ้มตาหยี เห้ออี้ลั่วเดินกลับเข้าไปเอาที่ไดร์ฟเป่าผมในห้องน้ำ เฉียวเมิ่งเยว่เห็นเขามาจริงๆก็หวาดกลัวทันทีและรีบพูดขึ้นมาว่า “ฉันล้อเล่น” “เธอนอกเรื่องจริงๆ” “ฉันกินเสร็จค่อยเป่า ฉันกินไปพรุททราแดงไปด้วยเป่าผมไปด้วยรังแคก็ปลิวเข้ามาภาพแบบนั้นสวยเกินไปฉันรับไม่ได้” เห้ออี้ลั่วไม่ได้พูดอะไรแล้วและก็หยิบเสื้อตัวเองเขาไปเปลี่ยนในห้องน้ำ เฉียวเมิ่งเยว่กินพรุดทราแดงอยู่แต่สายตากลับแอบเล็งมองไปยังเห้ออี้ลั่ว ในใจก็คิดถึงคำพูดของเห้ออี้ลั่วที่พูดว่าเธอยิ่งนานไปยิ่งเหมือนเด็ก แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีความรู้สึกอารมณ์เด็ก ความรู้สึกนึกคิดของเธอค่อนข้างจะโตเร็วกว่าคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ ตรงกันข้ามแม่ของเธอเหมือนเด็กยิ่งกว่าเธออีก เธอเคยอิจฉานิสัยของแม่ตัวเองและเสี่ยวอันที่ไร้เดียงสาและขี้เล่นไม่ทำให้คนรู้สึกเบื่อหน่าย คิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งจะมีคนมาพูดว่าเธอเหมือนเด็ก ความรู้สึกแบบนี้ยากที่จะอธิบายเป็นคำพูดสั้นๆได้ หลังจากที่เห้ออี้ลั่วกำลังอาบน้ำเสร็จจะออกมา เฉียวเมิ่งเยว่ก็ดื่มนมและกินพรุดทราจนหมดแล้วหลังจากนั้นก็รีบเป่าผมให้แห้งและผิงหัวเตียงศึกษาดูอาการคนไข้แต่ละรายเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอกับเห้ออี้ลั่วที่กำลังจะออกมา ทั้งสองคนต่างคนต่างจ้องมองกันก็อึดอัดอัดเกินไปแล้ว เห้ออี้ลั่วเช็ดผมแห้งได้ครึ่งเดียวก็ออกมาแล้ว เมื่อเขาเห็นเฉียวเมิ่งเยว่ดื่มนมและกินพรุดทราแดงจนหมดแล้วก็หยิบแก้วและจานขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องลงไปข้างล่าง เฉียวเมิ่งเยว่ก็มึนงงทันที เธอลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เห้ออี้ลั่วไม่ถึงสองนาทีก็กลับเข้ามา แล้วเขาก็เดินไปหยิบหมอนและผ้าห่มกับที่นอนจากในตู้เสื้อผ้าออกมา หลังจากปูที่นอนเสร็จก็เอาพาห่มขึ้นเตียง เฉียวเมิ่งเยว่ก็ชำเลืองมองการกระทำของเขาตลอด เดิมทีในใจไม่ได้มองหนังสือที่อยู่บนมือเลย เห้ออี้ลั่วนั่งผิงหัวเตียงแล้วพูดขึ้นมาว่า “สองวันนี้เดี๋ยวพ่อก็กลับมาแล้ว เธอกลับไปบอกแม่ไม่ต้องให้แม่เป็นห่วง” เฉียวเมิ่งเยว่ก็หันกลับไปมองเขา “เรื่องนี้จะมีผลกระทบกับการทำงานของเขาในภายหลังไหม?” “พยานหลักฐานทั้งหมดล้วนไม่ได้สร้างขึ้น เรื่องนั้นไม่กระทบกับเขาแน่นอน” เฉียวเมิ่งเยว่ถอนหายใจเบาๆ “ลูกคุณหนู ขอบคุณนายนะ ฉันพบว่าการแต่งงานให้นายก็หาเงินได้ดีเหมือนกัน” เห้ออี้ลั่วเผลอยิ้มออกมา “ยังมีวิธีหาเงินเยอะกว่านี้อีก เธออยากลองหรือเปล่า?” “ไม่ต้องแล้วไม่ต้องแล้ว หาเงินต่อไปฉันจะรู้สึกถูกฟ้าผ่าตาย แบบนี้ก็พอแล้ว!” “นอนเถอะ วันศุกร์พวกเรากลับบ้านเธอไปเฉลิมฉลองที่พ่อของเธอกลับบ้านตอนกลางคืนก็กลับมาบ้านใหญ่ วันจันทร์ตอนเช้าก็ค่อยกลับไป” “อืมอืม” หลังจากที่เห้ออี้ลั่วเห็นเธอปิดหนังสือแล้ววางลงก็ปิดไฟใหญ่ของห้องเหลือเพียงแค่โคมไฟแสงสีส้มสลัว ในห้องแค่มืดลง จิตใจเฉียวเมิ่งเยว่ก็ค่อยๆรู้สึกเคร่งเครียดขึ้นมา ตอนที่เธอกำลังคิดว่าจะพลิกร่างกายดีไหม เธอก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความสั่นขึ้นมาก่อน นั่นไม่ใช่โทรศัพท์ของเธอแต่เป็นโทรศัพท์ของเห้ออี้ลั่วที่อยู่บนตู้หัวเตียงข้างเธอ เฉียวเมิ่งเยว่ก็ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มา แม้ว่าจะไม่ได้อยากสอดแนมความเป็นส่วนตัวของเขาแต่ก็ยังกวาดสายตามองชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ เวินอันเหยน! เฉียวเมิ่งเยว่มือสั่นจนเกือบจะทุบโทรศัพท์แล้ว เห้ออี้ลั่วเห็นก็รีบรับโทรศัพท์มาทันที เห็นข้อความที่ปรากฏขึ้นก็เอาโทรศัพท์มาวางไว้บนตู้หัวเตียงฝั่งเขาแทนแล้ว เฉียวเมิ่งเยว่กระพริบตาตัวเอง เธอไม่อยากคิดถึงผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อว่าเวินอันเหยนแล้ว ตอนที่เธอรู้สึกมีความสุขที่ได้แต่งงานกับเห้ออี้ลั่ว เวินอันเหยนก็ปรากฏออกมา ตอนที่เธอได้นอนร่วมเตียงกับเห้ออี้ลั่วครั้งแรกจริงๆ เวินอันเหยนก็โผล่ออกมาอีกครั้ง นับตามเวลาแล้วเธอก็มาตรงตามเวลาที่สำคัญตลอด และในเวลาหลายครั้งนี้คือบังเอิญหรือว่าเห้ออี้ลั่วบอกเธอ? แค่คิดก็อาจจะเป็นคนด้านหลังเธอ เฉียวเมิ่งเยว่ก็รู้สึกอึดอัดใจสักพักหนึ่ง ** เฉียวเมิ่งเยว่คิดว่าตัวเองจะนอนไม่หลับหรือว่าจะฝันร้ายอะไร แต่คิดไม่ถึงว่าจะนอนสบายจนฟ้าสว่าง ตอนที่เธอเดินลงมาก็เห็นเสี่ยวเป่าและเชอหลุนกระโดดโลดเต้นกันอยู่ในล้านบ้านอย่างมีความสุข เห้ออี้ลั่วก็ได้นั่งกินข้าวเช้าอยู่บนโต๊ะแล้ว เฉียวเมิ่งเยว่ก็เกาศีรษะตัวเอง “ลูกคุณหนู สวัสดีตอนเช้า นายตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกฉัน” “นอนเหมือนหมูใครจะกล้าปลุกเธอ” เฉียวเมิ่งเยว่ก็ดึงเก้าอี้มานั่งอย่างไม่สะทกสะท้าน “หลังจากนี้ตอนที่พูดจาดุร้ายก็รบกวนให้คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงหน่อย” “ดูไม่ออก” “แต่เช้าตรู่นายก็พูดสะเทือนจิตใจฉันขนาดนี้ เหมาะสมไหม?”เฉียวเมิ่งเยว่พูดไปด้วยกันกัดแซนด์วิชคำใหญ่ไปด้วยและตั้งใจเคี้ยวอย่างไร้มารยาแล้วจ้องมองไปยังเห้ออี้ลั่ว เห้ออี้ลั่วชำเลืองตามอง “ไม่พูดสะเทือนจิตใจเธอจะให้ไปพูดสะเทือนจิตใจใคร?” “เหอะ!” “เธอเหอะอะไร ฉันให้เธอเหอะหรอ?” “แม้แต่สิทธิในการส่งเสียงเหอะของฉันก็ไม่มีแล้ว?” “ไม่มี!” เฉียวเมิ่งเยว่โมโหก็ยัดไข่เข้าไปในปากและเคี้ยวมันต่อหน้าเห้ออี้ลั่ว ผู้ชายคนนี้ เมื่อวานก็ดูข้อความแฟนเก่าต่อหน้าของเธอ ตอนนี้กลับมากระตุ้นอารมณ์เธอ หลังจากที่เห้ออี้ลั่วกินอาหารในจานของเขาหมด ก็ไม่ได้หันไปมองเฉียวเมิ่งเยว่แล้วเดินออกจากบ้านไป เฉียวเมิ่งเยว่ก็กินอาหารที่เหลืออยู่บนโต๊ะอย่างเงียบๆหลังจากนั้นก็ออกไปทำงาน ** บนถนนที่กว้างโล่งไม่มีรถ เห้ออี้ลั่วก็ขับรถด้วยความไวมาก ความเร็วลอดผ่านภูเขาที่รุ่งอรุณ เขากัดกรามแน่นจนเผยให้เห็นเส้นเลือดที่นูนออกมา แสดงออกอย่างชัดเจนว่าอารมณ์เขาในตอนนี้กลับไม่ได้ดีเท่าไหร่ อยากเขย่าสมองผู้หญิงคนนั้นจริงๆว่าในสมองใส่อะไรอยู่กันแน่ เธอเห็นชื่อของเวินอันเหยนแล้วกลับแต่ไม่ได้ถามเขาเลยแม้แต่น้อย เหตุผลชัดเจนเลยว่าเธอไม่ได้สนใจเขาจริงๆ หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะเอาอีคิวและไอคิวตัวเองป้อนให้หมากินแล้ว?! ถ้าผู้หญิงคนอื่นโกรธเขาจะไม่พุ่งเข้าไป แต่เงินในบัตรสองร้อยล้านบาทในบัตรเธอก็ไม่กดออกมาสักที มาหน้าทะเล้นใส่เขาทุกวันและก็ไม่ได้คิดอะไรเลย คิดว่าควรจะดึฃดูดเขายังไง เห้ออี้ลั่วคิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นโง่ ผู้หญิงคนนั้นพอจะดึงดูดคนได้? พระอาทิตย์ก็ขึ้นมาจากทางทิศตะวันตก