ตอนที่ 157 ฝีมือการแสดงเป็นเลิศ

ต๭นที่ 157 ฝีมือการแสดงเป็นเลิศ “ฮ่า กล่าวได้ดีจริง เจ้าน่ารู้เจ้าทำแบบนี้ถ้าถูกคนพบเห็นเข้า ต้องเป็นโทษทัณฑ์มหันต์ฆ่าล้างเก้าชั่วโคตร กระทั่งเปิ่นหวางก็ยากที่จะหนีพ้นการพัวพัน เฉินกั๋วกง เจ้าขวัญกล้าบังอาจนักอ่า!” เป่ยจื่อห้าวกล่าวพลางยิ้มอย่างเย็นชา “นี่...เรื่องนี้มีเพียงเจ้ารู้ข้ารู้สวรรค์รู้แผ่นดินรู้ ขอเพียงเจ้าไม่พูดแล้วจะมีใครรู้ได้อย่างไรเล่า องค์ชายสาม ขอเพียงเจ้าช่วยกระหม่อมแก้ไขเรื่องราวในครั้งนี้ ให้ธิดาน้อยหลุดพ้นความทุกข์ยากได้สำเร็จ ข้าสัญญา อนาคตตระกูลเฉินจะต้องบุกน้ำลุยไฟ ฝ่าอันตรายไม่บ่ายเบี่ยงเพื่อองค์ชายสามพ่ะย่ะค่ะ” คำชมป้อยอกล่าวไปพอสมควรแล้ว สัญญารับประกันก็ได้ตั้งมั่นไว้แล้ว ต่อมา ก็ต้องดูท่าทีขององค์ชายสามเป็นอย่างไรแล้ว เขาเข้าประตูมาพูดไปแล้วครึ่งวันขนาดนี้ องค์ชายสามยังไม่ได้แสดงสีหน้าดีใดๆ ให้เขาเลย แต่เมื่อได้ยินถึงประโยคสุดท้ายนี้ ก็มีรอยยิ้มแปลกๆ ชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอย่างคาดไม่ถึง น่าสงสารเฉินกั๋วกง กลับยังคิดว่าพระองค์ทรงเปลี่ยนท่าทีทัศนคติเพราะพระองค์ทรงเชื่อในสิ่งที่เขาพูดแล้ว อารามดีใจยิ่งใหญ่ของเขายังไม่ทันรักษาไว้ได้กี่วินาที จู่ๆ เสียงเย็นยะเยือกมากสุดๆ เสียงหนึ่งได้ดังมาจากหลังม่านบังตา “เฉินกั๋วกงขวัญกล้าบังอาจนัก คาดไม่ถึงกล้าฆ่าองค์รัชทายาท ก่อกวนประเทศชาติ นับเป็นโทษที่มิอาจอภัยได้!” เสียงนี้! เฉินกั๋วกงตกใจอึ้งไปทั้งคนแล้ว เกือบจะตกตะลึงกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ ขวัญกระเจิงไปหมด เสียงที่คุ้นเคยนี้ ทำไมเขาจึงไม่สามารถฟังออกมาได้ ทุกวันในท้องพระโรงงานราชสำนัก เขาสามารถได้ยินทั้งหมด! แต่ ทำไมเขาถึง เป็นไปไม่ได้ที่จะคิดได้ เสียงนี้ กลับปรากฏขึ้นในพระตำหนักอ๋องสาม นอกจากนี้ยังอยู่ในห้องทรงพระอักษรนี้ การเปลี่ยนแปลงมาถึงเร็วเกินไป เขาแทบจะยอมรับไม่ได้ ทั้งคนตกตะลึงจนโง่เง่าไปแล้ว เขามองดูเงาร่างในชุดเสื้อคลุมมังกรสีเหลืองสดใสทั้งตัวที่ได้เดินออกมาจากหลังฉากบังตาอย่างโง่งม ได้เห็นสายพระเนตรของพระองค์ที่ทรงทอดพระเนตรตนเองแค้นจนใคร่สับเขาเป็นหมื่นเป็นพันชิ้น เวลานี้ เป่ยจื่อห้าวรีบเดินก้าวมาตรงเบื้องพระพักตร์พระองค์ ประสานมือโค้งคำนับกราบทูลว่า “เสด็จพ่อ กระหม่อมได้จับฆาตกรที่วางยาพิษทำร้ายพระเชษฐามาดำเนินคดี นอกจากนี้เมื่อครู่ เขาก็ได้เปิดเผยโทษทัณฑ์ที่เขาได้กระทำออกมาหมดสิ้นแล้ว” ฮ่องเต้ทรงสั่นเทิ้มไปทั้งพระวรกายด้วยพระพิโรธ ทรงเตะไปยังร่างของเฉินกั๋วกงอย่างหนักหน่วงคราหนึ่ง เตะเขาล้มลงไปบนพื้นโดยตรง “เจ้าสมควรตายนัก เจิ้นเชื่อใจเจ้ามากขนาดนั้น จึงได้พระราชทานให้ธิดาของเจ้าอภิเษกสมรสกับโอรสที่ประสูติจากพระมเหสีเพียงองค์เดียวของเจิ้น แต่เจ้ากลับ...กลับสมรู้ร่วมคิดกับธิดาของเจ้าวางแผนวางยาพิษทำร้ายองค์รัชทายาท เจิ้นต้องฆ่าล้างเจ้าเก้าชั่วโคตรแน่ๆ ให้เจ้าตาย โดยไร้ที่ฝังศพ!” เฉินกั๋วกงนี่จึงได้สติกลับมา ตกใจกลัวจนสั่นเทิ้มไปหมดทั้งตัว รีบลุกขึ้นคุกเข่าให้ดี ร้องขอความเป็นธรรมเสียงดัง เขาเข้าใจแล้ว ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว ทุกอย่างในวันนี้ ก็เป็นแผนการอำมหิตแผนหนึ่งชัดๆเป็นการหลอกลวงที่ยิ่งใหญ่เท่าฟ้าฉากหนึ่ง องค์ชายสามเรียกเขามาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อช่วยเขาทั้งสิ้น แต่เพื่อใส่ร้ายเขา เขาและพระองค์ไม่มีเรื่องจองล้างจองผลาญกันไม่เป็นศัตรูกัน ที่แท้ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้ กระบวนท่านี้โหดร้ายอำมหิตเกินไปแล้วจริงๆ ! เฉินกั๋วกงได้คิดว่าวาจาเหล่านั้นที่เมื่อครู่ตนเองได้กล่าวล้วนถูกฮ่องเต้ทรงสดับฟังหมดสิ้นแล้ว เขาก็รู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งร่าง ความกลัวหวาดผวาใหญ่ยิ่งหลั่งเข้าสู่จิตใจ “ไม่ ฝ่าบาทพระองค์ทรงโปรดสดับฟังคำอธิบายของกระหม่อม ต่อให้ประทานขวัญนับร้อยให้กระหม่อม กระหม่อมก็ไม่กล้าวางแผนทำร้ายองค์รัชทายาท ผู้ที่ฆ่าองค์รัชทายาทเป็นคนอื่น ฝ่าบาทฮ่องเต้โปรดพิจารณาตัดสินพ่ะย่ะค่ะ!” “ฮ่า...เมื่อสักพักเจิ้นได้ยินกับหูตนเองชัดๆ ว่าเจ้าวางแผนทำร้ายองค์รัชทายาท ยังพยายามหยิบยืมใช้โอกาสใส่ร้ายเสียนเฟยซูเฟยและองค์ชายสองเป็นเรื่องจริง ตอนนี้เจ้ายังกล้าแก้ตัวอย่างเจ้าเล่ห์!” อะไรที่เรียกว่าคนใบ้กินฮวางเหลียง ขมแต่พูดไม่ออก ประดุจความทุกข์ใจสุดระทมแต่ยากจะพูดได้ เชื่อว่าเฉินกั๋วกงได้ประสบอย่างลึกซึ้งแล้ว แต่เขาไม่ยินยอม ตอนนี้ถ้าเขาไม่อธิบายอีก