ตอนที่ 123 จงใจทำให้ผู้อื่นลำบากใจในสวนบุปผชาติหลวง

ต๭นที่ 123 จงใจทำให้ผู้อื่นลำบากใจในสวนบุปผชาติหลวง เพราะเรื่องที่ถกกันขณะเข้าพระราชวังในคราวที่แล้วถูกหลันเชียงคนนั้นรบกวน พวกเขาก็มิอาจพูดกันต่อไปได้อีก ถ้าครั้งต่อไปมีคนมากมายขนาดนี้มาร่วมชุมนุมด้วยกันเหมือนตอนนี้ เกรงว่าจะชักนำความสนใจของผู้อื่นได้อย่างง่ายดายมาก ถึงเวลานั้นมิอาจตกสภาพปากลิ้นอย่างไรก็สามารถชักนำให้เกิดปัญหาขึ้นได้ ดังนั้น นางและหลิงจือก็ได้แยกย้ายกันเคลื่อนไหว นางเองไปอธิบายกับเซียนเฟย ส่วนด้านซูเฟยนั้นก็มอบให้หลิงจือไปจัดการ เมื่อหลิงจือไปถึง พอดีซูเฟยมีงานยุ่งที่ต้องจัดการ เดือนนี้บัญชีของวังหลังต้องดูแลให้เรียบร้อย หลังจากสนทนากับนางสักพักก็ไปทำงานอีกแล้ว หลิงจือไม่คิดรบกวนนาง หลังจากนั้นก็จากไป แต่นางเพิ่งเดินออกมาจากสวนบุปผชาติหลวง ก็เผชิญหน้ากับขบวนที่ยิ่งใหญ่ขบวนหนึ่ง ถึงกับมีสง่าราศีมากกว่าขบวนยาตราของฮ่องเต้อีก ในพระราชวังนี้ ทุกคนล้วนทำการอย่างระมัดระวังและอ่อนน้อมถ่อมตน กลัวว่าตนเองจะชักนำเภทภัยอะไร แต่มีเพียงผู้เดียวที่ฮ่องเต้ทรงรักโปรดปราน ศักดิ์ศรีสูงส่งไร้ที่เปรียบปาน ไม่ว่าเขาทำอะไรล้วนเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล ไม่มีใครกล้าว่าเขาสักคำเดียว พอหลิงจือได้เห็นพวกเขาก็คิดจะลดความรู้สึกในการดำรงอยู่ของตนเองลง ก้มศีรษะลงก็คิดจะวิ่งหนีไปทันที ในความเป็นจริงตอนนี้นางยังคงทิ้งระยะห่างจากพวกเขาช่วงหนึ่ง ถ้าจะหนีไปก็ยังคงมีเวลาทัน แต่ขณะที่นางเพิ่งหันหลังไป ยังเดินไม่ถึงสองก้าว เวลานี้มีเสียงกรีดร้องแหลมเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังแต่ไกล “นางกำนัลที่ขวัญกล้าบังอาจนัก เห็นฝ่าบาทองค์รัชทายาทกลับไม่ทำความเคารพ ยังไม่รีบหยุดให้ข้า” เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเสียงของเฉินซูเสียน เห็นได้ชัดว่านางจงใจ และที่นางแต่งตัวในวันนี้ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนเป็นนางกำนัล ในความเป็นจริง พวกเขาทั้งขบวนเพิ่งเดินมาถึงระเบียงริมทะเลสาบ ส่วนนางยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าออกของสวนบุปผชาติหลวง ระยะไกลกันขนาดนั้น แม้จะจากไปก็เป็นเรื่องปกติด้วย แต่ถ้าคนอื่นคิดจะหาข้อผิดพลาดอย่างจงใจ ถ้างั้นก็เป็นเรื่องที่ไม่มีทาง ในเมื่อถูกเรียกให้หยุด หลิงจือก็ได้แต่หันหลังกลับมา มิฉะนั้นยังไม่รู้ว่าจะตกเป็นวัวสันหลังหวะให้พวกเขาได้จับผิดอะไรอีก นางยืนอยู่ที่เดิม ก้มศีรษะมือแนบกายทำความเคารพ รอจนพวกเขาเดินมาใกล้ ในไม่ช้า เป่ยจื่อเฉินและเฉินซูเสียนทั้งขบวนก็ได้มาใกล้ตรงหน้า ล้วนแสดงสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรอย่างเห็นได้ชัด “หม่อมฉันขอคารวะองค์รัชทายาท