บทที่ 90 ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราก็เป็นสามีภรรยากัน

บ๗ที่ 90 ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราก็เป็นสามีภรรยากัน เห้ออี้ลั่วเดินมาที่ข้างเตียง นั่งยองๆแล้วเอามือจิ้มที่แก้มนุ่มๆของเธอ ความรู้สึกอ่อนนุ่มและอุ่นนั้นทำให้เขาไม่อยากจะปล่อยมือ ยัยผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้บางทีก็ดูปราดเปรียว ไม่ได้ดูมีความเป็นเด็กเลยแม้แต่นิดเดียว แต่พออยู่ด้วยไปยิ่งนานเข้า ก็สัมผัสได้ถึงความเป็นเด็กในตัวเธอ ที่นานๆทีจะโผล่มาให้เห็น เห้ออี้ลั่วสัมผัสใบหน้าที่อบอุ่นของเธออยู่ซักครู่ แล้วก็ค่อยๆอุ้มเธอขึ้นมา ตอนที่เขากำลังวางเธอลงที่เตียงนั้น เฉียวเมิ่งเยว่ก็ลืมตาขึ้นมา ตะโกนว่า “ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องเป็นคนทำ! แถมยังใส่ร้ายป้ายสีฉันทุกวัน!” เห้ออี้ลั่วตกใจเพราะเสียงของเธอ แล้วก็เผลอปล่อยมือ เฉียวเมิ่งเยว่ตกลงที่พื้น ถึงแม้ว่าจะไม่เจ็บ แต่ก็ตกใจไม่น้อย เธอกระโดดขึ้นมา คิดไม่ถึงว่า ตอนที่เธอกระโดดขึ้นมานั้น ก็เงียบเข้าที่หลังเท้าของเห้ออี้ลั่วอย่างจัง เห้ออี้ลั่วเจ็บจนพูดไม่ออก เฉียวเมิ่งเยว่ได้ยินเสียงหายใจของเขา ก็รู้สึกกังวล เธอถอยหลังไปก้าวนึง เพื่อไม่ให้ไปเหยียบเขาอีกครั้ง แต่ผลก็คือ เกิดเรื่องขึ้นยิ่งกว่าเดิม ตอนที่เธอกำลังก้าวถอยหลังนั้น เธอก็สะดุดผ้าห่มที่พื้น แล้วก็ล้มไปตรงเห้ออี้ลั่ว เห้ออี้ลั่วรีบกอดผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ไว้ แล้วทั้งสองก็ล้มลงบนพื้นพร้อมกัน พอล้มลงบนพื้นแล้ว เห้ออี้ลั่วก็ได้แต่นอนจ้องเพดานตรงหน้าเขา คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงได้มาอยู่กับยัยตัวเล็กคนนี้ แล้วก็ทำเรื่องพวกนี้ด้วย? เฉียวเมิ่งเยว่ได้แต่ซุกหน้าอยู่ตกอกของเห้ออี้ลั่ว เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา ครั้งนี้มันช่างน่าอายของน่าอายเข้าไปอีก เธอไม่มีหน้ามองหน้าเขาแล้ว พอเห็นดวงตาที่พยายามจะกลั้นขำของเขา เธอก็รู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่สวยงามอีกแล้ว ทำไมเธอต้องทำแต่เรื่องน่าขายหน้าต่อหน้าเห้ออี้ลั่วตลอดเลย? สมองของเห้ออี้ลั่วว่างเปล่าไปพักนึง แล้วก็เห็นผู้หญิงตัวเล็กที่นอนทับเขาไว้โดยไม่มีความคิดที่อยากจะลุกขึ้นเลยแม้แต่น้อย เขาก็เลยยื่นมือไปตบแผ่นหลังหรือก้นของเธอเบาๆ แล้วก็หัวเราะออกมา “อายเหรอ?” “ไม่ต้องพูดได้ไหม?” เฉียวเมิ่งเยว่พูดอย่างหมองเศร้า เธอรู้สึกเหมือนแก้มร้อนจนจะระเบิด “รีบลุกขึ้นได้แล้ว ถ้าเธอคิดจะอยู่ท่านี้ทั้งคืน ฉันไม่ยอมนะ” เฉียวเมิ่งเยว่：“……” เฉียวเมิ่งเยว่พยายามลุกขึ้นนั่ง แต่เพราะว่าผ้าห่มที่พันรอบตัวเธออยู่มันทำให้เธอลุกไม่ขึ้น ยิ่งพยายามลุกยิ่งลุกไม่ขึ้น