บทที่20 เธอมีอะไรดีกว่าคนอื่น

บ๗ที่20 เธอมีอะไรดีกว่าคนอื่น เผยลี่เชินจัดการอ่านเอกสารในมือจนจบก่อนจะตระหนักได้ว่าด้านข้างมีไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่ เขาจัดการปิดเก็บเอกสารทันที ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น “ได้เจอกับเลขาสวี่แล้วหรือยัง?” ความหมายเลขาสวี่ของชายหนุ่ม แน่นอนว่าต้องเป็นสวี่เยว่หรูไม่ใช่ใครอื่นแน่ “เมื่อกี้เจอแล้วที่ห้องทำเครื่องดื่มค่ะ” เธอตอบตามความจริง “เลขาสวี่รับผิดชอบเรื่องจัดตารางงานในแต่ละวัน ฟังฉันและไปจัดการ สายๆเธอไปหาเลขาสวี่ บอกเขาว่าต้องการตารางการเดินทางของฉัน และอีกสักพักก็ไปเข้าประชุมกับฉันด้วย มีประชุมกับพวกระดับสูงกับโปรเจคหนานไห่ เธอต้องรับผิดชอบในการสรุปการประชุม” “รับทราบค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบรับ ชายหนุ่มสักพักก็ลุกขึ้นยืน คว้าสูทที่พาดไว้กลับขึ้นมาใส่ ก่อนจะเดินนำออกไปข้างนอก หญิงสาวรอจนเผยลี่เชินเดินออกไปก่อนถึงเดินตามหลังไป แต่ก้าวได้ไม่ทันไร อยู่ๆคนตรงหน้าก็หยุดเข้าให้ คนตามหลังที่ไม่ทันได้ระวังก็เลยชนเข้ากับแผ่นหลังหนานั่นทันที “ขอโทษทีค่ะท่านประธาน!” ไม่ทันได้ถูแผลที่โขกบรรเทาความเจ็บ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ต้องรีบเอ่ยขอโทษอีกคนเอาเสียก่อน เผยลี่เชินมองเธอก่อนไม่กี่วิต่อมาจะเอื้อมมือไปเชยคางอีกคนเข้า หญิงสาวหัวใจรัดแน่นเมื่อสายตาสบเข้าโดยตรงกับดวงตาหนาลึกนั่นแต่กลับอ่านความหมายมันไม่ออก “ไป๋เสว่เอ๋อร์ จำไว้นะ คนที่มีคุณสมบัติของเลขาจะไม่แสดงออกตลอดเวลาแบบนี้” “ฉันเข้าใจแล้ว” เธอไม่เคยทำงานเป็นเลขามาก่อน หรือให้พูดตามตรงเลยก็คือทันทีที่เธอเรียนจบก็เข้าทำงานที่ไป๋ซื่อเลย ต่อให้ไม่ค่อยได้เรื่องเสียเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีประสบการณ์การทำงานด้านอื่น “ถ้าเป็นฉัน อย่างน้อยก็จะยิ้ม” เผยลี่เชินว่า ทันใดนิ้วโป้งก็เลื่อนขึ้นไปเกลี่ยริมฝีปากนุ่มนิ่มนั่น ไป๋เสว่เอ๋อร์นิ่งไป ก่อนชายตรงหน้าจะรีบถอนมือออก เขารีบหันหลังกลับมาก่อนจะเปิดประตูห้องออกไป หญิงสาวเดินตามหลังไป คิดถึงประโยคล่าสุดของอีกคน จึงค่อยๆแอบยกริมฝีปากอย่างเงียบๆ ในห้องประชุมขนาดใหญ่บนชั้นเดียวกัน โต๊ะประชุมวงรีเต็มไปด้วยผู้คน เหลือก็เพียงตำแหน่งด้านหน้าตรงกลางที่ยังคงว่างอยู่ ทุกคนที่นั่งอยู่ ทั้งหมดเป็นพวกคนระดับสูงของเผยซื่อ เผยอี้ก็อยู่ด้วยเช่นกัน เขามองโครงการหนานไห่ตรงหน้า ในใจอดจะรู้สึกหดหู่เล็กน้อยไม่ได้ หลังจากเมื่อเช้าที่เจอไป๋เสว่เอ๋อร์ที่บริษัท เธอก็เป็นเหมือนดั่งเงาที่ตามติดเขา ผลุบๆโผล่ๆในสมองของเขาตลอดเวลา แค่คิดว่าเผยลี่เชินเป็นคนจัดการให้เธอมาทำงานที่เผยซื่อก็อดจะโมโหไม่ได้ “กริ๊ก” เสียงประตูห้องประชุมถูกเปิดออก เผยลี่เชินเดินเข้ามา ดูเหมือนท่าทางที่ออกมาไม่รู้ตัวจะทำให้คนรอบกายเกรงขาม คนที่นั่งอยู่ต่างยืดตัวและหยุดพูดคุยแทบจะในทันที เผยอี้ไม่ได้ตั้งใจมองก็เผลอมองเช่นกัน ไม่ทันจะได้ละสายตาออกมาก็เจอกับร่างเพรียวบางที่เดินตามเข้ามา เผยอี้หันไปมองอย่างเต็มตา ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินตามเผยลี่เชินมาด้วยกัน ในมือถือตัวช่วยในการจดบันทึกอย่างแท็บเลตขนาดเล็ก ท่าทางราวกับเป็นเลขาส่วนตัวอย่างไงอย่างงั้น ต้นคิ้วขมวดมุ่น มองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าไปมา ที่แท้ไป๋เสว่เอ๋อร์เข้ามาที่บริษัทก็เพื่อจะมาเป็นเลขาให้เผยลี่เชิน! ตอนนี้สมองของเผยอี้ก็มีเพียงแต่ภาพวันนั้นที่คฤหาสน์ของเผยลี่เชินที่หญิงสาวมีรอยรักประดับอยู่บนตัวแทรกเข้ามาไม่หยุดหย่อน เผยลี่เชินเรียกให้ไป๋เสว่เอ๋อร์มานั่งข้างๆ เพื่อที่จะได้ทำงานกันอย่างของข้างสะดวก? เผยอี้ไม่สามารถกลั้นความโกรธไว้ได้ มือหนาไม่ทันได้ลดแรงก็เผลอทุบเข้าให้ “ปัง” เสียงแรงกระแทกนั่นทำเอาคนรอบข้างหันมาสนใจ เผยลี่เชินเงยหน้าขึ้นแล้วก็กวาดสายตาเขาอย่างแผ่วเบาจากนั้นก็นั่งลงตรงกลางที่นั่งว่างราวกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย ไป๋เสว่เอ๋อร์มองเห็นที่นั่งที่อยู่ด้านข้างติดกำแพงด้านหนึ่ง มันไม่ใกล้ไม่ไกลมากเท่าไหร่ และยังได้ยินเสียงการประชุมอย่างชัดเจนแถมไม่รบกวนคนอื่นๆอีก ตรงนั้นก็ถือว่าน่าจะเป็นที่ของเลขานุการ เธอเดินเข้าไปนั่งตรงนั้นอย่างเงียบๆ ก่อนจะเปิดแท็บเลตเตรียมพร้อมที่จะบันทึกไว้ เผยลี่เชินยกมือขึ้นและกดปุ่มบนไมโครโฟนบนโต๊ะก่อนจะกล่าวว่าเสียงเรียบ "การประชุมวันนี้จัดขึ้นเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับโครงการพัฒนาในดินแดนหนานไห่ ฉันกับรองประธานได้คุยกันเป็นการส่วนตัวแล้วว่าเรื่องนี้จะเป็นคนให้ฉันหาวิธีจัดการ จึงอยากจะมาแจ้งให้ทุกคนได้ทราบ วันนี้ฉันอยากจะพูดอะไรกับคุณและรับฟังความคิดเห็นของคุณตามทาง และแน่นอนว่ายอมที่จะฟังความคิดเห็นของทุกคน" ทันทีที่เผยลี่เชินพูดออกมา คนที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่างเผยอี้ก็แทบจะควบคุมความโกรธไว้ไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยออกมา “ประธานเผย พอดีผมมีข้อสงสัย ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะสามารถวางมือกับโปรเจคนี้ได้หรือไม่” เขาตั้งใจพูดแบบนี้ก็เพื่อที่จะให้ทุกคนเคลือบแคลงความสามารถของอีกฝ่าย ตอนแรกตกลงกันดีแล้วเมื่อตอนอยู่ที่บ้านวันนั้น ไม่ทันได้คิดเลยว่าจะเปลี่ยนคำเร็วขนาดนี้ หลังของเผยลี่เชินยังคงยืดตรงดั่งเคย นัยน์ตาเฉียบคมทรงพลังจ้องไปยังที่เผยอี้ ก่อนจะว่าขึ้น “รองประธานเผย ตอนนี้ที่คุณพูดแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าคุณจะพร้อมยอมแพ้แล้วนะ” เผยอี้มีท่าทีเหยียดหยาม ก่อนจะหันสายตาไปยังไป๋เสว๋เอ๋อร์แทบจะทันทีทันใด “ประธานเผย ดูเหมือนเดี๋ยวนี้การตัดสินใจของคุณจะไม่ค่อยดีเท่าที่ควรนะครับ ดูอย่างที่เปลี่ยนเลขาข้างกาย ผมล่ะอยากจะถามเสียจริงว่าคุณไป๋เสว่เอ๋อนี่มีอะไรดีกว่าคนอื่นอย่างไรกัน ถึงขนาดที่รับเธอเข้ามาโดยตรงโดยไม่ได้รับผ่านทางบริษัทแบบนี้” เผยอี้ว่าก่อนจะลุกขึ้น มือสองข้างเท้าโต๊ะและมองไปยังไป๋เสว่เอ๋อร์ พูดอย่างไม่ลดละ “ถ้าให้ผมพูด ไป๋เสว่เอ๋อแห่งตระกูลไป๋ที่เคยร่ำรวยแต่ตอนนี้นั้นแสนน่าเวทนานั่น