ตอนที่88ตั้งใจลงโทษหล่อน

ต๭นที่88ตั้งใจลงโทษหล่อน หลังจากนั้นสองวัน ไป๋เสว่เอ๋อว่างจนไม่มีงานทำ ไม่ได้เป็นเพราะเธอขี้เกียจ แต่เป็นเพราะเผยลี่เชินไม่ได้ให้งานอะไรหล่อนเลย ออกไปกินเลี้ยงด้านนอก เขาพาสวี่เยว่หรูติดตามไปด้วยทุกที่ เอกสารบริษัทก็ส่งไปที่สวี่เยว่หรู ไปร่วมประชุมต่างๆก็มีฉีเฟิงติดตามไปด้วย ส่วนหล่อนนอกจากรับโทรศัพท์แล้ว ก็ไม่มีงานอื่นที่ต้องทำเลยจริงๆ ไป๋เสว่เอ๋อเข้าใจดี เผยลี่เชินตั้งใจไม่ให้งานหล่อน เพื่อให้หล่อนได้พิจารณาตัวเองเรื่องที่ทำผิดพลาดไปเมื่อสองสามวันที่ผ่านมาดีๆ อันที่จริงหล่อนอยากที่จะขอโทษเผยลี่เชินดีๆสักครั้ง แต่เขาไม่ค่อยอยู่ให้เจอ ยุ่งตลอดเวลา หล่อนแทบจะไม่เห็นหน้าเขาด้วยซ้ำ เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ไป๋เสว่เอ๋อเบื่อจนนำเอกสารทั้งเก่าใหม่บนโต๊ะเปิดอ่านไปมาหลายรอบ จนกระทั่งหล่อนเริ่มง่วงสะลึมสะลือ ไม่มีงานอะไรต้องทำสักอย่าง “ก๊อกๆ!” มีคนมาเคาะประตู ไป๋เสว่เอ๋อเงยหน้าขึ้นก็เห็นสวี่เยว่หรูผลักประตูเข้ามา หล่อนตื่นขึ้นมาทันที ไม่รอให้หล่อนพูดอะไร สวี่เยว่หรูทนไม่ไหวจนเดินเข้ามาเอง นำเอกสารกองหนึ่งวางไว้บนโต๊ะ “นี่เป็นเอกสารที่ใช้ในงานจัดแสดงวันมะรืนนี้ เนื้อหากับรูปแบบการจัดมีเขียนกำกับไว้แล้ว เธอไปที่โรงพิมพ์ที่เป็นบริษัทร่วมกับเรา จ่ายเงินค่ามัดจำ แล้วก็ติดตามความคืบหน้าด้วย” ไป๋เสว่เอ๋อรับเอกสารมา ถามขึ้นด้วยความสงสัย “เมื่อก่อนโรงพิมพ์มีส่งคนมารับงานโดยเฉพาะไม่ใช่หรอ? ทำไมครั้งนี้ต้องให้ฉันไปส่งล่ะ?” บริษัทเครือตระกูลมักจะจัดกิจกรรมอยู่เป็นประจำ บางครั้งเอกสารคู่มีพิมพ์สี ป้ายโชว์ โปสเตอร์ประกาศ ล้วนแล้วแต่มีบริษัทประจำทำให้ เป็นบริษัทที่ร่วมงานกันมานาน พูดตามหลักแล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องให้พนักงานไปเดินเรื่องเองแบบนี้เองเลย “ตอนนี้ที่โรงงานมีออร์เดอร์เยอะไม่มีคนว่างมารับงาน อีกอย่างพวกเราก็สั่งพิมพ์ไม่มาก” พวกเขาจึงให้เราไปส่งเอง” สวี่เยว่หรูขี้เกียจจะอธิบาย มองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อ “ยังไงเธอก็ว่างไม่มีงานทำอยู่แล้ว ไปสักครั้งจะเป็นไรไป?” ไป๋เสว่เอ๋อไม่ได้พูดอะไรตอบกลับ แม้ว่าหล่อนจะรู้ดีว่าสวี่เยว่หรูมีนักศึกษาฝึกงานเป็นผู้ช่วยแต่ไม่ยอมใช้ กลับตั้งใจใช้ให้หล่อนไปทำ แต่หล่อนบังเอิญว่างไม่มีงานทำอยู่พอดี จะไปสักรอบคงไม่เป็นไร ไป๋เสว่เอ๋อจัดเอกสารให้เรียบร้อย หาแฟ้มใส่จัดเก็บ พูดตอบกลับ “ฉันไปส่งให้” “ก่อนเลิกงานกลับมาที่บริษัท เอาใบเสร็จไปส่งที่ฝ่ายการเงิน” สวี่เยว่หรูพูดทิ้งทายด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นรีบเดินออกไป ไป๋เสว่เอ๋อมองดูเวลา ยังเหลือเวลาอีกสองชั่วโมงก็ถึงเวลาเลิกงาน โรงพิมพ์อยู่นอกเมือง หล่อนเองไม่มียานพาหนะอะไร จะไปแล้วก็กลับคงลำบากแน่นอน เห็นสวี่เยว่หรูเดินไปถึงที่ประตู หล่อนพูดขึ้นเพื่อให้นางหยุด “เลขสสวี่ วันนี้คงเอาใบเสร็จมาส่งให้ฝ่ายการเงินไม่ทัน” หล่อนไม่กลัวที่จะกลับมาเกินเวลางาน แต่ฝ่ายการเงินเลิกงานห้าโมงตรง ถ้ารอให้หล่อนมาถึง พนักงานคงกลับกันหมดแล้ว “ประธานเผยเป็นคนสั่งมา” สวี่เยว่หรูมองเชิดใส่หล่อน ทำท่าทีให้หล่อนไปคิดเอง ไป๋เสว่เอ๋อสูดลมหายใจเข้าลึก ในใจรู้สึกผิดหวังขึ้นมา เผยลี่เชินคงรู้ดีว่าระยะทางไปกลับต้องใช้เวลานานขนาดไหน ถ้าเขาสั่งให้ทำจริง เขาคงมีเจตนาทำโทษหล่อนจริง ไป๋เสว่เอ๋อกัดฟัน ไม่อยากที่จะเสียเวลาไปมากกว่านี้ รีบกอดเอกสารไว หยิบกระเป๋าและออกไป เวลาสองชั่วโมง จะคอยดูว่าหล่อนจะกลับมาทันเวลาเลิกงานหรือไม่ เมื่อถึงชั้นล่างของบริษัท ไป๋เสว่เอ๋อเรียกรถแท็กซี่ บอกที่อยู่ และกำชับให้คนขับขับเร็วหน่อย แม้ว่าจะทำเช่นนี้ จากเขตตงเฉิงไปเขตหนานเฉิง ต้องใช้เวลาสี่สิบนาที เมื่อถึงโรงพิมพ์ หลังจากที่ไป๋เสว่เอ๋อลงทะเบียนเรียบร้อย ก็ไปที่สำนักงานของหัวหน้าผู้คุมโรงงาน ปกติแล้วเวลาบริษัทตระกูลเผยต้องการสั่งพิมพ์อะไรล้วนแล้วแต่มีหัวหน้าจางเป็นผู้รับผิดชอบ เมื่อถึงห้องทำงานไป๋เสว่เอ๋อได้แนะนำตัวเอง หัวหน้าจางรีบรินน้ำชาเสิร์ฟให้หล่อน “เลขาไป๋ ต้องขออภัยด้วย ต้องลำบากให้คุณมาด้วยตัวเอง” ไป๋เสว่เอ๋อยื่นมือไปรับแก้วน้ำชามาวางไว้บนโต๊ะ ยิ้มให้ตอบกลับ “ไม่ลำบากค่ะหัวหน้าจาง สื่อสิ่งพิมพ์ที่ต้องใช้ในกิจกรรมครั้งนี้ไม่ค่อยเยอะ แต่ค่อนข้างเร่งรีบ คุณช่วยลัดคิวให้พวกเราหน่อยได้ไหม ช่วยพิมพ์ให้พวกเราก่อนได้รึเปล่า?” หัวหน้าจางหัวเราะขึ้น พูดด้วยความรู้สึกผิด “ต้องขอโทษจริงๆครับเลขาไป๋ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากพิมพ์งานให้พวกคุณก่อน แต่ช่วงนี้ออเดอร์ค่อนข้างเยอะ เครื่องจักรในโรงงานเดินเครื่องยี่สิบสี่ชั่วโมง ต่อเนื่องไม่หยุดมาหลายวันแล้ว ออเดอร์ของทุกคนก็รีบเร่งกันหมด ของพวกคุณคงต้องต่อคิวรอ ไม่อย่างนั้นเราไม่สามารถหยุดเครื่องที่พิมพ์งานคนอื่นอยู่เพื่อมาพิมพ์งานของคุณ!” ไป๋เสว่เอ๋อยิ้ม รีบพูดขอร้องต่อ “หัวหน้าจาง คุณก็รู้ดี บริษัทตระกูลเผยของพวกเราร่วมงานกับโรงพิมพ์มานาน ใบโบชัวร์ครั้งนี้ต้องรีบใช้มากจริงๆ และปริมาณก็ไม่ได้เยอะ พิมพ์แปปเดียวก็เสร็จ คุณก็ถือซะว่าครั้งนี้เห็นใจพวกเราบริษัทตระกูลเผย เมื่อถึงเวลาที่พวกเราต้องการ เราจะพิจารณาโรงพิมพ์คุณเป็นแห่งแรกเลย!” หล่อนพูดร้องขอซ้ำ พูดจนปากเปื่อยปากแฉะ จนสุดท้ายหัวหน้าจางยอมตกลง “งั้นเอางี้เลขาไป๋ เพื่อไม่ต้องให้คุณลำบากมาที่นี่อีก คุณไปห้องเครื่องกับผม ผมจะให้ลูกน้องพิมพ์ออกมาตามแบบของคุณ หลังจากที่คุณแน่ใจว่าไม่มีข้อผิดพลาดแล้ว ผมจะลัดคิวให้พวกคุณทำก่อน” ไป๋เสว่เอ๋อพยักหน้าตกลง “โอเคค่ะ หัวหน้าจาง ทำตามนั้นเลยค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อเดินตามหัวหน้าจางไปที่โรงงานที่มีเครื่องจักรเสียงดัง กลิ่นหมึกที่เหม็นฉุนโชยเข้าจมูกหล่อนจนต้องขมวดคิ้วชนกัน เมื่อเดินเข้าไปในห้องเครื่องจักร กลิ่นจึงลดลงมา คนงานในห้องเครื่องทำงานอย่างคล่องแคล่ว ผ่านไปครู่เดียวก็ได้แบบร่างโบชัวร์ตามที่ต้องการออกมาอย่างรวดเร็ว ไป๋เสว่เอ๋อมองดูไปมา รู้สึกว่าการจัดวางเลขหน้าตรงท้ายกระดาษไม่ถูกต้อง สีของหน้าปกจัดจ้านเกินไป หลังจากให้คนงานปรับแก้ไขใหม่ พิมพ์ออกมาอีกสองสามครั้งจึงจะเป็นที่น่าพอใจ หลังจากที่ทำเสร็จทั้งหมด ไป๋เสว่เอ๋อกำลังจะเดินตามหัวหน้าจางไปจ่ายค่ามัดจำและออกใบเสร็จที่ห้องทำงาน แต่เมื่อเดินออกจากห้องเครื่องจักร หล่อนก็นึกถึงเวลาขึ้นมาได้ หยิบมือถือออกมาดูเวลา ตอนนี้ผ่านไปสามสิบนาทีกว่าแล้ว หล่อนเริ่มกระวนกระวาย รีบเดินต่อไป ไม่มีท่าทีจะหยุด หล่อนเพิ่งเก็บโทรศัพท์ จู่ๆเท้าก็พลิก เท้าที่ใส่รองเท้าส้นสูงพลิกอย่างจัง ทั้งตัวของหล่อนล้มไปทางด้านข้าง ช่างโชคร้ายเสียจริง