บทที่17 งั้นคืนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่

บ๗ที่17 งั้นคืนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่ ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินทางมาถึงคฤหาสน์ของเผยลี่เชิน คนรับใช้พาเธอไปยังหน้าห้องสมุด ไป๋เสว่เอ๋อร์เงื้อมือขึ้นก่อนจะเคาะและเปิดประตูเข้าไป หน้าตาไม่สู้ดีนัก เธอไม่รู้ว่าเผยลี่เชินรู้วิธีการของเธอขนาดไหน แต่ความรู้สึกที่ได้สัมผัสดวงตาของบุคคลอื่นนั้นไม่ดีเลย แต่คำพูดและการกระทำแบบนี้ไม่ดีเลยในสายตาของอีกคน เผยลี่เชินก้าวช่วงเท้ายาวเข้าไปนั่งยังโซฟา มือหนามีแท็บเลตไว้ในมือ ทันทีที่ได้ยินเสียง ก็วางสิ่งในมือลงข้างตัว ก่อนจะลอบยิ้มมองจ้องไปยังไป๋เสว่เอ๋อร์ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ ทั้งบ่ายนี่เธอตระเวนไปกว่าสี่ธนาคารและถูกปฏิเสธเสียหมดนี่รู้สึกอย่างไรบ้าง?” ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นสีหน้าเธอก็ดูย่ำแย่ลง “ประธานเผยเรียกฉันมา เพื่อที่จะมาเยาะเย้ยงั้นเหรอคะ?” เธอเน้นคำว่า "ประธานเผย" อย่างจงใจซึ่งแน่นอนว่าตั้งใจอย่างชัดเจน ดวงตาของเผยลี่เชินหลุบลง เขาสามารถมองเห็นอารมณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของผู้หญิงตรงหน้า เขาตบโซฟาข้างเขาและพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า "มานี่" ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ไม่สามารถต้านทานการยับยั้งที่จับต้องไม่ได้ของชายตรงหน้า เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วนั่งลง แต่จงใจเว้นช่องว่างให้ห่างจากเผยลี่เชิน “ฉันจัดการเธอได้ จะท้าฉันงั้นเหรอ?” เผยลี่เชินขมวดคิ้ว “มานี่!” ไป๋เสว่เอ๋อร์ขยับไปนั่งใกล้ เธอจ้องมองไปที่คนด้านข้างก่อนจะพูดขึ้น "ฉันคิดว่าเรามีบางสิ่งที่จะต้องพูดให้ชัดเจน เราทำข้อตกลงกัน แต่มันไม่ได้หมายความว่าแต่ไม่ได้หมายความว่าฉันได้สูญเสียอิสรภาพโดยสิ้นเชิง การจับตาดูฉันแบบนี้ฉันทนไม่ไหว " เป่ยหลี่เฉินหัวเราะพลางก่อนจะเอ่ยถามออกไป "ไป๋เสว่เอ๋อร์เธอจะบอกว่าฉันวุ่นวายมากเกินไปงั้นเหรอ?? ฉันจะได้ประโยชน์อะไรจากการเฝ้าดูคุณเหรอ? หืม?” “งั้นคุณรู้ได้ยังไง...” “ฉันก็ไม่ได้อยากรู้นักหรอก แต่โทรศัพท์ที่ธนาคารโทรมาแจ้งฉัน ต่อให้ไม่อยากรู้ก็ยากที่ปฏิเสธ” ไป๋เสว่เอ๋อร์รับฟังแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป คิ้วขยับแต่ไม่ได้ขมวดกันแน่น เผยลี่เชินเอนหลังพิงพนักโซฟาก่อนจะเอ่ยต่อ “แล้วเธอรู้ไหมว่าฉันเรียกเธอมาทำอะไร?” “หญิงสาวเงียบไม่ได้ตอบ” ข้อตกลงของเรามันเริ่มแล้ว ถ้าต้องการเงินก็แค่มาบอกฉัน แม้ว่าเผยลี่เชินจะไม่พูดอย่างตรงไปตรงมา แต่ไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าใจความหมายของคำพูด เป็นความจริงที่ว่าตราบใดที่เธอสามารถทำให้เผยลี่เชินพอใจเงินก็ไม่ใช่ปัญหา แต่สุดท้ายแล้วเธอไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ล่องลอยไปมาระหว่างดอกไม้ตามธรรมชาติเธอไม่สามารถเปลี่ยนสถานะของเธอได้ในทันที