ตอนที่ 71 เหมาะสมกันดี

ต๭นที่ 71 เหมาะสมกันดี ไป๋เสว่เอ๋อยื่นมือไปหยิบมือถือออกมาเปิดดู เห็นข้อความเสียงที่เผยลี่เชินส่งมาให้เธอความยาวประมาณสิบกว่าวินาที เธอไม่แน่ใจว่าในข้อความเสียงคืออะไร จะเปิดต่อหน้าหม่าสวี้หมิงก็คงจะไม่สู้ดีนัก เธอจึงทำได้เพียงมองหม่าสวี้หมิง ขอโทษและยิ้มให้เขา “ฉันขอฟังเรื่องงานสักครู่นะคะ?” หม่าสวี้หมิงพยักหน้า “ได้แน่นอนสิ” ไป๋เสี่ยวเอ๋อยิ้ม ลุกขึ้นหยิบมือถือเดินไปที่ระเบียงด้านข้าง เธอดูไฟล์เสียง ไม่ได้คิดอะไรมาก กดเปิดขึ้นทันที มือถือมีเสียงคนกำลังคุยกันดังขึ้นมา ได้ยินอย่างชัดเจนเลยว่าเป็นเสียงของลู่อี้หลิง “ไม่ใช่ว่าเธอไม่สนใจผู้หญิง แค่เธอไม่สนใจฉัน ฉันเห็นเธอสนใจเลขาไป๋มากเลยนะ” คำพูดนี้ทำให้บีบหัวใจไป๋เสี่ยวเอ๋อมาก ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ ก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่เต็มไปด้วยความนิ่งสุขุมดังเข้ามา “ผมก็ไม่ได้สนใจเธอเหมือนกัน” เสียงผู้ชายที่ทุ้มต่ำและน่าดึงดูด เธอคุ้นเคยเป็นที่สุด นั่นคือเสียงของเผยลี่เชิน ได้ยินคำพูดของผู้ชายคนนี้ ไป๋เสี่ยวเอ๋อกำมือตัวเองแน่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ความกลุ้มใจผิดหวังทั้งหมดทะลักล้นเต็มหัวใจ เธอเข้าใจดีมาตั้งนานแล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับเผยลี่เชินเป็นเพียงความสัมพันธ์ที่หวังผลประโยชน์เพื่อตัวเองทั้งคู่เพียงเท่านั้น แต่เธอกลับยังรู้สึกทรมานใจอยู่ดี จิตใจที่แสนปวดร้าว ลามไปทำให้เธอรู้สึกหวิวที่หน้าอก รู้สึกเหมือนมีอะไรกดทับพูดอะไรไม่ออก ไป๋เสว่เอ๋อกัดริมฝีปากแน่น เก็บกดข่มอารมณ์ตัวเองไว้ แม้ว่าจะพยายามเพียงไหน ความรู้สึกที่เอ่อล้นก็ปะทุขึ้นมายังดวงตา น้ำตาคลอเบ้า เธอขยี้ตา เก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ที่เดิม หลังจากที่สงบสติอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เธอเก็บมือถือ หันหลังกลับไปที่ร้านอาหาร เธอฝืนยิ้ม เดินตรงไปที่โต๊ะ มองเห็นอาหารที่มาเสริ์ฟรอไว้แล้ว เธอเก็บอารมณ์ที่โศกเศร้าทั้งหมดไว้ ปั้นหน้ายิ้มให้กับหม่าสวี้หมิงที่นั่งอยู่ตรงหน้า ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและพูดคุยกับเขาต่อ อาหารค่ำมื้อนี้ผ่านไปอย่างมีความสุข เธอเปรียบเสมือนเพื่อนสนิทเก่าแก่ของหม่าสวี้หมิง พวกเขาพูดคุยกันหลายเรื่องมากมาย ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับงาน ท้ายสุด เมื่อทานอาหารเสร็จเรียบร้อย หม่าสวี้หมิงให้คนขับรถไปส่งไป๋เสว่เอ๋อถึงประตูหน้าโรงแรม จากนั้นเขาจึงกลับไป ไป๋เสว่เอ๋อดื่มไวน์ไปสองแก้ว รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย แต่จิตใจเธอกลับมีความสุข สองชั่วโมงที่ได้พูดคุยกับหม่าสวี้หมิง เธอรู้สึกว่าตัวเองเรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นมากมายทั้งยังนับถือพลังใจที่เต็มไปด้วยความรักความใส่ใจที่มีต่อการเย็บปักถักร้อย เธอดื่มไม่ค่อยเก่ง ไวน์สองแก้วก็ทำให้เธอเริ่มทรงตัวไม่ได้ เริ่มโซซัดโซเซ เธอออกมาจากลิฟต์ เดินไปที่ประตูห้อง ควานหาบัตรเปิดประตูในกระเป๋า หยิบบัตรขึ้นมาเปิดห้อง “ตี๊ดตี๊ด” เสียงดังขึ้น เธอเปิดประตูก้าวเท้าเข้าไป เปิดสวิตช์ไฟขึ้น กำลังจะปิดประตู แต่ทันใดนั้นราวกับมีของบางอย่างมาขวางประตูไว้ จู่ๆก็ขยับประตูไม่ได้ ไป๋เสว่เอ๋อหันหลังกลับมา เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ที่หน้าประตู เธอตกใจมาก ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงรวบรวมสติขึ้นมาได้ “เผย...เผยลี่เชิน” เธอตื่นตระหนก เดินถอยหลังสองสามก้าว กระเป๋าที่ถืออยู่ในมือก็หล่นลงไปกองกับพื้น เมื่อรู้สึกว่าสีหน้าของผู้ชายไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอรีบพูดแก้เขิน “ประธานเผย...คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?” มือข้างหนึ่งของเผยลี่เชินดันประตูไว้ สายตาของเขาจ้องมองมายังไป๋เสว่เอ๋อ รีบเดินเข้าไปในห้อง “คุณดื่มมาเหรอ?” เมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางบนตัวของเธอ เขาขมวดคิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ดื่มไปนิดเดียวเอง...” ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกผิด เธอรู้ดีว่าตัวเองดื่มเยอะไม่ได้ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะดื่มเยอะ เพียงแค่ไวน์สองแก้วเท่านั้น แต่แม้ว่าตอนนี้เธอจะเริ่มรู้สึกมึนหัว แต่สติก็ยังดีอยู่ “นิดเดียว?” เผยลี่เชินขมวดคิ้วขึ้นมา กระแอมเสียงออกมา เหมือนเยาะเย้ย ไป๋เสว่เอ๋อยังไม่เข้าใจความหมายของเขา เผยลี่เชินก็เดินตรงเข้ามาในห้องเธอเรียบร้อยแล้ว ทำเสมือนเดินเข้าออกห้องตัวเองตามอำเภอใจ ไป๋เสว่เอ๋อรีบเดินตามเขาไป จู่ๆก็นึกเรื่องที่ตนเองได้รับข้อความเสียงจากเผยลี่เชินเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ใจของเธอปวดร้าวขึ้นมาทันที เรื่องที่ลืมไปนานแล้วกลับถูกกระตุ้นให้กลับมาครุ่นคิดใหม่อีกครั้ง เธอกัดปากแน่น รีบรวบรวมพลัง และ เรียกสติตนเองกลับมา จิตใจของเธอเริ่มสงบลง เผยลี่เชินยืนอยู่หน้าโซฟา เมื่อสายตาของเขากวาดไปมองเห็นชุดชั้นในที่วางไว้อย่างระเนระนาดบนที่พิงหลัง เขาหลบสายตาทันที ตอนที่ไป๋เสว่เอ๋อมองตามสายตาไปตามเขาเห็นชุดชั้นในตัวเอง เธอสีหน้าเปลี่ยน รีบหยิบขึ้นมา เดินเข้าไปวางในตะกร้าเสื้อที่อยู่ในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว พอเธอออกมาจากห้องน้ำ เผยลี่เชินก็นั่งอยู่บนโซฟาเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขินอายหรือเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ “ประธานเผย มีอะไรให้รับใช้คะ?” เวลากี่โมงกี่ยามแล้ว เผยลี่เชินมาหาเธอที่นี่ อาจจะเป็นเพราะมาสั่งงานก็เป็นได้ “วันนี้เธอไปกับหัวหน้าหม่ามางั้นเหรอ?” เผยลี่เชินเม้มปากแน่นสนิท สายตาแสนเย็นชา ตอนที่เขาแยกกับลู่อี้หลินที่ร้านอาหาร เจิงหงไปรับเขา เขารู้มาจากเจิงหงว่าที่แท้เธอไปทานข้าวเย็นกับหม่าสวี้หมิง อารมณ์เขาเหวี่ยงเพิ่มมากขึ้น