已经是第一章了
ตอนที่ 9 การข้ามมิติ
ตอนที่ 9 การข้ามมิติ
เชี้ยวอินรู้สึกคาดไม่ถึง ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ เรื่องแบบนี้มันมีแต่ในนิยายหรือไม่ก็ในละครไม่ใช่หรือไง แต่ตอนนี้มันได้เกิดขึ้นตรงหน้าของเธอ หลังจากที่เธอเข้าใจเรื่องทั้งหมดจนชัดเจนแล้วภายในใจของเธอเหมือนมีคลื่นเบาๆเกิดขึ้น
พอตั้งสติได้ เชี้ยวอินรีบดึงโม่เชียนเฉินนั่งลง พร้อมกับชงกาแฟไปด้วยถามไปด้วยว่า "นายบอกว่านายเป็นฮ่องเต้ แล้วทำไมถึงมีในคนเดียวที่ข้ามมิติมาล่ะ? แล้วนายข้ามมิติมายังไง?"
โม่เชียนเฉินมองเชี้ยวอินด้วยสีหน้าครุ่นคิด เหมือนกำลังคิดว่าจะเล่าให้เธอฟังดีหรือไม่ เชี้ยวอินก็ยังคงรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
โม่เชียนเฉินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด นั่งตัวตรงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "แท้จริงแล้วข้าคือฮ่องเต้ของแผ่นดินนี้ ตั้งแต่ค่าขึ้นครองราชย์เป็นต้นมา ข้าเข้าร่วมการรบไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ อาณาเขตแผ่นดินเริ่มขยายเพิ่ม เหล่าสามัญชนต่างก็อยู่ดีกินดีมีความสุข"
พูดไปได้สักพัก โม่เขียนเฉินก็หยุดพูดกะทันหัน ทำให้เชี้ยวอินรู้สึกขัดใจเป็นอย่างมาก "อ้าว..จะเล่าก็อยากเล่าครึ่งๆกลางๆแบบนี้สิ แล้วไงต่อล่ะ?"
โม่เชียนเฉินมองเธอไปแวบนึง "หลังจากนั้น ข้าก็ยกทัพไปตีเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งข้างเขตแดน พอตกดึกข้าก็เข้านอน ตื่นเช้ามาก็ข้ามมิติมาอยู่ที่นี่แล้ว"
"แค่นี้?" เชี้ยวอินกระพริบตาปริบๆ "คิดจะข้ามก็ข้ามแบบนี้เลย ข้ามง่ายไปหรือเปล่า?ไม่มีเหตุการณ์หรือปรากฏการณ์อะไรเกิดขึ้นเลยหรือไงกัน?"
"อย่างเช่น มีฟ้าผ่า มีพายุฝนฟ้าคะนอง หรือไม่ก็หลงเข้าสถานที่แปลกๆ พวกสถานที่โบราณเอย พวกวงเวทเลย หรือไม่ก็ในเผอิญเก็บหยกชิ้นหนึ่งได้โดยบังเอิญ แล้วเกิดประตูข้ามมิติอะไรประมาณนี้ มีไหม?" เชี้ยวอินพูดจากหนังข้ามมิติทุกเรื่องที่เคยดูมาแล้วนำมาโยงต่อกันไปเรื่อย
"ถ้าไม่เข้าใจว่าเจ้าพูดอะไร" โม่เชียนเฉินตอบ
"มันต้องมีสิ มันต้องมีเหตุการณ์หรืออะไรสักอย่างไม่ใช่หรือไงกัน?" เชี้ยวอินยังคงถามต่อ 'คนอื่นเขาข้ามมิติจะมีเหตุการณ์น่าตื่นเต้นเกิดขึ้น แล้วนี่เขาเป็นถึงฮ่องเต้ สวรรค์ไม่คิดว่ามันธรรมดาต่อเขาไปหน่อยเหรอ
โม่เชียนเฉินได้แต่นั่งมองเชี้ยวอินอยู่นิ่งๆ แล้วพูดขึ้นสั้นๆว่า
"...ไม่มี"
"โว้ย..!" เชี้ยวอินเผลออุทานคำไม่สุภาพออกมา "นายก็รบมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ขยายอาณาเขตบ้านเมืองจนกว้างขวาง อย่างน้อยก็อาจจะมีพวกของมีค่าหรือวัตถุโบราณบ้างแหละ หรือว่า…"
"พอได้แล้ว!"
