ตอนที่76 โชคชะตากำหนด

ต๭นที่76 โชคชะตากำหนด “เฉินกั๋วกง วาจาเหล่านี้กล่าวไม่ถูกน่ะ สัญญาเดิมพันนี้เป็นธิดาทองพันชั่งของท่านได้กำหนดกับข้าด้วยหล่อนเอง ในเวลานั้นผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์หลายคนขนาดนั้นล้วนมองดูกัน หรือว่าพวกเจ้าจะผิดวาจาอย่างเปิดเผยหรือ? ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปแล้ว ไยมิใช่ทุกคนล้วนคิดว่าพวกเจ้าตำหนักเฉินกั๋วกงต่างยึดถือชื่อเสียงน่าเชื่อถือเป็นเรื่องเด็กเล่น ภายหน้าแพร่ไปถึงฮ่องเต้ที่นั่นแน่นอนย่อมไม่กล้ามอบหมายงานที่สำคัญให้เจ้าอีก เจ้าต้องคิดใคร่ครวญผลบั้นปลายในเรื่องนี้ให้จงดีอ่า” เห็นได้ชัดว่าเวลานี้นางกำลังแย้มยิ้มดุจดอกไม้ แต่เฉินกั๋วกง ดูไปแล้วกลับน่ากลัวยิ่งกว่าผีร้ายที่มาจากนรกอเวจี ไอ้จางยวี่โหร่วที่น่าตายนี่ กลายเป็นปากกล้าคมคายเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร ตอนนี้นางกำลังบีบคั้นพวกเขาพ่อลูกทั้งเป็นให้ไปสู่หนทางแห่งความตายชัด ๆ คนตระกูลจางไม่มีผู้ใดยับยั้งสักคนอย่างสิ้นเชิง ทั้งหมดกำลังดูตลกของพวกเขา เขาก็นับว่าเข้าใจแล้ว วันนั้นในราชสำนัก เขานำเฉินซูเสียนไปในท้องพระโรงคิดจะกัดคืนหนึ่งคำ นับว่าได้ทำผิดต่อตระกูลจางอย่างสมบูรณ์แล้ว จางยวี่โหร่วเป็นแก้วตาดวงตาในฝ่ามือของตระกูลจาง ตอนนี้พวกเขาได้จงเกลียดจงชังเขาเข้ากระดูกอย่างสิ้นเชิง ไหนเลยจะช่วยเขาอีก? วันนี้พวกเขาตำหนักเฉินกั๋วกงได้อับอายขายหน้าหมดอย่างสิ้นเชิง ก็ไม่ขาดแคลนเรื่องนี้อีกเรื่องแล้ว หรือว่าเขาสามารถจ้องมองดูธิดาของเขาถูกตัดลิ้นทิ้งจริง ๆ จากนั้นกลายเป็นคนพิการคนหนึ่งหรือ? เฉินกั๋วกงตวัดชายเสื้อคลุมขึ้นมา หลังจากนั้นคุกเข่าลงกับพื้น เขาเป็นขุนนางสำคัญของราชสำนักแท้ ๆ ตอนนี้กลับคุกเข่าลงต่อหญิงสาวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ฝูงชนดูแล้วนี่ สมควรที่จะช็อคแค่ไหน “ขอคุณหนูจางโปรดเปิดทางออกด้านหนึ่ง ละเว้นธิดาน้อยเถิด” ครั้งนี้ไม่ว่าพวกเขาพ่อลูกทำเรื่องอะไรไปแล้ว การคุกเข่าก้มศีรษะลงนี้ล้วนควรหายกันแล้วอย่างสมบูรณ์ คุกเข่าก้มศีรษะลง ยอมทนรับความอัปยศอดสู สำหรับเฉินกั๋วกงแย่ยิ่งกว่าฆ่าพวกเขาทิ้งซะ กระทั่งคนตระกูลจางต่างก็รู้สึกว่าคราวนี้ควรเพียงพอแล้ว แต่มีเพียงจางยวี่โหร่วเท่านั้น ในก้นบึงดวงตายังคงเย็นเยือกมิอาจหลอมละลายเปิดออกได้ นางไม่มีวันลืมเด็ดขาด ค้นหารวบรวมหลักฐานในการทุจริตและการติดสินบนของตระกูลจางที่ได้ในชาติปางก่อน ผลักดันให้พวกเขาตระกูลจางไปสู่ทางตัน ก็คือเฉินกั๋วกงท่านนี้ที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าเขาจะได้รับคำสั่งจากเป่ยจื่อห้าวมาทำการโดยแท้ หรือจงใจทำเอง ล้วนไม่สามารถให้อภัยได้ เรื่องในวันนี้เป็นเพียงการเริ่มต้นเรื่องหนึ่งเท่านั้น นางเพียงแค่ให้บทลงโทษแก่เขาเล็กน้อย นางจะให้พวกเขาได้ลิ้มรสการตกลงมาจากที่สูงดี ๆ “ในเมื่อเฉินกั๋วกงมีความจริงใจเช่นนี้ ดังนั้นเห็นแก่หน้าของเฉินกั๋วกง เรื่องนี้ข้าก็ไม่เอาความแล้ว บุญคุณความแค้นได้ลบล้างกันหมดแล้ว อีกทั้งท่าน พ่อและปู่ของข้าเป็นขุนนางในราชสำนักด้วยกัน ภายภาคหน้าต้องสนับสนุนซึ่งกันและกันแน่นอน อย่าได้เพราะเรื่องนี้ทำให้ในใจเกิดช่องว่างจึงจะถูกอ่า” “นี่แน่นอน นี่แน่นอน!” ตอนนี้เฉินกั๋วกงก็ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยไม่หยุดแล้ว “ถ้าเป็นเช่นนี้ ข้าก็พาธิดาน้อยลาไปก่อนแล้ว” ส่งสัญญาณสายตาไปครา ให้สาวใช้ด้านข้างพยุงเฉินซูเสียนขึ้นมาแล้ว หลังจากนั้นพวกเขาไม่กี่คนก็รีบจากไปอย่างรวดเร็ว ฝีก้าวล้วนดูรีบร้อนสุด ๆ ไหนเลยมีท่าทีอวดดีหยิ่งผยองเช่นนั้นดั่งเช่นตอนที่มาอีก เรื่องในวันนี้ก็ได้ยุติลงทันทีเช่นนี้แล้ว คนตระกูลจางดูไปแล้วกลับรู้สึกสะใจมาก ความโกรธที่ควรระบายก็ได้ออกมาแล้ว แต่ไม่ได้เป็นที่น่าพอใจของผู้คนมากนักหรือ? ... ขับไล่ซ้ายขวาถอยออกไปแล้ว เพียงเหลือพวกเขาไม่กี่คนคุยกันตามลำพัง จางห้าวแสดงความกังวลเล็กน้อยออกมาลาง ๆ “หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ เกรงว่าเราและเฉินกั๋วกงจะเข้ากันไม่ได้ราวน้ำกับไฟอย่างสมบูรณ์แล้ว” ก่อนหน้านั้นอย่างน้อยที่สุดพวกเขายังคงรักษาท่าทีที่เป็นมิตร แต่ในวันนี้พวกเขาได้รับการดูถูกมากเช่นนี้ ต้องคิดแก้แค้นให้กับพวกเขาในภายหลังแน่นอน พวกเขาไหนเลยจะไม่สามารถรู้ถึงอารมณ์ของเขาได้น่ะ? เป็นขุนนางด้วยกันในราชสำนักมาหลายปี หลิงจือที่อยู่ข้าง ๆ ก็กล่าวอย่างกังวลใจ “ใช่ เมื่อครู่ที่เฉินซู่เสียนจากไป ในแววตาล้วนเต็มไปด้วยความเกลียดชังเคียดแค้น ท่าทางน่ากลัว ข้ากลัวว่าในอนาคตหล่อนต้องทำสิ่งที่ไม่ดีกับพี่ยวี่โหร่วแน่ ๆ” จางไท่ซือกลับโบกมือด้วยใบหน้าที่ไม่เป็นไร “ที่ควรมาก็ต้องมา เราตระกูลจางไม่เคยริเริ่มยั่วยุหาเรื่องผู้อื่นก่อน แต่เป็นตัวเองไม่ประมาณตนส่งมาถึงประตู ข้าก็ไม่มีวันให้อภัยเด็ดขาด” เขาคิดเช่นนี้ ถ้าเช่นนั้นจางยวี่โหร่วต้องยิ่งคิดเช่นนี้แน่นอนแล้ว ในเมื่อนางได้ก่อเหตุเรื่องนี้ออกมา ต้องคาดการณ์ถึงผลบั้นปลายที่เกิดในภายหลังไว้แล้วแต่เนิ่น ๆ แน่นอน นางมีอะไรที่ต้องกลัวเล่า “พวกเจ้าไม่ต้องกังวล เฉินกั๋วกงทะเยอทะยาน ในราชสำนักได้กดขี่ตระกูลจางเราไว้เบื้องล่างมาเป็นเวลาหลายปี ได้รู้สึกไม่พอใจมานาน แม้ว่าเราไม่ลงมือ เขาก็ต้องเป็นสุนัขจนตรอกที่หมดทางถอยอะไรก็ล้วนทำได้ทั้งนั้น ดังนั้นเราชิงลงมือก่อนได้เปรียบจะดีกว่า ดึงสถานการณ์ส่วนที่เป็นประโยชน์มาทางเรา” “ที่โหร่วเอ๋อร์กล่าวไม่ผิดสักนิด แม้แต่ข้าเอี้ย ๆ คนนี้ก็ต้องยอมศิราบ โย้...