ตอนที่ 184 ไปกับข้าเป็นอย่างไร

ต๭นที่ 184 ไปกับข้าเป็นอย่างไร เสี่ยวเฟิงที่อยู่ด้านข้างยกมือขึ้นปิดปาก อะไรกัน......คนผู้นี้ก็คือคนชั่วที่ข่มเหงคุณหนู! ไม่ ดูเหมือนว่าจะไม่ควรเรียกเขาว่าคนชั่ว เพราะว่าคุณหนูเคยบอกว่า คนที่วางยาคุณหนูคือองค์ชายสาม คนที่ช่วยเธอต้องการช่วยเธอแก้ฤทธิ์ยาถึงได้ช่วงชิงร่างของเธอ ไม่อย่างนั้นคุณหนูก็อาจจะตายได้ แต่ว่า.....เธอจะต้องขอบคุณเขาหรือ? แน่นอนว่ามันอาจจะพูดออกไปได้ เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ของเขากับคุณหนูของตัวเองในตอนนี้ค่อนข้างแปลกประหลาด เสี่ยวเฟิงเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไร ดังนั้นง่ายที่สุดก็คือไม่พูด ในค่ำคืนนั้น มันคือความอับอายตลอดชีวิตของจางอวี่โหร่ว คือรอยด่างพร้อยในชีวิตของเธอ เพราะว่าในคืนนั้น ภายในใจของจางอวี่โหร่วจึงเกิดความรู้สึกผิดกับหันยี่ฉี และมักจะรู้สึกว่าเธอติดหนี้เขามากมาย เมื่อคิดไปว่าเธอกำลังสงสัยเขา ภายในใจก็ยิ่งสับสนวุ่นวายไปหมด เธอโมโหจนใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะถลึงตาใส่เขาด้วยความโมโห “เจ้าหุบปาก!” “เหตุใดเล่า สุดท้ายนึกขึ้นมาได้แล้วหรือ ข้าคือผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตเจ้า เจ้ายังติดหนี้คำขอบคุณอยู่ไม่ใช่หรือ?” ขอบคุณ? บ้านเจ้าสิ! อะไรที่เรียกว่าได้ประโยชน์แล้วยังจะทำตัวให้ดูดี ตอนนี้เธอได้สัมผัสแล้ว “ข้าไม่เคยขอให้เจ้าช่วยข้า ข้าเคยบอกไปแล้ว หากจะได้รับการช่วยเช่นนั้นจากเจ้า ข้ายอมตาย!” แน่นอนว่านี่คือคำพูดภายใต้อารมณ์โกรธนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิต “เจ้าว่าอย่างร?” เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มโมโหขึ้นมาแล้ว มือที่จับข้อมือของเธอเอาไว้ออกแรงเพิ่มมากขึ้น ทำให้เธอไม่อาจจะสลัดหลบหนีออกมาได้ “หากเจ้าไม่ได้หูหนวกก็น่าจะรู้ว่าข้าพูดอะไร” หชู่ถันและเสี่ยวเฟิงได้แต่มองนิ่งอยู่ข้างๆ จากนั้นก็หันมาสบตากัน ต่างรู้สึกอึดอัดขึ้นมา อยู่ๆ จางอวี่โหร่วก็รู้สึกว่าร่างของตัวเองเบาโหวงขึ้น จากนั้นก็พบว่าตัวเองลอยขึ้นมากลางอากาศ เธอตกใจขึ้น ด้วยความกลัวความสูงทำให้เธอกอดเอวของเขาแน่นตามสัญชาตญาณ สิ่งที่เธอไม่ทันได้รู้สึกถึงก็คือ มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นบางๆ จากการกระทำของเธอ วิชาตัวเบาของเขาสุดยอดมาก พวกเขาทั้งสองไปถึงที่ห่างไกลอย่างรวดเร็ว ภาพทิวทัศน์ที่นี่งดงาม ด้านข้างยังมีลำธารเล็ก เหล่าปลาแหวกว่ายไปมาในน้ำอย่างว่องไว เห็นได้ชัดว่าจางอวี่โหร่วไม่ได้สนใจภาพทิวทัศน์เหล่านี้ เมื่อเท้าของเธอสัมผัสกับพื้น เธอก็ออกแรงผลักเขาออกทันที “เจ้าพาข้ามาที่นี่ด้วยเหตุใด? หากเจ้ากล้าทำอะไรข้า ข้าจะไม่มีทางปล่อยให้เจ้ากระทำได้แน่” ท่าทางระแวงของเธอดูราวกับกระต่ายตัวน้อยที่ตื่นตกใจ เธอขยับถอยหลังไปพร้อมกับกอดอกเอาไว้ ทำให้คนอดที่จะ......