โม่เชียนเฉินพูดขัดคำพูดของเธอด้วยน้ำเสียงโมโห แล้วพูดต่อด้วยเสียงแข็ง "ถ้าคิดว่าสิ่งที่ข้าบอกเจ้ามันมากเกินพอแล้ว ข้าไม่อยากพูดเรื่องนี้อีก!"
เชี้ยวอินกลืนน้ำลายกระพริบตาปริบๆแล้วบ่นพึมพำเล็กน้อย "ไม่เล่าก็ไม่เล่าสิ จะขึ้นเสียงใส่ฉันทำไม ฉันไม่ได้เป็นคนที่ทำให้นายข้ามมิติมาสักหน่อย ถึงนายจะโกรธ คนที่นายควรโกรธก็ไม่ควรเป็นฉันนะ!"
โม่เชียนเฉินรู้สึกถึงความผิดของตัวเอง จึงรีบปรับน้ำเสียงให้เบาลงแล้วพูดว่า "ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะว่าเจ้า"
"ช่างมันเถอะ แล้วนายมีหลักฐานอะไรที่ยืนยันได้ว่านายข้ามมิติมาจริงๆ?" เชี้ยวอินได้ทีก็ถามใหญ่ เป็นถึงฮ่องเต้แต่กลับต้องมาอาศัยเธออยู่ ไม่ว่ายังไงมันก็ดูแปลกๆอยู่ดี
เด็กยุค 90 อย่างเชี้ยวอิน เรื่องข้ามมิติก็พอได้ยินมาบ้าง ทั้งจากในละครทั้งจากนิยายต่างๆ แต่พอมาเจอเข้ากับตัวเองไม่ตกใจก็บ้าแล้ว
"...."
"ข้าต้องทำยังไงเจ้าถึงจะยอมเชื่อข้าสักที?" โม่เชียนเฉินถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ หยุดคิดไปครู่หนึ่ง แล้วถอดเสื้อบนออกกระทันหัน ทำให้เชี้ยวอินตกใจจนเกือบจะตบไปแล้ว ยังดีที่ห้ามมือไว้ทัน "ว้าย~!นี่ไงทำอะไรเนี่ย ไอ้โรคจิต!"
"หุบปาก!"
โม่เชียนเฉินดุเสียงแข็ง ไม่นานนักเรือนร่างอันแข็งแกร่งและสง่างามของชายหนุ่ม ก็ได้เผยอยู่ตรงหน้าของเชี้ยวอิน กล้ามเนื้อที่ดูทรงพลังและผิวพรรณอันน่าหลงใหล แต่กลับเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น
แม้จะอยู่ต่อหน้าแผ่นอกอันน่าหลงใหลของชายหนุ่ม เชี้ยวอินก็ไม่มีการเขินอายเลยแม้แต่น้อย เพราะเชี้ยวอินได้สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จึงเดินเข้าไปใกล้ "แผลเป็นพวกนี้...มันอะไรกัน?"
โม่เชียนเฉินชี้ไปที่แผลเป็นที่ยาวประมาณคืบหนึ่งที่อยู่ใกล้สะดือของเขา แล้วพูดว่า "นี่เป็นแผลเป็นที่ได้จากการที่ข้าถูกเหล่ากบฏรอบทำร้าย"
"นี่คือแผลเป็นที่ข้าถูกธนูของฝ่ายตรงข้ามลอบทำร้าย" โม่เชียนเฉินพูดพร้อมกับชี้ไปที่แผลเป็นรูปวงกลมตรงด้านซ้ายของอก เชี้ยวอินตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองแผลเป็นพวกนั้นแบบกล้าๆกลัวๆ เธอยกมือขึ้นสัมผัสแผลเป็นพวกนั้น รอยแผลเป็นบนกายของโม่เชียนเฉินโดยรวมแล้วมีทั้งหมดสิบกว่าแผล แต่ละแผลล้วนอยู่ตามจุดสำคัญของร่างกายที่อาจทำให้ตายได้ทั้งนั้น
"ที่นี้เจ้าเชื่อข้าได้หรือยัง?" โม่เชียนเฉินถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความภูมิใจ รอยแผลบนร่างกายถือว่าเป็นสัญลักษณ์อันน่าภูมิใจของบุรุษ สำหรับฮ่องเต้ก็เช่นกัน
เชี้ยวอินกระพริบตาปริบๆ "บาดเจ็บขนาดนี้ ทำไมนายยังไม่ตายล่ะ?"