ก็นับว่าตายสถานเดียวแล้วจริงๆ “ฝ่าบาทฮ่องเต้ นี่เป็นกลลวง ล้วนเป็นองค์ชายสาม เป็นเขาที่ได้มีฉันทะมติข้อตกลงกับกระหม่อมก่อนหน้านี้ ขอเพียงกระหม่อมตระกูลเฉินสนับสนุนองค์ชายสามขึ้นครองราชบัลลังก์อย่างเต็มกำลัง เขาก็จะแต่งตั้งธิดาน้อยของกระหม่อมเป็นพระมเหสี ที่กระหม่อมนี้มีลายลักษณ์อักษรเป็นหลักฐาน ข้างบนยังมีตราประทับขององค์ชายสาม นอกจากนี้เขายังได้รับทรัพย์สินเงินทองมากมายของกระหม่อม รวมทั้งร้านรวงโฉนดที่ดินภายใต้ชื่อของกระหม่อมล้วนอยู่ในมือขององค์ชายสาม” ต่อให้เขามิอาจผ่านไปโดยดี เขาก็จะรัดคนที่วางแผนทำร้ายเขาอย่างแน่นหนา อย่างมากก็ตกตายไปตามกัน องค์ชายสามนี่ก็โหดร้ายเกินไป เขามาถึงจุดสิ้นสุดของหน้าไม้ที่โก่งไว้อย่างแข็งแกร่งแล้ว คาดไม่ถึงเขายังเหยียบย่ำเขาอย่างรุนแรงเท้าหนึ่ง เพื่อส่งเขาให้จนตรอก ตอนนี้เฉินกั๋วกงเกลียดเขาเข้ากระดูกดำจริงๆ แต่ว่าขณะที่เขากล่าวเช่นนี้ เป่ยจื่อห้าวกลับไม่ได้แสดงท่าทีหวาดหวั่นแต่อย่างใด กลับหยิบกล่องที่ทำจากเหล็กอย่างวิจิตรสวยงามใบหนึ่งออกมาจากลิ้นชักในตู้ของห้องทรงพระอักษรอย่างสงบใจเย็น กล่องใบนั้นยังดูคุ้นๆ ตามาก เขาเปิดกล่องเหล็กออกมา ข้างในเต็มไปด้วยโฉนดใบสัญญาและยังมีตั๋วเงินปึกใหญ่ “เสด็จพ่อ นี่เป็นสิ่งที่กระหม่อมผู้เป็นบุตรได้กราบทูลรายงาน หลักฐานที่เฉินกั๋วกงได้รับสินบนทำการทุจริต สัญญาลงนามส่วนนั้นที่เขากล่าวถึงเปิ่นหวางยอมรับว่ามีเรื่องนี้จริง แต่นั่นก็เพื่อให้เฉินกั๋วกงสงบ พูดความจริงออกมาจึงสามารถกราบทูลรายงานเสด็จพ่อได้พ่ะย่ะค่ะ” อะ...อะไร? เขาเป็นคนที่ทำเรื่องชั่วร้ายนั้นทั้งหมดโดยสิ้นเชิง ทำไมยังมีหน้าพูดแบบนี้ได้น่ะ? “ลูกเอ๋ย เจ้าทำได้ดีมาก ครั้งนี้เจ้าได้สร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า กลัวว่าพวกเขาจะปากแข็งมาก พวกเรายังไม่สามารถสืบค้นความจริงออกมาได้อย่างง่ายดายขนาดนั้น” คาดไม่ถึงฮ่องเต้ยังทรงพยักหน้าเห็นด้วย น้ำเสียงที่ทรงตรัสกับเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม “เสด็จพ่อทรงชมเกินไป กระหม่อมผู้เป็นบุตรเพียงทำหน้าที่ของตนอย่างสุดกำลังเท่านั้น พระเชษฐาถูกคนวางยาพิษ กระหม่อมผู้เป็นบุตรก็ปวดร้าวปานจะขาดใจเหมือนเสด็จพ่อ เพียงคิดจะช่วยหาฆาตกรออกมา