ตอนที่ 177 กินเรียบเช็ดเกลี้ยง

ต๭นที่ 177 กินเรียบเช็ดเกลี้ยง กลับไม่รู้ว่าเมื่อได้ยินวาจานี้ จางยวี่โหร่วได้หัวเราะอย่างเย็นชาออกมาเสียงหนึ่งโดยตรง “ถ้าหม่อมฉันกลัวจริง ๆ ก็ไม่เลือกที่จะแต่งงานกับเจ้าในตอนแรก ชีวิตของหม่อมฉันแกร่งมาก หม่อมฉันไม่รู้สึกว่าความตายเป็นสิ่งที่น่ากลัวอะไรมากมายเพค่ะ” นางมีประสบการณ์มาทุกอย่างทั้งหมดแล้ว หรือว่ายังกลัวข่าวลือเหล่านั้นเล่า ผู้ชายมองนางด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง เห็นได้ชัดว่าในประกายตาของเขามีความหมายลึกซึ้งอย่างอื่น “กล่าวไปแล้วอีกอย่าง ผู้หญิงทั้งเจ็ดนั้นตายได้อย่างไร จุดนี้ในใจเจ้าน่าจะคาดคะเนได้ เจ้าข้าล้วนรู้อยู่แก่ใจดีเพค่ะ” นางไม่ได้เป็นคนโง่งม ตั้งแต่ครั้งแรกที่นางเห็นเย่นอิ่ง ทัศนคติของหล่อนที่มีต่อนาง ต่อหน้าหันยี่ฉียังกล้าที่จะลงมือจัดการนางโดยตรง หล่อนก็ขวัญกล้าบังอาจมากไปแล้วจริง ๆ น่ะ ข่าวลือเรื่องข่มภรรยาอะไรนั้น สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งงมงาย ผู้หญิงหลายคนตายไปอย่างต่อเนื่องขนาดนั้น ทำไมจึงเป็นไปได้ที่เป็นการบังเอิญทุกครั้ง ถ้าเขาข่มภรรยาอย่างร้ายกาจเช่นนั้นจริง ๆ ทำไมถึงตอนนี้นางกลับไม่มีเรื่องอะไรเลยน่ะ ในโลกนี้ไหนเลยมีวิญญาณชั่วร้ายที่กระทำความชั่วอะไรเล่า มนุษย์จึงน่ากลัวกว่าภูตผีปีศาจมากนัก นางฉลาดมากจริง ๆ ไม่คาดว่ากระทั่งเรื่องนี้นางยังเดาได้แล้ว เดิมยังคิดว่านางมีจิตใจกว้างขวางจริง ๆ ไม่ได้กังวลเรื่องความปลอดภัยในชีวิตของตนเองสักนิดทั้งสิ้นหรอกหรือ? ที่แท้นางได้ดูออกทุกสิ่งอย่างทะลุปรุโปร่ง ก็ไม่กลัวเรื่องนี้โดยสิ้นเชิง “พระชายาที่รักชาญฉลาดเฉียบแหลม ต่อให้มีภูตผีปีศาจอะไรจริง เชื่อว่าก็มิอาจแส่หาเรื่องได้ด้วย เปิ่นหวังรู้สึกมีความสุขมาก” เมื่อได้ฟังนี่ก็ไม่ได้เป็นคำชมผู้คนอะไรทั้งนั้นหรอก แต่นางเกือบจะเป็นวิญญาณดับดิ้นดวงที่แปดของพระตำหนักนี้ เขาผู้ซึ่งเจ้านายคนนี้ก็มีหน้าที่รับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่น่ะ จางยวี่โหร่วหัวเราะเบา ๆ กล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้นท่านอ๋องตอนนี้รู้สึกว่าหม่อมฉันมีความสามารถที่จะได้เห็นโฉมหน้าของท่านอ๋องสักคราหรือไหมเพค่ะ?” นางประสบความสำเร็จในการปิดปากเขาไร้วาจาที่จะกล่าวได้ ทั้งถึงขั้นมิอาจปฏิเสธได้ด้วย ประกายตาที่เขามองดูนางยิ่งลึกซึ้งขึ้น จู่ ๆก็เอื้อมมือไปคว้าแขนนางไว้ ตุ้มต้อมเสียงหนึ่ง นางก็ตกลงไปในถังอาบน้ำ ตามด้วยเสียงน้ำกระเซ็นขึ้นมาผืนหนึ่ง “เจ้า...”