ตอนที่ 95 ยุ่งเรื่องคนอื่น

ต๭นที่ 95 ยุ่งเรื่องคนอื่น หลี่ซื่อหันไปมองเสี้ยฉวนที่ดูยโส โอหัง แล้วก็ค่อยหันออกไปมองที่ผ้าม่านแล้วพูดขึ้น：“เสี้ยฉวน ก่อนที่ข้าจะแต่งเข้ามาอยู่ในจวนเสี้ยนั้น มีอยู่ช่วงเวลาหนึ่งที่ข้าได้ศึกษาเกี่ยวกับการดูดวง ในโลกใบนี้มีหลากหลายสรรพสิ่งมีหลากหลายเรื่อง ที่สามารถเกิดขึ้นได้อย่างไม่คาดคิด เจ้ารู้หรือไม่ตอนที่ข้ามองหน้าเจ้านั้นข้าเห็นอะไร？“ เสี้ยฉวนหัวเราะออกมา：“ฮูหยินมองเห็นอะไรหรือ？“ หลี่ซื่อปล่อยมือจากผ้าม่าน แล้วมองหน้าเขา“บนคิ้วของเจ้านั้นเต้มไปด้วยความเสื่อมโทรม ราศีเริ่มจะหมด แล้วเป็นการบ่งบอกถึงชีวิตบั้นปลายของเจ้า“ เสี้ยฉวนหัวเราะออกมาอย่างดัง“คิดไม่ถึงว่าฮูหยินก็เป็นหมอดูได้ด้วย“ เขาขับรถม้าไปทางตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง สองวันนี้อ๋องอานชินเอาแต่นั่งอยู่ที่ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง แล้วก็ได้ยินคนมารายงานว่า หลี่ซื่อมาขอเข้าพบ เขาจึงรีบลุกขึ้นทันที แล้วก็พลันนั่งลงไปอีกรอบ แล้วสูดลมหายใจเข้าออกพลางพูดขึ้น“ให้นางเข้ามา“ เขาพายามควบคุมสติให้นิ่งเอาไว้ แล้วก็มองเห็นร่างที่เดินออกมาจากเงาต้นไม้ ที่สวมชุดสีครามและเดินออกมาจากต้นหลิวราวกับว่าเป็นสีเดียวกัน ใบหน้าของนางไม่ได้แสดงอาการใดๆ รวมถึงสายตาก็ไม่ได้ดูต่างจากหลายปีก่อนเลย ใจของเขาอยู่ดีๆก็เจ็บปวดขึ้นมา เขาจำเรื่องราวหลายปีก่อนได้ดี มีครั้งนึงที่เขาไปเรียนที่บ้านตระกูลอาย หลี่ซื่อกำลังนั่งวาดรูปอยู่ที่ศาลาเล็กท่ามกลางฝนตกปรอยๆ นางวาดรูปแม่น้ำสองฝั่ง และกำลังกัดหัวพู่กันอยู่ เขามองไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ พลันขมวดคิ้วมองภาพหมอกควันที่สองฝั่งแม่น้ำในรูปอย่างสงสัย เขาจึงเดินเข้าไปหานางแล้วพูดขึ้น：“ช่างเป็นภาพที่งดงามยิ่งนัก ถ้าเอาไว้แค่ชื่นชมก็ได้ ช่างวาดได้สมจริงมาก ถ้ามองดูแล้วเหมือนกับว่าภาพนั้นมีชีวิต แต่กลับมีความรู้สึกว่างเปล่า“ นางเงยหน้าของเขาอย่างแปลกใจ แล้วพลันยิ้มออกมา และก็เก็บรูปใบนั้นทันที รอยยิ้มนั้นช่างทำให้คนหลงใหลได้มากจริงๆ ดังนั้นเขาจึงมองนางตอนที่นางกำลังดูวิวทิวทัศน์ ในสายตานางก็ดูแปลกไป เขาก็เลยเอาแต่มองนาง จนนางกลายเป็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดของเขา ตอนนี้ชุดที่นางสวมใส่นั้นก็ดูสวยงามอย่างมาก เพียงแต่สายตาของนางนั้นกลับไม่มีความงดงามเหมือนแต่ก่อนแล้ว ขณะที่เขากำลังครุ่นคิดถึงเรื่องอดีตอยู่นั้น หลี่ซื่อก็ได้เดินมาตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว พลันโค้งตัวทำความเคารพ“ถวายบังคมท่านอ๋อง“ “ไม่ได้เจอกันนานเลย เจ้าสบายดีมั้ย？“เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าเป็นปกติมากที่สุดแล้ว ถ้าหากว่าสายตาไม่เอาแต่มองซ้ายขวา การเจอกันครั้งนี้ก็ควรจะเป็นการเจอกันที่ดี “สบายดีเพคะ“ หลี่ซื่อพูดขึ้น เสี้ยฉวนก็เดินตามนางเข้ามา แล้วยืนอยู่ด้านข้าง แล้วก็เอาแต่จ้องมองนางและอ๋องอานชิน “เชิญนั่ง！“อ๋องอานชินพูดขึ้น หลี่ซื่อจึงเดินเข้ามาแล้วนั่งลง พลันเอามือสองข้างมากุมไว้ด้านหน้า ช่างดูเป็นหญฺงที่เพรียบพร้อมยิ่งนัก ไม่เหมือนกับหญิงธรรมดาทั่วไป “วันนี้ที่ข้ามานั้น คือต้องการจะมาขอโทษแทนเฉิงเสี้ยง เรื่องก่อนหน้านี้ที่เขาได้ทำการบุ่มบ่ามกับท่านอ๋อง และขอสำนึกผิดต่อท่าน “หลี่ซื่อพูดขึ้นมาอย่างนิ่มนวล อ๋องอานชินก็ตอบรับตามมารยาท“ฝากไปบอกเขาด้วย ไม่จำเป็นต้องขอโทษข้าหรอก“ เขาไม่ได้บอกว่าให้อภัยหรือไม่ เพียงแต่บอกว่าไม่จำเป็นต้องขอโทษ หลี่ซื่อก็ตอบรับ“เพคะ“ นางเองก็ไม่ได้ขอบคุณอะไร เหมือนกับว่าแค่ต้องการมาขอโทษเท่านั้น แล้วนางก็พลันเงยขึ้นหันมองออกไปรอบนอก เห็นเหล่าคนใช้กับทหารวิ่งกันจ้าละหวั่น จึงถามขึ้น：“หลีโม่อยู่มั้ย？“ “หลีโม่ออกไปแล้ว“อ๋องอานชินไม่กล้าพูดความจริงออกมา กลัวว่านางจะหนักใจ หลี่ซื่อหันกลับมาจ้องเขา“หลีโม่ เป็นลูกสาวของข้าหลี่ซ่วยหยุ่น“ อ๋องอานชิน พลันยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น“ข้ารู้“ หลี่ซื่อจึงพูดตอบรับ แล้วก็มีคนเข้ามารินน้ำชาให้ นางจึงรับถ้วยน้ำชามา แล้วพลันพูดขึ้นโดยไม่คิดอะไร“ในบรรดาเชื้อพระวงศ์ คนที่ข้าชื่นชมที่สุดก็คือ องค์รัชทายาท“ อ๋องอานชินเหลือบมองนางแล้วหัวเราะ แต่กลับทำให้เสี้ยฉวนแปลกใจอย่างมาก หลังจากนั้นอ๋องอานชินก็พูดขึ้น：“ใช่ ที่จริงองค์รัชทายาทก็เป็นคนที่น่าชื่นชมอย่างมาก“ คำพูดนี้ทำให้คนที่ฟังอยู่นั้นไม่รู้สึกว่าเป็นการพูดประชด แต่เป็นการพูดชื่นชมจากใจจริง หลี่ซื่อจึงลุกขึ้น“ท่านอ๋องมีเรื่องต้องจัดการมากมาย ข้าไม่รบกวนเวลาท่านแล้ว ข้าขอตัวเพคะ“ เสี้ยฉวนชะงักไปทันที “ฮูหยินจะกลับแล้วหรือขอรับ？