ตอนที่ 47 ยันกันไว้

ต๭นที่ 47 ยันกันไว้ ฮองเฮาพูดขึ้นโดยไม่ยิ้มแต่อย่างใด “รับโทษ? เพราะเรื่องถอนหมั้นนะหรือ?” เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดขึ้นด้วยใบหน้าละอายใจ “รายงานต่อฮองเฮาเหนียงเหนียงหม่อมฉันน้อมรับโทษเพราะเรื่องนี้พะยะคะหม่อมฉันไร้ความสามารถในการต่อต้านภรรยา ไม่สามารถอบรมสั่งสอนลูกสาวจนทำให้อ๋องเหลียงเตี้ยนเซี่ยต้องเสียหน้า หม่อมฉันสมควรตายไม่อาจหลีกหนีความผิดได้พะยะคะ" "ไร้ความสามารถในการต่อต้านภรรยา ? เจ้าเอาเรื่องนี้มาจากไหน? เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับหลี่ซื่อ? "ฮองเฮามองไปทางเขาด้วยสายตาแปลกใจ เดิมทีฮองเฮาคิดว่าเขาอยากจะป้ายความผิดทั้งหมดให้กับเสี้ยหลีโม่แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะลากหลี่ซื่อเข้ามาพัวพันด้วยในตอนที่ซุนกงกงบอกมาเมื่อสักครู่นางก็ยังคิดอยู่เลยว่าซุนกงกงได้ยินผิดมา. นึกไม่ถึงว่าเรื่องจริงจะกลับกลายมาเป็นเช่นนี้ เฉิงเสี้ยงเสี้ยจึงพูดขึ้นว่า "รายงานฮองเฮาเหนียงเหนียงเรื่องการถอนหมั้นเป็นฝีมือการแก้แค้นส่วนตัวของหลี่ซื่อพะยะคะฮองเฮาเหนียงเหนียงได้โปรดลงโทษด้วยพะยะคะ" "นี่มันเรื่องแปลกแล้วเจ้าเล่ามาให้เปิ่นกงฟังสักหน่อยสิ"ฮองเฮาเบิกตากว้างพร้อมกับพูดขึ้น หมุยเฟยจึงได้นำเรื่องที่เพิ่งกล่าวกับฮองไทเฮาเมื่อสักครู่เล่าออกมาอีกรอบอย่างไม่มีผิดแปลกไปแม้แต่คำเดียว เมื่อฮองเฮาได้ฟังจึงหัวเราะออกมาจากนั้นก็มองไปทางฮยองไทเฮา"เสด็จแม่เองก็ฟังเรื่องนี้แล้วท่านคิดว่าอย่างไรเพคะ?" ฮองไทเฮาพูดขึ้นอย่างไม่โกหกแต่อย่างใด "หากหลี่ซื่อผู้นี้โหดร้ายเช่นนี่จริงๆย่อมจัดการลงโทษอย่างแน่นอน" เมื่อเฉิงเสี้ยวเสี้ยและหลิงหลงได้ยินคำพูดนี้ต่างก็มองหน้ากันแล้วรีบก้มหัวลงทันใด ฮองเฮาจึงได้ถามฮองไทเฮาอีกครั้ง "เสด็จแม่เพคะเรื่องถอนหมั้นเข้าใจมากน้อยแค่ไหนเพคะ?" ฮองไทเฮาตื่นตกใจเล็กน้อยแต่ก็เข้าใจความหมายของฮองเฮา ข่าวคราวที่เล็ดลอดเข้ามาในวังไม่ใช่การแพร่ขยายมาจากด้านนอกแต่อย่างใด แต่กลับเป็นรายงานของคนสนิทมา ที่พูดขึ้นว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด อย่างน้อยก็เป็นการฟ้องร้องเสี่ยหลีโม่และซิวชูของจวนเฉิงเสี้ยง