อยากรังแกเธออย่างรุนแรงไม่ได้ “ที่นี่ไร้ผู้คน แม้ว่าข้าจะทำอะไรกับเจ้า เจ้ารู้สึกว่าจะสามารถขัดขืนได้หรือ?” ว่าไปแล้วก็ใช่ ไม่ต้องพูดถึงว่าวิชาการต่อสู้ของเขาสูงส่งจนน่ากลัว เพียงแค่ชายธรรมดา เธอก็ไม่อาจจะขัดขืนได้แล้ว อยู่ๆ เธอก็นำปิ่นปักผมบนหัวของมา หลังจากนั้นก็กดมันลงที่คอของตัวเอง “หากเจ้าเข้ามามั่วๆ ข้าจะตายตรงหน้าเจ้า!” เมื่อขยับลากออกไปเล็กน้อย ปิ่นปักผมทองในมือของเธอก็กลายเป็นผุยผง หายไปจากมือของเธอ จางอวี่โหร่วนิ่งไปในทันที เขาน่ากลัวเกินไปเสียหน่อยแล้ว ในชั่วพริบตา เขาก็เคลื่อนตัวมาอยู่ตรงหน้า และมองมาที่เธออย่างเยือกเย็น “อย่าได้ลืมไป ความสูงส่งของเจ้าเป็นของข้า ตอนนี้เจ้าจะยอมตายเพื่อปกป้องความบริสุทธิ์ของตนไปเพื่อใคร!” จางอวี่โหร่วตอบกลับไปโดยไร้ซึ่งความลังเล “แน่นอนว่าเพื่อสามีของข้า ในครั้งนั้นเป็นเพราะจำเป็น แต่ข้าไม่อาจทำผิดต่อสามีของข้าอีก” “ดังนั้นแล้ว เจ้ารักสามีของเจ้ามากหรือ?” จางอวี่โหร่วนิ่งไป หลังจากนั้นก็หยักหน้าลง “แน่นอนว่าข้ารักเขา เขาดีกับข้าเช่นนั้น นอกจากคนในครอบครัวของข้า ก็ไม่มีใครดีกับข้าเช่นเขา” เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ดวงตาที่น่ามองของชายหนุ่มก็หรี่ลง สายตาพินิจพิเคราะห์ทอดลงมายังกายของเธอ ทำเขาจางอวี่โหร่วขนลุกขึ้นมาทั้งตัว สายตาอะไรของเขา ทำไมมองดูแล้วแปลกประหลาดเช่นนั้น “ถ้าเช่นนั้นหลังจากนี้ข้าก็ดีต่อเจ้าได้เช่นกัน สู้ไปกับข้าจะเป็นอย่างไร?” จางอวี่โหร่วถลึงตาใส่เขา หลังจากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความโมโห “หญิงสาวไม่มีสองชาย ข้าไม่ใช่คนที่ไร้คุณธรรมเช่นนั้น” “อย่าได้ลืมไป ความบริสุทธิ์ของเจ้า ข้าเป็นคนช่วงชิงไป สู้ให้ข้าตามเจ้ากลับไปบอกกับสามีของเจ้า ขอเจ้ามาจากเขา!” จางอวี่โหร่วตื่นตกใจ ท่าทางของเขากำลังบอกเธอว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น เช่นนั้น เขาจะต้องเป็นคนบ้าแน่! เธอไม่กล้าจะคิดเลยว่า ถ้าหากเขาตามเธอกลับไป และพูดเช่นนั้นกับหันยี่ฉี หันยี่ฉีจะตอบสนองเช่นใด เกรงว่าฟ้าจะถล่มลงมาแล้ว! “ข้าแนะนำว่าทางที่ดี เจ้าอย่าได้กระทำอันใดมั่วๆ เลย เจ้าควรจะรู้สถานะของข้า และรู้ว่าสามีของข้าเป็นท่านอ๋องผู้มีความสามารถทางการสู้รบอันสูงส่งของหนานหชู่ ถ้าหากไปกระทำผิดต่อเขา เจ้าไม่มีทางได้ผลดีแน่!” เมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว จางอวี่โหร่วก็ทำได้เพียงข่มขู่ให้เขาตกใจเท่านั้น เพียงแต่ในใจของเธอเองก็ไม่ได้มั่นใจ สถานะของชายผู้นี้ลึกลับ ครั้งแรกที่ได้พบ เธอก็รู้แล้วว่าเขามีที่มาที่ไม่ธรรมดา เพียงแต่กลับไม่รู้ว่าเขาเป็นใครกันแน่ “เหอะ......