บทที่38 เธอช่างรู้จักให้ท่าจริง ๆ

บ๗ที่38 เธอช่างรู้จักให้ท่าจริง ๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเข้า กำโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ สองวันก่อนเธอติดต่อกับซุนปินผู้รับผิดชอบ ทางนั้นยังบอกว่ายินดีพบพวกเขาอย่างยิ่ง ทำไมจู่ ๆ กลับบอกว่ามีเวลาให้เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น? “ประธานซุนคะ ท่านเองก็เป็นคนคุ้นเคยเก่าแก่กับบริษัทเรา เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงอาจกระชั้นเกินไปหน่อย ท่านสามารถ--” “ขอโทษด้วยครับเลขาไป๋ พวกเราติดธุระจริง ๆ ครึ่งชั่วโมงนี่เต็มที่แล้ว…” ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นอีกฝ่ายไม่ยอมอ่อนข้อให้ จึงได้แต่รับคำ “ได้ค่ะ ฉันจะจัดสรรเวลา ถึงเวลาจะไปพบนะคะ” ถึงอย่างไร เขาก็มีที่ดินอยู่ในมือ หากเผยซื่อต้องการจริง ๆ ก็จำเป็นต้องยอมลดตัวให้ สถานการณ์ในตอนนี้ เงินไม่ใช่เรื่องใหญ่ หากทำให้รำคาญใจ จะควบคุมอะไร ๆ ได้ยาก แม้เพียงครึ่งชั่วโมง ก็ยังดีกว่าไม่ได้เจอ หลังจากกำหนดเวลาชัดเจนกับซุนปินแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่กล้ารอช้า เธอออกจากห้องไปยังห้องข้าง ๆ ทันที เธอยกมือเคาะ ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว เผยลี่เชินยืนอยู่ตรงทางเข้า สวมเพียงเสื้อเชิ้ต คอเสื้ออ้าออก เผยให้เห็นแผ่นอกสีแทน ไป๋เสว่เอ๋อร์ปราดตามองแผ่นอกของเขาตรงหน้า แล้วพลันรีบหลบสายตา “ประธานเผยคะ เมื่อครู่ฉันติดต่อกับประธานซุนผู้ดูแลเขาบอกว่าวันนี้ติดธุระกะทันหัน สามารถให้เราได้เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น” สายตาของเผยลี่เชินหยุดอยู่ที่เธอชั่วขณะ ก่อนถอยหลังสองก้าว หันตัวเข้าไปในห้อง “เข้ามาพูดข้างใน”  ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลชั่วครู่แล้วก้าวเท้าตามหลังเขา ทันทีที่เข้าไปเธอจึงได้มองเห็นว่าบนเตียงหลังใหญ่เต็มไปด้วยเอกสาร ทั้งหมดนั้นคือข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับหนานไห่โปรเจกต์ เผยลี่เชินก้าวเท้าไปนั่งที่มุมเตียง พลิกเอกสารไปมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้าวไปข้างหน้า เอ่ยเสียงเบา “ประธานเผย ขอโทษค่ะ ฉันสามารถหาเวลาพบหน้าได้เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น” เผยลี่เชินขยับเล็กน้อย เงยหน้ามองไปยังไป๋เสว่เอ๋อร์ แววตานิ่งเฉย “ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ครึ่งชั่วโมงก็เพียงพอแล้ว” “มาทางนี้” เขาเลื่อนมือไปชี้เอกสารฉบับหนึ่ง “โปรเจกต์นี้เคยเจรจากันมาแล้วสองครั้งก่อนฉันจะมา ครั้งก่อนรองประธานฟางเป็นคนเจรจา ซุนปินเป็นผู้รับผิดชอบ เขาเข้าใจเนื้อหาโปรเจกต์ของเรากระจ่างแจ้ง ดังนั้นครึ่งชั่วโมงจึงนับว่าเพียงพอสำหรับเรา” ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งตรงขอบเตียง มองตามไปยังนิ้วมือเผยลี่เชิน พูดออกมาอย่างลังเล “แต่ฉันรู้สึกว่าท่าทีของซุนปินเหมือนขอไปที ต่อให้เขายอมพบหน้าเรา ยังรู้สึกว่ายากจะตกลงกันได้” “เขาไม่ใช่กุญแจดอกสำคัญ การมาเจอหน้าเขาเป็นเพียงแค่ทางผ่าน” เผยลี่เชินชี้ไปยังเอกสารอีกฉบับ น้ำเสียงจริงจังขึ้นทันที “จัดการข้าราชการพวกนี้ให้อยู่หมัดต่างหาก ถึงเป็นเป้าหมายที่แท้จริงของเรา” เอกสารพวกนั้นอยู่ห่างจากไป๋เสว่เอ๋อร์เล็กน้อย เธอก้มตัวลงอ่านเนื้อหาในเอกสารไม่ถนัดนัก เผยลี่เชินกำลังจะพูดต่อ เผลอหันหน้าไป เห็นด้านข้างของหญิงสาวโน้มลงไปครึ่งตัว คอเสื้อเลื่อนลงไปด้านข้างเผยให้เห็นหัวไหล่ขาวนวลเนียนราวหยก ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังจดจ่ออยู่กับเนื้อหาในเอกสาร ไม่ทันได้ระวังคอเสื้อของตัวเอง ดวงตาของเผยลี่เชินฉายแววล้ำลึก ขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาเบือนสายตาหนี ทว่าภายในใจว้าวุ่น ไม่อาจสงบได้ในชั่วขณะ เผยลี่เชินนั่งตัวตรง ทันใดไป๋เสว่เอ๋อร์ ยื่นมือไปคว้าเอกสาร เธอใช้มือหนึ่งยันเตียงไว้ ทันทีที่คว้าเอกสารได้ จุดศูนย์ถ่วงก็ย้ายไปอีกด้านหนึ่ง  เธอเอนไปยังเผยลี่เชินโดยไม่ตั้งใจ พอรู้สึกตัวอีกทีท่อนบนก็แนบอยู่บนอกของชายหนุ่มแล้ว  เผยลี่เชินก้มหน้า  เห็นคอเสื้อที่เผยผิวขาวราวหิมะ  ทันใด หน้าท้องส่วนล่างเกิดเกร็งเครียดขึ้นมา ภายในร่างกายเกิดคลื่นความร้อนพุ่งพล่านจนยากจะต้านทาน ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นสีหน้าฝ่ายชายเปลี่ยนแปลงฉับพลัน กุลีกุจอลุกขึ้น “ขอโทษ--” เธอยังไม่ทันพูดจบ ทันใดก็มีแรงขนาดมหึมาถาโถมเข้าใส่ กดเธอตรึงไว้กับเตียง “พรึ่บ--” ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกว่าร่างกายถูกกดทับอยู่กับเอกสารบนเตียง ก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบ ดวงตาก็ประสานกับแววตามืดหม่นที่กำลังหักห้ามใจ “เธอจงใจใช่มั้ย?” “หมายความว่ายังไงคะ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์สะดุ้งจากปฏิกริยาของชายหนุ่ม เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้า ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ เขาก็กดเธอเอาไว้ เผยลี่เชินยกมือขึ้น มือสากลูบไล้ลำคอขาวใสของเธอ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ ฉันไม่ยักรู้มาก่อนว่าเธอช่างรู้จักให้ท่าจริง ๆ” “ฉัน...