ดูแล้วข้าแก่แล้วจริง ๆ” ก่อนหน้านี้ที่เขาวางใจไม่ลงมากที่สุดคือหลานสาวคนนี้ของเขา ตลอดที่ผ่านมานางเติบโตมาภายใต้การคุ้มครองของตระกูลจาง ไม่ได้สัมผัสโลกียอย่างลึกซึ้งมากนัก ถูกผู้คนหลอกลวงปิดบังได้ง่าย แต่ตอนนี้นางฉลาดหลักแหลมกล้าหาญเช่นนี้ จางไท่ซือไหนเลยมิดีใจ? ได้เห็นแม้แต่ท่านพ่อของตนก็พูดเช่นนี้ ในที่สุดในใจจางห้าวก็เลิกกังวลแล้ว คิดไปแล้วก็เป็นเช่นนี้จริง “ถ้างั้นก็ได้แต่ทหารมาขุนพลตั้งรับ น้ำมาดินต้าน ไม่ว่ามาไม้ไหนรับมือได้เท่านั้นแล้ว” เวลานี้ จางไท่ซือมองดูจางยวี่โหร่วอีก กล่าวว่า “โหร่วเอ๋อร์ เรื่องครั้งนี้สามารถแก้ปัญหาได้อย่างราบรื่น โชคดีได้รับการช่วยเหลือจากอ๋องชิงผินและองค์ชายสองอ่า เราตระกูลจางควรต้องขอบคุณพวกเขาดี ๆ จึงถูกต้อง” จางยวี่โหร่วยิ้ม ๆ แล้วดึงหลิงจือที่ด้านข้างออกมา “ข้าช่วยพี่จื่อหัวอภิเษกสมรสกุ้ยเฟยที่เปี่ยมด้วยพรสวรรค์ทั้งความสามารถงดงามสองด้านพร้อมสรรพองค์หนึ่งเช่นนี้ ดังนั้นที่แท้ใครควรขอบคุณใครอ่า” หลิงจือหน้าแดงด้วยความเขินอาย หดตัวไปอยู่ด้านหลังจางยวี่โหร่ว จางไท่ซือหั้วเราะเสียงดัง “นั่นกลับใช่ คุณหนูหลิง วันใดเจ้าอภิเษกสมรสกับองค์ชายสอง อย่าลืมเชิญพวกเราไปดื่มฉลองสุรามงคลสักจอกอ่า” นี่ไม่ใช่วาจาไร้สาระหรือ? ต่อให้ไม่เชิญผู้อื่น ก็มิอาจขาดพวกเขาไปได้แล้วอ่า “สำหรับอ๋องชิงผิน...” จางยวี่โหร่วนิ่งไปพลัน แล้วกล่าวว่า “เขาได้เป็นสามีของข้า แน่นอนก็เป็นคนตระกูลจางเราด้วยแน่นอน ทำเรื่องอะไรมิใช่สมเหตุสมผล ยิ่งไม่ต้องไปขอบคุณอะไร” นางพบว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้เกรงใจต่อหันยี่ฉีใด ๆ ทั้งสิ้น แม้ว่าเขาจะช่วยอะไรนางไปแล้ว นางก็ยังรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่สมควรถูกต้อง อาจจะมองไม่เห็น นางได้รับการยอมรับตัวตนของกุ้ยเฟยอ๋องชิงผินอย่างสงบแล้ว “ก็ใช่...การนัดหมายสามเดือนนั้นได้ผ่านไปเกือบเดือนแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าก็จะได้อภิเษกสมรสกับอ๋องชิงผินเป็นสามีภรรยาอย่างถูกต้อง บุพเพสันนิวาสการสมรสนี้ช่างเป็นเจตนาฟ้าจริง ๆ” ปัจจุบันต่อหันยี่ฉี คนตระกูลจางล้วนเชื่อถือและพอใจอย่างมากจนเห็นได้ชัด โหร่วเอ๋อร์ของพวกเขาต้องแต่งงานก็ต้องแต่งกับคนที่ดีต่อนางเองด้วยสิ้นสุดจิตสุดใจคนหนึ่ง สำหรับองค์ชายสามเป่ยจื่อห้าว เวลายิ่งยาวนาน ยิ่งมองออกถึงความเสแสร้งของเขาได้ง่าย นานมากที่เขาไม่ได้รับความชื่นชอบจากตระกูลจางแล้ว หลิงจือที่ด้านข้างได้เตือนสติว่า “เดิมละครสนุกวันนี้ อ๋องชิงผินก็ควรมาดูสักครา แต่ข่าวสารทหารฉุกเฉินจากชายแดนส่งมา เขารีบกลับไปตั้งแต่กลางคืนแล้ว พี่ยวี่โหร่ว หรือมิเช่นนั้นท่านใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้เย็บกระเป๋าเงินใบเล็กใบหนึ่งให้อ๋องชิงผิน หรือทำเสื้อแนบกายตัวหนึ่ง ก็จะได้แสดงถึงความรำลึกชื่นชมของท่านที่มีต่อเขาสักคราอ่า” แม้ว่าทุกครั้งที่หลิงจือเห็นหันยี่ฉียังรู้สึกกลัวบ้าง แต่เห็นเขาปกป้องจางยวี่โหร่วซ้ำแล้วซ้ำเล่า นอกจากนี้พวกเขาสองคนดูไปแล้วเหมือนชายหนุ่มมีใจรักเมียน้อยมีเจตนา ดังนั้นหลิงจือก็ย่อมต้องเป็นคนกลางอย่างสุด ๆ แล้ว