บทที่16 ไม่เล่นตามเกม

บ๗ที่16 ไม่เล่นตามเกม เลขาส้งลังเล แต่ความแน่วแน่ของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ทำให้เธอรู้ว่าฉุดไม่อยู่ ตอนนี้คงทำได้แค่เปิดประตูห้องประชุมนี้เท่านั้น ทันทีที่ประตูเปิดออก ก็มีกลุ่มคนเดินเข้ามาเป็นแถวยาวเหยียด ท่าทางทุกคนดูข่มขู่และก้าวร้าวเสียแทบทั้งหมด “ท่านไป๋! คุณต้องให้คำแถลงการณ์แก่พวกเรา!” ทันทีที่คนเหล่านั้นเข้ามาพวกเขาก็เข้าล้อมรอบไป๋เสว่เอ๋อร์ เลขาส้งกลัวว่าจะมีคนลงมือกับเธอเลยรีบเดินเข้าไปในวงแต่ฝูงชนไม่รู้ว่าใครเข้ามาจึงผลักเธอออกไป ไป่เสว่เอ๋อร์มองอย่างกระสับกระส่าย ก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้น “ทุกคนโปรดอดทนรอ ที่วันนี้ฉันมา ก็เพื่อที่จะให้แผนกการเงินจัดการเรื่องทรัพย์สินของบริษัท” “เชื่อก็บ้าแล้ว! ใครๆเขาก็รู้ว่าตอนนี้ไป๋ซื่อมีแต่เปลือก เป็นหนี้มหาศาล แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาให้พวกเรากัน?!” คนในกลุ่มนั้นเอ่ยประโยคไม่น่าฟังนั่นขึ้น “ใช่! เลิกหลอกเราได้แล้ว! พวกเรารู้ว่าพวกคุณคนด้านบนกำลังแบ่งเงินกันอยู่ใช่ไหมล่ะ และพวกที่เหลือพนักงานระดับล่างอย่างพวกเราพวกคุณก็ไม่สนใจ!” “ใช่แล้ว! ทั้งๆที่ไป๋ซื่อเป็นคนก่อเรื่องขึ้นมาทำไมกลายเป็นพวกเราซวย? ฉันตาบอดจริงๆที่มาเข้าบริษัทนี้!” “ถูกต้อง! ถ้าฉันตกงานจะไปหางานอื่นก็ยากแล้ว เงินชดเชยก็ไม่จ่าย! นี่ยังอยากให้คนอื่นเข้ามีจมูกหายใจบ้างไหม!” “……” เมื่อไป๋เสว่อเอ๋อร์ได้ยินเสียงเหล่านี้หัวของเธอก็เกือบจะระเบิด บริษัทประสบปัญหา ตอนแรกเธอคิดว่าพนักงานที่ยังอยู่นั้นจะสามารถเข้าใจสถานการณ์ของพวกเขาได้ คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อถึงคราวจริงไม่มีใครควบคุมอารมณ์ได้เลย ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดฟันแน่นก่อนจะตะโกนลั่น “หากพวกคุณไม่มีแม้แต่ความอดทนที่จะฟังสิ่งที่ฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ตรงนี้แล้วพูดมันอีกต่อไป! เหตุผลที่ฉันเปิดประตูก็เพื่อที่คุยกับพวกคุณให้เข้าใจอย่างชัดเจน!” “ฉันพบกับฝ่ายการเงินเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องการจ่ายเงินชดเชย หากพวกคุณมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาและทำให้กระบวนการช้าลงก็อย่ามากล่าวโทษเราถ้าเรายังหาเงินไม่ได้ตอนนี้! เงินนี้จะให้เมื่อไหร่มันไม่สำคัญกับฉัน! แต่ถ้าคุณทำเสียไปอีกหนึ่งวัน เงินที่จะถูกจ่ายก็ถูกเลื่อนไปอีกวันเหมือนกัน!” เพียงแค่ไม่กี่ประโยคของไป๋เสว่เอ๋อร์ ก็ทำเอาทุกคนที่อยู่ในปัจจุบันสงบลง แม้ว่าพนักงานเหล่านี้จะใจร้อน แต่พวกเขาก็เป็นพวกเข้าใจง่าย การจ่ายเงินชดเชยจะต้องผ่านกระบวนการ “ที่ประธานไป๋พูดก็ถูก หรือพวกเราควรจะอดทนรออีกสักหน่อย...” ไม่รู้ว่าใครในกลุ่มเอ่ยประโยคนั้นขึ้น แต่ทันใดนั้นคนข้างกายก็คัดค้านขึ้น “รองั้นเหรอ? ถ้าเธอเอาเงินหนีไปพวกเราจะทำยังไง? ถึงเวลานั้นก็ไม่มีแม้แต่ที่ที่จะมาร้องครวญครางแล้ว!” ไปเสว่เอ๋อร์สูดอากาศเข้าเต็มปอด มือกำหมัดแน่น ก่อนจะใช้มือแหวกทางผู้คนเดินตรงไปยังแท่นกล่าวในห้องประชุมด้านหน้า เธอยืนนิ่งที่แท่นประกาศนั้น ก่อนจะเงยหน้าไล่กวาดมองทุกคน “ฉันเชื่อว่าพนักงานทุกคนในห้องเป็นพนักงานที่มีประสิทธิภาพของไป๋ซื่อ เมื่อไม่นานมานี้ไป๋ซื่อกำลังพบกับสถานการณ์ที่ยากลำบาก หลายๆคนที่กลัวก็ค่อยๆลาออกไปและเลิกไป พนักงานของบริษัทออกไปกันกว่าครึ่ง คงมีแต่พวกคุณที่ยังคงอยู่ ฉันรู้ว่าพวกคุณบางคนทำงานกับไป๋ซื่อมาหลายต่อหลายปีแล้ว ทุกก้าวของไป๋ซื่อมีทุกคนเป็นพยานมาโดยตลอด จริงๆแล้วฉันรู้สึกขอบคุณมาก ขอบคุณที่พวกคุณอยู่ร่วมทางมาจนถึงวาระสุดท้ายของไป๋ซื่อ ขอบคุณพวกคุณจริงๆ!” ไป๋เสว่เอ๋อร์พูด ก่อนจะโค้งคำนับกว่าเก้าสิบองศาให้แก่ผู้คนด้านล่าง ในห้องประชุมเงียบสนิท ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ แม้แต่คนที่เป็นผู้นำในการตั้งคำถามตอนนี้ก็ไม่พูดอะไร ไม่กี่วิต่อมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ยืดตัวขึ้น และพูดต่อด้วยน้ำเสียงมั่นคง “ตอนนี้ไป๋ซื่อล้มละลายแล้ว ได้ใบแจ้งจากศาลอย่างชัดเจน แน่นอนว่าฉันจะจัดการเรื่องเงินชดเชยให้ทุกคนตามกระบวนการ แม้ว่าทรัพย์สินที่เหลืออยู่ของ บริษัท จะไม่เพียงพอหลังจากทำบัญชี แต่ฉันไป๋เสว่เอ๋อร์ให้สัญญา ไม่ว่าต้องยืมหรือต้องกู้เงินที่ไหน ฉันจะต้องเอาเงินที่พวกคุณสมควรได้มาให้ แน่นอนว่าจะไม่มีการติดค้างและการล่าช้า” “ถ้าหากว่าพวกคุณยอมที่เชื่อคำพูดฉัน เชื่อในไป๋ซื่อ พวกเราจะรีบระดมทุนให้เร็วที่สุด จัดการคืนเงินชดเชยนั่นให้กับทุกคน ถ้าใครมีข้อเสนออะไรก็มาคุยกับฉันได้ แต่นอกเหนือจากนี้ ฉันหวังว่าจะไม่มีใครใช้โอกาสนี้รบกวนจิตใจคนอื่น! ถ้าหากพวกคุณไม่มีความคิดเห็นใดๆ ก็ไปตรงนั้นลงชื่อกับเลขาส้ง แล้วก็รอบทสรุป!” คนด้านล่างมองหน้ากัน สุดท้ายก็ตัดสินใจเลือกวิธีที่เหมาะสมที่สุด พวกเขาเดินไปหาเลขาส้งลงชื่อกันอย่างเงียบๆ ไม่มีใครคนไหนแสดงออกว่าไม่เห็นด้วย หญิงสาวใส่สูทสีอ่อนที่ยังคงยืนอยู่บนแท่นด้านบน และน้ำเสียงมุ่งมั่นทำให้ทุกคนดูสงบและวางใจขึ้นได้มาก เผยลี่เชินยืนมองไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่ที่หน้าต่างด้านนอกห้องประชุม ก่อนความคิดจะ พลุ่งพล่าน ความดื้อรั้นและความมุ่งมั่นในวันนี้มันเหมือนกับเมื่อครั้งแรกที่เขาได้พบเธอ ผู้หญิงคนนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็จะกัดฟันฮึดสู้ ราวกับกวางน้อยที่แสนแข็งแกร่ง “ประธานเผย คุณดูแล้วยังจะเข้าไปข้างในไหมครับ?” เลขาข้างกายเอ่ยขึ้น “ไม่” เผยลี่เชินตอบกลับ ก่อนจะหันหลังกลับเดินตรงไปยังลิฟต์ เนื่องจากเธอสามารถจัดการได้ด้วยตัวเองจึงไม่จำเป็นต้องให้เขาเข้าไปอีกครั้งอย่างไรก็ตามคราวนี้เขาเห็นว่าเธอกำลังจัดการเรื่องนี้และเขาก็รู้สึกว่าคิดไม่ผิดที่มานี่ เมื่อเห็นทุกคนไปเซ็นชื่อ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ลงมาจากเวที ดวงตาจ้องมองไปที่หน้าต่างด้านหลังของห้องประชุม ก่อนจะเห็นหลังไวๆของอีกคนที่คุ้นเคย ดวงใจของเธอสั่นไหว สมองภายในอยู่ๆก็หน้าของเผยลี่เชินขึ้นมา ใช่เขาหรือเปล่า? หลังที่กว้างและเป็นเอกลักษณ์แบบนั้น นอกจากเผยลี่เชินแล้วจะเป็นใครไปได้อีก? ไม่ทันที่เธอจะได้เดินไปตามหาคำตอบให้ตัวเอง ก็มีพนักงานอีกคนมาตัดหน้าเธอไว้ “ประธานไป๋ ผมมีเรื่องจะสอบถามคุณเกี่ยวกับค่าชดเชย...” รอคนตรงหน้าถามเสร็จ ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงเดินออกไป แต่สิ่งที่เห็นก็มีแค่ทางเดินที่ว่างเปล่า แผ่นหลังของคนเมื่อครู่หายไปอย่างไร้ร่องรอย …… ทันทีที่ออกจากบริษัท ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ตรงไปที่ธนาคารโดยตรงเพื่อสอบถามเกี่ยวกับเงินกู้ ที่ตอนนี้ทรัพย์สินที่เหลืออยู่ของบริษัทไม่เพียงพอสำหรับการจ่ายเงินชดเชยแก่พนักงานและเนื่องจากเธอสัญญาต่อหน้าทุกคนเธอจะต้องทำมันให้เร็วที่สุด อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะไปธนาคารอีกกี่แห่ง แค่เพียงได้ยินชื่อเสียงเรียงนามเหตุผลมากมายก็ประเดประดังมาให้เธอทำเรื่องไม่ผ่านอยู่ร่ำไป แน่นอนว่าไป๋เสว่เอ๋อร์รู้ว่าการล้มละลายของไป๋ซื่อทุกคนทั้งเมืองต่างก็รู้ทั้งหมด บริษัทยังคงเป็นหนี้เงินกู้จากธนาคาร การที่เธอต้องการกู้เงินในชื่อของเธอเองมันก็ยิ่งจะเป็นเรื่องที่ยากมากขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่ที่ประตูธนาคารคิดเกี่ยวกับคำพูดที่พนักงานธนาคารเพิ่งพูดกับเธอ ก่อนคิ้วของเธอจะขมวดแน่น ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็สั่นสะเทือน เธอหยิบขึ้นมารับสาย "ฮัลโหล?" “นี่เธอคิดว่า ตอนนี้ธนาคารในเมืองไห่เฉิงที่ไหนจะปล่อยให้เธอกู้เงินกัน?” เสียงชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเบา ไป๋เสว่เอ๋อร์ใจสั่นระรัว ก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อค้นหาเงาร่างของปลายสาย “คุณอยู่ไหน?” “มาที่บ้านฉัน” เผยลี่เชินเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะตัดสายไป ตั้งแต่ที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ไปตั้งแต่ธนาคารแรก คนที่นั่นก็โทรหารายงานเขาแล้ว มันยากสำหรับเขาที่จะรู้ผู้หญิงคนนี้ ตอนฉลาดก็แสนฉลาด แต่บทจะโง่ก็โง่มากเหมือนกัน แค่เพียงถ้าหากเธอโทรหาเขา เขาก็พร้อมที่จะเอาเงินให้เธอในทันที ทำไมจะต้องมาวิ่งแล่นหาไปทุกธนาคารแบบนี้กัน? ดูเหมือนว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะยังไม่เข้าใจการทำธุรกรรมของเราสองคน เผยลี่เชินก้มมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองก่อนจะช้อนรอยยิ้มขึ้น ไม่เป็นไร เขาชอบที่เธอไม่เล่นตามเกมเขา