ตอนที่90เขาคือสัตว์ร้าย

ต๭นที่90เขาคือสัตว์ร้าย ชายผู้นี้เหตุใดจึงไร้ยางได้เพียงนี้เห็นได้ชัดว่าท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจแต่ก็ยังบอกว่าตัวเองเสียหายอีก จางอวี่โหร่วโมโหจนหัวเราะออกมา:“ข้าไม่ได้เชิญให้เจ้ามาช่วยข้าแม้ว่าข้าจะทำอะไรลงไปในระหว่างที่ไม่ได้สติข้าก็ไม่ได้มีสติรู้ชัดแต่เจ้าเองก็ไม่ได้สติหรือ?เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคิดเสียว่าไม่เคยเกิดขึ้นหลังจากนั้นเจ้าก็เดินไปตามทางประกายแสงของเจ้าและข้าก็จะเดินไปยังเส้นทางสิ้นแสงของข้าไม่มีใครรู้จักกันจากลากันเพียงแค่นี้” เธอนำเสื้อผ้าที่ถูกฉีกออกขึ้นมาห่อหุ้มร่างกายหลังจากนั้นก็ลงจากเตียงไป แต่เพียงเท้าของเธอสัมผัสลงกับพื้นขาของเธอก็อ่อนทรุดลงไปที่พื้น โชคดีที่บนพื้นปูพรมหนาเอาไว้ทำให้เธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรแต่ว่าเสื้อผ้าบนกายของเธอกลับร่วงหล่นลงมาเรือนร่างขาวสะอาดของเธอสะท้อนอยู่ท่ามกลางพื้นสีแดงมันช่างงดงามเกินสิ่งใด เดิมชายหนุ่มก็ถูกคำพูดของเธอทำให้รู้สึกโมโหครุ่กกรุ่นอยู่แล้วแต่ตอนนี้เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ดวงตาของเขาก็มืดมนลง เขาสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเองอย่างดูดีไม่นานก็เปลี่ยนจาก“คนชั่ว”ในสายตาของจางอวี่โหร่วเป็นคุณชายหล่อเหลางดงามในชุดสีขาวเบาบางแม้ว่าในใจจะเกลียดชังเพียงใดแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธรูปลักษณ์ที่แสนงดงามของเขาได้ จางอวี่โหร่วขมวดคิ้วเข้าหากันที่เธอทรุดลงมาในครั้งนี้ไม่ใช่เพียงร่างกายของเธออ่อนแรงไร้กำลังแต่เป็นเพราะเท้าที่พลิกในตอนที่เธอพยายามหนีเป่ยจื่อห้าวออกมา ครั้งนี้เธอ“บาดเจ็บซ้ำเข้าไป”อีก ในตอนนี้ชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าของตัวเองเรียบร้อยแล้วหลังจากนั้นเขาก็เดินไปที่ข้างกายของเธอริมฝีปากบางของเขายกขึ้นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พากผ่านใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา “จากลากันตรงนี้?เจ้าแน่ใจว่า......ตัวเองมีแรงเคลื่อนไหวหรือ?เจ้าดูถูกกำลังของข้าเกินไปแล้ว” จางอวี่โหร่วขบริมฝีปากแน่นเจ้าคนชั่วสมควรตายนี่ไม่เพียงเอาเปรียบเธอแต่ตอนนี้ยังกล้ามาทำให้เธออับอายอีกนี่มันเกินไปแล้วจริงๆ อยู่ๆเธอก็รู้สึกร่างของตัวเองลอยขึ้นมาในอากาศที่แท้เธอก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าหญิง จางอวี่โหร่วตื่นตกใจขึ้นมาทันทีเธอพยายามทุบตีเข้าไปที่หน้าอกของเขาอย่างสุดชีวิต:“เจ้าจะทำอันใด?