เธอก็ยิ่งรีบ เท่ากับว่าท่าทางของเธอตอนนี้คือเธอกำลังถูไปถูมาอยู่บนตัวของเห้ออี้ลั่ว เห้ออี้ลั่วกัดฟัน แล้วพูดเสียงสั่นว่า “อย่าขยับ” เฉียวเมิ่งเยว่มึนงง และเงยหน้าที่รู้สึกร้อนผ่าวมามองหน้าเห้ออี้ลั่ว พอเห้ออี้ลั่วเห็นแก้มแดงๆของเธอกับวงตาที่กระพริบอย่างใสซื่อนั้นก็จิตใจเตลิดเปิดโปง เขาแอบบ่นเธออยู่ในใจ “เธอลุกขึ้นนั่งดีๆอย่าซน” “อ้อ” เฉียวเมิ่งเยว่พยักหน้า เธอรู้สึกว่าร่างกายของเห้ออี้ลั่วมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป เธอรู้สึกตกใจจนไม่กล้าขยับ เห้ออี้ลั่วลุกขึ้นนั่งมาครึ่งตัว เขาเอาผ้าห่มห่อตัวเธอแล้วอุ้มเธอขึ้นไปนอนบนเตียงอีกครั้ง หลังจากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป เฉียวเมิ่งเยว่กระพริบตา “คุณชาย ขอโทษนะ” “อยากมาช่วยฉันดับไฟหน่อยไหม?” “ไม่อยาก” พอเฉียวเมิ่งเยว่พูดจบก็มุดเข้าผ้าห่มไปจนมิด เห้ออี้ลั่วมองท่าทางของเธอแล้วก็หลุดขำออกมา แล้วก็เข้าไปอาบน้ำเย็น พอเฉียวเมิ่งเยว่ได้ยินเสียงปิดประตู ถึงจะโผล่หน้าออกมา พอเฉียวเมิ่งเยว่นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่น่าอายเมื่อกี้นี้ หน้าก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง ผ่านไปสักพัก ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก เฉียวเมิ่งเยว่รีบแกล้งหลับทันที เห้ออี้ลั่วเดินไปที่ข้างเตียงแล้วก็หัวเราะออกมา “ไม่ต้องแกล้งหลับแล้ว ฉันมีเรื่องจะปรึกษา” ใจของเฉียวเมิ่งเยว่สั่นเล็กน้อย แล้วก็ลืมตาขึ้นมา เธอกลัวว่าเห้ออี้ลั่วจะพูดเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขา เห้ออี้ลั่วมองท่าทางประหม่าของเธอ แล้วก็พูดอย่างจงใจว่า “เธอคิดว่าระหว่างเราควรทำอะไรมากกว่านี้ไหม ไม่งั้นนั้นทะเบียนสมรสเราจะเสียเปล่านะ ทะเบียนสมรสสองใบรวมกันมันตั้งสิบแปดหยวนเลยนะ” เฉียวเมิ่งเยว่มองเขาด้วยหางตา “ขนาดเป็นคุณชาย นายยังคิดถึงเรื่องเงินสิบแปดหยวนเนี่ยนะ มันเหมาะสมไหมเนี่ย?” “แสดงว่าเธอไม่เคยเห็นคุณชายที่ขี้เหนียวน่ะสิ” เฉียวเมิ่งเยว่ขมวดคิ้ว “ในกระเป๋าฉันมีพอดีเลย นายไปหยิบเอาสิ” “ฉันแค่อยากได้เธอ” เฉียวเมิ่งเยว่มองเขาด้วยหางตา สายตาดูโกรธเล็กน้อย และตะคอกออกมาว่า “ฉันปฏิเสธ” เห้ออี้ลั่วก้มตัวลงไปลูบหัวของเธอ “โอเค ไม่แกล้งเธอแล้ว ฉันอยากจะคุยเรื่องให้เสี่ยวเป่าไปโรงเรียนน่ะ” เฉียวเมิ่วเยว่รู้สึกโล่งใจ “นายคุยกับเขาแล้วเหรอ?” “อืม เขาไม่ได้รู้สึกต่อต้านโรงเรียนเหมือนแต่ก่อนแล้ว” “อยากให้เขาเรียนโรงเรียนธรรมดา หรือโรงเรียนนานาชาติล่ะ?” “โรงเรียนนานาชาติหลักสูตรดีกว่า นักเรียนก็นอน ครูก็เยอะ เหมาะกับเขามากกว่า” เฉียวเมิ่งเยว่พยักหน้า “เนื้อหาหลายอย่างที่เขาเรียนในตอนนี้ ไม่มีทางเรียนได้ในโรงเรียนแบบธรรมดา