องค์รัชทายาททรงพระเจริญเพค่ะ” หลิงจือคำนับถวายความเคารพเป่ยจื่อเฉิน เป่ยจื่อเฉินได้พบหลิงจือเพียงไม่กี่ครั้ง แต่เขาก็โง่งมมาก แม้ว่าเขาจะได้เห็นสาวงามเต้นรำในงานเลี้ยงที่พระราชวัง พอหันศีรษะไปก็ลืมชื่อไปแล้ว แต่เขารู้ว่าก็คือสาวงามคนนั้นที่ถูกพระราชทานให้เป็นพระชายาของพระอนุชาที่สอง เวลานั้นในใจเขายังรู้สึกอิจฉาบ้าง ตอนนี้ได้เห็นใบหน้าของหลิงจือ เขาเสียหน้ามาก แต่ก็จดจำนางออก ในใจรู้สึกไม่สบายบ้าง มองไปยังเฉินซูเสียนที่อยู่ด้านข้างอีกก็มีสีหน้าขรึมอำมหิตด้วย แน่นอนเขาควรจะแสดงออกดี ๆต่อหน้านางสักครั้ง “หรือว่าในสายตาเจ้ามีเพียงฝ่าบาทเท่านั้น ไม่เห็นพระชายาองค์รัชทายาทของฝ่าบาทหรือ? เจ้ากล้าดูถูกพระชายาองค์รัชทายาท นั่นก็เป็นการดูหมิ่นข้าด้วยเหมือนกัน” หลิงจือย่อมเข้าใจเหตุผลที่ทำให้เรื่องเงียบสงบผู้คนยอมรับเป็นธรรมดา ดังนั้นจึงได้ถวายคำนับต่อเฉินซูเสียนคราหนึ่งด้วย “หม่อมฉันขอพระชายาองค์รัชทายาททรงพระเจริญเพค่ะ” พลันเฉินซูเสียนก็แสดงการยิ้มเยาะเย้ยออกมาทันที “ตอนนี้ข้ายังไม่ได้เป็นพระชายาองค์รัชทายาท ตอนนี้เจ้ากำลังคิดจะเยาะเย้ยข้าหรือ?” “หม่อมฉันมิกล้าเพค่ะ” “แต่ที่ข้าดูแล้ว ขวัญเจ้ากลับกล้ายิ่งนัก เมื่อครู่เห็นองค์รัชทายาทยังจงใจคิดหลบหลีกอย่างคาดไม่ถึง ถ้าไม่ใช่ข้าเรียกเจ้า กลัวว่าเจ้าได้หนีไปไกลแล้ว เจ้าสามารถดูถูกข้า แต่ไม่สามารถดูถูกองค์รัชทายาท เจ้ารู้สึกว่าตนเองได้รับพระราชทานให้อภิเษกสมรสกับองค์ชายสองแล้ว ก็สามารถไม่เห็นองค์รัชทายาทอยู่ในสายตาแล้วหรือ?” ทันทีที่เป่ยจื่อเฉินได้ยินคำพูดนี้ พลันโกรธจัดไฟพิโรธพลุ่งขึ้นสามจ้าง “บังอาจ เจ้าใจกล้านัก!” ก็รู้ว่าได้เจอพวกเขาต้องไม่มีเรื่องอะไรดีแน่นอน ตอนนี้เฉินซูเสียนคิดจะยุแหย่ให้องค์รัชทายาทจงใจทำให้นางลำบากใจอ่า หลิงจือไม่มีทางเลือก ได้แต่คุกเข่าลงบนพื้นวิงวอนด้วยความกลัว “ฝ่าบาทองค์รัชทายาททรงปราดเปรื่องยิ่ง หม่อมฉันไม่มีความหมายนี้เด็ดขาด เมื่อครู่หม่อมฉันเพิ่งเข้าเยี่ยมพระนางซูเฟย หลังจากออกมาจากตำหนักลั่วเซียก็รีบเร่งคิดจะออกจากวัง เพราะรีบเดินจนไม่ทันเห็นองค์รัชทายาทเข้ามาจริง ๆเพค่ะ” ถึงเวลาแล้วที่เฉินซูเสียนซึ่งอยู่ด้านข้างเติมน้ำมันเติมน้ำส้มสายชู “โย่ นี่ยังไม่ได้อภิเษกสมรสไป ก็เรียนรู้ที่จะยกเอาซูเฟยออกมาเหยียบย่ำผู้คนแล้วอ่า” เป่ยจื่อเฉินได้ยินเข้า ยิ่งโกรธมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “นี่เจ้าหมายถึงอะไร กำลังว่าตำแหน่งฐานะของข้าองค์รัชทายาทยังเทียบไม่ได้กับซูเฟยคนหนึ่งหรือ? ข้านี้เป็นองค์รัชทายาทแท้ ๆ ฮ่องเต้ในอนาคตของหนานหชู่ เจ้าช่างขวัญกล้าบังอาจนักกลับดูหมิ่นข้าองค์รัชทายาท” “ไม่ หม่อมฉันไม่มีความหมายนี้เด็ดขาดเพค่ะ” หลิงจือแทบจะไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดีแล้ว