ตอนที่89 ประธานเผยเป็นรุ่นพี่ของฉัน

ต๭นที่89 ประธานเผยเป็นรุ่นพี่ของฉัน รอบข้างไม่มีใครเลย ไป๋เสว่เอ๋อรออยู่พักใหญ่ รถสักคันก็ไม่มีผ่าน หล่อนยืนอยาตรงนั้นลำพังเพียงคนเดียว ลุงยามอดสงสารไม่ได้ พูดตะโกนมาจากที่ไกล “สาวน้อย ลองไปรอที่ประตูใหญ่ไหม มีรถรับส่งของขับมาอยู่บ้าง ให้พวกเขาช่วยไปส่งเธอสิ!” นี่อาจจะเป็นวิธีที่เป็นไปได้ ไป๋เสว่เอ๋อรออยู่ที่ประตูไม่นาน มีรถบรรทุกคันหนึ่งขับออกมาจากโรงงาน ลุงยามโบกรถไว้ รถก็จอดลงทันที ลุงหนวดยาวค่อนข้างสกปรกคนหนึ่งลดหน้าต่างรถลงมา เอ่ยปากขึ้นด้วยฟันเหลืองอร่าม “มีอะไร!” ไป๋เสว่เอ๋อเพิ่งจะก้าวไปหนึ่งก้าว ลุงคนนั้นก็เบี่ยงสายตาจากลุงยามมามองที่หล่อน ตาของผู้ชายคนนั้นเป็นประกาย สายตาดูไม่ธรรมดาเต็มไปด้วยความหื่นมองมาที่ตัวของหล่อน ไป๋เสว่เอ๋อเสียวสันหลังวาบ หล่อนยังไม่ทันได้พูดอะไร ผู้ชายคนนั้นก็ส่งยิ้มให้ “ว่าไงจ้ะคนสวย!” ไป๋เสว่เอ๋อกัดริมฝีปากแน่น รีบส่ายหัว ปฏิเสธ “ไม่มีอะไร! พี่ชาย! ไม่มีอะไรค่ะ!” เมื่อหล่อนพูดจบ หันหลังไปมองลุงยามที่ทำหน้าตาสงสัย ส่ายหัวเล็กน้อย ผู้ชายคนนั้นได้ยินที่ไป๋เสว่เอ๋อพูดขึ้น รู้สึกแปลกใจขึ้นมา มองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อกับลุงยามพักหนึ่ง จากนั้นเห็นพวกเขาไม่พูดอะไรต่อ เขาจึงบ่นด่าพลางปิดกระจกขึ้น เหยียบคันเร่งขับออกไป ไป๋เสว่เอ๋อมองดูรถที่ขับออกไป จึงจะรู้สึกโล่งใจถอนหายใจออกมา ถ้าหล่อนขึ้นรถไปกับผู้ชายคนนั้นจริงๆ ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น หล่อนคิดว่าควรรอโบกรถแท็กซี่อยู่ตรงนี้เหมือนเดิมสบายใจกว่า ไป๋เสว่เอ๋อตัดสินใจเรียบร้อย บอกลาลุงยาม จากนั้นเดินออกมาจากประตูโรงงาน ค่อยๆเดินไปข้างถนน ใกล้ห้าโมงแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ถ้าหล่อนยังหารถไม่ได้ เกรงว่ารอจนฟ้ามืดกว่านี้จะยิ่งหารถยาก แต่หล่อนรถมาสิบนาทีกว่าแล้ว ยังไม่เห็นเงารถแท็กซี่สักคัน ไป๋เสว่เอ๋อลองโบกรถที่ขับผ่านไปมา ผ่านไปครู่เดียวฟ้าก็มืดแล้ว รถที่ขับผ่านไปมาล้วนแล้วแต่เป็นรถบรรทุกสินค้า ถึงแม้ว่าหล่อนยื่นมือออกไปโบก ก็ไม่มีคันไหนจอดรับเลย เพราะหล่อนยังเคลื่อนไหวเดินไปมา ทำให้แผลบนเท้าฉีกขาดเพิ่มอีก เลือดเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ผ่านไปไม่นาน ผ้าพันคอที่มัดไว้ก็มีเลือดซึมออกมา หล่อนเจ็บจนแทบจะเป็นลมสลบไป ไป๋เสว่เอ๋อกัดฟันสู้ จนรู้สึกว่าตัวเองไม่ไว้แล้ว ใช้มือข้างหนึ่งจับเข่าไว้ ทิ้งน้ำหนักไปทางเท้าด้านซ้าย หล่อนพักครู่หนึ่ง เห็นรถผ่านมาลองลุกขึ้นโบกดูอีกครั้ง เดินไปมาอยู่หลายครั้ง รู้สึกว่าตัวเองเริ่มทนไม่ไหว ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหล่อนต้องสลบไปแน่นอน ไป๋เสว่เอ๋อหยิบมือถือขึ้นมา เปิดสมุดรายชื่อขึ้น ไล่จากบนลงล่างหาคนที่พอจะติดต่อได้ไม่ได้เลย