น้องจากใบหน้าเรียวยาวผมล่ะยังคิดอยู่เลยว่าเธอจะมีความสามารถอะไรมากพอที่จะมาช่วยเหลือผู้บริหารของเรากัน?” เขาว่าก่อนจะหันกลับไปที่เผยลี่เชินและรอคำตอบ อยู่ท่ามกลางคนมากมาย เผยอี้ใช้ไป๋เสว่เอ๋อมาประจานออกหน้า ทุกคำในประโยคของเขาน่าละอายและไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเหมือนกับใช้มือคนอื่นตบหน้าไป๋เสว่เอ๋อร์กลายๆ ไม่ว่าหญิงสาวจะอดทนกับความรู้สึกของเธออย่างไร แต่ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นแดงจัด ริมฝีปากที่ถูกกัด ก็เผยออกมาโดยที่เธอก็พูดอะไรไม่ออก เผยลี่เชินเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น สีหน้าเริ่มอึมครึม “เผยอี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่การที่ฉันจะเอาใครเข้าบริษัทต้องมารอการยินยอมจากนายกัน?” เขาไม่ได้เรียกอีกคนว่า “รองประธานเผย” แล้ว แต่กลับเรียกเป็นชื่อของเจ้าตัว มันเพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าเขามีความอดทนไม่มากในขณะนี้ ดูเหมือนว่าเผยอี้จะโกรธ ในสายตาของเขาในเวลานี้ไม่ได้สังเกตเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของเผยลี่เชินเลยสักนิด เขาไม่คิดสนใจอะไร และยังคงทำลายอีกคนด้วยสิ่งที่พูดทิ้งไว้ของเขาต่อหน้าทุกคนต่อไป “ท่านประธานกฎของเผยซื่อคุณรู้ดีกว่าใคร สิ่งต้องห้ามที่สุดคือการเปิดเชิญใครก็ไม่รู้เข้ามาทางประตูด้านหลัง ถ้าคุณที่เป็นคนนำหน้าพวกเราทุกคนทำแบบนี้ แล้วคนอื่นจะทำอย่างไรกัน? ถ้าหากว่ามีคนที่ไร้วุฒิการศึกษา ไร้ประสบการณ์ก็สามารถขึ้นมาเป็นเลขานุการผู้บริหารใหญ่ได้เข้าเสีย งั้นบริษัทจะไม่มั่วไปหมดงั้นหรอกเหรอ?” เผยอี้ลดระดับกดไป๋เสว่เอ๋อร์ให้ลงด่ำดิ่งต่ำลงไปที่สุด เขาไม่ได้สนใจใบหน้าของเธอเลยสักนิด แต่เขารู้สึกว่าแค่นี้มันยังไม่สาสม เลยเปลี่ยนให้มันแรงยิ่งขึ้น “ถ้าประธานกล้าที่จะรับเลขาแบบนี้เข้ามาทำงาน งั้นผมเห็นควรว่าโปรเจคหนานไห่ ควรจะระงับไปเลยเสียดีกว่า!” “พูดจบรึยัง?” เผยลี่เชินเปล่งเสียงออกมา สายตามองจ้องไปที่เผยอี้ เผยอี้ที่เห็นเผยลี่เชินเริ่มโกรธ ก็เย็บปากตัวเองเก็บแทบจะทันที “การที่ฉันจะรับใครเข้าทำงานโดยที่ฉันเป็นคนจัดการเองมันเป็นไปไม่ได้หรือไง? ฉันต้องมาถามพวกพวกคุณแต่ละคนทีละคนๆว่ารับไหมอย่างนั้นเหรอ?” เผยลี่เชินกล่าวมาแบบนี้ แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกต่อไป หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งผู้จัดการเฉินของฝ่ายวางแผนก็กล่าวขึ้น "ประธานเผย ฉันคิดว่ารองประธานเผยพูดก็ไม่ผิด เป็นการยากที่จะโน้มน้าวใจผู้คนหากคุณเข้ามาในบริษัทโดยไม่มีการตรวจสอบ แต่ถ้าเลขานุการถังดีพอที่จะสร้างผลประโยชน์ให้กับบริษัท แน่นอนว่าพวกเราก็ยินดีที่จะรับมัน " ผู้จัดการเฉินเป็นคนเฒ่าคนแก่ที่ดีคนนึง คำพูดที่อีกคนใช้ในสถานการณ์ที่ขัดแย้งเช่นนี้ต้องระวังไม่ทำให้ใครขุ่นเคือง เขามองไปยังไป๋เสว่เอ๋อร์ ก่อนจะหันกลับไปพูดกับเผยลี่เชินอีกครั้ง “ทำไมไม่หาโอกาสให้เลขาไป๋พิสูจน์ความสามารถของเธอเองเพื่อให้ทุกคนได้มั่นใจได้กันล่ะครับ”