กว่าจะมาถึงนี่ได้ไม่อยู่คุยกับท่านอ๋องสักหน่อยหรือ？“ เสี้ยฉวนรู้สึกว่าที่พวกเขาคุยกันในวันช่างดูมีพิรุธยิ่งนัก นางดูเหมือนว่าต้องการมาเพื่ออะไรบางอย่าง แต่ว่าตามรับสั่งของเฉิงเสี้ยงนั้น คือต้องการให้นางได้พูดคุยกัน ในเรื่องราวที่ผ่านมา และเรื่องต่อจากนี้ ถึงได้เข้าเรื่องขององค์รัชทายาท นางเพียงพูดว่านางชื่นชมองค์รัชทายาทแล้วนางก็จะกลับเลยอย่างนั้นหรือ？ หลี่ซื่อก็พลันหันไปมองอ๋องอานชิน“ท่านอ๋องยังมีเรื่องอะไรจะคุยกับข้าอีกมั้ยเพคะ？“ อ๋องอานชินส่ายหน้า“พูดไปหมดแล้วละ“ หลี่ซื่อก็พลันขานรับอีกรอบ แล้วหันไปมองเสี้ยฉวน：“ถ้าท่านอ๋องไม่มีอะไรจะรับสั่งแล้ว ข้าขอตัวนะเพคะ“ เสี้ยฉวนโมโหอย่างมาก แต่เป็นเพราะว่าอ๋องอานชินยังอยู่ที่นี่เขาเลยไม่กล้าพูดอะไร ทำได้แค่ยื่นมือออกไปเพื่อทำความเคารพ แล้วก็เดินนำหน้าออกไป หลี่ซื่อหันกลับมามองอ๋องอานชินอีกครั้งนึง ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมาย แต่ว่าสิ่งที่อ๋องอานชินมองเห็นชัดที่สุดก็คือ การขอร้อง ขอร้องให้ช่วยดูแลลูกสาวของนาง อ๋องอานชินพยักหน้าเบาๆ แล้วก็มองนางเพื่อเป็นการสื่อว่า ส่งนาง เขาไม่เคยปกปิดความรู้สึกของตัวเองต่อนางเลย เมื่อก่อนเป็นแบบไหน ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม เขาคิดว่าการรักใครสักคนไม่ใช่เรื่องที่น่าอาย หลังจากที่เสี้ยฉวนกลับมาแล้ว ก็เอาสิ่งที่เขาได้ยินไปรายงานต่อเสี้ยเฉิงเสี้ยง หลังจากที่เสี้ยเฉิงเสี้ยงได้ยินก็โมโหอย่างมาก ถ้าดูจากความฉลาดหลักแหลมของนางนั้น นางไม่ควรจะพูดแบบนี้ออกมา นางมีหลายร้อยวิธีที่จะพูดให้อ๋องอานชินคล้อยตามนาง ที่นางไม่ยอมทำสาเหตุคืออะไรกัน？นางคิดว่าสิ่งที่เขาทำดีกับนางครั้งนี้เป็นการเสแสร้งอย่างนั้นหรือ？หรือว่าต้องการจะทดสอบนาง？ เฉิงเสี้ยงพยายามอดกลั้นความโมโหเอาไว้ แล้วก็พูดขึ้นเสียงเครียด：“ได้ หลี่ซ่วยหยุ่น ข้าจะเล่นเกมส์กับเจ้าสักตั้ง“ เรื่องที่อ๋องอานชินกับหลี่ซื่อเจอกันนั้น หลังจากที่ซูชิงได้ยินเรื่องนี้ก็รีบเอาไปเล่าให้ซือถูเย้นและหลี่โม่ฟังทันที ซือถูเย้นมองหน้าหลีโม่ แล้วพูดขึ้น：“เห็นได้ชัดเจนว่า ตอนนั้นแม่ของเจ้าเลือกคนผิด“ หลีโม่ที่ถือถ้วยยาอยู่ก็ตกยาเข้าไปจ่อที่ปากเขา“กินยาก่อนค่อยพูด“ ซือถูเย้นขมวดคิ้ว“เสี้ยหลี่โม่ ทำไมยาที่เจ้าทำช่างขมนัก？“ “ไม่ขม ข้าชิมแล้ว！