บทที่ 93 พ่อของลูกเห้อหวินซาน

บ๗ที่ 93 พ่อของลูกเห้อหวินซาน “วันนี้พาลูกไปชมโรงเรียนแล้ว วันจันทร์วางแผนจะพาเขาไปลงทะเบียนเรียนค่ะ” “เขาจะสามารถยอมรับการอยู่ร่วมกับคนอื่นได้ไหม?” “ค่อนข้างน่าเป็นห่วงค่ะ แต่ว่าก็อยากให้เขาได้ลองดู ถ้าหากรับมันไม่ไหว ค่อยลองหาวิธีอื่นดูค่ะ หนูคิดว่าความสามารถในการยอมรับของเขาดีกว่าที่หนูจินตนาการไว้เยอะเลยค่ะ เขายอมรับในตัวหนู และก็ยอมรับในตัวแม่กับพ่อ ไม่ใช่เรื่องปกติในเด็กที่ภาวะกดดันจะสามารถทำได้ค่ะ” “น่าจะใช่ หลานคงจะหายแล้ว ลูกกับลูกเขยอาจจะใช้ชีวิตคู่สามีภรรยาแบบคนปกติทั่วไป อย่างนั้นสิ่งที่เป็นหัวใจสำคัญของลูกๆถึงได้มีประโยชน์ต่อร่างกายของเสี่ยวเป่า ผ่านไปนานวันเข้า สิ่งที่สำคัญที่สุดของความรู้สึกของลูกๆก็อาจจะเปลี่ยนแปลงไปทางที่ดีได้ ยังมีอีกข้อคือ ลูกทั้ง 2 ไม่สามารถจะไม่มีลูกเป็นของตัวเองได้ ถ้าหากอากการป่วยของเสี่ยวเป่าไม่ดีขึ้น ญาติทางนั้นคงไม่เห็นด้วยที่ลูกจะมีเพิ่มอีกคน” เฉียวเยว่เมิ่งหยุดชะงักลงด้วยความเขิน “แม่ก็พูดไปเรื่อย” “พอได้เห็นลูกมีท่าทางเพี้ยนๆแบบนี้ ก็อดที่จะร้อนใจแทนลูกไม่ได้ ทางฝ่ายชายเขาไม่วางแผนจะมีลูกของตัวเองบ้างหรอ? ถึงแม้ว่าหมอของลูกไม่ได้วางแผนว่าจะมี คนในครอบครัวของทางนั้นเขาก็ต้องอยากอุ้มหลานหลายๆคนบ้าง” “แล้วพ่อกับแม่ล่ะคะ ทำไมถึงยืนยันที่จะมีหนูแค่คนเดียว?” “ไม่ใช่เพราะว่าถูกน้าของลูกขู่ไว้หรอ? กลัวมากก็เลยมีแค่คนเดียว หลังจากพ่อแม่แก่ตัวลงไป ลูกกับน้องทะเลาะกันทุกวัน ขาดแคลนทรัพย์สมบัติ แม่แค่คิดก็ปวดหัวละ ก็เลยไม่มีเพิ่มเสียเลย ลูกมองดูตัวลูกสิโตมาคนเดียวดีแค่ไหนแล้ว ถ้าหลังจากนี้แม่กับพ่อไม่อยู่แล้ว เงินที่มีก็จะกลายเป็นของลูก ” “คุณนายลั่วคะ ลองนึกถึงบางสิ่งที่ดีๆได้ไหมคะ?” “ลูกลองดูน้ากับแม่ หย่าเอ่อกับน้องชายนะ ตอนที่แม่กลับบ้านตอนปีใหม่ ก็ได้ยินน้องชายของหย่าเอ่อพูดว่าห้องชุดที่พวกเขาอยู่กันนั้น ไม่มีเงินของหย่างเอ่อแม้แต่บาทเดียว” เฉียวเยว่เมิ่งอดไม่ได้ที่จะนึกถึงหยางเสว่หลินกับหยางรั๋วเฉียวที่มีข้อเท็จจริงเช่นนี้ ไม่ใช่แค่ห้องชุดหรอ? ก็แค่ขยันทำงาน เงินที่จะซื้อบ้านไม่ช้าก็เร็วก็สามารถเก็บสะสมจนพอ ทำไมถึงได้มีความคิดที่ตื้นเขินเช่นนี้ ยอมที่จะทำร้ายคนในครอบครัวที่มีอยู่จำกัด และก็ไม่ยอมที่จะต่อสู้ ช่วงชิงเพื่อสร้างสรรค์ของที่ใช้ในชีวิตให้ดีขึ้น? ** หลังจากที่เฉียวเยว่เมิ่งทำอาหารให้แม่เสร็จ 1 มื้อ ได้เห็นว่าอารมณ์ของเธอสงบลงแล้วไม่น้อย จึงขับรถกลับคฤหาสน์ ที่ลานหน้าบ้าน มีเพียงเสี่ยวเป่ากับเชอหลุนที่กำลังสนุกสนานเพลิดเพลินกันอยู่ ปราศจากเงาของเห้ออี้ลั่ว “เป่าเปย คุณพ่อไปไหนล่ะคะ?” “อยู่ที่ห้องสมุดครับ” เสี่ยวเป่าคิด นึกไม่ถึงเลยว่าจะตอบกลับมา เฉียวเยว่เมิ่งลูบใบหน้าอันอ่อนช้อยและน่ารักของเด็กน้อย ก่อนที่จะไปหาเห้ออี้ลั่วที่ห้องสมุด