มีเฉินซูเสียนอยู่ด้านข้างคอยยุแหย่ ราวกับไม่ว่านางพูดอะไรล้วนผิดหมด องค์รัชทายาทเพียงเชื่อคำพูดของเฉินซูเสียนเท่านั้น ไม่ฟังวาจาของนางทั้งสิ้นโดยสิ้นเชิง ตอนนี้ทำอย่างไรดีอ่า? นางใช้แววตาขอความช่วยเหลือมองไปที่นางกำนัลขันทีที่ผ่านไปมาข้างทาง หวังว่าพวกเขาใครบางคนได้เห็นแล้วสามารถช่วยนางไปหาคนมาช่วยเหลือ แต่ใครเล่ากล้าเข้าไปยุ่งเรื่องไร้สาระขององค์รัชทายาท ยกเว้นหาเภทภัยสู่ตัวไม่ต้องการชีวิตแล้ว เฉินซูเสียนยืนอยู่ข้าง ๆ เป่ยจือเฉิน เห็นหลิงจือคุกเข่าบนพื้นในเวลานี้ท่าทางตัวสั่นงันงก ในใจรู้สึกภาคภูมิใจมาก เมื่อแรกนางเลือกที่จะอภิเษกสมรสกับเป่ยจือเฉิน ไม่ใช่เพราะเพื่อแก้แค้นหรอกหรือ? นางรักองค์ชายสองมาเป็นเวลานานขนาดนั้นแล้ว เขาล้วนไม่สนใจนางสักนิด แต่นังสารเลวนี่พอปรากฏตัวขึ้นก็ได้ชิงเอาแววตาของเขาไป ให้เขาได้รับพระราชทานอภิเกสมรสกับนางโดยตรงจากฮ่องเต้ เฉินซูเสียนอิจฉาแทบตายจนมิอาจเสริมเพิ่มไปกว่านี้ แทบจะเกลียดหลิงจือเข้ากระดูก “ฝ่าบาทองค์รัชทายาท หม่อมฉันดูก็เช่นนี้เถอะ นางใกล้จะเป็นพระชายาองค์ชายสองแล้ว ถ้าให้องค์ชายสองรู้ ยังคิดว่าเราจงใจแกล้งนางน่ะ มิอาจให้นังสารเลวที่ไม่รู้ความคนนี้ส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของพวกเจ้าสองพี่น้องเพค่ะ” นางอาศัยอะไรถึงเรียกนางว่านังสารเลว? หลิงจือกัดริมฝีปากด้วยความอัปยศอดสู แต่ตอนนี้นางกลับไม่สามารถพูดอะไรได้มาก ขอเพียงพวกเขาสามารถปล่อยนางไปไม่ว่าความอัปยศอดสูแบบไหนนางล้วนยอมรับแล้ว นางไม่หวังให้พระนางซูเฟยและองค์ชายสองรู้เรื่องนี้ นางไม่คิดสร้างปัญหาให้พวกเขา นางก็รู้ว่าคราวนี้คนที่นางทำให้ไม่พอใจคือองค์รัชทายาท ไม่ใช่คนที่พวกเขาสามารถจัดการได้ ถ้าพวกเขาเข้ามาร่วมด้วย ถ้างั้นเรื่องก็ต้องวุ่นวายกันไปใหญ่แน่นอน นางไม่คิดเพราะนางเป็นเหตุจนเป็นสาเหตุให้เกิดเรื่องที่มิอาจจัดเก็บให้เรียบร้อยได้ เฉินซูเสียนไม่กล่าววาจานี้ยังดี พอเอ่ยถึงองค์ชายสอง สีหน้าเป่ยจื่อเฉินก็ยิ่งหม่นหมองลงมาโดยตรงแล้ว “ต่อให้ในอนาคตนางเป็นพระชายาของพระอนุชาที่สอง ก็มิอาจบังอาจไม่รู้กฏเกณฑ์เช่นนี้ ทหาร นำนังสารเลวนี่ไปยังตำหนักดองกงให้กับข้า ข้าจะสั่งสอนนางเองดี ๆ” ต้องรู้ว่า ในหมู่องค์ชายทั้งหมด คนที่เขาอิจฉามากที่สุดก็คือเป่ยจื่อหัว เพราะเขาเป็นคนดีที่สมบูรณ์แบบเกินไป เขาเรียนรู้อย่างไรก็ไม่สามารถเรียนรู้ออกมาได้ ล้วนเป็นแค่การเลียนแบบประดุจตงซือเลียนแบบขมวดคิ้ว ยิ่งเลียนแบบก็ยิ่งอัปลักษณ์ ถึงแม้ว่าเขาจะเหนือกว่าในฐานะโอรสของพระมเหสี แต่ก็ไม่สามารถทนต่อการปรากฏตัวของคนที่โดดเด่นเป็นที่นิยมเกินไปมาเบ่งทับรัศมีของตนได้อ่า ดังนั้นตอนนี้เขาจึงได้ระบายความโกรธของเขาทั้งหมดลงไปที่หลิงจือจนหมดสิ้น