"บังอาจ!เจ้ากำลังแช่งให้ข้าตายงั้นรึ?" โม่เชียนเฉินโมโห แต่พอเห็นรูปร่างอันบอบบางของเธอก็เลยห้ามใจไม่ให้ลงไม้ลงมือ "รอยแผลเป็นสิ่งที่แสดงถึงความเป็นลูกผู้ชาย ถ้าเป็นถึงฮ่องเต้จะให้แอบหนี กลัวตายได้อย่างไรกัน?"
"แมนมาก!" เชี้ยวอินพูดพร้อมชูนิ้วโป้งขึ้นมา
หลังจากที่รู้ว่าโม่เชียนเฉินข้ามมิติมาจริง เชี้ยวอินก็ยังรู้สึกตกใจไม่หาย เธอจึงให้โม่เชียนเฉินกลับห้องตัวเองไปก่อน เธอกับเรื่องแบบนี้เข้าจังจัง เธอต้องสงบสติอารมณ์สักหน่อย
เชี้ยวอินนอนกลิ้งไปมาบนเตียงทั้งคืน เช้าวันต่อมา พระอาทิตย์พึ่งขึ้นเชี้ยวอินก็ตื่นมาทำอาหารเช้า และเรียกโม่เชียนเฉินให้ตื่นมาทานข้าว
"พี่เขียนเฉิน เชิญนั่งค่ะ!" เชี้ยวอินยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นพิเศษ ดูแลโม่เชียนเฉินอย่างรอบคอบ
"พี่เชียนเฉิน ในเมื่อนายมาถึงโลกนี้แล้ว นายก็ต้องทำงานหาเงินเพื่อเลี้ยงตัวเองให้รอด" เชี้ยวอินยิ้มอย่างมีความสุข แต่โม่เชียนเฉินกลับตอบกลับด้วยสีหน้าเย็นชา "ข้าเป็นถึงฮ่องเต้ อาหารการกินก็มีคนดูแลให้ แล้วทำไมค่ายังต้องทำงานหาเงินอีก?"
"เอ่อ…" เชี้ยวอินนิ่งไปครู่นึง แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงโมโหเล็กน้อย "ใช่ นายเป็นฮ่องเต้ แต่มันก็เป็นเพียงฮ่องเต้ที่ข้ามมิติมา แล้วตอนนี้นายก็ยังหาทางกลับไม่ได้ ถ้านายไม่ทำงานหาเงินเอง จะให้ฉันเลี้ยงนายทั้งชาติเลยหรือไง?"
คำพูดของเธอทำให้โม่เชียนเฉินนิ่งไปสักพัก ถือแก้วค้างอยู่บนอากาศไม่ยอมวางลง ในแววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "งั้น...เจ้าคิดว่าข้าควรทำเยี่ยงไรดีล่ะ?"
"อย่างนี้สิถึงจะถูก" เชี้ยวอินยิ้มหวาน เธอคิดเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ในเมื่อผู้กำกับถูกใจในตัวโม่เชียนเฉิน งั้นก็หลอกใช้โม่เชียนเฉินหาเงินให้ตัวเองเลยละกัน
บ้าสิ! แบบนี้เขาเรียกว่าพึ่งพาซึ่งกันและกัน
"นายน่ะ เป็นฮ่องเต้ก็จริง แต่นอกจากฝีมือการต่อสู้ดีแล้ว ฉันก็ยังหาข้อดีอย่างอื่นของนายไม่เจอเลย เอางี้ นายไปเป็นนักแสดงแบบฉันไหม?" เชี้ยวอินถามชักชวน
已经是最新一章了
加载中