แต่ละคำที่กล่าวออกไป เสี่ยงเสี้ยไม่สามารถโต้แย้งทั้งหมดกลับมาได้ ด้วยเหตุนี้ก่อนหน้านั้นนางเองจึงคิดว่าเฉิงเสี้ยงเสี้ยอำมหิตไม่สำนึกบุญคุณ ปฏิบัติอย่างโหดร้าย เพียงแต่ว่า วันนี้พวกเขาได้ดึงหลี่ซื่อที่นางไม่ชอบเข้ามาพัวพันด้วย อีกทั้งหมุยเฟยยังเป็นพยานให้อีกจึงทำให้นางมองเรื่องนี้แย่ลงมากไปอีก หลี่ซื่อเป็นคนเช่นไรกันแน่? เป็นอย่างที่หมุยเฟยและเฉิงเสี้ยงเสี้ยกล่าวไว้หรือไม่? ฮองไทเฮาป้องปกขึ้นมาทันใด อีกทั้งยังนึกถึงคำพูดแต่ละคำของเสี้ยหลีโม่ขึ้นมาได้ หากเสด็จแม่กลับกลอกเช่นนี้แล้วจะสอนลูกสาวคนนี้ได้อย่างไรกัน? เมื่อคิดถึงตรงนี้ฮองไทเฮาจึงพูดขึ้นโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า "อายเจียเองก็เพลียไปหน่อย เรื่องนี้ให้ฮองเฮาจัดการเถอะ อายเจียฟังอยู่ข้างๆก็พอแล้ว" ฮองเฮายืนขึ้นแล้วโค้งตัวก่อนพูดขึ้นว่า "เพคะ!" จากนั้นก็นั่งลงอีกครั้งก่อนกวาดสายตามองไปทางใบหน้าของหมุยเฟยด้วยสายตาเย็นชา"หมุยเฟยเจ้าอยู่ในวังมาโดยตลอดจะรู้เรื่องในจวนเฉิงเสี้ยงได้อย่างไร? แล้วจะรู้เรื่องการกลับหลอกของหลี่ซือได้อย่างไรกัน?" หมุยเฟยตกใจใบหน้าแข็งทื่อ"นี่...." "อือ?"สายตาของฮองเฮาเย็นชามากขึ้นก่อนเค้นถามขึ้น หมุยเฟยพูดขึ้นด้วยท่าทางอ้ำๆอึ้งๆ "นี่ แม่ของหม่อมฉันคือนายหญิงแก่ของจวนเฉิงเสี้ยง ย่อม....." "ย่อมได้ยินมาแน่นอนใช่ไหม? ข่าวลือที่ได้ยินมาใช่หรือไม่?"ฮองเฮาพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำๆ หมุยเฟยแยกแยะด้วยใบหน้าแดงก่ำ"จะเป็นข่าวลือที่ได้ยินมาได้อย่างไรกัน? แม่ของหม่อมฉันเองก็เป็นฮูหยินขององค์ที่สอง จะโกหกได้อย่างไรกัน?" "เจ้าจะบอกว่านายหญิงแก่เข้าวังมาด้วยตัวเองก็เพื่อมาฟังเรื่องมโนสาเร่เหล่านี้ของท่านหรือ?"ฮองเฮากระแอมลำคอแล้วหันไปถามซุนกงกงอย่างฉับพลัน "ไปตรวจสอบหน่อยในหลายปีมานี้นายหญิงแก่เข้าวังมากี่รอบ?" ซุนกงกงพูดพร้อมยิ้มขึ้น"เหนียงเหนียง ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบหรอก ทุกครั้งที่นายหญิงแก่เข้ามาในวัง ก็ล้วนแล้วแต่ต้องการเข้ามาน้อมทักทายฮองไทเฮา ปีนี้ยังไม่มาปีนี้ก็ยังไม่เคย จึงมาก่อนหลายปี ถึงจะมาเป็นครั้งคราว แต่ฮูหยินก็มักจะเป็นคนที่รอบคอบเสมอ เหนียงเหนียงลืมไปแล้วหรือเพคะ?" ฮองเฮาตอบเสียงฮือ "เปิ่นกงไม่ลืมและก็ยังจำได้อย่างแม่นยำว่านายหญิงแก่เข้าวังน้อยมากตลอดสองปีที่ผ่านมานี้มา บางครั้งที่มาก็อยู่เพียงแค่ประเดี๋ยวเดียวก็ไป เปิ่นกงยังคิดว่าอยู่เลยนายหญิงแก่ผู้นี้ไปๆมาอย่างรีบร้อนที่แท้ก็ไปพูดคุยเรื่องมโนสาเร่กับหมุยเฟยในวังนี้เอง" สีหน้าของหมุยเฟยเริ่มดูไม่ดี"นายหญิงแก่คือแม่ของหม่อมฉัน มาพูดคุยกับหม่อมฉันและก็เป็นเรื่องปกติของคนเราฮองเฮาเหนียงเหนียงกล่าวเช่นนี้โหดร้ายไปหน่อยไหมเพคะ?" ฮองเฮาและหมุยเฟยมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวมาก่อนแต่ในความเป็นจริงแล้วหมุยเฟยไม่ชอบฮองเฮามาโดยตลอดเพียงแต่มันขัดขวางความรู้สึกนึกคิดในใจอย่างลึกไว้อย่างชัดเจนถึงได้ต้องเสแสร้งเข้าหา เมื่อต้องเผชิญหน้ากับฮองเฮาในวันนี้นางจึงได้รู้ว่าไม่มีทางถอยหลังกลับได้แต่ก้าวเดียว. ดังนั้นจึงได้กล่าวหาข้อบกพร่องของฮองเฮา เพราะฮองเฮาโหดร้ายเกินไป จึงได้อยากให้ฮองไทเฮาเห็นพ้องต้องกันด้วย ฮองเฮาหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา"นายหญิงแก่พูดเป็นเพียงแค่ฟังความข้างเดียวเพราะในความเป็นจริงมันไม่เป็นเช่นนี้จึงต้องถามให้เข้าใจถึงจะถูกต้อง หมุยเฟยขมวดคิ้ว. ทำไมฮองเฮาถึงได้เข้ามาวุ่นวายเช่นนี้? จะต้องจัดการคนเหล่านี้เพื่อนไว้หน้านางไม่ใช่หรือ? จัดการใครก็ไม่ได้หรือ? ก็ควรจะไว้หน้าเท่านั้น ในเมื่อหลีโม่ก็บกพร่องแล้ว แค่จัดการเรื่องของหลี่ซื่อก็พอแล้วไม่ใช่หรือ? เฉิงเสี้ยงเสี้ยเองก็มึนงงไม่น้อย ถึงแม้ว่าเขาจะคาดหวังให้ฮองเฮาไม่ได้เชื่อเรื่องหลี่ซือทั้งหมดก็ตาม แต่ว่าถึงอย่างไรเขาก็คือเฉิงเสี้ยง เมื่ออยู่ต่อหน้าก็ต้องพะว้าพะวังหน่อยไม่ให้เขาดูแย่เกินไป กลับคิดไม่ถึงว่าฮองเฮาไม่เชื่อคำกล่าวหาของหลี่ซื่อสักนิดแต่อย่างใด แม้กระทั่งคำพูดของหมุยเฟยเหนียงเหนียงก็ไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อยมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? หรือว่าจะเป็นเพราะ หลังจากที่เสี้ยหลีโม่ถูกกักตัว พูดอะไรไปฮองเฮาเหนียงเหนียงจะเชื่อได้อย่างไรกัน? ไม่ใช่แน่นอน หากฮองเฮาเหนียงเหนียงเชื่อคำพูดทั้งหมดของเสี่ยหลี่โม่ทำไมถึงไม่ลงโทษตั้งแต่เขาเข้าวังมา ? เมื่อเห็นฮองเฮาเหนียงเหนียงเองก็ไม่เชื่อเสี้ยหลีโม่ ถึงแม้ว่าหญิงหลงฮูหยินจะหวาดกลัวท่าทางโหดร้ายของฮองเฮาก็ตาม แต่เมื่อได้ยินว่าฮองเฮาไม่เชื่อคำพูดพวกเขา ในใจจึงได้ไม่สบายใจ จึงพูดว่า "หากเหนียงเหนียงไม่เชื่องั้นก็ส่งคนไปตรวจสอบที่จวนสักหน่อยสิเพคะ” ฮองเฮาโบกมือไปมา “ทำไมจะต้องยุ่งยากมากขนาดนี้ด้วยละ? ในวังก็มีข้าหลวงของจวนเฉิงเสี้ยงไม่ใช่หรือ? หลิงหลงตกใจทันใด จากนั้นก็รีบส่ายหน้าทันที “ฮองเฮาเหนียงเหนียง เย็นเอ๋อร์คือหญิงผู้อยู่ข้างกายหลี่โม่ผู้นั้น นางเองก็ต้องฟังคำสั่งของหลีโม่อยู่แล้ว จะไปยุติธรรมได้อย่างไรกัน?” ฮองเฮาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หากเชื่อคำพูดเจ้า คนที่อยู่เบื้องล่างจวนเฉิงเสี้ยงต่างก็ไม่ปกป้องเฉิงเสี้ยงนะสิ? แล้ว……” ฮองเฮาเดินขึ้นหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็จ้องมองไปทางหลิงหลงฮูหยิน สีหน้าดุเดือดและรุนแรง “เจ้าเรียกภรรยาของเฉิงเสี้ยงว่าหลี่ซื่อ หลี่ซื่อคำนี้ คือคำที่เจ้าใช้เรียกหรือ?” ฮองเฮาเองก็ไม่ปลื้มใจนัก คุณสมบัติของหลี่ซื่อนั้นดีมาก ในฐานะที่เป็นนางบำเรอ ไม่ว่าจะอยู่เนื่องในโอกาสไหนก็ตาม ก็ล้วนแล้วแต่ต้องเคารพภรรยา นี่คือกฎระเบียบ ดังนั้น นางจึงได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า “จริงๆแล้ว ไม่ว่าหลี่ซื่อจะเป็นเช่นไร ก็ยังไม่ถูกขับไล่ออกไป ตอนนี้นางก็ยังเป็นภรรยาของจวนเฉิงเสี้ยง เจ้าเรียกเพียงแค่หลี่ซื่อคำเดียว เอาตำแหน่งภรรยาหลวงไปไว้ไหนกัน?” หลิงหลงฮูหยินที่อยู่อีกด้านหนึ่งของจวนเฉิงเสี้ยงก็ต่างเรียกหญิงชั่วช้าสามัญผู้นั้นว่าหลี่ซื่อ จึงได้เรียกเพียงแค่คำว่าหลี่ซื่อออกมา อีกทั้งยังได้ยินหมุยเฟยเรียกหลี่ซื่อหลี่ซื่อมาตลอดด้วย นางจึงได้โพล่งหลุดปากออกมา คิดไม่ถึงว่าจะสามารถดึงดูดความสนใจของฮองเฮาได้ จนทำให้ฮองไทเฮาไม่พอใจตามไปด้วย นางจึงรีบพูดขึ้นว่า “ไทเฮาทรงลงโทษ ฮองเฮาทรงลงโทษ หม่อมฉันเรียกภรรยาในจวนมาโดยตลอด เมื่อสักครู่เพียงแค่ตึงเครียดไปหน่อยเพคะ จึงได้เรียกหลี่ซื่อตามหมุยเฟยเหนียงเหนียงเพคะ” หมุยเฟยพูดขึ้นว่า “ไทเฮาเพคะ นี่เป็นเพียงแค่การเรียกชื่อนะเพคะ เรื่องสำคัญยิ่งกว่าคือความจริงนะเพคะ