ไป๋เสว่เอ๋อรู้ซึ้งถึงคำพูดที่ว่า เวลาโชคไม่ดี ดื่มน้ำเย็นยังเสียวฟัน หล่อนรีบลุกขึ้นยืน รู้สึกว่าเท้าด้านขวาทั้งเจ็บทั้งคัน เมื่อหัวหน้าจางหันกลับมา เห็นไป๋เสว่เอ๋อล้มลงไป สีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบเข้าไปประคอง ไป๋เสว่เอ๋อนั่งหลังตรง ก้มลงไปมองที่เท้าเห็นแผลที่เต็มไปด้วยเลือดสด หล่อนตกใจ จนลืมพูดทุกอย่าง “เลขาไป๋! นี่มัน!” หัวหน้าจางก็เห็นแผลบนเท้าของหล่อน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที หันไปเห็นเครื่องจักรทองเหลืองที่ตั้งอยู่บนพื้นมีมุมแหลมของชิ้นส่วนยื่นออกมา เขาก็เข้าใจทันที “เลขาไป๋ แผลนี่ค่อนข้างลึกเลยนะครับ! ผมพาคุณไปส่งที่โรงพยาบาลก่อนดีกว่า!” ความรู้สึกเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั้งตัว ไป๋เสว่เอ๋อกัดฟัน ฝืนทำสีหน้าปกติ ส่ายหน้า หยิบทิชชู่ออกมาจากกระเป๋า และหยิบพลาสเตอร์ปิดแผลออกมาจากกระเป๋าช่องเล็ก ปิดลงไปบนแผลจากบนลงล่างหลายแผ่น จากนั้นปลดผ้าพันคอออกมาพันแผลเอาไว้ “หัวหน้าจาง ฉันไม่เป็นอะไร คุณไปออกใบเสร็จก่อนเถอะ ฉันจะไม่รบกวนคุณแล้ว” หัวหน้าจางมองดูไป๋เสว่เอ๋อทำแผลด้วยความคล่องแคล่ง รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาได้สติกลับมา รู้สึกไม่ค่อยวางใจ จนถามซ้ำอีกรอบ “ไม่เป็นไรจริงหรอครับ?” ไป๋เสว่เอ๋อปัดมือ ลุกขึ้นมาจากบนพื้น ส่งยิ้มให้เขา “”ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ เมื่อได้ใบเสร็จมา ไป๋เสว่เอ๋อรีบเดินออกมาที่ประตูโรงงาน แต่ที่เท้ายังมีแผลอยู่ ทุกฝีก้าวที่เดินหล่อนก็รู้สึกเจ็บแผลจนคิ้วย่น เมื่อครู่ก่อนเข้าโรงงาน เพื่อที่จะประหยัดเวลา และคิดแล้วว่าบริเวณนี้ค่อนข้างเปลี่ยว หารถยาก หล่อนจึงให้เงินคนขับรถไปหนึ่งร้อยหยวน เพื่อให้เขารอก่อน แต่ตอนหล่อนมาถึงหน้าประตู มองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นรถคันนั้นอีกแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อมองไปที่ยาม ถามขึ้น “ลุงยามคะ รถแท็กซี่ที่ฉันนั่งมาเมื่อครู่ไปไหนแล้วคะ? คุณเห็นรึเปล่า?” ลุงยามปัดมือไปมา “ไปตั้งนานแล้ว หนูเขาไปไม่ถึงสิบนาทีเขาก็ไปแล้ว!” ไป๋เสว่เอ๋อหน้าถอดสี หมดหนทางแล้ว ต้องทำยังไงดี?