เดิมทีลู่อี้หลิงทำให้เขาโกรธอยู่แล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าพอเขาไม่อยู่ ไป๋เสว่เอ๋อจะกล้าไปทานข้าวเย็นกับผู้ชายคนอื่น ไป๋เสว่เอ๋อได้ยินดังนั้นรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา ภายหลังคิดขึ้นมาได้ว่าเธอบอกสถานที่การเดินทางวันนี้กับเจิงหง ถ้าเผยลี่เชินจะรู้ก็คงไม่แปลก เธอพยักหน้า ตอบเขาตามความจริง “ไปพูดคุยเรื่องการเย็บปักถักร้อยกับหัวหน้าหม่า ทานข้าวเสร็จก็กลับมาเลย” เผยลี่เชินเงียบไม่พูดอะไร ลังเลอยู่สักพัก เสียงของเขาแผ่วเบาลง “ผมคิดว่าจะอยู่ที่หนานไห่สักสองสามวันแล้วค่อยกลับห่ายเฉิง” “รับทราบค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อขานรับ ในเรื่องแผนการเดินทาง เธอไม่สิทธิ์ที่จะตัดสินใจแทน เผยลี่เชินคิดจะไปก็ไป จะอยู่ก็อยู่ เธอทำได้เพียงรับฟังแผนการของเขา เผยลี่เชินเห็นไป๋เสว่เอ๋อมีท่าทีปกติดี ไม่มีสิ่งใดผิดสังเกต คำอธิบายที่พูดออกจากปากทั้งหมดถูกกลืนกลับลงไป อันที่จริงเขาคิดว่าไป๋เสว่เอ๋อจะถือโทษไฟล์เสียงที่ส่งไปให้ทางวีแชท แต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะไม่มีแม้แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ ดูไปแล้วเธอคงไม่ได้ถือสาเรื่องอะไรแบบนั้นเลย..... เผยลี่เชินขมวดคิ้วชนกันแน่น รู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก “ประธานเผย อยู่ที่เมืองหนานไห่หลายวันแบบนี้ มีกำหนดการรึเปล่าคะ?” “ตอนนี้ยังไม่มี” ไป๋เสว่เอ๋อนิ่งเงียบ เงยหน้ามองไปที่เผยลี่เชิน ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เพราะต้องเดทกับคุณลู่ใช่ไหมคะ? ต้องการให้ฉันจองโต๊ะร้านอาหารหรือเตรียมการอะไรล่วงหน้ารึเปล่าคะ?” วันนี้พวกเขาทั้งสองได้ที่ดินที่อยากได้แน่นอนแล้ว ตามจริงพวกเขาสามารถจองตั๋วบอนกลับเมืองห่ายเฉิงพรุ่งนี้ได้เลย แต่เผยลี่เชินต้องการจะอยู่ต่ออีกสองสามวัน ถ้าไม่ใช่เพราะต้องอยู่กับคุณลู่งั้นเป็นเพราะอะไรกันนะ? เผยลี่เชินได้ยินดังนั้น สายตาของเขาเปลี่ยนมามองเธอด้วยสายตาที่เฉียบคม จ้องมองเธอตาเป็นเขม็ง แต่ไม่พูดอะไรสักคำ ไป๋เสว่เอ๋อมองไปยังสายตาของเขา ใจปวดร้าวไปหมด “ประธานเผย ฉันพูดอะไรผิดไปรึเปล่าคะ?” เผยลี่เชินกำมือแน่นขึ้นมา มองดูใบหน้าที่แสนซื่อของผู้หญิงตรงหน้า ใจของเขาเร่าร้อนโกรธเป็นไฟ เธอไม่มีท่าทีโต้ตอบใดๆกับคลิปเสียงนั้นเลยสักนิด แสดงว่าเธอไม่ได้ใส่ใจเขาเลย และที่เธอพูดมาแบบนี้ ดูเหมือนอยากที่จะให้เขาได้ไปเดทต่อกับลู่อี้หลิง เขาเดินก้าวขึ้นมา ใกล้ชิดไป๋เสี่ยวเอ๋อมากขึ้น ก้มหัวลงมามองใบหน้าแดงก่ำของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไป๋เสว่เอ๋อ เธออยากจะให้ฉันไปเดทกับลู่อี้หลิงมากเลยงั้นหรอ?” ไป๋เสว่เอ๋อกัดฟันไปมา ไม่กล้าเงยหน้ามองเขา ลังเลอยู่สักพัก นึกถึงคลิปเสียงขึ้นมา ใจก็เจ็บปวดขึ้นมาอีก สุดท้ายก็พูดประโยคที่แทงใจดำขึ้นมา “ฉันคิดว่าประธานเผยกับคุณลู่เหมาะสมกันมากเลยค่ะ” สีหน้าของผู้ชายเยือกเย็นขู่เข็ญผสมกับความโกรธที่อดทนไหวไม่อยู่ เหมาะสม? เธอกล้าบอกว่าเขากับลู่อี้หลิงเหมาะสมกันงั้นหรือ?!