สายตาที่อีกคนจ้องมองมา ทำเอาลำคอของหญิงสาวแห้งผาก เธอหายใจเข้าลึกก่อนจะเรียกความกล้าหาญออกมาพาร่างส่วนบนของเธอไปพิงซบกับชายหนุ่ม “งั้นคืนนี้ ฉันจะอยู่ที่นี่...” ทันทีที่พูดออกมา หน้าเธอก็ขึ้นสีแดงก่ำเสียแทบจะทันที เธอไม่ใช่หญิงสาวที่โชกโชน เพราะแค่คำพูดตัวเองเธอก็เขินเสียจนหน้าแดงแล้ว เผยลี่เชินเมื่อเห็นหูที่แดงของเธอก็ยกรอยยิ้มขึ้น มือของเขาโอบรอบเอวของผู้หญิงและกดเธอให้แนบกับตัวเองมากยิ่งขึ้น ทั้งดวงตาของชายหนุ่มก็แสดงออกถึงความต้องการออกมาและไม่ลืมยกยิ้ม "จะรอถึงคืนนี้ทำไม?" ทันทีที่พูดจบเผยลี่เชินก็หมุนตัวกดร่างหญิงสาวให้อยู่ใต้อาณัติทันที หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ เธอออกจากห้องน้ำมาก็เห็นเผยลี่เชินกำลังจ้องมองกระเป๋าที่เปิดออกของเธอ ข้างในเป็นหนังสือธุรกิจ เธอเพิ่งหยิบอะไรบางอย่างและลืมดึงซิปรูดปิด ดีหน่อยที่มันเปิดแค่มุมหนึ่ง ดูเหมือนว่าเผยลี่เชินจะให้ความสนใจมาก เขาหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วพลิกมันดู สายตาราวกับได้ของเล่นชิ้นใหม่ “ของเธอเหรอ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ตอบ ท่าทางเพิกเฉย ในวันนั้นหลังจากที่เธอได้เรียนรู้จากเผยลี่เชินว่าพ่อของเธอเคยพูดว่าเธอไม่มีความคิดทางธุรกิจ เธอรู้สึกราวกับโดนตีแสกหน้า เพราะตระกูลไป๋เติบโตได้ด้วยการทำธุรกิจ แต่เธอ ในฐานะลูกสาวคนเดียวของตระกูล วันๆก็เรียนแต่เปียโน วาดรูป แล้วก็มารยาท คณะที่เรียนเมื่อมหาวิทยาลัยก็คือพวกภาษารองซึ่งไม่มีความข้องเกี่ยวกับการบริหารธุรกิจเสียอย่างใด ตั้งแต่ที่พ่อของเธอถูกจับไป การดูแลไป๋ซื่อก็ถูกแบกไว้บนไหล่ เธอถึงรู้ว่าเธอบกพร่องในเรื่องธุรกิจอย่างชัดเจน ความไม่เต็มใจที่จะล้าหลังทำให้เธอต้องการเพิ่มพูนความรู้เป็นครั้งแรก ดังนั้นเธอจึงไปที่ห้องสมุดของพ่อของเธอและเอาหนังสือสองสามเล่มมาอ่าน เธอคิดว่าเล่มนี้มันดีเลยพกไว้ในกระเป๋าของเธอ ไม่คิดเลยเหมือนกันว่าจะถูกเผยลี่เชินเห็นซะได้ ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไร เธอเดินไปข้างหน้าก่อนจะหยิบหนังสือออกมาจากชายหนุ่มและเก็บมันเข้ากระเป๋าตามเดิม “ฉันก็ดูมั่วไปเรื่อย” เผยลี่เชินยิ้มออกมาเบาๆ “มาอยู่กับฉันสักปี คงจะได้เรื่องกว่าอ่านหนังสือพวกนี้อีกร้อยเล่ม” เผยลี่เชินเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เธอรู้ตำแหน่งของเผยลี่เชินในโลกธุรกิจ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคำพูดที่มั่นใจและหลงตัวเองจากชายตรงหน้า ชายตรงหน้าเหมือนจะดูออกว่าเธอตกตะลึง ก่อนเขาจะเปลี่ยนเรื่อง “กินข้าว” ไป๋เสว่เอ๋อร์คืนสติ ก่อนจะตามอีกคนไป อาหารเย็นวันนี้นั้นอุดมสมบูรณ์มาก แต่ไป๋เสว่เอ๋อร์พบว่าอาหารทุกจานเบาและรสชาติมีแนวโน้มที่จะหวาน ไป๋เสว่เอ๋อร์ตักข้าวต้มเข้าปาก ก่อนจะพบว่ามันใส่น้ำตาลลงไปเช่นกัน เป็นไปได้ไหมว่าเผยลี่เชินชอบรสหวาน หญิงสาวไม่มีความกล้ามากพอที่จะเอ่ยถามออกไป เธอทำแค่คิดอยู่ในใจ อาหารมื้อนี้ผ่านไป