สุดท้ายสายตาของหล่อนมองไปเห็นเบอร์ของเผยลี่เชิน โทรศัพท์หาเขา เขาคงไม่ได้ใจร้ายไม่สนใจหล่อนใช่ไหม? หล่อนกัดฟันโทรหาเขา เสียงรอสายดังอยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็มีคนกดรับสาย ความรู้สึกของไป๋เสว่เอ๋อเหมือนกับคว้าต้นข้าวช่วยชีวิตไว้ได้ หล่อนมีความหวังอีกครั้ง เดิมทีหล่อนอยากจะพูดชื่อของฝ่ายชายขึ้นก่อน แต่เมื่อนึกถึงความผิดที่หล่อนทำไว้มากมายในช่วงนี้ เกรงว่าเขาจะยังไม่หายโกรธ จึงเรียกเขาด้วยความนอบน้อม “ประธานเผย” “ประธานเผย...ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพิมพ์ ที่นี่ไกลจากตัวเมืองมาก ฉันหารถกลับไม่ได้เลย...” หล่อนยังพูดไม่ทันจบ คู่สายก็มีเสียงไม่พอใจพูดขึ้น “แล้วยังไงล่ะ?” ไป๋เสว่เอ๋อตกใจตะลึง ทำไมถึงเป็นเสียงของสวี่เยว่หรูล่ะ? หล่อนรีบเอามือถือออกมาจากหู เปิดดูหน้าจอ บนนั้นเขียนชัดเจนว่า “เผยลี่เชิน”สามคำ หล่อนจึงยกมือถือแนบหูอีกครั้ง เสียงอันไม่เกรงใจของสวี่เยว่หรูดังขึ้น “เลขาไป๋ ตอนนี้ห้าโมงครึ่งแล้ว หน้าที่ที่ให้เธอไปรับผิดชอบยังทำไม่สำเร็จ ทำไมล่ะ อยากให้ประธานเผยขับรถไปรับงั้นเหรอ?” ไป๋เสว่เอ๋อขมวดคิ้ว พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “ทำไมเธอถึงเป็นคนรับโทรศัพท์?” เผยลี่เชินไม่ชอบให้ใครแตะต้องของของเขา ปกติแล้วเวลามีคนโทรเข้ามือถือเขา หล่อนไม่เคยแตะต้องเลย แต่สวี่เยว่หรูกลับ.... สวี่เยว่หรูเผยอปาก น้ำเสียงเยาะเย้ยย้อนถาม “เธอไม่รู้สินะว่าประธานเผยเป็นรุ่นพี่ของฉัน ฉันช่วยเขารับโทรศัพท์ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ถามหน่อยเถอะ ฉันต้องของอนุญาตเธอก่อนงั้นหรือ?” ไป๋เสว่เอ๋อเจ็บใจ รู้สึกเย็นวาบไปหมดทั้งตัว “ไม่พูดต่อแล้ว ฉับกับรุ่นพี่เดินชอปปิ้งเสร็จจะต้องไปทานข้าวต่อ ส่วนเรื่องของเธอก็หาทางจัดการเองแล้วกัน!” สวี่เยว่หรูพูดจบ รีบตัดสายลงอย่างไม่ลังเลใจ ไป๋เสว่เอ๋อได้ยินเสียงดังตู้ดตู้ดจากฝ่ายตรงข้าม ใจของหล่อนชาขึ้นมาทันที ดูสถานการณ์ตอนนี้ ดูไปแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเผยลี่เชินกับสวี่เยว่หรูค่อนข้างดีทีเดียว ทั้งไปชอปปิ้งทั้งทานข้าว หล่อนทำงานในบริษัทตระกูลเผยมาตั้งหลายวันแล้วยังมองเรื่องแบบนี้ไม่ออกเลย ไป๋เสว่เอ๋อกัดปากตัวเองแน่น รู้สึกว่ามีบางอย่างค้างคาอยู่ในใจ หล่อนมองดูเบอร์โทรศัพท์บนหน้าจอ จากนั้นก็โยกลับลงไปในกระเป๋า คิดไปแล้ว เผยลี่เชินไม่ได้ใส่ใจหล่อนเลยสักนิด เขาให้หล่อนออกมาทำงาน แต่เขากลับไปทานข้าวเดินเล่นกับผู้หญิงคนอื่น.... ไป๋เสว่เอ๋อเม้มปาก ก้มลงไปดึงผ้าที่พันอยู่บนเท้าด้านขวาออก เห็นเลือดไหลลงมาจากแผล พลาสเตอร์ที่ปิดแผลเอาไว้ก็ชุ่มไปด้วยเลือดมากมาย หล่อนนำผ้ามาพันแผลอีกครั้ง ค่อยๆเดินไปตามทางเข้าเมือง …… สวี่เยว่หรูนั่งอยู่บนโซฟาร้านขายของหรูหราไฮคลาสในห้าง หยิบมือถือขึ้นมาลบประวัติการโทร เพิ่งจะเก็บมือถือกลับไปที่เดิม เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเผยลี่เชินกำลังเดินตรงเข้ามา เมื่อเผยลี่เชินเดินมาถึง หยิบมือถือและเอกสารบนโต๊ะขึ้น หันไปพูดกับสวี่เยว่หรูด้วยท่าทีที่ค่อนข้างนิ่งขรึม “ไปเถอะ” สวี่เยว่หรูยิ้มจนตาเป็นประกาย รีบลุกขึ้นยืน เดินไปหยุดตรงด้านข้างของเผยลี่เชิน หล่อนโน้มตัวไปซบเขา “รุ่นพี่คะ ของขวัญที่ซื้อให้อาจารย์ฉินห่อเสร็จแล้วยังคะ?” เผยลี่เชินไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมากมาย พูดขึ้น “เมื่อครู่ผมเลือกกล่องใส่แล้ว พนักงานกำลังห่อให้อยู่” ทั้งสองเดินไปที่เคาน์เตอร์ ของขวัญห่อเสร็จพอดี พนักงานยกของขวัญด้วยมือทั้งสองส่งให้ตรงหน้าของเผยลี่เชิน เขารับของไว้และส่งให้สวี่เยว่หรู สวี่เยว่หรูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รับของขวัญไว้ “รุ่นพี่ นี่คือ...” “ฝากของขวัญไว้ที่คุณ เมื่อถึงวันเกิดคุณก็เอาไปให้เขาก็โอเคแล้ว” สวี่เยว่หรูหน้าซีด รีบถามขึ้น “รุ่นพี่ไม่ไปด้วยกันหรอคะ? อาจารย์ฉินไม่เจอคุณมาสองปีแล้วนะ ทุกปีเวลาพวกเราไปเยี่ยมจารย์ เขามาจะพูดถึงคุณตลอด คุณก็รู้ดี สุขภาพของเขาทรุดลงทุกวัน โดยเฉพาะปีนี้.....” สวี่เยว่หรูยิ่งพูดเสียงยิ่งเบา เผยลี่เชินได้ยินสิ่งที่หล่อนพูด ย่นหน้าผากขึ้นมาทันที อาจารย์ฉินเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเขาตอนอยู่มหาวิทยาลัย ตอนนั้นเขาสร้างกลุ่มเล็กๆขึ้นมา มักจะพาพวกเขาไปร่วมกิจกรรมและงานแข่งขันต่างๆ เผยลี่เชินและสวี่เยว่หรูเป็นหนึ่งในสมาชิกกลุ่มนั้น ตอนนั้นเขาได้เรียนรู้อะไรมากมายจากอาจารย์ฉิน ตอนเรียนจบใหม่ๆเขามักจะไปเยี่ยมอาจารย์ แต่หลังจากนั้นมาเขาก็ยุ่งขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้ไปเยี่ยมท่านอีก แต่ทุกปีไม่ว่าจะเป็นวันสำคัญอะไร เขาก็หาคนเอาของขวัญไปส่งให้ตรงเวลาทุกครั้ง เผยลี่เชินยักคิ้ว สายตามองไปมา เขาหันมาทางด้านข้าง มองไปที่สวี่เยว่หรูพูดขึ้น “วันงานเลี้ยงผมไปแน่นอน แต่ของขวัญฝากไว้ที่คุณก่อน” “โอเคค่ะ!” เมื่อสวี่เยว่หรูได้ยินเขาพูดตกลง หล่อนก็ยิ้มหน้าบาน หล่อนเดินออกมาจากห้างกับเผยลี่เชิน ถามขึ้น “รุ่นพี่คะ พวกเราไปทานข้าวที่ไหนกันดี?” “ไปที่ใกล้ๆนี่แหละ” เผยลี่เชินตอบ จู่ๆก็นึกถึงไป๋เสว่เอ๋อขึ้นมา วันนี้ตอนบ่ายหล่อนก็ไม่ได้อยู่ที่บริษัท ไม่ได้บอกอะไรเขาล่วงหน้า และไม่มีการรายงานอะไร กระทั่งโทรศัพท์หรือข้อความก็ไม่มีส่งหาเขาเลย สงสัยผู้หญิงคนนี้เริ่มปีกกล้าขาแข็ง กล้าแกร่งขึ้นมาเยอะแล้ว เมื่อเดินไปถึงรถ เขาเปิดประตูขึ้นรถ จู่ๆก็ชะงักไป หันหน้าไปมองสวี่เยว่หรู ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “วันนี้ไป๋เสว่เอ๋อไปไหน? คุณรู้รึเปล่า?”