ตอนที่ 166 รับตำแหน่งฮองเฮา

ต๭นที่ 166 รับตำแหน่งฮองเฮา ในตอนที่จ้าวซินซินฟื้นขึ้นมา เธอก็ได้พบกับห้องที่ว่างเปล่า ความเจ็บปวดของร่างกายยังไม่ลดลงไปแม้แต่น้อย เธอเพิ่งจะสูญเสียลูกไปคนหนึ่ง สำหรับเธอแล้วมันเป็นการทำร้ายที่เจ็บปวดเพียงใด ไม่ใช่เพียงอาการบาดเจ็บที่ร่างกาย แต่ยังมีที่จิตใจ แม้ว่าเธอจะเกิดขึ้นมาในฐานะที่ไม่ได้สูงส่ง แต่ว่าคนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องความสุขหรือ? ทำไมชะตาชีวิตถึงจะต้องโหดร้ายกับเธอเช่นนี้ เธอแอบอิงองค์ชายสามได้โดยไม่ง่าย แต่ว่าองค์ชายสามกลับเอาแต่คอยใช้ประโยชน์จากตัวเธอ เดิมทีเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเรื่องนี้ ขอเพียงเขาสามารถมอบเกียรติยศและความร่ำรวยให้แก่เธอได้ ทำให้หลังจากนี้เธอไม่ถูกผู้คนดูถูกอีก เธอก็พอใจแล้ว แต่ว่าในตอนสุดท้าย เธอกลับไม่ได้รับอะไรเลย จากนั้นเธอก็ตั้งครรภ์เด็กคนหนึ่งอย่างยากลำบาก เธอคิดว่าหลังจากนี้ในที่สุดตัวเองก็จะได้หมดทุกข์ สบายไร้กังวลแล้ว แต่ว่าเธอกลับคิดไม่ถึงเลยว่า องค์ชายสามจะโหดร้ายเช่นนั้น แม้แต่เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง เขาก็ไม่ปล่อยไว้ เขาโหดเหี้ยมถึงขนาดจัดการกำจัดลูกของพวกเขาไป มือของจ้าวซินซินจับเตียงเอาไว้แน่น จนเส้นเลือดบริเวณหลังมือปรากฏออกมาอย่างชัดเจน เธอเกลียดชังมาก! เธอเกลียดองค์ชายสาม เหตุใดจึงต้องกระทำโหดร้ายกับเธอเช่นนี้ เธอเกลียดจางอวี่โหร่วเสียยิ่งกว่า เธอพูดว่าพี่น้องร่วมทุกข์ร่วมสุขอะไรกัน แต่ว่าเธอกลับใจดำละทิ้งไม่สนใจกันเช่นนี้ แม้ว่าครั้งหนึ่งเธอจะตั้งใจยั่วยวนองค์ชายสาม แล้วจะอย่างไร ผู้ชายจะมีหลายภรรยามากสนมก็เป็นเรื่องปกติ เมื่อถึงตอนนั้นจางอวี่โหร่วก็เป็นชายาหลัก เพียงเธอสามารถมองดูอยู่เคียงข้าง เธอก็พอใจแล้ว ทำไมแม้แต่โอกาสเช่นนี้กลับไม่มอบให้เธอ อีกทั้งเดิมทีเธอก็ไม่ได้ชอบองค์ชายสาม ดังนั้นถึงได้วางแผนเกี้ยวผิดพลาดนั่น ผู้ชายที่เธอไม่ต้องการ จะเห็นใจน้องสาวของเธอคนนี้บ้างไม่ได้หรือ? ดังนั้นทั้งหมดจึงเป็นเรื่องหลอกลวง เธอไม่เคยถูกจางอวี่โหร่วมองเห็นอยู่ในสายตามาตั้งแต่แรก เป็นเพราะเธอโง่เขลาเกินไปแล้ว อีกทั้งยังคิดว่าเธอมองตัวเองเป็นพี่น้องจริง เธออยู่เคียงข้างเธอมานานหลายปีขนาดนั้น แต่กลับไม่อาจเทียบกับหลินจื่อที่เพิ่งจะรู้จักได้เลย ดีล่ะ จางอวี่โหร่ว บทสรุปทั้งหมดของข้านี้คือสิ่งที่เจ้ากระทำ ข้าจะต้องทำให้เจ้าไม่ตายดี จะต้องตายไปด้วยกันกับลูกที่จากไปของข้า! เธอนำทุกสิ่งที่เธอได้ประสบเปลี่ยนกลายเป็นความเกลียดแค้น และพุ่งตรงไปยังจางอวี๋โหร่ว อยู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก สาวรับใช้ในชุดกระโปรงสีชมพูเดินเข้ามา ในมือของเธอถือยาเอาไว้ จากนั้นก็เดินมาที่หน้าเตียงและทำความเคารพต่อเธอ “ฮูหยินจ้าว ยาต้มเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ท่านรีบมาดื่มตอนที่ยังร้อนเถอะ หมอบอกว่าหากเย็นแล้ว ผลจะไม่เห็นชัดเจนอีก” จ้าวซินซินมองไปยังยาที่เธอถือมา ก่อนจะอดนึกไปถึงดอกคำฝอยที่เป่ยจื่อห้าวสั่งให้คนป้อนให้เธอกลืนลงไปไม่ได้ เธอตกใจจนสั่นสะท้านในทันที “ไม่ ข้าไม่ต้องการ เจ้าต้องการจะวางยาพิษข้าอีกใช่หรือไม่ ออกไป ออกไป!” หญิงสาวตกใจไปด้วยเสียงตะโกนดังของจ้าวซินซิน เธอรีบร้อนคุกเข่าลงที่พื้น จากนั้นจึงพูดขึ้นอย่างจริงใจด้วยความหวาดกลัว : “ฮูหยินจ้าว ข้าเป็นสาวรับใช้ที่องค์ชายสามสั่งให้มาดูแลรับใช้ท่าน และยาในถ้วยนี้ก็เป็นยาบำรุงที่เพิ่งต้มเสร็จ องค์ชายสามบอกว่า ฮูหยินเพิ่งจะแท้งมา กำชับให้ข้าดูแลฮูหยินให้ดี แม้ว่าข้าจะหาญกล้าเพียงใด ข้าก็ไม่กล้าทำร้ายฮูหยิน” อะไรนะ องค์ชายสามส่งมา? แต่ว่าองค์ชายคือคนที่จัดการลูกของเธอทิ้งไป! แต่เมื่อลองคิดดูแล้ว ลูกก็ไม่เหลืออยู่แล้ว ถ้าหากเขาอยากจะทำร้ายเธอ ตอนนั้นก็น่าจะทำให้เธอตายไปแล้ว คงไม่รอจนถึงตอนนี้ จ้าวซินซินใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยมองไปที่เธอ : “เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าฮูหยินจ้าว หมายความว่าอย่างไร?” “ฮูหยินคงจะยังไม่ทราบ หลังจากที่ท่านสลบไป องค์ชายสามก็ให้คนพาตัวท่านมาพักที่ห้องพักด้านข้าง อีกทั้งยังแต่งตั้งให้ท่านเป็นภรรยา หลังจากนี้ที่นี่ก็เป็นสถานที่พักสำหรับท่านแล้ว ข้าก็คือสาวรับใช้เคียงกายท่าน รับหน้าที่ดูแลอาหารการกิน รวมทั้งที่อยู่อาศัยของท่าน” เมื่อสักครู่จ้าวซินซินยังมีท่าทีโมโหไม่พอใจ เมื่อได้ยินเช่นนี้ดวงตาของเธอก็ประกายขึ้นมา และลืมเลือนไปแล้วว่าตัวเองเพิ่งจะสูญเสียลูกไป ที่แท้สำหรับเธอแล้ว ขอเพียงมีเกียรติร่ำรวยเงินทอง เธอก็ไม่สนใจอะไรแล้ว “เจ้าพูดอะไร องค์ชายสามแต่งตั้งข้าเป็นภรรยา หลังจากนี้ จะให้ข้าพักอาศัยอยู่ที่นี่?” สาวใช้เองก็ดูเหมือนว่าจะถูกการเปลี่ยนแปลงของเธอทำให้ตกใจไป เธอมองไปยังท่าทางของจ้าวซินซิน เธอเกือบจะลงไปกลิ้งอยู่ที่พื้นแล้ว “ใช่......ใช่แล้ว” “ข้าว่าแล้ว ในใจขององค์ชายสามจะต้องมีข้าอยู่ เมื่อไม่มีลูกอยู่แล้ว ในใจของเขาจะต้องเจ็บปวดมากแน่ ทั้งหมดนี้ต่างก็เป็นเพราะสาวงามหวัง ข้าไม่มีทางปล่อยนางไป” จ้าวซินซินขบฟันพูดขึ้น เรื่องของจางอวี่โหร่ว เธออาจจะเอาไว้ค่อยจัดการภายหลังได้ แต่ว่าสาวงามหวังกลับเป็นคนที่อยู่ตรงหน้า เป็นเพราะการยั่วยุของเธอ ถึงทำให้องค์ชายสามเชื่อและจัดการลูกไป ถ้าหากสามารถเก็บเด็กคนนั้นเอาไว้ได้ และโชคดีเกิดมาเป็นชาย เขาก็จะเป็นลูกชายคนโตของตำหนักหลวงนี้แล้ว เช่นนั้นหลังจากนี้เธอก็อาจจะได้เป็นชายาหลักก็ได้! แต่ว่าสาวงามหวังคนนี้กลับทำลายความหวังทั้งหมดของเธอ ไม่ต้องพูดเลยว่าภายในใจของจ้าวซินซินเต็มไปด้วยความโกรธแค้นมากเพียงใด อยู่ๆ ที่ประตูก็มีเสียงราบเรียบหนึ่งดังขึ้นมา : “หากเจ้าต้องการจะแก้แค้น ข้าก็สามารถมอบโอกาสแก่เจ้าได้ ชีวิตของนาง ข้าสามารถจัดการให้เจ้าได้ แต่ว่าจะทำอย่างไร ก็ต้องดูสิ่งที่เจ้าแสดงออกมา” จ้าวซินซินตกใจไปในทันที เธอหันหน้ากลับไปมอง ถึงได้พบว่าเป่ยจื่อห้าวปรากฏตัวอยู่ที่ประตูทางเข้าตั้งแต่ตอนไหนไม่อาจทราบ เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ และได้ยินอะไรไปบ้าง? จ้าวซินซินกังวลขึ้นมาในทันที เธออยากจะลงจากเตียงมาทำความเคารพเขา แต่เป่ยจื่อห้าวกลับรีบเดินเข้ามากดตัวของเธอเอาไว้ หลังจากนั้นก็กอดตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอด “ซินเอ๋อร์ ตอนนี้ร่างกายของเจ้าไม่ดีนัก ไม่ต้องใส่ใจมารยาทนักหรอก” เมื่อเห็นเช่นนี้ สาวรับใช้ก็รีบขอตัวออกไปก่อน “องค์ชายสาม.......” จ้าวซินซินมองไปที่เขาด้วยหยาดน้ำตาคลอ “ท่านไม่เชื่อข้าไม่ใช่หรือ? ข้าคิดว่าท่านจะไม่อยากเห็นข้าอีกแล้ว” ทักษะการแสดงของเป่ยจื่อห้าวสูงมาก เขาจึงยังคงสามารถแสดงท่าทางมองไปที่เธอด้วยความรู้สึกลึกซึ้งได้ “หากข้าไม่เชื่อเจ้า ข้าจะปล่อยให้เจ้าอยู่ที่นี่หรือ? นั่นคือลูกของข้า เมื่อไม่อยู่แล้ว ข้าเองก็ปวดใจนัก แต่ว่าบนโลกนี้ ใครๆ ต่างก็มีเรื่องที่ช่วยไม่ได้ทั้งนั้น ข้าเองก็ไร้หนทาง เจ้าเข้าใจหรือไม่? เจ้าเองก็คงไม่อยากให้หลังจากลูกของเรากำเนิดขึ้นมาแล้วก็ต้องถูกวิจารณ์ มันมีผลกระทบมากมายต่อชื่อเสียงของเขา หลังจากนั้นจะมีลูกอีกก็ย่อมได้” เห็นได้ชัดว่าที่เขาพูดออกมาไม่ได้มีความจริงอยู่เสียเท่าไหร่ แต่สิ่งที่จ้าวซินซินต้องการ เขาก็ได้มอบให้แล้ว แน่นอนว่าเธอไม่ได้พูดบ่นอะไรอีกต่อไป เมื่อปลอบประโลมจ้าวซินซินแล้ว ต่อไปเขาก็ต้องพูดเป้าหมายที่แท้จริงของตัวเองออกมา “ที่เจ้ากลับมาในครั้งนี้ เจ้าคงจะรู้ว่าองค์รัชทายาทตายไปแล้ว ท่านพ่อเจ็บป่วยหนัก ดูเหมือนว่าที่ตำหนักจะมีเพียงตระกูลจางควบคุมอำนาจเพียงผู้เดียว ใต้หล้าของหนานหชู่กลายเป็นของพวกตระกูลจางเมื่อไหร่ และถูกเล่าลือไปถึงแคว้นอื่น ไม่ใช่ว่าจะกลายเป็นคำพูดขบขันหรือ? แน่นอนว่าข้าไม่มีทางมองดูเรื่องนี้เกิดขึ้นเฉยๆ แน่ ดังนั้นแผนการใหญ่ของข้าจะต้องกระทำจริงแล้ว เจ้ายินดีที่จะช่วยข้าหรือไม่?” อะไรนะ ร่างกายของเธอยังไม่ดีขึ้น เขาก็จะใช้ประโยชน์จากเธออีกแล้ว? แม้ว่าจ้าวซินซินจะใจกว้างเพียงใด ในตอนนี้ก็คงจะรู้สึกเย็นเฉียบขึ้นมา “ถ้าหากวันหนึ่ง เจ้าสามารถช่วยข้าแย่งชิงใต้หล้านี้มาได้ ข้าก็จะให้เจ้าเป็นกุ้ยเฟย แน่นอนว่าหากเจ้าสามารถดิ้นรนให้กำเนิดองค์ชายแก่ข้า ตำแหน่งฮองเฮาก็จะเป็นของเจ้า” แน่นอนว่าการรับมือกับคนอย่างจ้าวซินซินนั้น จะต้องมีวิธีการที่ได้ประโยชน์มากพอ