“หลีโม่เอาช้อนตักยาแล้วก็ดันเข้าไปเพื่อให้เขาอ้าปาก”กิน“ “เจ้าลองชิมอีกที ถ้าเจ้าทนได้ ข้าก็จะกิน“ซือถูเย้นดันช้อนในมือนางออก หลีโม่จึงก้มลงกลืนลงไปคำนึง หลังจากนั้นก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น แล้วก็ทำเสียงกระแทก พร้อมกับสีหน้าธรรมดา：“ไม่ขม อีกอย่างข้าใส่หญ้าหวานลงไป มีรสชาติหวานนิดๆ“ ซือถูเย้นพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตำหนิ“หรือว่าเป็นเพราะลิ้นของข้าที่ไม่ดี？“ เขารับถ้วยยาไปแล้วก็กินเข้าไป รู้สึกขมจนเข็ดฟัน หลี่โม่รีบรับถ้วยยาแล้วเดินออกไปที่เรือนครัว เพื่อบ้วนปาก ใส่รากบัวลงไปเยอะขนาดนั้น จะไม่ขมได้อย่างไร？ขมจะตาย！ขมจนลิ้นเกือบชา หลังจากที่นางออกไป ชายทั้งสามคนก็พากันพูดถึงเรื่องที่แม่ของนางเลือกคนผิด ซูชิงพูดขึ้น：“ที่จริงดูหน้าตาคุณหนูใหญ่ของตระกูลเสี้ยแล้ว ไม่เหมือนกับเสี้ยห้วยจุนเลยสักนิด ช่างน่าแปลกจริงๆอย่างกับว่านางเก็บมาเลี้ยง “ เซียวโธ่ได้ยินซูชิงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ก็พลันพูดขึ้น：“วันนั้นที่เจ้านอนพักด้วยกันกับเสี้ยหลี่โม่ ทำไมเจ้าถึงทำแบบนั้น？ถ้าเรื่องนี้ถูกพูดออกไปชื่อเสียงของเจ้าต้องเสียหายจนหมด“ พอหลีโม่ได้ยินเซียวโธ่พูดแบบนี้ ก็รู้สึกทั้งอยากหัวเราะทั้งอยากร้องไห้ เป็นชื่อเสียงของนางหรือของเขากันแน่ที่จะเสียหาย？ หลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงของซือถูเย้นพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงธรรมดา“เซียวโธ่ เมื่อก่อนคุณหนูตระกูลเฉินคนที่เจ้าพูดถึง เจ้าไปเจอนางหรือยัง？“ “ทำไมเจ้าชอบยุ่งเรื่องคนอื่นนัก？“เซียวโธ่พูดขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ ซือถูเย้นพลันพูดขึ้น：“อะไรนะ？แล้ว？แล้วเจ้าตอนนี้ไม่ใช่ยุ่งเรื่องของคนอื่นหรือ？“ ซูชิงหัวเราะออกมาอย่างดัง หลีโม่ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้ด้านนอกได้ยินพวกเขาสามคนคุยกันเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการแย่งชิงอำนาจ ความรู้สึกนี้ช่างสบายใจจริงๆ เพียงแต่ว่า ท้องฟ้าค่อยๆเปลี่ยนสี มองเห็นความมืดที่กำลังเข้ามา และค่อยๆกลืนกินแสงสว่างหายไป หลีโม่รู้ดีว่า หลังจากที่ซือถูเย้นหายดีแล้ว ทุกคนในเมืองหลวง ก็จะสามารถแบ่งแยกกันอย่างชัดเจน ปัญหาครั้งนี้นั้น เริ่มใกล้เข้ามาแล้ว