บทที่ 22: เธอเป็นคนแรก

บ๗ที่ 22: เธอเป็นคนแรก ไป๋เสว่เอ๋อร์หยุดเดินหันไปมองตามเสียง เห็นสวี่เย่วหรูยืนอยู่ตรงที่ไม่ไกลจากเธอ ในมือเธอถือแก้วไว้ใบหนึ่ง เหมือนว่าจะเพิ่งเดินออกมาจากห้องกาแฟ ไป๋เสว่เอ๋อปั้นหน้ายิ้ม “เลขาสวี่ ฉันมีธุระต้องลงไปข้างล่าง แต่จะกลับมาเร็วที่สุดค่ะ” สวี่เย่วหรูได้ยิน ยักคิ้วขึ้น โน้มตัวไปข้างหน้า “ธุระเกี่ยวกับงานหรือว่าธุระส่วนตัวมิทราบ” ไป๋เสว่เอ๋อร์กำเงินในมือไว้แน่น ลังเลสักพัก ตอบกลับไปตามความจริง “ธุระส่วนตัว” “หึ” สวี่เย่วหรูขำด้วยความเย้ยหยัน “นี่เธอไม่รู้หรอว่าเผยซื่อไม่ผลิตคนขี้เกียจ ถ้าเวลางานเธอเอามาจัดการเรื่องส่วนตัวหมด แล้วบริษัทจะเอาะเธอไว้ทำไม” สวี่เย่วหรูพูดจาไม่เกรงใจใด ๆ พอดีลิฟต์มาถึงชั้นพอดี “ติ๊ง” ประตูลิฟต์เปิดออกอย่างช้า ๆ เธอก้าวเท้าไปยืนบังอยู่หน้าประตู มองด้วยสายตาเย็นชา “กลับไปซะ!” ไป๋เสว่เอ๋อขมวดคิ้วแน่น ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกจากปาก เพราะที่สวี่เย่วหรูพูดก็ถูกแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาทำงานจริง ไป๋เสว่เอ๋อร์หันหลัง กำลังจะเดินไปทางห้องทำงานตัวเอง แต่จู่ ๆ เธอรู้สึกถึงความร้อนแผ่วที่น่องตัวเอง พอหันหน้าไปก็พบว่าบนพื้นที่เยื้องตัวเองออกไปสักระยะมีน้ำชากำลังนองอยู่ “อุ๊ย ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำน้ำหก” สวี่เย่วหรูรีบพูดขึ้นมา แต่แววตาเต็มไปด้วยความสะใจ ไป๋เสว่เอ๋อร์แอบกัดฟัน ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ้มให้สวี่เย่วหรู พูดว่า “ไม่เป็นไรจ่ะ” หลังพูดจบ สวี่เย่วหรูพูดต่อด้วยความไม่ไว้หน้า “งั้นเธอก็เอาไม้ถูพื้นมาถูซะนะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะหงิดใจ มองไปทางสวี่เย่วหรู “ในบริษัทมีป้าแม่บ้านนี่นา” “ชั้นนี้เป็นสถานที่สำคัญของบริษัท เวลาทำงานไม่อนุญาตให้คนทำความสะอาดเข้าออก มีแค่เวลาเลิกงานเท่านั้นแหละเขาถึงจะมาทำความสะอาดได้ ตอนนี้น้ำนองเต็มพื้นซะขนาดนี้ ถ้ามีหัวหน้ามาคุยงานกับประธานเผยแล้วลื่นล้มจะทำไงหละ” สวี่เยว่หรูพูดต่อพร้อมด้วยเสยผมขึ้น “ไม้ถูพื้นอยู่ในห้องกาแฟนะ” ไป๋เสว่เอ๋อกัดริมฝีปากล่างอยู่นานไม่พูดอะไรสักคำ จะให้เลขาประธานอย่างเธอมาถูพื้น เจตนาดูถูกเหยียดหยามของสวี่เยว่หรูชัดเจนมาก แต่เธอเองเข้ามาในบริษัทช้ากว่าสวี่เยว่หรู ถ้าเรื่องแค่นี้เธอยังทนไม่ได้ วันข้างหน้าจะทำงานอะไรได้หละ ไป๋เสว่เอ๋อร์ปลอบใจตัวเองเบา ๆ พอเข้าใจก็ไม่ได้โมโนขนาดนั้นแล้ว เธอมองไปทางสวี่เยว่หรู พูดเบา ๆ “เลขาสวี่ ถ้าคุณยุ่งก็ไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวฉันจัดการที่นี่เอง” พูดเสร็จก็เดินไปทางห้องกาแฟของพนักงาน