ปล่อยข้าปล่อยข้า!” จนกระทั่งร่างกายสัมผัสกับเตียงนุ่มร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอถูกผ้าห่มเบาบางห่อหุ้มเอาไว้จางอวี่โหร่วถึงรู้สึกตัวขึ้นมาดูเหมือนว่าเธอจะ.......มองจิตใจของสัตบุรุษด้วยมุมมองของคนชั้นต่ำไปเสียแล้ว? แต่ว่าเมื่อคิดไปถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอก่อนหน้านี้จางอวี่โหร่วจะวางใจไม่ระแวงได้อย่างไรเธอรีบร้อนกอดเข้าที่ผ้าห่มและหลบเข้าไปที่มุมในสุดของเตียงจากนั้นก็มองไปที่เขาด้วยความหวาดระแวง “ข้า.......ข้าขอเตือนเจ้าหากเจ้าทำอะไรมั่วๆแม้ข้าจะต้องตายข้าก็ไม่มีวันปล่อยให้เจ้าทำได้ตามต้องการ” ใครจะรู้ว่ายิ่งเธอทำท่าทีราวกับกระต่ายขาวตัวน้อยที่ตื่นตกใจจะยิ่งทำให้คนอยากจจะ“รังแก”เธออย่างรุนแรง “เมื่อคืนทำไปติดต่อกัน7ครั้งแม้เจ้าจะอยากทำอีกข้าก็ไร้เรี่ยวแรงแล้วแต่ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะยังไม่พึงพอใจดูเหมือนว่าข้าจะมองความสามารถในกันรองรับของเจ้าผิดไป”เมื่อคิดไปถึงว่าเรือนรางใต้ผ้านั้นงดงามเพียงใจภายในใจของเขาก็สั่นไหวไปเล็กๆ เมื่อคืนเธอถูกฤทธิ์ครอบคลุมร่างทำเพียงครั้งเดียวหรือ2ครั้งไม่อาจจะแก้ขจัดออกไปได้แต่ว่าหลังจากครั้งที่สามเธอก็ดีขึ้นมามากแล้ว เป็นตัวเขาเองที่เมื่อได้ลิ้มลองรสชาติที่งดงามของร่างกายเธอแล้วไม่รู้จักพอจึงกระทำรุนแรงกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่ได้รู้สึกเหนื่อยล้าอีกทั้งในใจยังเต็มไปด้วยความสุขอย่างเต็มอิ่มถ้าหากไม่คำนึงถึงว่าเป็นครั้งแรกของเธอและเหนื่อยสะสมมามากแล้วเขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆได้อย่างไร? อะ......อะไรนะ?7ครั้ง! เดิมทีเขาก็ไม่ใช่คนเลวแต่เป็นสัตว์ร้ายต่างหาก! ไม่แปลกเลยว่าทำไมร่างกายของเธอถึงรู้สึกราวกับกระดูกหักไปทั่วร่าง จางอวี่โหร่วโมโหจนร่างกายสั่นไหวเธออยากจะพุ่งเข้าไปฆ่าเขาในทันทีแต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีอาวุธอยู่กับตัวปิ่นปักผมเพียงชิ้นเดียวที่มีก็ถูกเขาแย่งไปแล้วเธอจึงไม่อาจทำอะไรได้ ตอนนี้เธอโมโหมากแล้วแต่ชายหนุ่มกลับยังคงท้าทายฟางเส้นสุดท้ายของเธออยู่ไม่หยุด “เป็นอันใดเจ้าใช้สายตาเช่นนี้มองมายังตัวข้าเจ้าอยากจะให้ข้าทำอีกรอบหรือ?ถ้าหากเป็นเช่นนั้นข้าก็คงต้องยอมตอบตกลงเจ้า!” เขาทำท่าทีจะเจ้ามาใกล้จางอวี่โหร่วตกใจจนใบหน้าเล็กของเธอซีดเผือกและพยายามปฏิเสธสุดชีวิต “ออกไปออกไป!” ถ้าหากยังทำอีกเธอจะต้องจบชีวิตแน่ แม้จะไม่ตายในกำมือของเป่ยจื่อห้าวเธอก็จะต้องตายอยู่ใต้ร่างของชายผู้นี้และยังเป็นเพราะเหนื่อยจนตายอีกด้วย “เช่นนั้นก็ดีข้าจะไปรอเจ้าด้านนอกอีกสักครู่จะมีคนนำชุดและเตรียมน้ำมาให้เจ้าอาบวุ่นวายมาทั้งวันทั้งคืนเจ้าเองก็เหนื่อยล้ามากแล้วออกมาทานอะไรเสียหน่อย” จางอวี่โหร่วดูราวกับลูกนกที่ตื่นตกใจเธอไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไรกันแน่ความสนใจของเธอพุ่งไปรวมอยู่ที่คำว่า“ทั้งวันทั้งคืน”ของเขาแทน เมื่อเห็นเขาหายไปจากห้องแล้วเธอก็ทุบลงที่เตียงด้วยความโมโหและนั่นก็สะเทือนไปถึงบาดแผลบนแขนเธอเจ็บปวดจนน้ำตาไหลรินลงมา เมื่อเปิดผ้าออกดูเธอก็พบว่ามันถูกใส่ยาและพันแผลเอาไว้เรียบร้อยแล้วดูเหมือนว่าชายผู้คนจะไม่ใช่สัตว์ร้ายเสียทีเดียว เพียงแต่จางอวี่โหร่วก็ไม่อาจจะรู้สึกซึ้งใจต่อเขาได้ตอนนี้ภายในห้องเหลือเพียงเธอผู้เดียวเธอกอดเข่าของตัวเองเอาไว้แน่นและขดตัวเข้าไปในมุมก่อนที่น้ำตาจะรินไหลออกมา มีเพียงตอนนี้เท่านั้นที่เธอจะสงบใจคิดย้อนกลับไปถึงสถานการณ์ในตอนนี้ได้ ถ้าหากเธออยู่ที่นี่มา1วัน1คืนแล้วตอนนี้ข้างนอกจะไม่วุ่นวายจนแทบบ้าแล้วหรือ? หากหลินจื่อเห็นว่าเธอไม่ได้กลับออกไปก็จะต้องพาคนเข้ามาช่วยเธอแน่เมื่อตระกูลจางรู้เรื่องนี้ก็จะต้องร้อนใจมาก เธอไม่กล้าจินตนาการเลยว่าถ้าหากคนในตระกูลรู้สิ่งที่เธอไปพบเจอมาพวกเขาจะกังวลใจแค่ไหน และคนที่ทำให้เธอรู้สึกผิดมากที่สุดก็คือหันยี่ฉี เขาช่วยเหลือเธอมามากมายเธอเองก็สัญญากับเขาไปแล้วว่าจะใช้ตัวเองในการทดแทนแต่ว่าตอนนี้เธอตกหลุมพรางของเป่ยจื่อห้าวหลังจากนั้นก็เสียกายไปถ้าหากเขากลับมาคงจะต้องโมโหมากทีเดียว ถ้าเขารู้ว่าครั้งนี้เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไปจริงเขาคงจะขยาดเธอจนไม่อยากแม้แต่หันมามอง เมื่อนึกไปถึงภาพสถานการณ์แบบนั้นภายในใจของจางอวี่โหร่วก็เกิดความโศกเศร้าขึ้นมาน้ำตาของเธอไหลรินออกมาไม่หยุดจนผ้าห่มเปียกชุ่ม อยู่ๆประตูก็ถูกเปิดออกดัง“ครืด”สาวรับใช้ในชุดขาว2คนเดินเข้ามาคนหนึ่งถือเสื้อผ้าและอีกคนถือถังน้ำที่บรรจุน้ำร้อนอยู่เต็มเข้ามาเห็นได้ชัดว่าพวกเธอเข้ามาช่วยอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อสาวรับใช้ทั้งสองเห็นว่าจางอวี่โหร่วร้องไห้จนดูไม่ได้ภายในสายตาก็ปรากฏความไม่เข้าใจขึ้น เมื่อคืนเธอได้รับความรักความเอ็นดูจากองค์ประมุขมันเป็นเรื่องที่หญิงสาวมากมายร้องขอแต่ไม่อาจได้รับแต่เธอกลับร้องไห้อยู่ที่ดีเธอรู้หรือเปล่าว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่? สำหรับพวกเธอแล้วมันก็ไม่ต่างอะไรไปจาก“โชคหล่นทับ”แต่ว่าจางอวี่โหร่วกลับร้องไห้จะเป็นจะตายเช่นนี้หญิงสาวผู้นี้ไม่ได้รู้อะไรเอาเสียเลย แต่ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเธอก็ถูกองค์ประมุขสั่งให้มารับใช้หญิงสาวผู้นี้พวกเธอจึงต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเพื่อจะไม่ได้ถูกว่ากล่าว