ที่แท้ก็เป็นเขา! แล้วจะอย่างไร ข้าเกรงเขาหรือ? เพียงแค่เขารู้จัก ‘ตำหนักจิ๊วซา’ ข้ารับประกันว่า ไม่เพียงแต่เขาจะไม่เอ่ยแย้งใด แต่ยังจะมอบตัวเจ้าให้แก่ข้าอย่างว่าง่ายด้วย” สีหน้าของจางอวี่โหร่วขาวซีดไปทันที ในวินาทีนั้น เธอรู้สึกเหมือนว่าจะเกิดภาพหลอนขึ้น เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่หรือไม่ เมื่อสักครู่เขาพูดว่าอย่างไร? ตำหนักจิ๊วซา สำหรับพวกเขา......รวมถึงสี่แคว้นแล้ว เดิมทีมันก็เป็นจุดต้องห้ามที่ไม่ควรไปสัมผัส สถานที่นั้นถูกจำกัดความว่าเป็นทางเข้าขุมนรก มีเรื่องเล่าว่าพวกเขาฆ่าคนมากมาย กระหายเลือดเป็นนิสัย คนภายใต้ต่างก็ฝึกวิชามาร รูปร่างดั่งปีศาจ และการกระทำของพวกเขาทำให้ผู้คนชิงชัง อาวุธลับที่คนได้ยินกลับทำเป็นไม่ได้ยินมากมาย ยาพิษ ถ้าหากตกลงสู่กำมือของพวกเขา เดิมทีก็ตายเสียดีกว่าอยู่ สถานที่เช่นนั้น แคว้นทั้งสี่เมืองทั้งเก้าไม่มีใครที่ไม่เคยได้ยิน เกรงว่าแม้แต่กษัตริย์ของทั้งสี่แคว้นที่มีอำนาจมากมายดั่งฟ้าก็ยังไม่กล้าเป็นปรปักษ์กับพวกเขา สุดท้ายก็ไม่มีใครกล้าละทิ้งชีวิตของตนเอง ตอนนี้เขาพูดเช่นนี้ ไม่ได้แปลว่าเขาคือคนในตำหนักจิ๊วซาหรือ ไม่......ไม่ใช่ เขาเรียกเป็นประมุข ไม่ใช่ว่า......เขาจะเป็นประมุขของตำหนักจิ๊วซาหรือ? ไม่อย่างนั้นเขาจะกล้ากระทำบ้าคลั่งไม่สนใจใครเช่นนี้หรือ? จางอวี่โหร่วมองไปยังเขาราวกับเห็นอะไรที่น่ากลัวมาก ร่างกายของเธอสั่นสะท้านน้อยๆ หลังจากนั้นก็อดที่จะถอยหลังไปไม่ได้ ส่วนการตอบสนองของเขานั้น เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มไม่พอใจ เธอกลัวเขา! เขาไม่ได้ทำอะไรเธอ เธอมีอะไรต้องกลัวกัน? เมื่อเขาเตรียมจะเดินเข้าไป จางอวี่โหร่วกลับร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ “อย่าเข้ามา!” นี่มันอะไรอีก? “ถ้าหากก่อนหน้านี้ข้าทำอะไรผิดต่อท่าน ข้าต้องขอโทษที่นี่ แต่ข้าหวังว่าระหว่างเราจะจบลงตรงนี้ ท่านต้องการหญิงสาวแบบใดก็สามารถได้มาอย่างง่ายดาย แต่ว่าข้าแต่งงานแก่ผู้อื่นแล้ว ข้ามีสามีของข้าเอง ข้าต้องจงรักภักดีต่อสามีของข้า ท่านเองก็คงไม่ชอบหญิงสาวที่ทุกวันโลเลเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ดังนั้นข้าหวังว่าท่านจะปล่อยข้าไป!” เห็นได้ชัดว่าคำพูดของเธอเต็มไปด้วยความจริงใจและการร้องขอ บางครั้งในยามที่ควรก้มหัวก็ต้องก้มหัวลง เธอมีเรื่องวุ่นวายมากมายเกินไปแล้ว เธอไม่อาจจะปล่อยให้ตัวเองให้ตกลงไปในสถานการณ์ที่ไม่ดีได้อีกแล้ว