ตอนที่380หึงหวง

ตอนที่380หึงหวง นัชชายังไม่ทันปฏิเสธเขาก็โทรหาผู้ช่วยให้ไปซื้อโจ๊กที่อร่อยที่สุดในเมือง“ครั้งที่แล้วซื้อให้ธีมนต์2แบบเขาชอบกินทั้ง2อันเลย” พูดถึงลูกสายตาของนัชชาอ่อนโยนไปหมด“เขากระเพาะไม่ค่อยดีนักการกินต้องระวังหน่อย” “ฉันรู้”เนื่องจากครั้งที่แล้วที่เกิดเรื่องนั้นขึ้นเขาก็ระวังมากขึ้นแล้วและให้น้ารินทำอาหารที่มีประโยชน์ให้กิน จินต์มองดูทั้ง2พูดคนละคำทำให้สถานการณ์ในตอนนี้ดีขึ้นเธอกะพริบตารู้สึกว่าตัวเองถึงเวลาต้องกลับแล้ว“งั้นฉันไปก่อนนะฉันมีเรื่องที่ต้องไปทำอีก” เตชิตรอคำนี้ของเธอมาตั้งนานแล้ว“ไปเถอะไม่รบกวนแล้วนะลาก่อน” “.......”ไม่ต้องเด็ดขาดขนาดนี้ก็ได้มั้ง? จินต์เบะปากเอาโทรศัพท์คืนให้นัชชาถึงจะนึกเรื่องของชนุดมได้แล้วตีไปที่หัวตัวเองเบาๆ“ฉันลืมบอกว่าตอนเช้าคุณชนุดมโทรมาหาฉันบอกว่าโทรศัพท์เธอลืมไว้ที่ฉันและเขาให้ฉันบอกเธอว่าให้เธอติดต่อเขากลับด้วย” “ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันโทรหาเขาตอนนี้ก็ได้” จินต์พยักหน้าแล้วเอากระเป๋าที่วางข้างๆ“งั้นฉันไปแล้วนะมีอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ” นัชชามองไปทางท้องฟ้าที่เริ่มมืดเพราะเธอมากับรถโรงพยาบาลจินต์ไม่มีรถกลับแน่เลยเธออยู่ในสภาพนี้ก็ไปส่งไม่ได้เธอเหนื่อยมาทั้งวันก็ให้เธอกลับคนเดียวไม่ได้ เธอมองไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างๆ“คือ.......” “อะไร?” นัชชาไม่รู้จะพูดยังไง“นายหาคนไปส่งจินต์หน่อยได้ไหม?” เรื่องนี้สำหรับเตชิตแล้วเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่เขาอึ้งไปนิดนึงนี่เป็นครั้งแรกที่นัชชาขอความช่วยเหลือจากเขาตั้งแต่กลับมาในประเทศ ในใจของเขาอดดีใจไม่ได้มันจะดีแค่ไหนถ้าตอนที่มีปัญหาก็ให้เขาช่วยแก้แต่ไม่ใช่ผ่านคนอีกคนหนึ่ง ที่จริงแค่เธอลองดูก็รู้การร้องขอของเธอทุกครั้งเขาไม่มีทางปฏิเสธเขาไม่ใช่คนที่ไม่มีกฎของตัวเองแต่กฏของเขาไม่มีประโยชน์เวลาอยู่กับนัชชา เขาไม่มีแรงต่อต้านกับเธอเลยแม้แต่น้อย จินต์เห็นเขาไม่พูดก็คิดว่าเขาไม่ยอมเธอก็ไม่ได้สนใจมากขนาดนั้นก็เลยพูดบอกว่า“ไม่เป็นไรมันก็ไม่ไกลฉันนั่งรถกลับเองได้” “ฉันหาคนขับรถไปส่งเธอเอง”เตชิตพูดออกมาอย่างกะทันหันตอนที่พูดเขาก็สั่งไปทันที จินต์ไปแล้วในห้องผู้ป่วยคนก็ไม่น้อยแต่นัชชารู้สึกว่าที่นี่มีแค่พวกเธอสองคน เธอก็เลยเปิดโทรศัพท์และเปิดดูที่ประวัติการสนทนาบนนั้นมีชื่อของชนุดมที่โทรมาตอน10โมงกว่าตอนนั้นน่าจะเป็นช่วงที่เธอเพิ่งถึงโรงพยาบาล ตอนนี้จะ5โมงเย็นแล้วเขาก็คงจะรอนานแล้ว เพราะคิดแบบนี้นัชชาก็โทรไปหาเขาเสียงรอสายเพิ่งดัง2ครั้งก็มีคนรับขึ้นมาแล้วเสียงของผู้ชายเร่งรีบมาก“ฮัลโหล?” “ฉันเองนัชชาพยายามทำให้เสียงของตัวเองเป็นปกติเพิ่งได้โทรศัพท์มาตอนเช้านายโทรหาฉันหรอ?” “อืม” เขาตอบมาจากนั้นก็ถามว่า“เธออยู่ไหน?” นัชชารู้สึกกลัวมากรู้ว่าพูดความจริงไม่ได้กลัวเขาจะรีบร้อนแล้วรีบมาทันทีก็เลยพูดมั่วๆไปว่า“อยู่ที่บ้านจินต์เพิ่งมาถึง” พูดจบเธอก็มองไปทางเตชิตและไปสบกับตาคู่นั้นพอดี หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเธอไม่กล้ามองต่อรีบพูดว่า“อ๋อคืนนี้ฉันน่าจะนอนที่บ้านเธอพรุ่งนี้พวกเราจะออกไปพร้อมกัน” ชนุดมไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ในใจรู้แล้วว่าเธอกำลังโกหกเขาใช้ชีวิตกันมา5ปีถ้าแค่นี้ก็ยังไม่รู้เขาคงเป็นคนโง่แล้ว แต่เขาก็ไม่ได้เปิดโปงเธอแค่ตอบด้วยเสียงทุ้มๆว่า“โอเคฉันรู้แล้วรักษาตัวด้วย” “นายก็เหมือนกัน” ชนุดมยอมให้เธอบอกกับตัวเองก็ไม่อยากโดนเธอหลอกแล้วจะทำยังไงได้ล่ะเธอก็เลือกวิธีแบบนี้นี่เองเขาไม่มีสิทธิ์อยู่แล้วและการกระทำที่จะแทรกเข้าไปทำได้เพียงเป็นกำลังใจให้เธอ “เรื่องของเด็กไม่ต้องรีบร้อนนะฉันกำลังจัดการ” “อืม”นัชชานึกถึงเรื่องที่เขาบอกว่าจะหาเรื่องกับเตชิตหยุดพูดไปสักแป๊บแล้วพูดต่อว่า“ตอนนี้เขาเริ่มถอยแล้วนายอย่าเพิ่งไปทำเรื่องนั้น” พอพูดคำนี้เสร็จเธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าหน้าผู้ชายที่อยู่ข้างๆตัวแข็งทื่อไป เธอก็ไม่อยากพูดแบบนี้เพราะก่อนหน้านี้เรื่องที่เขาทำมันทำให้เธอจำเป็นต้องทำแบบนี้ ชนุดมพูดไม่ออกว่าตัวเองรู้สึกยังไงสุดท้ายก็เลยตอบไปว่า“โอเคฉันจะฟังเธอ” แค่เธอดีใจเขาก็ไม่รู้สึกว่าเสียเวลาแล้ว ก่อนจะวางสายชนุดมก็เรียกชื่อเธอ“นัชชา” มือของเธอชะงัก“มีอะไรหรอ?” “จำไว้ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะอยู่เคียงข้างเธอ”ทุกถ้อยคำที่เขาพูดนั้นมันมีกำลังใจเต็มไปหมดแค่ฟังก็ให้คนรับรู้ได้ว่าพึ่งพาได้ ในใจของนัชชาซึ้งมากและรู้สึกผิดที่ตัวเองโกหกเขา“ชนุดมดูแลตัวเองดีๆด้วย” นอกจากเธอแล้วเขาควรจะคิดเผื่อตัวเองมากๆ แต่ใครจะรู้เขาแค่หัวเราะเบาๆเงียบไปสักแป๊บ“แค่เธออยู่ดีฉันก็ดีแล้ว” ทีแรกนัชชาอยากจะปลอบใจเขาอีกสักแป๊บแต่สายตาของคนข้างๆดุเดือดเกินไปทุกครั้งที่เธอพูดอะไรก็ต้องคิดหน้าคิดหลังสุดท้ายก็เลยไม่ได้พูด นัชชาเอาโทรศัพท์ไปวางไว้บนหัวเตียงเงยหน้าขึ้นก็ไปสบกับตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความโมโหตาของเขามองตรงมาที่เธอจนเธอรู้สึกกระวนกระวายใจ ในวินาทีนี้ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกัน นัชชาก้มหัวมองไปทางผ้าห่มสีขาวที่จริงแค่อยากหลบสายตาเขาเท่านั้นเอง เตชิตยอมรับว่าวินาทีนี้เขาโกรธจริงๆไม่มีผู้ชายหน้าไหนที่จะยอมให้ผู้หญิงของตัวเองพูดคำพวกนี้ชนุดมกำลังคิดอะไรกับเธออยู่ทุกคนก็ดูออกเธอเองก็ดูออกแต่นี่ก็ช่างเถอะแม้กระทั่งเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นหาเรื่องเธอเองก็รู้ เขาอยากจะโมโหมากๆแต่พอเห็นหน้าของเธอพร้อมกับสายตาที่หลบๆซ่อนๆนอกจากเก็บไว้ในใจเขาก็ทำอะไรไม่ได้ เผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้แล้วเขาจะทำอะไรได้อีก ในตอนที่นัชชาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรคนที่อยู่ข้างๆก็เดินออกจากห้อง มองไปตามหลังของเขาที่เดินออกไปนัชชางงเล็กน้อยไป..........ไปแล้วเหรอ? ไม่นานผู้ชายก็หายไปในพริบตาทันทีที่ประตูปิดลงรอบข้างก็โล่งไปหมดนัชชามองไปรอบๆแล้วรู้สึกว่าในใจก็โล่งไปหมด ในตอนที่เขาอยู่เธอหวังให้เขาไปแต่หลังจากที่เขาไปจริงๆเธอก็ไม่ได้ดีใจอย่างที่คิด