ตอนที่86 มาขอร้องผมดีกว่า

ต๭นที่86 มาขอร้องผมดีกว่า เมื่อออกมาจากตึกสำนักงานบริษัทการเงินเฟิงเฉิง ไป๋เสว่เอ๋อถอนหายใจยาวๆหนึ่งเฮือก ไม่ว่าจะพูดยังไง ครั้งนี้หล่อนก็ไม่ได้มามือเปล่า ไม่เพียงแต่ได้อธิบายความจริงให้ประธานอู๋ได้ฟัง แต่ยังบังเอิญได้ช่องทางการติดต่อของนักสืบมาด้วย นามบัตรใบนั้นถูกหล่อนกำไว้ในมือแน่น จนเหงื่อออกเต็มไปหมด เดิมทีหล่อนคิดอยากจะให้เผยลี่เชินช่วยหาทางสืบเรื่องของพ่อให้ แต่หลังจากกลับมาจากเมืองหนานไห่ เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นอีก หล่อนก็ไม่อยากที่จะไปพูดเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้หล่อนมีหนทางที่สามารถสืบเรื่องนี้ได้ หล่อนก็ต้องฉวยโอกาสนี้ไว้อย่างแน่นอน นามบัตรใบนั้นขาวสะอาดเรียบง่าย ไม่เหมือนนามบัตรของนักธุรกิจที่จะเต็มไปด้วยลวดลาย ตัวอักษรสีดำตัวใหญ่บนพื้นขาว “เฉิงชวน” ด้านล่างมีหมายเลขโทรศัพท์เขียนไว้อยู่ ไป๋เสว่เอ๋อหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรออกทันที เสียงรอสายดังอยู่สักพัก คู่สายยังไม่กดรับสักที หล่อนไม่ละความพยายาม โทรกลับไปใหม่อีกหนึ่งรอบ ก็ยังไม่มีใครรับสาย หล่อนมองดูเวลา ยังเหลืออีกชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเลิกงาน ตอนนี้หล่อนควรจะกลับไปที่บริษัทจะดีกว่า ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน เพิ่งถึงชั้นสิบเจ็ด ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก มีคนเดินออดจากลิฟต์ ไป๋เสว่เอ๋อกำลังจะกดปุ่มปิดประตูลิฟต์ มือถือก็สั่นขึ้นทันที หล่อนหยิบมือถือขึ้นมาดู เป็นเบอร์โทรศัพท์ที่โทรออกไปเมื่อครู่ หล่อนตื่นเต้น มือสั่นพลางกดรับ ตอนกำลังจะหยิบมือถือขึ้นมารับ หล่อนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าในลิฟต์ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย หล่อนจึงรีบออกจากลิฟต์อย่างลุกลี้ลุกลนทันที เมื่อออกมาจากลิฟต์ ทางด้านข้างไม่ไกลมีระเบียงเล็กๆอยู่ เผอิญไม่มีคนพอดี หล่อนเดินตรงไป ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู “ฮัลโหล? สวัสดีค่ะ” “ภารกิจอะไร?” คู่สายมีเสียงแหบแห้งของผู้ชาย ที่ฟังดูเหมือนเป็นผู้มากประสบการณ์ ไป๋เสว่เอ๋อกำมือถือไว้แน่น รู้สึกเหมือนกับหัวใจจะเต้นจนจะหลุดออกมาถึงคอ “ช่วยฉันสืบหาสถานการณ์ของคนคนหนึ่งได้ไหมคะ?” ฝ่ายตรงข้ามแทบไม่พูดอะไร ทุกคำที่พูดออกจากปากทั้งเรียบง่ายและตรงประเด็น “ชื่อ” ไป๋เสว่เอ๋อสูดหายใจเข้าลึก พูดออกมา “ไป๋เจิ้งตง” คู่สายเงียบไปสักพัก “หนึ่งแสน” หนึ่งแสน?! ไป๋เสว่เอ๋อตกใจ เกิดความประหลาดใจเล็กน้อย เพียงแค่ไปสืบหาข้อมูล ต้องใช้เงินถึงหนึ่งแสนบาทเชียวเหรอ? เงินที่หล่อนมีอยู่ตอนนี้มีแค่ไม่กี่หมื่น พอที่จะเลี้ยงครอบครัวและใช้จ่ายรายวันเท่านั้น จะไปหาเงินแสนมาจากที่ไหนกัน? หล่อนเงียบอยู่พักใหญ่ แต่ก็ไม่อยากเสียโอกาสนี้ไป หล่อนครุ่นคิดไปมา สุดท้ายกัดฟันถามขึ้น “ลดราคาหน่อยได้ไหมคะ?” “สถานการณ์ของไป๋เจิงตงตอนนี้เป็นที่จับตามองค่อนข้างมาก ไม่ต้องพูดมาก ราคาเดียว ลดไม่ได้” ไป๋เสว่เอ๋ออยากจะพูดต่อ แต่จู่ๆก็รู้สึกร้อนขึ้นมาตรงหลังมือ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว มือถือก็ถูกใครบางคนกระชากแย่งไป หล่อนรีบหันหลังกลับด้วยความกลัว เห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักของเผยอี้ ฝ่ายชายยกมือขึ้น กดตัดสายทันที ไป๋เสว่เอ๋อหน้าถอดสี โกรธโมโหเป็นฟืนไฟ หล่อนยื่นมือจะไปแย่งมือถือกลับมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเผยอี้จะยกแขนขึ้นมา หลบมือของหล่อนได้ทัน หล่อนโกรธจนหน้าแดง จ้องคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า โมโหสุดเกินทน “เผยอี้ เอามือถือคืนมาให้ฉัน!” เผยอี้มองหล่อนด้วยความไม่พอใจ พูดขึ้นด้วยความเยาะเย้ย “ไป๋เสว่เอ๋อ เธอหมดหนทางจนต้องหานักสืบไปสืบหาข่าวแล้วงั้นหรือ?” คาดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเขาจะได้ยิน! “ไม้เกี่ยวกับคุณ! เอามิถือคืนฉันมาเดี๋ยวนี้!” ไป๋เสว่เอ๋อกระโดดแย่งมือถือที่อยู่ในมือของเผยอี้ เผยอี้สูงกว่าเขาเท่าตัว ได้เปรียบเพราะสูงกว่า มือถือถูกโยนไปมาระหว่างมือทั้งสองข้างของเขา “ไป๋เสว่เอ๋อ ถ้าเธออยากจะรู้ข่าวคราวของไป๋เจิ้งตงจริง เธอมาขอร้องฉันดีกว่” เผยอี้พูดไปเดินถอยหลังไป หลบมือที่ไป๋เสว่เอ๋อที่กำลังยื้อแย่งโทรศัพท์ “ฝันไปเถอะ!” หล่อนมัวแต่คิดจะแย่งมือถือคืน ไม่ได้สังเกตไปที่เท้าเลย หล่อนไม่ทันระวัง เท้าของหล่อนเตะไปที่บันไดด้านข้าง ตัวของหล่อนเอียงไปด้านหน้า ล้มลงไปบนตัวของเผยอี้ เมื่อเผยอี้ตกใจกางแขนออก หล่อนบังเอิญล้มไปอยู่ในอ้อมอกเขาทันที เขาขมวดคิ้วขึ้น เงยหน้ามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมอก พูดด้วยท่าทีเยาะเย้ย “ไป๋เสว่เอ๋อ เธอคิดถึงฉันขนาดนี้เลยหรอ?” เสียงของเขาไม่สูงไม่ต่ำ พูดทิ่มแทงหัวใจหล่อน ไป๋เสว่เอ๋อโกรธมาก มองเขาอย่างอาฆาตแค้น กำลังจะลุกขึ้นยืน ทันใดนั้นกลับได้ยินเสียงดังขึ้นจากทางด้านข้าง “ประธานเผย นั่นเป็นเลขาที่ติดตามคุณตลอดไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมากอดอยู่กับรองประธานเผยได้?” ไป๋เสว่เอ๋อมึนงงไปหมด รีบลุกขึ้นยืน ผลักเผยอี้ออก เมื่อหันหลังกลับไป บังเอิญไปสบสายตาที่ดูซับซ้อนกับใครบางคน ไป๋เสว่เอ๋อตกใจ ก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย แต่ด้านหลังหล่อนเป็นรั้วกั้น หล่อนหมดทางไป จะหลบก็หลบไปไหนไม่ได้ ระเบียงเป็นแบบเปิดครึ่งหนึ่ง หล่อนกับเผยอี้ยืนอยู่ตรงประตูพอดี ด้านในประตูเป็นทางเดิน ซึ่งเผยลี่เชินและฟางหรงเทียนยืนอยู่ตรงนั้น ด้านหลังยังมีเลขาติดตามมาด้วย อานโหรวกับสวี่เยว่หรูก็อยู่ตรงนั้นเช่นกัน คนกลุ่มหนึ่งหยุดยืนมองไปที่หล่อนกับเผยอี้ ครั้งนี้คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดครั้งใหญ่แล้ว! หล่อนลังเลเดินก้าวไปด้านหน้า กำลังจะเอ่ยปากอธิบาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่าสายตาของฝ่ายชายจะเบี่ยงออกจากตัวหล่อนไป ไม่หยุดมองเลยสักนิด ก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ ฟางหรงเทียนเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น ไม่ได้พูดอะไร