แก้แค้นให้พระเชษฐา” เขาทำทีรักพี่น้องอย่างลึกซึ้งออกมา แม้แต่ฮ่องเต้ทรงทอดพระเนตรแล้วยังอดที่จะซาบซึ้งไม่ได้ ในใจคิดว่าก่อนหน้านี้เขาได้ละเลยลูกชายคนนี้มาตลอด ห่วงใยรักเขาน้อยไป แต่เขากลับกตัญญูและจงรักภักดีเช่นนี้ นับว่าเป็นเรื่องยากจริงๆ ฝีมือการแสดงของเป่ยจื่อห้าวเลิศล้ำ เฉินกั๋วกงที่ด้านข้างชมดูจนเย็นยะเยือกไปทั้งตัว องค์ชายสามคนนี้ก็น่ากลัวมากเกินไปแล้ว กระทั่งฮ่องเต้ยังถูกเขาหลอกแล้ว เขาไม่เคยคิดจะทำร้ายองค์รัชทายาท แต่ตอนนี้กลับถูกบังคับให้ต้องยอมรับดุจไล่เป็ดขึ้นคาน เห็นได้ชัดองค์ชายสามจงใจเชิญฮ่องเต้มา หลังจากที่ซ่อนไว้ข้างหลังฉากบังตาแล้ว หลังจากนั้นหลอกล่อให้เขาพูดเรื่องเหล่านั้นออกมา ระหว่างพวกเขาไม่มีความแค้นเคือง ทำไมเขาถึงทำแบบนี้น่ะ? ศัตรูของเขา หรือว่าไม่ใช่จางยวี่โหร่วหรือองค์ชายสองหรอกหรือ? จู่ๆ ในใจเขาก็วูบลงไปครา มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีชนิดหนึ่ง หรือว่าคนที่ฆ่าองค์รัชทายาทจริงๆ ความจริงโดยแก่นแท้ก็คือเขา! ตอนนี้เพื่อหลุดพ้นออกมา ดังนั้นจงใจหาแพะรับบาปตัวหนึ่ง ขอเพียงให้ฮ่องเต้เชื่อแล้ว ถ้าเช่นนั้นความผิดของเขาจะถูกลบล้างทิ้งไปอย่างสมบูรณ์แล้ว ยังสามารถหยิบยืมเรื่องนี้กลายเป็นบุตรชายที่ดีในสายพระเนตรของฮ่องเต้? ไม่ เขาจะไม่ปล่อยเจตนาชั่วร้ายของเขาได้บรรลุผล เขาจะไม่มีวันยอมยุติโดยสันติเด็ดขาด! เฉินกั๋วกงกล่าวอย่างโกรธแค้นว่า “ฝ่าบาทฮ่องเต้ พระองค์ทรงอย่าเชื่อคำพูดของเขา เขาจึงเป็นฆาตกรที่ฆ่าองค์รัชทายาทแท้จริง ทุกสิ่งนี้ล้วนเป็นเขากำกับเองแสดงเอง พระองค์ทรงโปรดอย่าหลงกลถูกเขาหลอกเด็ดขาดแล้ว!” วาจาที่เขากล่าวนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกตลกสุดขีด หรือว่าฝ่าบาทฮ่องเต้ไม่ทรงเชื่อลูกแท้ๆของพระองค์เอง กลับยังเชื่อเขาซึ่งเป็นคนนอกคนนี้แล้ว นอกจากนี้เขาซึ่งเป็นคนนอกคนนี้เมื่อครู่เพิ่งยอมรับสารภาพด้วยปากเองว่าเป็นเขาวางยาฆ่าองค์รัชทายาท เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ไม่ได้ทรงคิดสดับฟังคำพูดของเขาทั้งสิ้น ทรงตรัสอย่างเย็นชาโดยตรงว่า “ทหาร จับเฉินกั๋วกงให้เจิ้น ล้างบางตระกูลตำหนักเฉินกั๋วกง ทรัพย์สินทั้งหมดยึดเข้าหลวง ประหารตัดศีรษะคนตระกูลเฉินทุกคนทั้งเบื้องสูงเบื้องล่างทั้งหมดทุกคน!”