จางยวี่โหร่วมองเขาด้วยความโกรธบ้าง นี่เขาหมายถึงอะไร! แม้ว่าไม่คิดจะให้นางดู แต่ก็ไม่ถึงกับทำกับนางแบบนี้เถิด “พระชายาที่รักคิดเอาอะไร เปิ่นหวังล้วนสามารถสนองอย่างสุดกำลังได้ทั้งสิ้น แต่ไม่ใช่ตอนนี้!” จางยวี่โหร่วตกใจอึ้งไปครา แล้วถามว่า “ถ้างั้นเป็นเมื่อไหร่เพค่ะ?” “รอจนสถานการณ์ในหนานหชู่มีเสถียรภาพอย่างสมบูรณ์ รอจนผู้ที่เป็นอุปสรรคเหล่านั้นถูกกำจัดไปหมดสิ้น เปิ่นหวังก็จะถอดหน้ากากบนใบหน้านี้ออกเอง เพียงแต่ดูว่าเจ้ายินดีที่จะรอหรือไม่แล้ว!” เรื่องง่ายแค่นี้เรื่องหนึ่ง เขากลับพูดซะหนักมากขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าในใจจางยวี่โหร่วไม่ค่อยพอใจบ้าง เพียงแต่เขาก็ได้บอกเช่นนี้แล้ว ถ้าบีบคั้นต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไร นางหวังว่าเขาจะยินดีเต็มใจที่จะให้นางได้เห็นโฉมหน้าของเขา แต่นางกลับไม่ได้เข้าใจความคิดของผู้ชายทั้งสิ้น เพียงกลัวว่าได้เห็นใบหน้าของเขาจริงแล้ว จะยิ่งสำนึกเสียใจในการตัดสินใจของตนเอง ถึงเวลานั้น จะเป็นสถานการณ์แบบไหนอีกน่ะ จางยวี่โหร่วพยักหน้า “ดี ถ้างั้นก็ให้เราทำงานร่วมกันเพื่อกำจัดศัตรูเหล่านั้น รอจนฝุ่นละอองก่อตัวเป็นรูปร่างแล้ว รอพระองค์ท่านซื่อสัตย์กับหม่อมฉันตัวต่อตัวเพค่ะ” นางคิดจะออกมาจากถังอาบน้ำ แต่กลับถูกเขารวบกอดเอวไว้คราหนึ่ง ก็ล้มลงไปในอ้อมกอดของเขาแล้ว คราวนี้นางได้กลายเป็นไก่ตกในน้ำซุปอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว แม้แต่เส้นผมก็เปียกโชกไปหมดแล้ว สัดส่วนโค้งเว้าของร่างได้ปรากฏออกมาอย่างไร้การปิดบังสิ้น “เพิ่มเงื่อนไขอีกข้อ ก่อนหน้านั้น เจ้าต้องปรนนิบัติเปิ่นหวังให้ดี มิฉะนั้น...ทุกอย่างไม่ต้องพูดแล้ว!” จางยวี่โหร่วยังไม่ทันได้เอ่ยคำว่า “ต่ำช้า” ออกจากปาก จูบของเขาก็ปิดลงมาแล้ว อะไรที่เรียกว่า เสียฮูหยินเเละสูญเสียทหารไพร่พล สูญเสียซ้ำสองอย่างในครั้งเดียว เชื่อว่าตอนนี้จางยวี่โหร่วมีประสบการณ์อย่างลึกซึ้งแล้ว ไม่เพียงสิ่งที่ตนเองคิดต้องการรู้ยังไม่ได้รู้ สุดท้ายตนเองยังถูกบีบให้แห้งอย่างรุนแรง กินเรียบเช็ดเกลี้ยง ... ในเมื่อจ้าวซินซินยังอาศัยอยู่ในพระตำหนัก ดังนั้นการสื่อสารประจำวัน นี่ยังเป็นสิ่งที่จำเป็นไม่น้อย ตอนนี้ร่างกายของนางได้รับการบูรณะฟื้นฟูมากแล้ว สามารถลุกออกจากเตียงเดินได้แล้ว แน่นอนจางยวี่โหร่วต้องส่งคนมาจ้องสอดแนมสภาพการณ์ของหล่อน หล่อนได้ทำอะไรบ้างทุกวันจะมีคนมารายงานพิเศษต่อนาง ในเวลาเดียวกัน พระตำหนักอ๋องสามยังได้สอดแทรกเส้นสายไว้แล้วด้วย ทุกวันเป่ยจื่อห้าวได้ติดต่อกับใครบ้างล้วนไม่สามารถเล็ดลอดจากการสอดแนมของนางไปได้ ในเมื่อจ้าวซินซินได้มาถึงพระตำหนักแล้วในตอนนี้ ไม่มีเหตุผลที่เป่ยจื่อห้าวจะไม่รู้ เขาเป็นคนระมัดระวังช่างสงสัยขนาดนั้น หรือไม่กลัวว่าจ้าวซินซินจะเปิดเผยความลับของเขา? นี่เห็นได้ชัดว่ามีปัญหาอีก องค์รัชทายาทได้สวรรคตแล้ว เป่ยจื่อห้าวต้องดำเนินการขั้นต่อไปแน่นอน นางต้องเตรียมตัวให้พร้อมล่วงหน้า ควบคุมแรงจูงใจของเขาไว้ แม้ว่าเป่ยจื่อห้าวในชาติปางก่อน ได้พึ่งพิงสมบัติในการครอบครองของตระกูลจางจึงได้สืบทอดราชบัลลังก์อย่างราบรื่นเช่นนั้น แต่มิอาจแยกออกจากอุบายความคิดและวิธีการของเขาไปได้ด้วย