เปล่า” แก้มของไป๋เสว่เอ๋อร์ร้อนผ่าว ปฏิเสธเสียงเบา เมื่อครู่เธอคิดเพียงจะหยิบเอกสารมาดูเท่านั้น นึกไม่ถึง ว่าจะพลาดล้มลงบนตัวเขา… เมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำหนักของชายหนุ่มที่กดลงมา ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงยกมือดันแผ่นอกของชายหนุ่มออกโดยสัญชาตญาณ ขณะออกแรงนั้นไป๋เสว่เอ๋อร์สัมผัสถึงของแข็งที่ข้อมือ เวลาเดียวกันนั้นสีหน้าของเผยลี่เชินก็ตึงเครียดขึ้น สายตาของไป๋เสว่เอ๋อร์เลื่อนมองยังกำไลข้อมือของตัวเอง แล้วจึงได้ชักมือกลับอย่างรวดเร็ว สร้อยข้อมือของเธอมีจี้รูปดาวห้อยอยู่ ตรงกลางด้านหนึ่งมีมุมแหลมขึ้นมา เมื่อครู่ที่เธอออกแรง คงจะเผลอทิ่มโดนเขาเข้า มิน่าล่ะสีหน้าเขาถึงได้เปลี่ยนไปกะทันหัน ไป๋เสว่เอ๋อร์ลนลานลุกขึ้น “ขอโทษค่ะ สร้อยข้อมือของฉันคงจะทิ่มโดนคุณเข้า!” เธอพูดพลางยื่นมือออกไป แหวกคอเสื้อเชิ้ตของเผยลี่เชินออก มองหาจุดที่ทิ่มถูก แผ่นอกเรียบลื่นแข็งแกร่ง มีรอยแดงเล็ก ๆ อยู่จริง ตรงกลางยังโดนทิ่มจนเป็นแผล เลือดซึมออกมาเล็กน้อย ไป๋เสว่เอ๋อร์เลิกคิ้วขึ้น ไม่สนใจสิ่งใดอื่น คว้าผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อทันที แล้วเช็ดรอยเลือดจากแผ่นอกเขาออกอย่างระมัดระวัง “ขอโทษค่ะ เลือดออกเลย…” เธอพูดพลาง เงยหน้ามองชายหนุ่มไปพลาง ขณะสังเกตเห็นสีหน้าอารมณ์ฝ่ายชาย ถึงเพิ่งได้สติ สองมือเธอทาบอยู่บนแผ่นอกเขา ทั้งยังอยู่ใกล้กันขนาดนี้ ย่อมสื่อถึงบางอย่างแน่นอน ครั้งนี้ ต่อให้เธอกระโดดลงไปในแม่น้ำเหลืองก็ลบล้างชื่อเสียไม่หมด... วินาทีต่อมาเธอดึงมือกลับ ได้สติจะลุกขึ้น แต่เผยลี่เชินกลับคว้าข้อมือทั้งสองของเธอยึดเอาไว้ เขาใช้มือข้างเดียวกุมข้อมือทั้งสองของเธอไว้ข้างหลังในชั่วเวลาไม่กี่วินาที มืออีกข้างคว้าเอวเธอไว้ ดึงรั้งเข้ามาหาตัว “ฉันไม่ได้ตั้งใจ…” หัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์เต้นรัว ใบหน้าแดงซ่าน เผยลี่เชินรู้สึกวูบวาบที่แผ่นอก หน้าท้องร้อนขึ้นฉับพลัน เขากัดฟัน กดลงบนลำคอของเธอ น้ำเสียงแหบพร่า “ยัยแมวยั่วสวาท!”  ก่อนหน้านี้มีผู้หญิงนับไม่ถ้วนเป็นฝ่ายเข้าหา เสนอตัวให้เขากอด เขาไม่เพียงไม่รู้สึกอะไร กลับนึกรังเกียจด้วยซ้ำ แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ตั้งใจแสดงออก กลับทำให้ร่างกายเขาร้อนรุ่ม ราวทะเลสาบที่ถูกกวนให้คลุ้มคลั่ง ไม่อาจควบคุม… เมื่ออารมณ์บ้าคลั่งจบลง ทุกอย่างก็สงบเป็นปกติ ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกเหมือนร่างกายแทบแตกเป็นเสี่ยง เธอมองดูนาฬิกา เหลือเวลานัดพบซุนปินไม่ถึงสองชั่วโมง จึงรีบร้อนลุกขึ้น หยิบคว้าเสื้อผ้าที่อยู่ข้างตัว เผยลี่เชินลุกขึ้นนั่ง พิงตัวกับหัวเตียง สายตาจับจ้องอิริยาบถของหญิงสาว รู้สึกถึงสายตาของชายหนุ่ม ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ทำตัวไม่ถูก ยืนก้มตัวกำลังจะหยิบเสื้อผ้า ทว่าขากลับอ่อนแรง ล้มตัวลงกองกับพื้น ใบหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์แดงซ่านขึ้นฉับพลัน ไม่ทันที่เธอจะได้หันไปประสานเมื่อสายตากับชายหนุ่ม ฝ่ามือหนากว้างอันแข็งแกร่งก็ยื่นมาด้านหน้า