เดินตามเขาต่อไป ทุกคนหยุดมองและเดินออกไป ไป๋เสว่เอ๋อหยุดยืนอยู่ที่เดิม หล่อนในตอนนี้ราวกับรูปปั้นตนหนึ่งที่ยืนแข็งทื่อ ไม่เคลื่อนไหวอยู่พักใหญ่ เผยอี้เดินมาจากด้านหลัง มองไป๋เสว่เอ๋อด้วยความขำขัน ตั้งใจเรียกร้องความสนใจจากหล่อน “ทำไมหรอ? กลัวว่าพี่ชายฉันจะเข้าใจผิด? ต้องการให้ฉันไปอธิบายแทนไหม?” ไป๋เสว่เอ๋อกัดปาก ตั้งสติกลับมาได้ ยื่นมือไปหยิบมือถือจากในมือของเขา รีบก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เดิมทีหลายวันมานี้หล่อนทำเรื่องผิดพลาดมากมายติดๆกัน มาวันนี้ก็ถูกเผยลี่เชินมาให้หล่อนกับเผยอี้โอบกอดกันอีก ครั้งนี้หล่อนกลัวว่าจะพูดอธิบายอะไรไม่ได้อีกแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อรีบกลับไปที่ออฟฟิศประธานบริหาร ทันใดนั้น ยังเดินไปถึงประตู เห็นสวี่เยว่หรูยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานอยู่ห่างๆ ราวกับรอหล่อนกลับมาโดยเฉพาะ เมื่อสวี่เยว่หรูเห็นหล่อน รีบมาต้อนรับทันที สายตามองด้วยความเย้ยเยาะ ”เลขาไป๋ ประธานเผยบอกว่าถ้าเธอกลับมาแล้วให้ไปหาเขาที่ห้องทำงาน” ไป๋เสว่เอ๋อหวั่นใจ พูดตอบกลับ ‘รับทราบค่ะ” สวี่เยว่หรูมองมาที่หล่อน ไม่มีท่าทีที่จะหลีกทางให้ หล่อนจ้องมองหล่อนและหัวเราะ สีหน้าเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เลขาไป๋ ทำงานเป็นเลขามันลำบากไปใช่ไหม ถึงต้องกลับไปหาถ่านไฟเก่าอย่างรองประธานเผย?” ไป๋เสว่เอ๋อมองหล่อนด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่ได้พูดอะไร รีบเดินไปที่ห้องทำงาน เมื่อเดินถึงประตู หล่อนเริ่มรู้สึกลังเล หยุดอยู่ครู่หนึ่ง หล่อนรวบรวมความกล้าทั้งหมดก่อนที่จะยกมือขึ้นเคาะประตู “เข้ามา” เมื่อได้ยินเสียงของฝ่ายชาย ใจของไป๋เสว่เอ๋อเต้นรัวขึ้นทันที หล่อนรีบสูดหายใจเข้าลึก ผลักประตูเข้าไป เมื่อหล่อนปิดประตูลง ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองหล่อนพอดี เมื่อเห็นหล่อน สายตาของเผยลี่เชินดูเคร่งขรึม ค่อยๆนั่งพิงหลังลงไป มองมาที่หล่อน เขากำลังรอหล่อนพูดอธิบาย ตอนบ่ายเมื่อเขากลับมาถึงออฟฟิศ เขาก็หาหล่อนไม่เจอ หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้ช่วยประธานอู๋ ตอนนั้นเองเขาเพิ่งรู้ว่า หล่อนแอบไปหาประธานอู๋โดยพลการ คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องยังไม่จบแค่นั้น ตอนเขาไปหาฟางหรงเทียน บังเอิญไปเห็นหล่อนกับเผยอี้กำลังพอดรัก โอบกอดกันอยู่... มีแต่เรื่องให้เซอไพรส์ติดกันแบบนี้ เรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้วเกิดขึ้นเล่า ไป๋เสว่เอ๋อถูกสายตาของเผยลี่เชินมองมาจนเสียวสันหลังวาบ รออยู่สักพักใหญ่เห็นว่าไม่มีท่าทีที่เขาจะเอ่ยปากพูดอะไร หล่อนจึงรวบรวมความกล้สพูดอธิบายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ประธานเผย เรื่องทั้งหมดไม่ได้เป็นแบบที่คุณเห็นนะคะ” เผยลี่เชินหยิบปากกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมาหมุนไปมา เงยหน้าสบตามองฝ่ายหญิง นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “งั้นเรื่องมันเป็นยังไง?”