ไป๋เสว่เอ๋อร์มองดูเวลา แล้วพบว่ามันไม่เช้าแล้ว โทรศัพท์มีสายที่ไม่ได้รับของคนเป็นแม่หลายสาย แน่นอนว่าน่าจะโทรมาเพื่อถามไถ่ว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่ ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลไปพักนึง มาคิดว่าสิ่งที่พวกเขาควรทำก็ทำแล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ “งั้น... เผยลี่เชิน ฉันขอตัวกลับก่อน” ว่าจบก็ลุกขึ้น สายตามองยังเจ้าของชื่อที่ดูเหมือนกำลังตอบข้อความใครสักคนผ่านมือถืออยู่ คนตัวสูงรับฟัง เงยหน้ามอง “จะกลับแล้ว?” “อืม ฉัน...” ไม่ปล่อยให้อีกคนพูดจบ เผยลี่เชินก็เอ่ยปากขัด “ถ้าฉันจะให้เธออยู่ล่ะ?” ดวงตาดำลึกที่ยากจะคาดเดานั่น ทำเอาเธอเปิดตาเปิดปากแต่กลับไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมา เธอไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธเขา เธอลังเลไปครู่เดียวก่อนจะตอบตกลง “งั้นฉันก็จะอยู่” เมื่อได้ยินหญิงสาวเอ่ย เผยลี่เชินแสดงสีหน้าจริงจังออกมาเพียงครู่นึง ก่อนจะยืดลำตัวขึ้นจ้องมองไป๋เสว่เอ๋อร์โดยไม่พูดอะไรต่ออีก คนโดนจ้องสุดท้ายก็ทนไม่ไหวเอ่ยถามไป “เป็นอะไรไป?” “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอต้องเรียนรู้ที่จะปฏิเสธ รวมไปถึงปฏิเสธฉันด้วย” เสียงของเผ่ยลี่เชินเย็นเฉียบเสียจนไม่ไหว “แม้ว่าจะมีการทำธุรกรรมการเงินระหว่างเรา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องประนีประนอม นี่เป็นเรื่องจริงในชีวิตโดยเฉพาะเรื่องการค้า” หัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์สั่น ความรู้สึกลึกลับที่เกิดขึ้นกับหัวใจดวงเล็กนี้ เธอมองเห็นนัยน์ตาดำลึกนั่น หญิงสาวพยักหน้าเบาๆตอบกลับ “ฉันเข้าใจแล้ว” ทันทีที่ออกมาจากบ้านอีกคน สมองของไป๋เสว่เอ๋อร์ย้อนไปถึงที่เผยลี่เชิน น้ำเสียงจริงจังนั่น มันเต็มไปด้วยเสน่ห์ล้นเหลือ ใช่เธอไม่ควรคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นข้อตกลงที่สกปรก และแน่นอนเธอจะไม่สูญเสียความพยายามครั้งสุดท้ายของตัวเอง ตั้งแต่วันที่เธอได้พบกับเผยลี่เชินที่ประตูบ้านของเผยอี้ เขาเป็นคนแรกที่เธอคิดถึงเวลาเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเธอจะตกลงมาสูงเท่าไหร่ เธอก็จะไม่มีวันเสียความพยายามครั้งสุดท้ายของเธอไป ในเวลานั้น ไป๋เสว่เอ๋อร์ขอบคุณที่ทำให้เธอพบกับเผยลี่เชิน ในช่วงเวลาสั้น ๆนี้เธอเรียนรู้มากในหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องสำคัญที่สุดอย่างการยอมแพ้รวมไปถึงการที่จะยืนหยัด เรื่องบางเรื่องก็ควรปล่อย แต่เรื่องบางเรื่องก็จำต้องพยายามยืนหยัดไว้ อาการเหม่อลอยถูกตัดจบเมื่อเลขาส้งโทรมา “ประธานคะ เราได้รับเงินแล้ว! ประธานไป๋ไปเอาเงินมาจากไหนกันคะ นี่บวกกับเงินทุนส่วนที่เหลือของบริษัทก็ยังเพียงพอสำหรับการจ่ายเงินชดเชยด้วย!” ไป๋เสว่เอ๋อร์ถือโทรศัพท์แน่นิ่ง เธอหันกลับไปมองคฤหาสน์ที่เธอพึ่งจะจากออกมาไม่ไกล ใจสั่นไหวรุนแรง เงินพวกนั้น เธอรู้อย่างเต็มอกเลยว่ามันมาจากไหน