ลากไม้ถูพื้นออกมา เธอเสยผมขึ้น ม้วนแขนเสื้อขึ้นแล้วค่อย ๆ ถูพื้น สวี่เยว่หรูแอบตกใจนิดหน่อย ไม่คิดว่าคุณหนูของตระกูลไป๋ว่าง่ายสอนง่ายขนาดนี้ ให้ทำอะไรก็ทำ แถมยังไม่โกรธอีกด้วย เผยลี่เชินยืนอยู่หน้าห้องประธานในที่ไม่ไกล มองเห็นภาพที่เกิดขึ้นทั้งหมด ผู้หญิงที่กำลังก้มตัวถูพื้น เผยลำคอขาวใสออกมาพอดี สายตาเขาเข้มขึ้นมาจากเดิมทันที จริง ๆ แล้วเขาเห็นตั้งแต่แรกแล้ว การที่สวี่เยว่หรูทำแบบนี้คือตั้งใจทำให้เธอลำบากใจ แต่เขาเองก็คาดไม่ถึงว่าความอดทนของหญิงผู้นี้มีมากกว่าที่เขาคิด เผยลี่เชินยืนอยู่หน้าประตู แกล้งกระแอมไอในลำคอ สวีเยว่หรูได้ยินรีบหันหน้ามา พอเห็นเผยลี่เชินที่ยืนอยู่หน้าประตู ความกระวนกระวายเผยออกมาทางแววตา “ประธานเผยคะ…” เธอมองไป๋เสว่เอ๋อร์ที่กำลังถูพื้นแวบหนึ่ง รีบเดินไปทางเผยลี่เชิน “ฉันก็แค่…” เธอค้นหาเหตุผลในหัวอย่างรวดเร็ว เพราะว่าเผยซื่อยังไม่มีธรรมเนียมที่ให้เลขาทำงานบ้านแบบนี้ การที่เธอทำแบบนี้แปลว่าจงใจแน่ ๆ เผลลี่เชินคงจะดูออกแน่นอน เผยลี่เชินแสยะยิ้ม คิดเหตุผลให้เธอว่า “สั่งสอนพนักงานใหม่หรอ” สวี่เยว่หรูพูดไปตามจังหวะ “ใช่แล้วค่ะ สั่งสอนพนักงานใหม่ค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเสียงผู้ชายในที่ไม่ไกล ใจสั่นเบา ๆ เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้น ยังคงถูพื้นต่อไป ไม่เพียงแค่ถูบริเวณที่น้ำนองเมื่อกี้ แต่ยังถูจนพื้นรอบ ๆ ใสวิ้งค์ เผยลี่เชินเห็นว่าไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่เงยหน้าขึ้นสักที รู้สึกตงิด เอื้อมมือหยิบเนคไทบนไม้แขวนผ้าหน้าประตู ยื่นให้สวี่เยว่หรู “ผูกให้หน่อย” สวี่เยว่หรูรับเนคไทอย่างไม่ทันตั้งใจ พยายามกลบรอยยิ้มบนหน้าไว้ ถึงแม้เธอจะทำงานภายใต้เผยลี่เชินในเผยซื่อมาหลายปี แต่ยังไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัสเขาใกล้ชิดขนาดนี้ “การเจรจาชั่วโมงถัดจากนี้ คอนเฟิร์มกับประธานเทียนเฉิงหรือยัง” สวี่เยว่หรูผูกเนคไทให้เผยลี่เชินด้วยท่าทางตื่นเต้น ตอบด้วยเสียงเบา “คอรเฟิร์มแล้วค่ะ อยู่ที่อาคารซิงกวาง ตึก B 405 ค่ะ” “อืม” เผยลี่เชินเงยหน้าขึ้น มองไปทางไป๋เสว่เอ๋อร์ ซึ่งพอดีกับจังหวะที่เธอถูพื้นเสร็จ พอเงยขึ้นก็เห็นสองคนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม จากมุมของเธอ สวี่เยว่หรูเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใกล้ชิดกับผู้ชายมาก รวม ๆ แล้ว ดูเหมือนมีอะไรสักอย่าง ความคิดเธอเริ่มฟุ้งซ่าน ก้มลงมือไม้ถูพื้นในมือแล้วหันขวับเดินไปทางห้องกาแฟทันที ตอนเธอออกมาจากห้องกาแฟ สวี่เยว่หรูผูกเนคไทเสร็จเรียบร้อยแล้ว “เรียบร้อยค่ะ ประธานเผย” สีหน้าของสวี่เยว่หรูเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ตอนที่เธอมาทำงานที่เผยซื่อแรก ๆ เผลลี่เชินส่งเธอไปเรียนรู้การผูกเนคไท แต่ผ่านไปสองปีก็ยังไม่เคยได้ผูกให้เขาสักที ตอนนี้เธออาจจะไม่คุ้นเคยเท่าไหร่ แต่ว่าผลงานที่ออกมาก็ถือว่าดีใช้ได้ เผยลี่เชินเดินเข้าไปในห้องทำงาน ตู้หนังสือที่อยู่หน้าประตูมีกระจกอยู่บานหนึ่งและยังสามารถส่องเห็นครึ่งท่อนบนได้พอดี เขาแค่มองแวบเดียวก็หันหน้ามา มองสวี่เยว่หรูด้วยสายตาเยือกเย็น “ผูกเบี้ยว กลับไปฝึกร้อยรอบ” หน้าที่ยิ้มแย้มของสวี่เยว่หรูแข็งชาไปชั่วขณะ เธอมองไปที่เนคไทของเผยลี่เชิน และมองไปที่สีหน้าอันเย็นเฉียบของเขา ชักสีหน้าเบา ๆ ก็แค่เบี้ยวนิ๊ดดดดเดียวเอง เผยลี่เชินยักคิ้ว “มีปัญหามั้ยครับ” “ไม่มีค่ะ เดี๋ยวฉันกลับไปฝึกวันนี้เลยค่ะ” เมื่อกี้ยังสะใจกับการเหยียดหยามอยู่ จู่ ๆ สวี่เยว่หรูที่ท่าทางจองหองกลับหายไปในพริบตา เดินกลับไปออฟฟิศตัวเองอย่างหมดแรง ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่มองเห็นทุกอย่างและกำลังลังเลอยู่ว่าจะกลับออฟฟิศตัวเองหรือไม่ เงยหน้าปุ้บก็เห็นว่าเผยลี่เชินกำลังจ้องมาที่เธออยู่ ผู้ชายยกมือกระชากเนคไทตรงคอออกมา “มานี่” ไป๋เสว่เอ๋อได้ยินรีบเดินไป พึ่งจะก้าวเข้ามาในห้องทำงาน เผยลี่เชินเอื้อมมือปิดประตูห้องทันที ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจเข้าลึก ๆ สายตามองไปที่เนคไทในมือผู้ชาย โน้มตัวไปรับเนคไทมาจากมือเขา “ฉันเอง” เผยลี่เชินไม่ได้ว่าอะไร ยืนมองเธออยู่กับที่ ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินขึ้นมาครึ่งก้าว เขย่งปลายเท้าวนเนคไทมาจากหลังคอผู้ชาย ลมหายใจอันเผ่วร้อนของผู้ชายแตะที่หน้าผากเธอ ไป๋เสว่เอ๋อค่อย ๆ ดึงเนคไททั้งสองข้างมา ผูกเงื่อนด้วยท่าทางชำนาญ เมื่อก่อนคุณแม่ไป๋เคยจ้างครูสอนมารยาทที่มืออาชีพที่สุด สอนมารยาทต่าง ๆ ให้กับเธอ และยังสอนข้อควรรู้ในทางแต่งกายให้เธอ เธอไม่เพียงแต่ชำนาญเท่านั้น เธอยังสามารถผูกรูปแบบที่หลากหลายอีกด้วย ขณะที่เธอกำลังจะทำขั้นตอนสุดท้าย จู่ ๆ รู้สึกถึงความตึงที่เอว ทั้งตัวเอนแนบไปบนตัวผู้ชาย ไป๋เสว่เอ๋อเงยหน้ามองด้วยความตกใจ สบตากับผู้ชาย “เมื่อกี้โดนแกล้งทำไมไม่มาหาผม” ไป๋เสว่เอ๋อร์ทำตัวไม่ถูก ก้มหน้าลง รีบทำขั้นตอนสุดท้ายให้เสร็จ “ฉันไม่อยากให้คนอื่นรับรู้ความสัมพันธ์ของพวกเรา” เผยลี่เชินขมวดคิ้ว สีหน้าเปลี่ยนไปนิดหน่อย ผู้หญิงที่เสนอตัวเข้ามาหาเขามากมายก่ายกอง แต่ผู้หญิงที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขา เธอเป็นคนแรก