เฉียวเยว่เมิ่งเดินมาถึงหน้าประตูของห้องสมุด ก่อนจะเคาะเบาๆ 2 ครั้ง “เข้ามา” เฉียวเยว่เมิ่งเปิดประตูเข้าไป “คุณเศรษฐีคะ ฉันรบกวนเวลาทำงานของคุณหรือเปล่าคะ?” “ที่บ้านเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ?” “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากจะมาขอโทษคุณเท่านั้น” “ขอโทษ?” เห้ออี้ลั่ววางเอกสารในมือลง มองเฉียวเยว่เมิ่งด้วยความงง “ฉันได้ยินเรื่องหย่าเอ่อมาจากแม่ค่ะ ที่สร้างปัญหาที่ไม่ควรเกิดให้กับคุณ ก็เลยจะมาคุยกับคุณหน่อยค่ะ” “เขาบรรลุนิติภาวะแล้ว เรื่องที่เขาทำไม่จำเป็นต้องให้คุณมาขอโทษ ดังนั้นเขาจึงควรมีความรับผิดชอบที่จะรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ มองกลับกันวิธีการที่ผมทำอาจจะทำให้พวกคุณไม่สบายใจ” “พวกเขา 2 คนแม่ลูกพากันมาทะเลาะกันที่บ้านของฉัน แม่ของฉันโดน 2 รุม 1 แต่ก็ชนะนะคะ” เห้ออี้ลั่งมองเธอโดยที่ไม่พูดอะไร “แม่ยายเป็นอย่างไรบ้าง? ต้องให้ผมออกหน้าจัดการให้ไหม?” “ไม่ต้องหรอกค่ะ พวกเราเข้าใจ เรื่องนี้ไม่ช้าหรือเร็วก็ต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่อง ไม่อย่างนั้นต้องมีญาติคนอื่นบางคนมีความคิดที่อยากจะเข้าไปทำงานในบริษัทเห้อซื่อเหมือนกับหย่าเอ่อ” “ที่จริงแล้วบริษัทเห้อซื่อไม่ได้มีนโยบายต่อต้านการเข้าร่วมของเครือญาติหรอกนะ เพียงแค่มีความคิดที่ไม่เหมือนพวกคุณเท่านั้น บริษัทเห้อซื่อก็เกิดจากความร่วมมือของญาติในวงศ์ตระกูล เพียงแค่ไม่ได้ทำงานเหมือนกับพนักงานทั่วไปในบริษัทเท่านั้นเอง 1.คือจัดการได้ลำบาก 2.คือเสี่ยงต่อการร้าวฉานได้ง่าย ถ้าไม่ได้ทำงานด้วยกันก็จะลดความขัดแย้งลงได้ น้ำใจไมตรีจิตระหว่างเครือญาติก็จะยาวนาน” “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ แล้ว...หวินซานเป็นอย่างไรบ้างคะ? ที่พวกคุณพูดคุยกันครั้งที่แล้วผลเป็นยังไงบ้างคะ?” “เขามีนิสัยดื้อรั้น เรื่องอะไรที่กำหนดแล้ว ใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้” เฉียวเยว่เมิ่งพยักหน้ารับ ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เรื่องเช่นนี้เธอไม่สามารถแสดงจุดยืนได้ ในเวลาเดียวกันห้องก็มีเสียงเคาะเบาๆขึ้นมา มีคนสวมชุดสูทสีดำที่นำเอกสารมาด้วยเดินเข้ามา เฉียวเยว่เมิ่งหันไปพยักหน้าให้คนที่สวมชุดดำ ก่อนจะหมุนตัวออกไปจากประตูห้อง เห้ออี้ลั่วรับเอาเอกสารมา กวาดตาอ่านอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหยุดสายตาตรงชื่อโม่มู่เฉิน “นายแน่ใจว่าเป็นโม่มู่เฉินใช่ไหม?” “ผ่านการยืนยันแล้ว 3 ข้อ กลุ่มเพื่อนที่คุณหนูเล็กคบค้าสมาคมด้วยไม่ค่อยซับซ้อน ผู้ชายที่เขาสนมีแค่โม่มูเฉินครับ” “คาดการณ์ตามที่เวลาคุณหนูตั้งครรภ์ ในช่วงเวลานั้นโม่มู่เฉินได้รับบาดเจ็บพักอยู่ที่โรงพยาบาลพอดีครับ” “เวลาตอนตั้งครรภ์สามารถแค่คาดการณ์แบบประมาณการได้เท่านั้น ก่อนหน้าและหลัง 1-2 วันคือวันที่แน่นอน” นัยน์ตาที่ดำเหมือนหินอัคนีของเห้ออี้ลั่วเปล่งประกายเฉียบคมสว่างโชติช่วง เฉียวเยว่เมิ่งที่เพิ่งกลับมาถึงห้อง ก็ได้ยินเสียงรถยนต์ติดเครื่องออกไป เธอเดินไปที่หน้าต่าง จึงได้เห็นแค่ท้ายรถของรถ Maserati ** เห้ออี้ลั่วนั่งอยู่ที่ตรงข้ามโม่มู่เฉิน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “รู้ไหมว่าจุดประสงค์ที่ฉันมาวันนี้คืออะไร?” ตาและคิ้วของโม่มูเฉินห้อยลง พูดด้วยเสียงที่เบาหวิว “ผมต้องแต่งงานกับหวินซาน” “ดี” “เห้ออี้ลั่ว ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงไม่เสียดายน้องสาวเพียงคนเดียวบางหรอ ให้เขาแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักเขา เพียงเพราะเธอท้องลูกของผม?” เห้อลี้ลั่วมองใบหน้าของโม่มู่เฉินที่แทบจะไม่เหลือร่องรอยของบาดแผลแล้ว “อย่างน้อยที่สุดฉันก็มั่นใจได้ว่านายจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นทำร้ายเขา” “ก็พูดไม่ถูกนะ อาจจะมีสักวันที่ผมอยากจะเลิก ไม่อยากที่จะคอยดูแลปกป้องใครที่ร่างกายเหมือนหยกอีกแล้ว ถึงอย่างไรเธอก็ตายไปแล้ว เฝ้าร่างกายของคนที่ตายแล้วมันหมายถึงอะไรหรอ? ยังไงเธอก็ไม่เห็นแล้ว ยังทันเวลาที่จะหาความสุขใช่ไหม? เหมือนกับคุณ ลืมเขาไปแล้ว แต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่ ผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อเฉียวเยว่เมิ่ง ใช่ไหม? ” เห้ออี้ลั่วมองโม่มู่เฉินอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไร โม่มู่เฉินแสยะยิ้มที่มุมปาก “คุณชอบที่ตัวของเธอ? หรือไฝที่ข้อมือของเธอ?” ใบหน้าของเห้ออี้ลั่วไม่มีอะไรสีหน้าอารมณ์อะไรที่เปลี่ยนไป “ให้เวลานายครึ่งเดือนในการเตรียมพิธีแต่งงาน หลังจากนั้นก็เชิญผู้ใหญ่มาสู่ขอ” “ถ้าผมไม่ทำล่ะ?” โม่มู่เฉินทำหน้าตายั่วยุชายที่อยู่ตรงข้าม ไม่ว่าอย่างไรก็ตามชายหนุ่มก็ยังคงนิ่งสงบเหมือนน้ำ ทำให้ไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ เห้ออี้ลั่วตอบโม่มู่เฉินกลับอย่างสงบว่า “ในมือของฉันมีของอยู่กองหนึ่งที่สามารถทำให้กลุ่มของพวกนายไม่อาจจะนิ่งเฉยได้” “เห้ออี้ลั่ว นายน่าจะลืมไปแล้วว่าฉันไม่ชอบถูกใครใช้อำนาจคุกคาม โดยเฉพาะนาย!” “นายน่ะยังเดินไม่เข้าสายตาในระดับที่ฉันต้องคุกคามนาย ความหน้าตัวเมียของนายหาจากที่ไหนก็ไม่เจอ การทำลายการเป็นดาราของนาย ฉันทำมันได้อย่างง่ายดาย” โม่มู่เฉินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชาว่า “ที่คุณพูดก็ถูก ถ้าอย่างนั้นผมก็จะแต่งงานกับน้องสาวของคุณ ตำแหน่งของพวกเรา คงไม่แตกต่างกันมาก” “ฉันจะรอ” เห้ออี้ลั่วพูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินวางก้ามออกไป โม่มู่เฉินมองตามเห้ออี้ลั่วด้วยสายตาเย็นชา