ถ้าให้เขาไปเริ่มเรียนกับเพื่อนๆอายุเดียวกันอีกรอบ น่าจะเสียเวลาจนเกินไป” “ถูกต้อง แล้วด้วยอายุอย่างเขาคงไม่มีความอดทนมากเท่าไหร่ ถ้าเกิดให้เขาไปเรียนเนื้อหาที่เขาเคยเรียนมาแล้ว เขาคงจะหมดความอดทนเอาได้ง่าย แล้วไม่ให้ความร่วมมือกับการสอนของอาจารย์ หลายวันมานี้ฉันปรึกษากับพวกอาจารย์แล้ว ให้เขาเข้าเรียนชั้นป.1ได้เลย” “ห้าขวบกว่าจะให้เรียนป.1เลยเหรอ?” “อืม ระดับมาตรฐานของเสี่ยวเป่าไม่ได้มีปัญหาอะไร ครูที่สอนก็จะเป็นครูที่สอนแต่ลูกคนที่มีชื่อเสียง มีประสบการณ์การสอนมาสามสิบกว่าปี เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้เลย แถมยังอัธยาศัยดีด้วย” “เสี่ยวเป่าเคยเจอเธอรึยัง?” “พรุ่งนี้วันหยุด กะว่าจะพาเขากับเธอไปเจออยู่พอดี” “โอเค” เห้ออี้ลั่วมองใบหน้าเล็กๆน่ารักของเธอ แล้วก็ยื่นมือไปจับแก้มเธอเบาๆ เฉียวเมิ่งเยว่มองหน้าเขาด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าควรจะทำหน้ายังไง เห้ออี้ลั่วเก็บมือไปแล้วพูดว่า “ถ้าไม่มีเธอ เสี่ยวเป่าคงไม่ยอมไปโรงเรียนไวขนาดนี้” เฉียวเมิ่งเยว่หัวเราะออกมาเบาๆ “ใครๆก็บอกว่าถ้าใครได้เห็นฉันก็จะตกหลุมรัก แม้แต่ดอกไม้ถ้าเห็นฉันจากหุบๆอยู่ก็จะบานขึ้นทันที” วันต่อมา เฉียวเมิ่เยว่ตื่นแต่เช้า ไปวิ่งเล่นกับเชอหลุนและเสี่ยวเป่าที่สนามหญ้านอกคฤหาสน์ มองภูเขาที่เขียวชอุ่ม รู้สึกเบิกบานใจอย่างมาก เธอยืดแขนขึ้นบิดขี้เกียจ เสี่ยวเป่าก็ทำตามท่าทางของเธอ บิดขี้เกียจเช่นกัน เฉียวเมิ่งเยว่หัวเราะพลางจิ้มแก้มของเขา “เจ้าลูกชาย เดี๋ยวจะได้เจอคุณครูแล้ว ตื่นเต้นไหม?” เสี่ยวเป่าส่ายหน้า “แต่ว่าหม่ามี๊ตื่นเต้นมาก แถมยังกังวลมากเลย ถ้าเกิดว่าลูกโดนผู้หญิงที่ห้องเรียนแย่งไปทำยังไงล่ะ” “ไม่มีทาง” เสี่ยวเป่าพูดออกมาเสียงเบา หลังจากนั้นก็พูดเสริมในใจ “ในบรรดาสิ่งมีชีวิตที่เป็นผู้หญิง ผมชอบแม่คนเดียว” พอเฉียวเมิ่งเยว่ได้ยินเขาพูด ก็ยิ้มออกมาจนแก้มปริ ยื่นมือไปกุมมือเล็กๆของเขา แล้วก็ตามเชอหลุนเข้าไปในบ้าน เห้ออี้ลั่วแต่งสัวใส่สูทเรียบร้อยและนั่งอ่านรายงานทางการเงินอยู่บนโต๊ะอาหาร เฉียวเมิ่งเยว่บีบมือเสี่ยวเป่าเบาๆ “ทักทายปะป๊าหน่อยสิลูก” เสี่ยวเป่าพูดออกมาอย่างเชื่อฟัง “อรุณสวัสดิ์ครับปะป๊า” “อรุณสวัสดิ์ครับ ไปล้างหน้าก่อนไป จะได้มากินข้าว” ผู้ใหญ่และเด็กพากันไปล้างหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วก็นั่งลงที่ตำแหน่งปกติของพวกเขา แล้วก็กินอาหารเช้าที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขาเพื่อเป็นการเฉลิมฉลอง เห้ออี้ลั่วมองผู้ใหญ่และเด็กสองคนนี้กินข้าวเงียบๆ ก็เห็นว่าทั้งสองคนนี้ท่าทางการกินยิ่งเหมือนกันขึ้นเรื่อยๆแล้ว เขากลัวจริงๆว่าการที่เธอเป็นคนกินเยอะขนาดนี้จะทำให้เสี่ยวเป่าทำตาม