ก่อนอื่นเขาวางแผนวางยาพิษสังหารองค์รัชทายาท แล้วยังใส่ร้ายองค์ชายสองต้องถูกประหารชีวิตในข้อหาสมรู้ร่วมคิดปฏิวัติ ในเวลานั้นฮ่องเต้ก็ทรงประชวรหนัก เขาได้รับการสนับสนุนจากตระกูลจางจนได้รับตำแหน่งที่สำคัญในการบริหารประเทศอย่างถูกจังหวะเป็นขั้นตอน พระราชโองการที่สวนกระแสให้ประหารองค์ชายสองก็เป็นเขาลงอาญา ดังนั้นในใจของจางยวี่โหร่วจมลงไปครา เป้าหมายต่อไปของเขา เป็นองค์ชายสอง! แม้ว่าหลังจากได้เกิดใหม่แล้ว ประวัติศาสตร์บางส่วนได้รับการแก้ไขจากนาง แต่ทิศทางทั่วไปยังคงเหมือนเดิม สิ่งใดที่จะเกิดขึ้นต่อไป ในใจนางอาจจะรู้ดีแล้ว จางยวี่โหร่วมองดูจ้าวซินซิน จ้าวซินซินมีความสุขมากเป็นธรรมดา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มขอบคุณอย่างซาบซึ้ง “ท่านพี่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้สุขภาพของหม่อมฉันดีขึ้นมากแล้ว ยังต้องขอบคุณพี่สาว ถ้าหากไม่ใช่ท่านรับหม่อมฉันไว้ เกรงว่าตอนนี้หม่อมฉันได้ตายไปแล้ว!” “พูดอะไรโง่ ๆ น่ะ เจ้าเป็นน้องสาวที่ดีของข้า ระหว่างเรามีความสัมพันธ์ฉันพี่น้องกันมาหลายปีขนาดนั้น ตอนนี้เจ้าตกทุกข์ได้ยาก ข้าไหนเลยจะไม่สนใจได้เล่าน่ะ” กล่าวพลาง ๆ จู่ ๆ จ้าวซินซินก็เปลี่ยนเป็นรู้สึกเศร้าขึ้นมาอีก “ก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นหม่อมฉันไม่ได้เข้าใจรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ได้เห็นท่านและพี่หลินรักกันดีมากเช่นนั้น ในใจยังค่อนข้างอิจฉา รู้สึกว่าตัวเองช่างไม่ควรจริง ๆแล้ว พี่หลินมาเมื่อไร หม่อมฉันคิดต้องการจะขอโทษนางดี ๆ เพค่ะ!” จางยวี่โหร่วกำลังคิดว่าแผนขั้นตอนต่อไปของเป่ยจื่อห้าวมีแนวโน้มที่จะจัดการกับองค์ชายสอง จ้าวซินซินได้กล่าวถึงหลิงจือพอดี ทุกคนต่างรู้ว่าหลิงจือเป็นว่าที่พระชายาองค์ชายสองในอนาคต เรื่องของนางต้องเกี่ยวข้องกับองค์ชายสองแน่นอน จ้าวซินซินตอนนี้กล่าวถึงหลิงจือกำลังคิดต้องการจะทำอะไร นางยิ้ม ๆ อย่างควบคุมอารมณ์ไว้ไม่แสดงออกกล่าวว่า “เจ้าวางใจดีแล้ว นางเป็นคนใจกว้างมาตลอด ไหนเลยเป็นไปได้ที่จะคิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าน่ะ? ท่ามกลางเราสามคนเจ้าอายุน้อยที่สุด เจ้าเป็นน้องสาวที่ดีของเรา นางมาเยี่ยมเจ้าตอนที่เจ้าไม่ได้สติ รู้เรื่องที่เจ้าได้ประสบก็รู้สึกปวดใจรักเจ้ามากน่ะ” “ใช่เหรอ พี่หลินเป็นคนดีจริง ๆ ยังมีพี่ท่าน พวกท่านล้วนดีต่อหม่อมฉันมากเหลือเกิน หม่อมฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าควรพูดอย่างไรจึงจะดีเพค่ะ!” เวลานี้ จู่ ๆ ก็มีคนจากข้างนอกมารายงานว่าองค์ชายสองและหลิงจือมาเยี่ยม จางยวี่โหร่วได้เห็นก้นบึ้งดวงตาของจ้าวซินซินมีรังสีของความตื่นเต้นเล็กน้อยแวบผ่านไปอย่างชัดเจน แม้ว่าหล่อนจะซ่อนปกปิดให้ดีมากหลังจากนั้นค่อย ๆ สาบสูญไป แต่กลับถูกนางจับไว้ได้แล้วอย่างรวดเร็ว